Biry, of Biryook zoals mijn moeder het had uitgezocht, hebben we vanavond laten inslapen. Onze eerste hond, een pittige dame maar oh zo lief. Voor vreemden niet, maar voor het gezin konden we ons geen lievere hond wensen. Het werd steeds duidelijker dat ze oud werd met allerlei bijbehorende kwaaltjes. Kwaaltjes die de dierenarts wel kon verbloemen met een pilletje, maar die afbreuk deden aan de hond die ze ooit was. Nog steeds had ze goede en vrolijke momenten, waardoor het moeilijk was de knoop door te hakken. Maar het is goed zo, al is het moeilijk en zal het nog wel even pijn doen
Biry bedankt voor alle mooie jaren, jaren waarin ik veel over honden van en met je heb mogen leren. Jaren waarin mijn liefde voor de Groenendaeler is ontstaan. Dankjewel gekke meid!
Van de laatste wandeling
