Het HondenForum

Hoe hebben jullie voor jezelf de knoop doorgehakt om een tweede hond erbij te nemen?
De keuze voor een eerste hond is altijd wel een grote en moeilijke stap, je krijgt ineens de volle verantwoordelijkheid voor een levend wezen die bepaalde behoeftes heeft.
Maar de keuze voor een tweede hond is in praktische zin niet zo moeilijk, je loopt immers nu ook al met je hond en maakt daar tijd voor vrij, en de verantwoordelijkheid is er ook al. Maar het blijkt toch wel een ingewikkelde keuze vind ik zelf
Je krijgt toch meer honds gedrag in huis tussen de honden onderling (dat is ook juist weer heel erg leuk) maar kan ook zorgen voor een hele andere dynamiek in huis. Daarnaast kan het zijn dat je toch wat minder makkelijk twee honden meeneemt.

Hoe hebben jullie die beslissing gemaakt? Wat heeft uiteindelijk de doorslag gegeven? En is het een goede keuze geweest?

ik heb het niet echt besloten, maar een opvanger bleef hangen en daarna nog eentje

Maar ik weet wel dat ik niet meer 1 hond zou willen hebben, veel te gezellig om in ieder geval er 2 te hebben.

Vanaf dat Skye er was wilde ik er graag een hond bij. We hebben er goed over nagedacht waarom we er een tweede hond bij wilde. Hebben alles op een rijtje gezet. Ook gerealiseerd dat het misschien wel niet zo rooskleurig zou kunnen zijn als we hopen, hoe gaan we daar dan mee om.

We hebben het gedaan voor een maatje voor Skye erbij, maar ook omdat ik zelf onwijs geniet van het hebben van twee honden om me heen.

Ik wilde het dus heel graag, dacht er al lang serieus over na. Een hele tijd terug was ik aan het oppassen bij de buren. Die hebben een hond en ik had Skye bij. Ik zat op de bank en aan allebei mijn kanten lag er een hond tegen me aan. En toen wist ik het zeker.

Wat mij ook wel een beetje hielp was de gedachte dat iedere 'idioot' er zonder na te denken een tweede hond bij neemt. Ik ben er zo serieus mee bezig, dan zijn wij er toch zeker geschikt voor.

Ik liep in gedachten al maanden met mijn denkbeeldige tweede hond en nu ben ik heel blij dat ze met zijn tweetjes zijn.

Ik wil het graag omdat ik Finn een hondenvriendje gun en ik zou graag een hond hebben om wat meer in de sport te kunnen gaan doen. Dat het moeilijk is ze ergens mee naar toe te nemen samen, was wel een punt van aandacht. Nu kan/mag Finn ook niet overal mee en dat valt prima op te lossen, dus ik denk dat het met twee ook wel gaat. En ik weet hoe graag ik dit wil en dat er dan heel veel mogelijk is

Of het een goede beslissing is moet nog gaan blijken

Overigens die andere dynamiek in huis kan ook erg mee- (of tegen)vallen. Toen Joris er bij mijn ouders bij kwam hebben Biry en Joris tijdens Joris' puppytijd wel gespeeld, maar daarna nooit meer. Ze hebben niks met elkaar.

Ik heb eerst opgevangen en hoewel dat heel leuk was, wist ik ook dat het nog te vroeg was voor permanent een tweede hond erbij. Ik wilde met Mila eerst nog wat puntjes op de i zetten, wachten tot ze echt volwassen was en zij er ook klaar voor was. Door het opvangen wist ik wel hoe het is om twee honden te hebben en wat hier het beste zou passen.
Drie honden is toch weer wat anders dan twee, dat was eigenlijk nooit de bedoeling maar is gewoon zo gelopen. Het kost mijn dan ook zeker extra tijd, omdat ik ze lang niet altijd alle drie tegelijk meeneem. Dus dan maak ik wandelingen dubbel. En ik train met alle drie mijn honden, en dat kost dus ook drie keer zo veel tijd dan met maar één hond.
Ze kunnen wel alle drie goed alleen thuisblijven, dus dan is het ook geen probleem om maar één hond mee te nemen met trainen of ergens mee naartoe.

Ik wilde altijd al een border collie. Ik ben ermee opgegroeid.
Wij hadden al een boerenfox en vond het fijn als ze een maatje kreeg voor als er niemand thuis is ofzo.
Dat waren al 2 redenen waarom er een 2e hond bijkwam.
Dat is toen de border collie geworden.

Ik las veel dat 2 teven vaak niet goed gaat, maar ook wel positieve reacties. Wij besloten het te proberen.
Geen spijt, het gaat hartstikke goed

bij mijzelf is de tweede hond altijd wel vanzelfsprekend geweest.
taran heb ik alleen erbij genomen omdat het zo`n goede klik was met yuno en wodan op zijn einde liep.
praktisch is het zeker niet, maar ik moet mijn weg hierin vinden.
samen aangelijnd uitlaten is een hele opgave omdat ze elkaar ophyperen terwijl los geen probleem is.
maar ja dat kan niet altijd.
1 op 1 uitlaten gaat dan weer prima, maar kan alleen als mijn vriend thuis is voor de ander.
steppen is dan weer geen probleem. dan is trekken geen probleem.

Hier was ik eigenlijk niet van plan om er twee te houden maar omdat ik het een keer wou meemaken hoe het was om een hondje op te vangen heb ik me als opvangadres aangemeldt.
Mijn enige voorwaarde was dat het een klein honddje moest zijn omdat Rasta veel toleranter is met een klein hondje en voor mijn eigen fysiek, twee groten was me een beetje te zwaar.
Maar goed, toen Ziggy kwam bleken ze na een zeer korte gewenningsperiode (de volgende dag al) zo dol op elkaar te zijn dat ik het hart niet had om ze te scheiden.
Ze spelen met elkaar ze soppen elkaars ogen en oren en ze slapen samen echt klef en bef
Alleen met eten houd ik ze apart want Ziggy slurpt zijn portie in 2sec op en als ik niet oplet scheurt ie met een sneltreinvaart naar Rasta's bak om zijn portie ook nog op te eten en die goedsul gaat dan gewoon aan de kant.

Wij hadden vanuit huis altijd al 2 honden, toen een vriendin een heel leuk teefje kreeg en daar in de toekomst fokplannen mee had heb ik meteen gezegd dat ik daar een pup van wilde. Mijn moeder vond dat geen probleem, tegen de tijd dat die pup uiteindelijk geboren werd stond mijn leven er heel anders voor en waren de 2 honden die we toen als gezin hadden ook uit elkaar, 1 bij mij en de andere bij mijn broer waardoor ik na de komst van de gewenste pup automatisch weer op 2 honden kwam. Toen ik vorig jaar mijn aller eerste nestje fokte is er geen twijfel over mogelijk geweest dat er daar eentje van ging blijven. Zo'n bijzondere gebeurtenis. Toen draaide ik dus op 3 honden, en dat ging moeiteloos. Toen in januari dit jaar mijn reu overleed had ik voor eventjes weer 2 honden en het voelde leeg en kaal, niet compleet. Nu is er weer een vrolijke stuiterbal bij, handen vol aan maar het voelt weer goed zo, met zijn drietjes!

Ik heb altijd al twee honden gewild, alleen zag ik pas kans voor de tweede toen Gol al zes jaar oud was. Daarvoor was mijn leven te onstabiel om er een tweede bij te nemen. Ik had lange tijd geen vaste woonplaats en redde het net met Gol.
Drie was niet de bedoeling maar het past heel leuk. Met vier honden is het te vol.

Mijn vader had een vriendin met een labrador waar we ook hebben gewoond. Snoopy en Grover waren echte maatjes en toen het uitging merkte je wel dat hij hem miste.
Dus toen ik ging samenwonen met mijn vriend wilde ik graag een hond erbij! Hij had wat moeite met thuis blijven dus ik dacht dat een tweede hond hem goed zou doen.

Toen kregen we een hond die ook niet alleen thuis kan blijven en die net als Snoop vroeger uitvalt naar andere honden
In het begin vond Snoop dr maar een eng ding maar ze vinden elkaar nu wel leuk en liggen soms samen.
Nu is Snoopy natuurlijk 12 en Yindi bijna 2. Dus er is een flink groot leeftijdsverschil

Moet wel eerlijk bekennen dat het Snoop echt heel goed heeft gedaan, hij kreeg meer lol in het leven en wandelen is nu wel oké volgens meneer, terwijl dat eigenlijk nooit zijn hobby was.
Hij is opgeleefd door Yindi

De stap om over te gaan op wat grotere dieren zoals een kat was voor mij al eng, ik had altijd knaagdieren gehad en een parkiet.
Ik nam dus twee kittens omdat ik de halfbroer die mijn vriendin had zo leuk vond. In mijn hart wilde ik een hond, maar dat vond ik niet in mijn situatie passen.
Kittens groeiden op tot leuke katten, ik ging verhuizen en toen was daar mijn hond. Via een omweg, maar hij was voorbestemd voor mij die prachtige vriend van ruim vier jaar.
Niet zo maar ja en amen en ik wil hem dus laat maar komen. Maar hij kwam bij me wonen. En ik denk anderhalf jaar later kwam Bluf daarbij.
Bewust erbij in de zin dat ik wilde sporten met de hond en dat kon niet meer met Finn vanwege zijn gezondheid.
Het was even een overgang, en zowel Finn als Bluffie waren geen puppies, maar ik was blij moet ik zeggen met een gehoorzame eerste hond
Had wat moeite met een heerlijke vrije Bluf, maar dat was soms een losgeslagen projectiel
En alles werd verstoord eerlijk gezegd. De vriendschap met Finn en de bullenmeisjes. Ze moesten Bluf niet
Jol die nu bij me woont en Bluf, drama gewoon. De teefjes hadden eigenlijk helemaal niets met haar, want Finn was het einde. Kwam er ineens een teef tussen
Dat vond ik wel jammer want ik merkte daarin wel veel verschil, zal ook ongetwijfeld toch door haar uitstraling komen en dat ze zo een stel bleken te zijn waar niemand snel tussen kwam.

In de huidige samenstelling heb ik daar minder last van. Jol doet haar ding en Aki buiten ook zijn ding. Destijds Jol en Bluf idem. Binnen trouwens ook, dat wat Finn en Bluff hadden samen, ook in huis dat is nu absoluut niet aan de orde. Ze zijn huisgenoten. Maatjes was Jol niet met Bluf en is ze ook niet met Aki. Zij had dat wel met Finn altijd.

Deels is het makkelijk dat ze zo zijn, want buiten maken ze zich er ook minder druk om wat een ander doet. Anderzijds vond ik het heerlijk om te zien hoe Finn en Bluf met elkaar bezig waren en konden genieten samen.

We zijn er wel over uit dat als Jol wegvalt er sowieso een hond erbij komt. En dan probeer ik te kijken voor een match bij Aki.

Doemscenario, stel dat Aki eerder komt te overlijden, dan weet ik niet of ik het Jol aan wil doen om er weer een pup bij te zetten of een volwassen hond. Van mij uit zou ik zeggen nee. Het is geen hond om er weer een hond bij te zetten. Ze wil niet moederen, ze vind het eigenlijk alleen maar vervelend weer een nieuwe erbij.
Het is in mijn ogen dus behoorlijk afhankelijk van de hond ook of je er een hond bij neemt.
Voor Finn hoefde het eigenlijk ook niet, een hond erbij. Pakte goed uit met Bluf.
Bluf daarentegen wilde graag een andere roedelgenoot.
Jol wilde alleen haar baasje.
Omdat het wel ok was schikte Jol in haar lot. En nam Bluf er maar bij.
Haar drama was wel groot toen de geaccepteerde Bluf wegviel en er ineens een terrorpup voor in de plaats kwam.
Andersom denk ik dat Bluf een gat in de lucht had gesprongen " ik kan moederen!" en wil nu niet weten wat voor een parg streken ze die kleine zou hebben geleerd

Beslissing, moeilijk, ik ben eigenlijk nogal impulsief, ik besluit dat gewoon op een gegeven moment, punt

Als Bas niet was zoals ze is dan had ik ook wel een tweede hond genomen. Nu zie ik wel of er wat op mijn pad komt of niet. Bas doet het uitstekend alleen en geeft weinig om de meeste andere honden. Cleva doet Hein niet weg en Hein is de enige hond waarmee ze alles samen kan doen. Denk zelfs dat ze uit 1 bakje zouden kunnen eten. Verder negeert ze bijna alle andere honden volledig en deelt ze niet graag aandacht en eten. Als ik buiten een leuk hondje tegen kom is het kwispelen, snuffel, negeer en naar de baas lopen. Hallo mens..... Hond? Ik zie geen hond.... Ruiken honden aan haar dan gaat ze zitten en kijkt de andere kant op. Ik heb gewoon echt het idee dat ze zich zo prima voelt al zou ze er wel een teckel, Jr of chihuahua bij willen. Of een York. Die rassen klikken het meest als ze ze al niet negeert....

Oh ja, zou ik er een grote hond bij zetten dan werd Bas onuitstaanbaar. Ze luistert dan niet meer en doet lelijk tegen honden. Ze ziet meelopende grote honden als bodyguard en wordt er lelijk van. Gaat dan ook ineens keffen.....

Wij hadden nooit over een 2e nagedacht totdat er plotseling een oproep voor een herplaatser voorbij kwam die dringend een nieuw adres zocht. We vonden gewoon dat we hem een kans moesten geven en moesten kijken of het ging lukken met de andere. Hoewel we een paar dagen over gepraat hadden was het wel een impulsieve actie maar uiteindelijk geen spijt van.

Ik had al lang één hondje toen ik mijn huidige partner leerde kennen. En hij had ook een hond! Nu hebben we er vier! We hebben hier wat ruimte bij het huis, dus ik hoef ze niet drie keer per dag aan de riem uit te laten. En we lopen hier zo het bos in, zonder een weg over te hoeven steken. Eentje meer of minder maakt niet zoveel uit.

Ik wilde er al jaren een hond bij. Mijn ouders stonden daar anders tegenover.

Toen een kennis mij vroeg of ik ze wilde helpen met het uitkiezen van een fokster en een puppy, en die uiteindelijk thuis was, waren mijn ouders om. Nou bleek ook nog dat dezelfde fokster een nestje op komst had.

De voornaamste reden dat we de knoop doorhakten was dat Bailey nog erg vitaal is, maar al wel oud wordt. Ze heeft andere honden altijd geweldig gevonden, en als we wilden dat ze nog hielp met de opvoeding moesten we het nu doen.

Nu is de pup een week thuis. Er valt nog weinig over te zeggen, maar ze spelen vaak samen, kauwen samen op één bot en eten naast elkaar in vrede.

Toen Jace 2 jaar was ben ik langzaam gaan zoeken naar een pup. Omdat Jace niet de makkelijkste is, wilde ik echt goed de lijnen uitzoeken (betekent niet altijd dat je zekerheid hebt). Ik kwam bij de fokkers van Meagan terecht. Daar kwam over een tijd een nest en ze hadden al eens met die ouderdieren gefokt. Dus contact gehad met eigenaren van pups uit vorig nest. En dat zag er heel goed uit. We kwamen op de wachtlijst en we hadden het geluk om een teef te krijgen.
We kregen Meagan, een super makkelijk hondje. En 3 jaar later werd ons een nestzus van Meagan aangeboden. Daar hoefden we geen seconde over na te denken, ook zo makkelijk.
En nu heel langzaam aan het denken voor nummer 4. Jace is al dik 11 jaar en de 2 meisjes zijn al 8½.
We hebben een hond nodig bij de schapen, we weten niet of de honden die we nu hebben nog jaren mee kunnen helpen. Gelukkig merken we nog totaal niets van hun leeftijden.

die keuze heb ik inmiddels al weer 10 jaar geleden gemaakt. ik had mijn MHxDH Douscha toen 2 jaar. Zij was een gecompliceerde hond die heel veel aandacht nodig had (wist toen nog niet dat alle herders aan je kont geplakt zitten ). Het leek mij leuk voor haar een hond erbij te nemen, zodat ze dan ook iemand had als wij even geen tijd voor haar hadden.
Volkomen foute inschatting, want zij zat totaal niet op een andere hond te wachten
We hebben net zo lang gezocht tot we er een vonden waarmee het klikte (dat werd Lizzy) maar desondanks leverde het de eerste maanden heel wat strijd op. Ik heb het toen ook niet goed begeleid, maar dat was onervarenheid, daar verander je niks aan. Toen ik het anders aan ging pakken, verbeterde de situatie aanzienlijk.
Dikke vriendinnen zijn ze nooit geworden, maar ze hadden zeker wel gezelschap aan elkaar. Vreemd genoeg vond Douscha de opvangers die ik er later bijzette vaak erg leuk, vooral jonge reutjes Terwijl ik aanvankelijk juist een teef voor haar had uitgezocht omdat zij van reutjes niets moest weten...

Over de practische kant heb ik mij nooit zo druk gemaakt. Alleen moesten de honden samen op de achterbank passen als we met een volgeladen auto naar Frankrijk reden.

Toen Douscha overleed, werd Lizzy erg depri, liep als een zombie rond. Er moest dus gauw een tweede bij en daar was ik het erg mee eens. Door alle opvangers wist ik wat goed bij Lizzy zou passen, en bij mij, en zo kwam Amber is ons leven. Zij paste als een handschoen en Lizzy werd op slag weer gelukkig. En ik ook. Ook bij hun twee heb ik een aantal opvangers gehad waardoor ik wist wat voor tiep nummer 3 moest worden. Letterlijk honderden honden heb ik op internet bekeken! Het werd Kailen en dit was weer schot in de roos

Mijn advies: kijk vooral naar je eigen hond of die er een ander bij zou willen/dulden. Als je inschat van wel, kun je misschien ook eens aan opvangers denken. Dan weet je gauw genoeg of dit in je leven past. En ga ervan uit dat geen enkele hond meteen perfect is, of dat ze samen de hele dag leuk spelen. Die van mij spelen nooit met elkaar, maar toch weet ik zeker dat ze elkaars aanwezigheid erg waarderen.

die keuze heb ik inmiddels al weer 10 jaar geleden gemaakt. ik had mijn MHxDH Douscha toen 2 jaar. Zij was een gecompliceerde hond die heel veel aandacht nodig had (wist toen nog niet dat alle herders aan je kont geplakt zitten ). Het leek mij leuk voor haar een hond erbij te nemen, zodat ze dan ook iemand had als wij even geen tijd voor haar hadden.
Volkomen foute inschatting, want zij zat totaal niet op een andere hond te wachten
We hebben net zo lang gezocht tot we er een vonden waarmee het klikte (dat werd Lizzy) maar desondanks leverde het de eerste maanden heel wat strijd op. Ik heb het toen ook niet goed begeleid, maar dat was onervarenheid, daar verander je niks aan. Toen ik het anders aan ging pakken, verbeterde de situatie aanzienlijk.
Dikke vriendinnen zijn ze nooit geworden, maar ze hadden zeker wel gezelschap aan elkaar. Vreemd genoeg vond Douscha de opvangers die ik er later bijzette vaak erg leuk, vooral jonge reutjes Terwijl ik aanvankelijk juist een teef voor haar had uitgezocht omdat zij van reutjes niets moest weten...

Over de practische kant heb ik mij nooit zo druk gemaakt. Alleen moesten de honden samen op de achterbank passen als we met een volgeladen auto naar Frankrijk reden.

Toen Douscha overleed, werd Lizzy erg depri, liep als een zombie rond. Er moest dus gauw een tweede bij en daar was ik het erg mee eens. Door alle opvangers wist ik wat goed bij Lizzy zou passen, en bij mij, en zo kwam Amber is ons leven. Zij paste als een handschoen en Lizzy werd op slag weer gelukkig. En ik ook. Ook bij hun twee heb ik een aantal opvangers gehad waardoor ik wist wat voor tiep nummer 3 moest worden. Letterlijk honderden honden heb ik op internet bekeken! Het werd Kailen en dit was weer schot in de roos

Mijn advies: kijk vooral naar je eigen hond of die er een ander bij zou willen/dulden. Als je inschat van wel, kun je misschien ook eens aan opvangers denken. Dan weet je gauw genoeg of dit in je leven past. En ga ervan uit dat geen enkele hond meteen perfect is, of dat ze samen de hele dag leuk spelen. Die van mij spelen nooit met elkaar, maar toch weet ik zeker dat ze elkaars aanwezigheid erg waarderen.

Ik heb er ook heeeel lang over nagedacht. Vooral de eerste periode lijkt me ingewikkeld en aangezien ik geen auto heb zijn er veel praktische overwegingen.

Maar ik wil het dus al jaren. En voor Lou lijkt het me fantastisch. Hij is zo gek op pups. Lou heeft geen behoefte meer aan cursussen en ik kijk er echt naar uit weer op het veld te staan. Met één hond wandelen vind ik soms nog maar weinig aan, dan hoop ik vooral dat we onderweg een leuk vriendje tegenkomen. Ik kijk echt uit naar een tweede erbij.

Twee of 1 vond ik voor mezelf weinig verschil, heb natuurlijk ook redelijke kleine honden. Wel iets om over na te denken is de opvang: hoe doe je dat nu? pension? zijn de kosten voor 2 te doen? of bijv. prive (zoals wij), ziet je oppas het ook zitten een hond erbij? of wordt dat teveel? Vrienden van mij brengen hun hond 2 dagen per week bij opa, die kan echter niet (meer) met 2 honden lopen dus die zien daar vooralsnog vanaf.

Nou toen Luna eenmaal stabiel was en mijn eigen situatie ook, wist ik zeker dat ik nog een hond wilde. Eigenlijk voornamelijk voor Luna, zodat zij een maatje had in huis. ( blijven toch roedeldieren) dus toen kwam Sultan.
Suus was niet de bedoeling, maar een opvanger die te leuk was om weg te doen. Maar om eerlijk te zijn, vond ik de stap van 1 naar 2 honden véél groter dan van twee naar drie. Ik vind het echt super gezellig en binnen is alles lekker rustig dus merk je geen verschil.

Ik heb altijd 2 of 3 honden gehad. Dus toen vorig jaar 2 van mijn honden onverwacht, te vroeg overleden stond het vast dat er weer een bij zou komen en dat werd Frodo. Ik vond het wel spannend hoe Biko van ruim 8 erop zou reageren. In het begin moest hij er niks van hebben maar nu Frodo ruim 5 maanden is, is Biko helemaal om, is in een soort tweede jeugd gekomen en die 2 zijn de hele dag aan het spelen als ze de kans krijgen. Ik had in mijn hoofd dat er eind van het jaar/begin volgend jaar nog een teckelpup bij zou komen met het idee dat de 2 jonkies elkaar amuseren en Biko een rustige oude dag heeft. Maar zoals het nu gaat heb ik die gedacht bijgesteld en wacht ik nog een poosje. Ik zou het sneu vinden als Biko er dan buiten valt.

Hier heb ik toen wel heel bewust gekozen voor een 2e hond, geen dag spijt van gehad, heb ook 3 honden gehad ene paar jaar en dat was toch minder handig vond ik.
Naast mijn jack russel Tyson kwam Samara de galgo erbij , qua dynamiek veranderde niet zo heel veel, het waren beide geen speel honden , Samara had een aardig verleden dus die trok zich heel erg op aan Tyson hij was echt haar voorbeeld , zonder hem was het ook nooit zo goed gelukt met Samara denk ik...

Wij hadden 1 dobermann en wilde er een tweede bij. Het zijn honden die graag met soortgenoten rellen en rauzen. Op de hondenclub waar ik destijds trainde had nagenoeg iedereen meer dan 1 hond. We hebben toen voor een herplaatser gekozen en een proefperiode afgesproken. Het klikte enorm goed en nooit spijt gehad van de beslissing.
Het kost wat meer tijd, ook vanwege training e.d. maar dat is het voor ons zeker waard.

Nu hebben we Hippo als huishond en daarnaast roulerend mechels die ik opleid en na certificering verkoop aan politie/luchtmacht ect. We gaan straks verhuizen naar een eigen lapje grond. Hoogstwaarschijnlijk houden we Dico dan aan als 'waakhond', er komt dan wel weer een hond bij om te trainen.

Wij denken wel na over een tweede hond, maar we zijn er nog niet uit. Eerst was het makkelijk om nee te zeggen ivm werk, maar binnenkort gaat er het een en ander veranderen waardoor een tweede hond toch misschien een mogelijkheid wordt.
Toch twijfel ik nog wel hoor. We hebben ook nog 3 katten en 2 konijnen en ik heb liever een wat grotere hond. Het wordt dan wel erg druk allemaal. Al had ik hier laatst een logé en die draaide ook zo mee met het spul en daar had ik verder weinig omkijken naar.

Dusty was destijds mn enige hond. Daarna met mn nu ex een andere hond erbij genomen en daarna nooit meer 1 hond alleen gehad. Wil ik ook niet meer. Ook niet voor de honden zelf. Ik kan ze dat stukje toch niet geven.
Xena heeft bijna al mn honden vanaf pup opgevoed en wat ben ik daar blij mee. Ook Xavi doet zijn duit nu in t zakje bij de opvoeding van zn zoon. Dat laatste had ik niet verwacht overigens .. zo ken ik hem niet. Ik ben dr erg blij mee om die kant te zien. Het is ook tot op heden een geweldige match. Het kan ook verkeerd gaan daardoor heb ik ooit een hond moeten herplaatsen. Zowel hij als de andere honden hadden zoveel stress dat t niet meer hondwaardig was. Hij is daarna enig hond geworden bij zn nieuwe baas en dat is t enige wat bij hem paste... dus die honden zijn er ook.

Ik kreeg bij mijn ouders thuis na heel lang zeuren eindelijk een hond. En na nog veel langer zeuren een 2e.
Toen de jongste dood ging kwam er na een tijd weer een 2e hond. En toen nog een 3e.
1 is er mee gegaan toen ik uit huis ging en daar was al snel een 2e bij. En een 3e en 4e. De 3e en 4e zijn echter weer herplaatst (totaal geen klik, niet eens impulsief genomen maar het ging gewoon niet)
Nu heb ik dus 2 eigen honden en 1 van mijn zusje die tijdelijk bij mij woont.

Persoonlijk vind ik 2 perfect. 3 gaat ook nog 4 is teveel.