De laatste dagen van Mieke
Geplaatst: 13 okt 2016 14:25
Dag lieve mensen,
In 2009 moest ik een pijnlijke beslissing nemen om mijn hond te laten inslapen. Dat heb ik hier op het forum destijds laten weten. http://www.hondenforum.nl/plaza/viewtop ... 0&t=169989
Nu moet ik weer die harde beslissing nemen. Gismo's zusje is de laatste weken en dagen erg achteruit gegaan. De dierenarts was vijf weken terug haar nagels komen knippen omdat ze zover niet meer kon lopen. Hij heeft haar hart beluisterd en dat was volgens hem nog in orde. Echter, ze sleept steeds meer en meer met haar rechter achterpoot, kan bijna niet meer lopen (ze heeft gelukkig geen pijn) , ik moet ze zelf in de zetel zetten. Met de staart kwispelen lukt ook niet meer, en tijdens de korte uitstapjes moet ze regelmatig zitten om weer te bekomen. Ik moet haar steeds meer en meer dragen wat niet makkelijk is met mijn andere hond.
Haar (grote) behoefte doet ze al lopend zonder stil te zitten, kortom, de dierenarts heeft me gezegd dat dit in tegenstelling tot vroeger een verantwoorde beslissing is om haar te laten inslapen. Het leven in haar is stilaan verdwenen. Ze heeft geen levenskwaliteit meer.
Toch zal het me erg zwaar vallen, zeer zwaar. Voor mij is liefde ook het kunnen los laten van mijn hond omdat ze een goed leven heeft gehad, nooit ziek is geweest en vooral dat ze geen pijn heeft. Ik ben onlangs verhuisd, begin september en toen is het héél snel beginnen achteruit gaan.
Ik heb nog een paar dagen de tijd en zal jullie laten weten wanneer de dierenarts komt. Ik wens alle mensen die voor hetzelfde lot staan eveneens veel sterkte. Ook al is de pijn anders dan bij een plotse ziekte, het is en blijft een erg harde zaak.
Mijn grootmoeder zei altijd: wie niet graag dieren ziet, ziet ook niet graag mensen.
Lieve groeten,
Peter
In 2009 moest ik een pijnlijke beslissing nemen om mijn hond te laten inslapen. Dat heb ik hier op het forum destijds laten weten. http://www.hondenforum.nl/plaza/viewtop ... 0&t=169989
Nu moet ik weer die harde beslissing nemen. Gismo's zusje is de laatste weken en dagen erg achteruit gegaan. De dierenarts was vijf weken terug haar nagels komen knippen omdat ze zover niet meer kon lopen. Hij heeft haar hart beluisterd en dat was volgens hem nog in orde. Echter, ze sleept steeds meer en meer met haar rechter achterpoot, kan bijna niet meer lopen (ze heeft gelukkig geen pijn) , ik moet ze zelf in de zetel zetten. Met de staart kwispelen lukt ook niet meer, en tijdens de korte uitstapjes moet ze regelmatig zitten om weer te bekomen. Ik moet haar steeds meer en meer dragen wat niet makkelijk is met mijn andere hond.
Haar (grote) behoefte doet ze al lopend zonder stil te zitten, kortom, de dierenarts heeft me gezegd dat dit in tegenstelling tot vroeger een verantwoorde beslissing is om haar te laten inslapen. Het leven in haar is stilaan verdwenen. Ze heeft geen levenskwaliteit meer.
Toch zal het me erg zwaar vallen, zeer zwaar. Voor mij is liefde ook het kunnen los laten van mijn hond omdat ze een goed leven heeft gehad, nooit ziek is geweest en vooral dat ze geen pijn heeft. Ik ben onlangs verhuisd, begin september en toen is het héél snel beginnen achteruit gaan.
Ik heb nog een paar dagen de tijd en zal jullie laten weten wanneer de dierenarts komt. Ik wens alle mensen die voor hetzelfde lot staan eveneens veel sterkte. Ook al is de pijn anders dan bij een plotse ziekte, het is en blijft een erg harde zaak.
Mijn grootmoeder zei altijd: wie niet graag dieren ziet, ziet ook niet graag mensen.
Lieve groeten,
Peter