Abby
Geplaatst: 14 jun 2016 11:22
Nou heb ik al een paar keer alleen over Maggie geschreven. Men zou haast vergeten dat Maggie een roedelgenoot heeft: Abby.
Abby is een rasechte dubbele-import-hond. Ze is nl. oorspronkelijk uit het zonnige Californië naar Duitsland verhuist om vervolgens op 7-jarige leeftijd in Nederland mijn huis op te vrolijken.
Abby is eigenlijk stiekem een labrador in een collie-jasje. Het geven van een poot wil nog wel eens eindigen in instant-contactlenzen bij mij omdat ze in haar enthousiasme voornoemde poot in mijn oog deponeert. Regelmatig haar tweebenige huisgenoten een tand door de lip slaan door liefdevol haar kop met de snelheid van ca. 25km/u tegen het hoofd te rammen, serviesgoed met staart van de tafel vegend, het liefst met haar lompe poten over (blote) voeten heen stampend en altijd in de weg lopend.
Kortom een echte LEO: Lomp En Onhandig. Ze heeft een kleine gebruiksaanwijzing in die zin dat ze niet tegen joggers en/of skatende of skeelerende mensen kan. Die moeten namelijk Normaal Doen (lees: gewoon wandelen) en brengt ze tot stilstand. Meestal met een dito hartaandoening bij het slachtoffer ten gevolge. Uiteraard krijgt ze die kans niet (meer).
En bij mensen met kinderwagens of buggy’s moet ik haar even naast me roepen want ze is dol op kleine kinderen en klimt unverfrohren in passerende kinderwagens om een ferme lik over het gezicht van het nietsvermoedende wicht te geven.
Bezoekende kinderen worden met argusogen bewaakt. Vooral als de ouders zich fysiek meer dan 2m van hun nageslacht begeven want dat vindt Abby onverantwoord. Zieke mensen of dieren moeten op dezelfde manier worden bewaakt. Geen seconde wijkt ze van de zijde van hen van wie zij vindt dat ze verzorging nodig hebben.
Reuen vindt ze énig. Vooral om ze koket naar haar toe te lokken om op het moment dat de amant-in-kwestie de neus onder haar rokken wil steken, ze rücksichtslos op hun kop te geven. En om dan met een voldane grijs op haar smoel door te lopen.
Het kréng.
Maar ze is wel lief. Heel lief.
Alleen heeft ze besloten dat ze een PIO (Poes-In-Opleiding) is. Want de poezen te mijner huize mogen nl. veel meer. Die mogen op de tafels, bedden en vensterbanken lopen en gaten graven. Hoeven geen halsband om en het belangrijkste van alles: ze krijgen twee maal per dag een uitgelezen bakje met héérlijk geurend gourmet-diamant en verder de hele dag staat een vol bakje knabbels klaar.
Da’s stukken beter dan 2x daags een afgepaste hoeveelheid carnibest. Nou nog even oefenen om vrouwtje ervan te overtuigen dat ze vooruitgang boekt in de training….
Abby is een rasechte dubbele-import-hond. Ze is nl. oorspronkelijk uit het zonnige Californië naar Duitsland verhuist om vervolgens op 7-jarige leeftijd in Nederland mijn huis op te vrolijken.
Abby is eigenlijk stiekem een labrador in een collie-jasje. Het geven van een poot wil nog wel eens eindigen in instant-contactlenzen bij mij omdat ze in haar enthousiasme voornoemde poot in mijn oog deponeert. Regelmatig haar tweebenige huisgenoten een tand door de lip slaan door liefdevol haar kop met de snelheid van ca. 25km/u tegen het hoofd te rammen, serviesgoed met staart van de tafel vegend, het liefst met haar lompe poten over (blote) voeten heen stampend en altijd in de weg lopend.
Kortom een echte LEO: Lomp En Onhandig. Ze heeft een kleine gebruiksaanwijzing in die zin dat ze niet tegen joggers en/of skatende of skeelerende mensen kan. Die moeten namelijk Normaal Doen (lees: gewoon wandelen) en brengt ze tot stilstand. Meestal met een dito hartaandoening bij het slachtoffer ten gevolge. Uiteraard krijgt ze die kans niet (meer).
En bij mensen met kinderwagens of buggy’s moet ik haar even naast me roepen want ze is dol op kleine kinderen en klimt unverfrohren in passerende kinderwagens om een ferme lik over het gezicht van het nietsvermoedende wicht te geven.
Bezoekende kinderen worden met argusogen bewaakt. Vooral als de ouders zich fysiek meer dan 2m van hun nageslacht begeven want dat vindt Abby onverantwoord. Zieke mensen of dieren moeten op dezelfde manier worden bewaakt. Geen seconde wijkt ze van de zijde van hen van wie zij vindt dat ze verzorging nodig hebben.
Reuen vindt ze énig. Vooral om ze koket naar haar toe te lokken om op het moment dat de amant-in-kwestie de neus onder haar rokken wil steken, ze rücksichtslos op hun kop te geven. En om dan met een voldane grijs op haar smoel door te lopen.
Het kréng.
Maar ze is wel lief. Heel lief.
Alleen heeft ze besloten dat ze een PIO (Poes-In-Opleiding) is. Want de poezen te mijner huize mogen nl. veel meer. Die mogen op de tafels, bedden en vensterbanken lopen en gaten graven. Hoeven geen halsband om en het belangrijkste van alles: ze krijgen twee maal per dag een uitgelezen bakje met héérlijk geurend gourmet-diamant en verder de hele dag staat een vol bakje knabbels klaar.
Da’s stukken beter dan 2x daags een afgepaste hoeveelheid carnibest. Nou nog even oefenen om vrouwtje ervan te overtuigen dat ze vooruitgang boekt in de training….
