Het HondenForum

Als men een ras kiest omdat dit ras in een film een leuke rol heeft gespeeld, dan kijken we daar wel eens met een schuin oog naar. Toch denk ik dat veel meer dingen meespelen in raskeuze dan alleen de hond zelf.

Ik moest daaraan denk na aanleiding van een gesprek met een stel duitsers vanmorgen. Ik zit in een gasthaus in Duitsland en mijn honden hadden aangepapt met een teckel van andere gasten. In een levendig gesprek vanmorgen tijdens het ontbijt liet ik de eigenaren een filmpje zien van Crusoe
Hilarisch vonden ze, en andere gasten riepen spontaan dat ze nu ook een teckel wilden

Ik herken t wel. Ik vind die filmpjes ook zo grappig dat ik bijna zou vergeten dat een teckel echt totaal niet bij me past.

Toch heeft dit soort flauwekul ook bij mij meegespeeld in raskeuze. In mijn familie ben ik de enige Fries, en ik vond t een sympathiek idee om een Friese hond te hebben. En natuurlijk heb ik uitgezocht of t ras wel bij me past, maar nadat ik tussen een aantal rassen twijfelde heeft dit wel meegespeeld in het doorhakken van de knoop.

Of een hond bij je past heeft grotendeels te maken met je wensen en levensstijl. Maar emotie is ook niet onbelangrijk. En dat kan soms worden veroorzaakt door ietswaar de hond zelf weinig mee te maken heeft. Dat is bij veel mensen die voor buitenlandse honden kiezen ook zo, omdat t ook fijn is om een hond een thuis te geven die in een smerig asiel zit.

Bij Kiwi had ik dit overigens niet. Ben verliefd geraakt op de kelpie als hond en er is geen andere reden dat deze in mn vizier kwam.

Heeft bij jullie iets meegespeeld wat de ras (of type) keuze heeft beïnvloed of heb je echt puur en alleen naar de hond zelf gekeken?

Ik heb een zwak voor honden met krullen. En graag wat onbekendere rassen. Tsja...

Eerste hond was een kees x fox. Gewoon huishondje uit een advertentie. Mocht niet te groot zijn van mn ouders en ik wilde niet te klein dus een leuk middelmaatje. Toen ging ik samenwonen en mn nu ex wilde een dober had ie altijd gehad eerst shows naar dat wereldje trok niet echt dus in de africhting beland. Na een jaar wind en kou wilde ik meer doen dan wortelschieten en wilde ook trainen. Maar 1 ding was zeker ik wilde geen dober. Eigenlijk een duitser omdat ik een mechel teveel hond vond voor mij. Maar ja t werd er toch eentje mede dankzij de slechte gezondheid van de dh, het werd een teefje... Xena. En tja dat was liefde op t eerste gezicht. Kon er mee lezen en schrijven...

De dalmaat is hier geen bewuste keuze geweest. Althans nummer 1 niet. Die kwam als herplaatser op mijn pad. Kennis gaan maken het klikte dus mee naar huis genomen. Maar door haar ben ik verliefd geworden op het ras. Waar ik vroeger altijd riep ik wil een golden retriever als ik later groot ben, is dat redelijk van de baan. Nu 3 dalmaten nummer 4 in de planning en ik zou niet anders willen.

Verstuurd vanaf mijn SM-G920F met Tapatalk

Ik merk bij mijn cursisten dat ze veelal een ras kiezen wat ze kennen vanuit het gezin of gezien bij vrienden/familie.

Ik heb zelf de HH gekozen omdat ik erg onder de indruk was van het sporten wat je met een hond kon doen, wist toen niet dat de HH daar niet zo 1,2,3 geschikt voor was en ik uiteindelijk ook niet dus dat kwam goed uit. Ik zou niet anders willen.

Ik vind uitzoeken welk ras echt bij je past eigenlijk een heel raars iets. Sowieso vind ik het eigenlijk onmogelijk om van text in te schatten hoe iets in het echt uitpakt. "baasgericht" klinkt bijvoorbeeld leuk, maar er zijn meerdere manieren waarop dat tot uiting kan komen. Toen ik voor mijn eerste hond ging kijken wat me het beste leek passen bij mijn situatie kwam ik uit bij gezelschapshondjes. En als ik ergens een hekel aan heb zijn het meestal... Juist. Een herderhuskystaffordmalamutelabradordogmix zou ik aan de hand van de rasbeschrijvingen noooooit van zn langzalzeleven niet hebben uitgekozen en toch is Oor de beste, liefste, leukste hond die ik me kan wensen.

Dus voor een eventueel volgende hond, als dat een rashond zou worden, dan zou ik gewoon afgaan op mijn ervaring. Welke honden zag ik in het echt een vond ik heul leuk? Daar zou ik dan voor gaan, ongeacht wat de rasomschrijving zegt. Sowieso ook omdat ik echt tot over m'n oren verliefd moet zijn op een hond. Anders heb ik alle ellende die ze je aan kunnen doen (:P) er gewoon niet voor over. En ik erger me grwoon snel aan honden als ik er niet verliefd op ben, zelfs onterecht. Maar als ik er voor gevallen ben zal ik heus ook wel eens vloeken en het beest verwensen, maar dat is water under the bridge.

Van huis uit was ik gewend aan duitse herders maar ik was niet op zoek naar een ras, ik wilde gewoon een hond. Ik ben per ongeluk tegen de collie aangelopen toen ik de krant op zaterdag bekeek naar advertenties (dit was heel veel jaren voor de komst van internet ). Bleek er een advertentie van, naar later bleek, een beruchte broodfokker in het oosten van het land.

Afijn, er heen gegaan en in een schuur met tientallen grote en kleine pups in hokken.
En in één van die hokken zaten drie bolletjes beige wol met spitse snuitjes en lieve bruine ogen. Ik ging compleet plat en wilde er per se één hebben. In het hok was nummer 1 woest heen en weer aan het rennen, nummer 2 was niet veel rustiger en nummer 3 zat mij peinzend op haar achterwerk te bestuderen.
Hield het koppie scheef en begon toen te kwispelen. Vervolgens liep ze gedecideerd op me af en legde een poot op m'n knie.
Daarmee was de zaak beklonken. Bolletje op de arm genomen en naar de kassa gewandeld. Bij het betalen nog even gevraagd wat voor merk het was.
Bleek het dus een collie te zijn.
En met haar is mijn levenslange liefde voor het ras ontstaan die qua karakter en uiterlijk perfect aansluit op mijn wensen.

Al raad ik het niemand aan om zo een hond uit te kiezen.

Ik denk dat iedereen wel een soort schifting maakt, er zijn honderden rassen en bepaalde groepen zullen je meer trekken dan anderen. Ik heb destijds wel eerst gekeken bij de jachthonden/retrievers omdat we een Labrador hadden en die erg leuk vonden. Dan is het gewoon niet zo logisch om uit te komen bij bijvoorbeeld een Terriër.

Ik ben opgegroeid met collies en ik denk dat het ras me daarom ook als een handschoen past. Ik ken het type hond en ze liggen me gewoon heel goed. Ik heb ook nog een Groenendaeler gehad en opgepast op verschillende honden, waardoor ik zeker wist dat het een hond uit rasgroep 1 moest worden. Uiteindelijk twijfelde ik nog tussen border collie, korthaar- en langhaarcollie en was ik bij verschillende fokkers geweest, toen Mila op mijn pad kwam.

Ik heb altijd gezegd dat een hond met een flink jachtinstinct niks voor mij zou zijn, maar toen kwam Amy per toeval op mijn pad. Dat is dus wel een keuze geweest puur en alleen gebaseerd op emotie en omstandigheden. En hoewel ik dat jachtinstinct nog steeds best lastig vind, past Amy eigenlijk ook gewoon heel goed bij mij en heb ik daar prima mijn weg in kunnen vinden, waardoor een hond met jachtinstinct eigenlijk geen bezwaar meer was. Vandaar dat ik een podenco ook wel aandurfde (Tara) - toch wel het ras of liever het type hond waarvoor ik door mijn verblijf in Spanje echt een enorme zwak heb gekregen. Puur en alleen door veel met dergelijke honden in aanraking te komen, en dus niet door het lezen van rasbeschrijvingen, ervaringen van anderen, o.i.d. Wat wel meespeelt is dat podenco's weinig kansen krijgen op een beter leven en de asielen in Spanje ermee uitpuilen, dus dat is voor mij een extra reden om voor zo'n type hond te kiezen, dus deels is er ook wel een emotionele reden voor die keuze.

Met Amoz had ik meteen iets, het was eigenlijk vooral een soort fascinatie. En hij kwam in eerste instantie alleen voor opvang, tot bleek hoe snel onze band zich ontwikkelde en hoe goed hij hier, en bij mij, paste. Maar goed, volgens de DNA-test is Amoz ook voor een groot deel (Duitse) herder en zit er zelfs een scheutje collie in, dus dat is sowieso wel een type hond dat bij me past.

Ik kom uit een hippiegezin. Toen bekend werd dat we een hond gingen krijgen heb ik nog wel een rashondenencyclopedie gekocht (en werd ik verliefd op de border collie om de uitstekende reden dat dat het slimste ras zou zijn; dat vond ik wel tof ) maar er werd direct gezegd dat het er een uit het asiel moest worden. Dat werd Zorro.

Zorro beviel zo goed dat een volgende hond een beetje in grofweg datzelfde type moest vallen. En inmiddels ben ik ook wel zo'n vage idealist dat ik geen speciaal voor mij gefokte hond hoefde - een herplaatser dus. Zelfde type hield in: functioneel gebouwd middenmaatje met een schrander koppie. Dat werd Dalí, maar we zijn ook nog bij een border collie gaan kijken.

En Lucca weer hetzelfde verhaal. Ook bij Lucca heb ik wel ook nog op een poedel gereageerd dus ik ben niet antirashond maar kruisingen spreken me eigenlijk toch het meeste aan. Dat verrassende uiterlijk, iedere hond weer compleet anders, de wat meer gematigde eigenschappen, en geen lariekoek over 'raszuiverheid'. Al zal er vast wel ooit een rashond rondlopen hoor.

Mijn honden zijn dus op wat idealisme en wat smaak (en beschikbaarheid ) gekozen en hoewel ze alledrie heel verschillend zijn, zijn er ook veel overeenkomsten. En die maffe extra reden is dat ik wel op intelligentie val, dus een beetje een frisse blik in de ogen. Kijk maar:

Paisley schreef:Als men een ras kiest omdat dit ras in een film een leuke rol heeft gespeeld, dan kijken we daar wel eens met een schuin oog naar. Toch denk ik dat veel meer dingen meespelen in raskeuze dan alleen de hond zelf.

Wij hebben (toen ik klein was) een dwergpoedel gehad, zou zo'n kreng echt niet in huis willen (ookal was ik heeel blij toen met haar hoor) dus die viel al snel weg.

Ik ben smoorverliefd op Akitas (door de film Hatchi), niet alleen het uiterlijk maar ook het charakter. Na veel informaties gelezen te hebben vind ik ons gewoon niet geschikt om een Akita in huis te nemen.

Toen ben ik heel bewust gaan zoeken naar een rashond waar wij wel geschikt voor zouden zijn maar ze hebben allemaal wel voor en nadelen.
Het best zouden de typische familiehonden passen (labrador, golden retriever enz) maar die wil ik niet
Ze zijn heel mooi en leuk maar ik wil geen "standaard"

Puntje bij paaltje zijn wij het meest geschikt voor een vuilnisbak

De teckel is op mijn pad gekomen en ondanks dat het totaal niet bij me past, want ik heb een hekel aan erg vocale honden, wil ik nooit meer anders.
De stafford is mijn vriend zijn keuze alhoewel die nu geen recht meer heeft in raskeuze omdat hij niks met haar doet.

De nieuwe pup heb ik echt veel verschillende rassen bezocht bij fokkers en mensen die meerdere exemplaren ervan hebben. En ik ben halsoverkop verliefd geworden op de American Hairless Terrier.
Leuke vriendelijke en sportieve hond. Voor een terrier een leuk dosis baas gerichtheid, klein beetje jachtdrift, en dat hij er anders dan andere honden uitziet doordat hij kaal is vind ik mooi mee genomen.

Boomer kozen we echt uit op ras. Voor zover ik ervaring had met honden, had ik het meest met de retrievers en qua vacht kwam de labrador er dan als beste keuze uit. Nooit spijt van gehad. O ja, vlinderhondjes vond ik ook erg leuk, maar m'n man wilde niet zo'n kleine hond.
Toen deden we de auto weg, vanwege de toch wel vrij hoge kosten van het hebben van zo'n ding, zelfs zonder er in te rijden. Al vrij snel heb ik toen duidelijk gemaakt dat de volgende hond een stuk kleiner zou moeten worden: makkelijk op de fiets mee te nemen.
Met terriërs heb ik nooit veel gehad, we wilden een vacht die eigenlijk alleen maar geborsteld hoeft te worden, zeker geen trim- of plukvacht. We wilden een hond met gezonde lichaamsbouw, geen eenkennigheid, niet te onafhankelijk. Ik wilde maximaal een kilo of 8, 9, m'n man wilde een zo groot mogelijke hond. Zo bleef er erg weinig over. M'n man heeft zich uiteindelijk nog over de tuttige uitstraling van het Markiesje moeten zetten, want verder klonk het als ons ideale ras. En dat blijkt het ook wel te zijn
Overigens zouden kleinere honden nu wel meegenomen worden als we naar een ander ras zouden overstappen. M'n man heeft de voordelen van zo'n kleine hond ontdekt en wil niet terug naar groot
Ik kende het Markiesje dus alleen via internet. De eerste die we in levenden lijve ontmoetten was Elco's moeder, een week na Elco's geboorte. Dus onze keuze is niet beïnvloed geweest door tv, honden uit de omgeving etc

Ik ben van huis uit gewend aan Boxers en Brabandertjes.
Toch was mijn eerste hond een rottweiler, een herplaatser.
Een heel betrouwbare lieve hond die voor mij door het vuur ging, maar door hem besefte ik wel dat ik geen grote honden mens ben.

Daarna kwam Drazic Mijn eerste Griffon Bruxellois, geen makkelijke hond maar wel het ras dat echt mijn ras is.
Toen Tirzan (Rottweiler) was ingeslapen heb ik rond gekeken voor een ander klein hondje.
En dat werd een Griffon Belge Griffin.

Nadat Griffin op negen jarige leeftijd ingeslapen moest worden heb ik even geen hond meer gehad.
Toen heb ik hier wat rondgevraagd en kwam ik uit bij Boris een Brabandertje, die moest weg vanwege te weinig tijd.
Ik had in die tijd ook nog aan een fokster gevraagd of zij iets wist, en die kwam een paar dagen later met haar reu.
En zo kwam ook Bigboy (Griffon Belge) hier terecht, ze wilde nog 1 nest met Bigboy.

En uit dat nest heb ik een pup gekregen en zo kwam Bros (Griffon Belge) op mijn pad.
En nu ...nu ben ik overal aan het kijken naar wat voor hond het beste bij ons zou passen omdat ik nu niemand meer ken in de wereld van Griffons en Brabanders.
Kun je er heel moeilijk aan komen, maar mijn hart ligt toch echt bij dit ras.

Hier dus en mix tussen pups en herplaatsers.

Ik ben met een Franse Bulldog opgegroeid, dus dat was niet zo'n moeilijke keuze voor mijn eerste hond. Maar goed, kom ik er achter dat dit ras toch niet meer zo gezond is als 40 jaar geleden. En toen op zoek gegaan naar een gezelschapshond met wat meer energie als de Franse Bulldog en het liefst een 'scruffy' snoetje. Ben bij van alles wezen kijken, voornamelijk terriers zoals de Norfolk terrier, maar op een show door een mede Franse bulldog eigenaar gewezen op de Tibetaanse Terrier en na gedegen onderzoek en bezoek aan fokker daarvoor gevallen.

Ik heb vanuit huis altijd boxers om me heen gehad, gelukkig heeft er eentje ook mijn vriend laten zien dat ze toch best leuk zijn. Dus onze eerste hond werd een boxer. Echter twee was voor mij iets teveel van het goede, daarbij moest er bij onze teef toch echt wel een reu in huis komen. Nu hebben wij al een flinke dame en mocht een reu groot uitvallen dan kon ik niet met beide lopen. Daarbij nog de gezondheidsproblemen was bij ons de doorslag om de tweede hond een ander ras te gaan kiezen.

Bij mijn man thuis hebben ze duitse brakken, heidewachtel en een wels terrier gehad. Zijn moeder wilde eerder graag een Airdale. Airdale is nog even ter sprake gekomen maar zag ik niet zo zitten. Heidewachtel was ik te bang voor het jachtinstinct. Toen heb ik een boek voor mijn neus gepakt met allemaal rassen en gekeken naar de honden welke qua uiterlijk op de heidewachtel leken (ongeveer dezelfde maat en bruin/wit). Van die honden de rasbeschrijvingen nagelezen, daarna nog via google en hier rondgekeken. Daarna op shows gekeken naar de rassen die we leuk vonden en met twee fokkers gesproken. Anderhalf jaar later kregen we onze eerste Engelse Springer showlijn in huis. Toch een "jachthond" maar wel gemoedelijker en toch ook weer geschikt voor de trainingen die ik er graag mee doe.

Maeve schreef:Ik denk dat iedereen wel een soort schifting maakt, er zijn honderden rassen en bepaalde groepen zullen je meer trekken dan anderen. Ik heb destijds wel eerst gekeken bij de jachthonden/retrievers omdat we een Labrador hadden en die erg leuk vonden. Dan is het gewoon niet zo logisch om uit te komen bij bijvoorbeeld een Terriër.

Klopt, ik heb wat met retrievers, waterhonden en herdershonden
Iets anders verwacht ik ook niet snel tot nooit te hebben

Ik ben opgegroeid met een Briard en Havanezers. Vind het fijne honden, maar voor mij te zacht in karakter. Ik heb altijd geroepen dat ik een dobermann wilde, zulke prachtige honden om te zien. Veel informatie ingewonnen bij fokkers en via het internet en toen kwam er 1.
Na wat pech, zeer slechte mentale en fysieke gezondheid en wat herplaatsers verder zijn we van de dobermanns afgestapt. 1 ding, de rasbeschrijving en omschrijving van de gemiddelde fokker of het ras is helaas veel te romantisch...

Toen kwam er een herplaatsmechel nadat ik was besmet met het KNPV-virus. Ik dacht dat ze neurotisch, agressief, slopers e.d. waren, dat blijkt niet het geval en het ras is helemaal wat bij ons past. Mijn familie stond eerst wat sceptisch tegenover een mechel, maar inmiddels zijn mijn broer en schoonzus ook 2 mechels rijker en vind iedereen ze erg leuk.
Hippo kwam voort uit de zoektocht naar een rustige doch sportieve huishond, die wel pittig was én goed tegen een stootje zou kunnen(lees de omgang met een mechel). Dat bleek een perfecte match. Voor ons een zalige, sportieve huishond. We verzuchten hem wel eens om zijn eigenwijsheid, maar kunnen ook enorm lachen om zijn karakter. Hierna alleen geen SPA meer. We hebben nu het geluk een niet-hondagressief exemplaar te hebben en gezien de kans aannemelijk is dat de wet- en regelgeving nog gaat veranderen rondom SPA, is Hippo de eerste en laatste. Gelukkig is hij pas 5jr, dus kunnen nog wel even van hem genieten.

Ik "hou niet" van kleine rassen.... (niet misverstaan, ik vind ze leuk maar niet om zelf te hebben)
Altijd middenslag gehad en nooit een rashond.
Nadat ik mijn hond in Z. Afrika had laten inslapen zat ik op een Zaterdag op de Hondenclub met m'n trainer te kletsen en vroeg haar om mij een idee te geven waar ik een goede hond zou kunnen krijgen. Zou middelslag tot groot moeten zijn en sportief, ik wil ermee aan het "werk".
Een beetje heen en weer over rassen gepraat tot ze zei: een Labrador.... Goed woordje voor mij bij de fokker gedaan (die had een wachtlijst) en 9 weken later heb ik Alex opgehaald. SUPER nooit 1 seconde spijt van gehad

Vusi was meer toeval, een vriend die een nest DH verwachte begin Maart 2015. Was lang wachten vanaf eind Januari tot eind April Maar ze was het wachten waard

Ik vind het vaak "eng" als mensen een leuke hond aanschaffen omdat ze zo'n super ras op TV hebben gezien
Ik vraag me af na de film Max, hoeveel mensen zo'n leuke Mechelaar hebben aangeschaft

Ik heb echt alleen naar de hond gekeken....ze zat in het asiel, prachtige blauwe kijkers en ik moest haar hebben en ik kreeg haar ook gewoon zonder moeilijke/lastige vragen mee ik had werkelijk geen idee wat een husky was, wat ik mee naar huis nam later toen ik iets meer verstand kreeg bleek het een husky x malamute te zijn....wist ik veel
Nu ik er achteraf op terug kijk was het echt een hele lelijke hond hahaha, ik zag echt alleen maar die blauwe kijkers EN haar verhaal was heel triest, ik vond haar heul sielug

Nou ja geloof dat het wel aardig goed is uitgepakt nu 23 bijna 24 jaar later

De akita's en herder heb ik me wel echt in verdiept en waren hele bewuste keuzes.

Elke keer als ik wil stoppen met de hondensporten komt er een klein hondje, zo hebben we een teckel en een volpino. Elke keer als ik besluit door te gaan komt er een werkras, beauceron en duitse herder.
Ik rommel in alle rasgroepen en heb een brede interesse. Ik ben nu al aan het nadenken over mijn volgende pup, een jachthond waarschijnlijk maar wat voor 1?.

Ik had de Welsh Springer zelf waarschijnlijk nooit zelf gevonden maar vrienden van ons hadden er eentje en die was echt zo leuk Zijn toen ook eens met een familiewandeling meegeweest en ik was om hahaha. Manlief nog niet hoor, die vond er niets aan en wilde een bouvier. Of een Wheaten. Allebei geen optie voor mij Toen die vrienden met hun WSS een nestje hadden heb ik eens allerlei informatie opgezocht en kwam ik er achter dat t ras best wel bij ons zou kunnen passen, vrienden wilden Oll wel bij ons plaatsen en zo hadden we een Welsh Springer

Ben inmiddels 6 jaar verder en de tweede WSS is afgelopen weekend uitgezocht want het ras past gewoon echt heel erg goed bij ons en ik vind het oprecht een van de leukste hondenrassen die er zijn. We kijken ook wel eens rond hoor, naar andere rassen, maar we komen steeds weer bij de Welsh uit. Ja of een Engelse Springer hahahaha. Wil niet zeggen dat er nooit wat anders zal komen, maar voorlopig zijn we met twee Welshmannen wel even klaar

toen ik aan mijn eerste hond begon, had ik geen uitgesproken voorkeur. Liefst wel een beetje groot formaat. Wel vond ik herders altijd al mooi omdat die qua uiterlijk tenminste nog een beetje op hun voorvaders lijken.
We gingen in het asiel kijken naar een witte bouvier, maar die was al weg. En toen kozen we optie b: Douscha, de MHxDH. Pas 3 jaar maar al 5 keer van eigenaar verwisseld, mishandeld en vol trauma's, zeer nerveus en achteraf geen beste gezondheid, maar met zo'n ongelofelijke levenslust en fantastisch karakter dat we er nooit een seconde spijt van hebben gehad

Toen ik later allerlei soorten honden op ging vangen, waren het toch steeds de herder(kruisingen) die bij mij favoriet waren en dus heb ik geconcludeerd dat dit toch wel mijn type hond moet zijn

Lizzy is echt een hond gekozen op karakter. Eigenlijk vond ik windhonden maar lelijk al is Lizzy mooi stevig van bouw. We kozen haar omdat ze goed met Douscha klikte (voorwaarde nummer 1) en omdat ze al direct wilde knuffelen , iets waar Douscha nooit erg veel van moest hebben.
Nu Lizzy 13 is moet ik er niet aan denken ooit zonder windhond te leven, wat een heerlijk karakter! En ja, prachtig mooi natuurlijk...

Naar het schijn koos ik op 2 jarige leeftijd zelf een hond uit in het asiel. Ouders gingen heen met de instelling een basset te bekijken, maar die was al weg dus gingen ze een rondje doen om te kijken wat er was. Met de instelling geen grote hond meer te nemen. Mijn vader had daarvoor altijd Deense doggen en Mastino's gehad. Mijn moeder wilde iets meer een handzaam formaat. Tot ik dus bij een kennel bleef hangen met een rottweiler teef die als een idioot op mijn af dook. Ouders in paniek want die zagen al gebeuren dat ik opgegeten werd in een onoplettend moment maar vanaf moment waren we onafscheidelijk, en hebben ze haar maar meegenomen.

Tot mijn 13de heeft ze geleefd en daarna mocht ik een nieuwe hond uitzoeken en dat werd dus weer een rottweiler teef, is herplaatst uit eindelijk en daarna zijn er nog wel meerdere rassen en kruisingen voorbij gekomen.

Toen ik ging samen wonen hebben we een kleinere hond genomen omdat 2 hoog zonder lift niet handig was voor een rottweiler. Nu wonen we niet meer in een flat en wilde ik weer een rottweiler. Helaas vind vriend ze eng. Dus ik heb andere rassen voorgesteld zoals de Engelse Basset en de OEB. En zo is het dus de OEB geworden. Inmiddels wil vriend niet meer anders dan een OEB.

Ik hou dus wel van een beetje hond met een pittig karakter. Ohh en Izzy is hier vooral omdat vriend toen geen grote hond erbij wilde. Maar die heeft wel een pittig karakter in een kleine verpakking. Alleen een kleine hond zou voor mijn geen optie zijn.

tamireya schreef:

Paisley schreef:Als men een ras kiest omdat dit ras in een film een leuke rol heeft gespeeld, dan kijken we daar wel eens met een schuin oog naar. Toch denk ik dat veel meer dingen meespelen in raskeuze dan alleen de hond zelf.

Wij hebben (toen ik klein was) een dwergpoedel gehad, zou zo'n kreng echt niet in huis willen (ookal was ik heeel blij toen met haar hoor) dus die viel al snel weg.

Ik ben smoorverliefd op Akitas (door de film Hatchi), niet alleen het uiterlijk maar ook het charakter. Na veel informaties gelezen te hebben vind ik ons gewoon niet geschikt om een Akita in huis te nemen.

Toen ben ik heel bewust gaan zoeken naar een rashond waar wij wel geschikt voor zouden zijn maar ze hebben allemaal wel voor en nadelen.
Het best zouden de typische familiehonden passen (labrador, golden retriever enz) maar die wil ik niet
Ze zijn heel mooi en leuk maar ik wil geen "standaard"

Puntje bij paaltje zijn wij het meest geschikt voor een vuilnisbak

Hihi, wij hadden vroeger dat ik nog kind was, ook een dwergpoedel. Zij was juist erg leuk en lief. Ik vind het juist opgewekte vrolijke hondjes, aktief buiten en rustig binnen.
Ik zou er best weer een willen
Kan je nagaan, hoe verschillend iemands smaak is, of hoe verschillend honden van hetzelfde ras kunnen zijn.

Ik ben opgegroeid met een "schapendoes", nu 2 wawa's en een Saluki.

Ik wilde van jongs af aan al zo'n mooi klein hondje. Met Sally was de keuze tot een mooie wawa een beetje mislukt. Dus met Isa heb ik het in een keer goed gedaan. Een mooie en heerlijke Chihuahua. Toen ik uit huis ging moest Isa een vriendje, duh. En zo was meneer Sam er.

Waar ik eerst dacht dat ik nooit meer een grote hond te willen, die kleintjes zijn veel makkelijker in huis en om mee te nemen. Kregen we later toch weer behoefte aan een grotere hond. Ouders kregen een echte Schapendoes en toen begon het bij ons nog meer te kriebelen. Al jaren was ik verliefd op de Saluki, wat een prachtige elegante honden. Maar wel een geval apart. Na veel ingelezen te hebben durfden we het toch aan en zo was Zahra er uiteindelijk. En een fantastische keuze Wat een geweldige, super heerlijke hond is ze

Ik heb het hier wel eens vaker gezegd dat ik van jongs af aan gewoon wat met Duitse herders had en ben niet echt met honden opgegroeid. Mijn oom die in Drenthe woont had er 1 en ik denk dat we daar 1 of 2x per jaar kwamen en dat de hond hier wel eens was kan ik me niet herinneren, ik was toen een jaar of 2 à 3.
En later toen ik 10 jaar was had ik een maatje op de camping waar we regelmatig kwamen en dat was ook een Duitse herder. Verder er nooit echt mee bezig geweest, maar had altijd wel al het idee dat áls ik een hond zou nemen dat dat een Duitse herder moest worden.
En dat is ook gebeurd.
Zelf weet ik gewoon echt de vinger er niet op te leggen waarom nou precies dit ras. Ik heb de jaren dat ik geen hond mocht/had met diverse rassen gelopen want honden trokken mij altijd wel. Maar er was voor mij maar 1 ras wat ik graag wilde hebben
Ik liep soms ook met een mechelse herder waar ik gek op was, maar zelfs toen ik daar mee optrok en hem uitliet en het was een geweldige hond, ook om te zien, mooi imposant dier, veranderde ik niet van gedachte.

blondie schreef:Ik heb het hier wel eens vaker gezegd dat ik van jongs af aan gewoon wat met Duitse herders had en ben niet echt met honden opgegroeid. Mijn oom die in Drenthe woont had er 1 en ik denk dat we daar 1 of 2x per jaar kwamen en dat de hond hier wel eens was kan ik me niet herinneren, ik was toen een jaar of 2 à 3.
En later toen ik 10 jaar was had ik een maatje op de camping waar we regelmatig kwamen en dat was ook een Duitse herder. Verder er nooit echt mee bezig geweest, maar had altijd wel al het idee dat áls ik een hond zou nemen dat dat een Duitse herder moest worden.
En dat is ook gebeurd.
Zelf weet ik gewoon echt de vinger er niet op te leggen waarom nou precies dit ras. Ik heb de jaren dat ik geen hond mocht/had met diverse rassen gelopen want honden trokken mij altijd wel. Maar er was voor mij maar 1 ras wat ik graag wilde hebben
Ik liep soms ook met een mechelse herder waar ik gek op was, maar zelfs toen ik daar mee optrok en hem uitliet en het was een geweldige hond, ook om te zien, mooi imposant dier, veranderde ik niet van gedachte.

misschien eens een windhond proberen

We hebben altijd bobtails gehad (en een kruising daarvan) en een coton. Maar 3 dagen voordat ik 6 weken stage ging lopen in een Spaans asiel (ACE) hebben we Radja, de coton, in laten slapen. Ik mocht daarom een hond uitzoeken in het asiel.

Vanaf mijn eerste werkdag vond ik Puck al geweldig, met nog 2 andere honden. Ik heb natuurlijk meteen naar huis geappt welke honden ik leuk vond; dat waren Buddy, Duke en Puck. Kreeg ik een reactie terug: ''Buddy en Duke zijn al gereserveerd, en papa vindt Puck niet leuk''

De volgende dag ben ik toch met Puck naar het speelveld geweest en bij haar in de kennel gaan zitten om haar beter te leren kennen. Hoe beter ik haar leerde kennen hoe leuker ze werd. Ik heb toen veel foto's en filmpjes naar huis gestuurd en gebeld of ik haar toch mocht reserveren.

Gelukkig vonden mijn ouders het toch goed, want uiteindelijk gaat het om het karakter en die konden hun natuurlijk niet zien. Maar toen bleek ze diezelfde dag al voor een ander gereserveerd te zijn.

Ik ben op de wachtlijst voor haar gezet, want pre-reserveringen gaan vaak niet door helaas. Na een (hele lange) week wachten kreeg ik eindelijk het bericht dat de reservering was afgezegd en dat ze voor mij was gerserveerd!

Dus sinds afgelopen december heb ik mijn eerste eigen hond!
Natuurlijk heb ik ook wel een beetje naar het uiterlijk gekeken, dat is toch het eerste wat je ziet. Maar vooral door haar karakter is ze me tussen de paar honderd honden opgevallen. Ze was zo vrolijk, speels, sociaal, knuffelig en grappig.

Oja, mijn vader vond Puck gelukkig heel snel al heel leuk, ondanks zijn eerste reactie.

Ik heb Macho destijds gekocht omdat het de goedkoopste pup was die ik destijds kon vinden hij stond in de "via-via" (zoiets was het, een gelig krantje).
En wat was het genieten! ik had echt "mijn ras" gevonden en ben zo in de jachtwereld terecht gekomen.
Met Macho veel mooie dingen bereikt maar echt op topniveau meelopen mocht niet vanwege het ontbreken van een stamboom.
Dus toen veel gekeken op wedstrijden en in de top zie je heel veel werklijn labs.
Dus.. het werd een werklijn lab.
Voornamelijk gekozen op karakter dus, omdat het echte werkhonden zijn.
Het altletische uiterlijk kwam daar vanzelf bij en vond ik ook nog eens erg mooi.