Het HondenForum

Dit topic is naar aanleiding van een ander lopend topic over wat te doen met je overleden huisdier, maar ik denk dat dit initiatief een eigen onderwerp en discussie verdient.

Ik denk dat we Zorro na zijn dood doneren voor anatomiepractica aan de Faculteit Diergeneeskunde. Dit kan via het dierdonorcodicil van Proefdiervrij. Een aantal dierenklinieken rondom Utrecht en in het oosten van het land zijn daarbij aangesloten en de kliniek die we met Zorro bezoeken ook. Zo kwamen we op dit idee.

Na zijn dood blijft je dier dus bij de dierenarts en hij/zij regelt met de Universiteit Utrecht het vervoer naar Utrecht. Daar worden ze gebruikt in practica voor diergeneeskundestudenten. Zo kan het aantal proefdieren teruggedrongen worden en leren toekomstige dierenartsen zowel veterinaire vaardigheden als kennis van anatomie alsook respect voor het huisdier. Ik vind dit een heel mooie bestemming waar ik helemaal achter sta.

Toen de dierenarts een paar jaar geleden voor het eerst een foldertje meegaf moest ik wel even slikken. Lieve mooie Zorro op een snijtafel? Ik heb even aan het idee moeten wennen. Ik heb zelf veel secties gedaan voor mijn studie en werk maar ik vond het wel even anders om me voor te stellen dat mijn eigen huisdier daar zou liggen. Aan de andere kant hecht ik weinig aan graven en gedenkplaatsen en des te meer aan wetenschap en kennis, dus langzaamaan bedacht ik dat ik het eigenlijk een prachtig gebaar vind. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat anderen dit absoluut nooit zouden willen.

Wat vinden jullie? Zijn er mensen met ervaring hiermee?

Ik wist helemaal niet dat dit bestond, ik ga er even rustig over nadenken.

metav schreef:Ik zou hieraan wel meewillen doen maar onze dierenarts doet niet mee
en de dierenarts die hier in de buurt er wel aan mee doet daar weiger ik heen te gaan

Je kunt ze vast ook zelf brengen.

Sanne!! schreef:

metav schreef:Ik zou hieraan wel meewillen doen maar onze dierenarts doet niet mee
en de dierenarts die hier in de buurt er wel aan mee doet daar weiger ik heen te gaan

Je kunt ze vast ook zelf brengen.

Dat kan inderdaad ook. Je moet dan via Proefdiervrij een formulier aanvragen en je dierenarts moet dat ook ondertekenen. Vervoer moet je dan zelf regelen.

Ik wist ook niet dat het bestond!
Ik vind het wel goed, zeker als het gebruik van proefdieren word teruggedrongen. Ze kunnen beter een dier gebruiken die al dood is dan een dier die speciaal gefokt word om dood te gaan. Ik zal de volgende keer dat ik bij de dierenarts ben eens informeren.

Goh wat stom eigenlijk. Ben er zo eens over aan het denken en waar ik bij mezelf zonder enige twijfel het donorcodicil heb ingevuld onder het mom van 'neem alles maar, ik heb er toch niks meer aan', vindt ik het bij Finn een rare gedachte dat hij ergens op een snijtafel terecht komt als hij er ooit niet meer is.

De dochter van de crematie meneer is dierenarts.
Omdat het bij pluis zo'n bizar snel verloop had, wilde zij hem graag openmaken om er van te leren.
Daar heb ik toen toestemming voor gegeven.
Vervolgens is hij gecremeerd en weer thuis gebracht.
Het beste van beiden wat mij betreft.

Ik was op de hoogte van de mogelijkheid, maar zou het voor m'n eigen dieren niet willen. Voelt voor mij niet goed. Best maf eigenlijk dat ik daar dan toch moeite mee heb.

veertje schreef:Goh wat stom eigenlijk. Ben er zo eens over aan het denken en waar ik bij mezelf zonder enige twijfel het donorcodicil heb ingevuld onder het mom van 'neem alles maar, ik heb er toch niks meer aan', vindt ik het bij Finn een rare gedachte dat hij ergens op een snijtafel terecht komt als hij er ooit niet meer is.

Nou ja, dat dus zo'n beetje.

Ik zou er totaal geen moeite mee hebben, maar ik betwijfel of het het aantal proefdieren terug brengt. Ik kan me niet voorstellen dat er gezonde dieren worden gefokt om vervolgens te worden afgemaakt voor de snijpractica. Er zijn vanuit de proefdieren industrie genoeg dode dieren waar op geoefend kan worden.

Ik heb tijdens mijn opleiding biologie in heel wat dode dieren gesneden, maar niet 1 was er speciaal voor afgemaakt. O.a. een beagle die zn tijd in het lab er op had zitten.

Mijn dieren gaan dus gewoon een plekje in de tuin krijgen.

lijkt me een goed idee inderdaad, wie weet wat mijn Trees ooit kan betekenen voor mede cushings patienten

Ik moet er niet aan denken, vind het een raar idee dat mijn hond daar heen gebracht zou worden om vervolgens open gesneden te worden of geplastineerd te worden om daar jaren te liggen.

Ik zou dat zelf niet willen. Moet er echt niet aan denken dat ze in mijn honden gaan snijden. Nee, ik begraaf ze gewoon liever hier op het erf, daar heb ik een beter gevoel bij. Maar op zich is het een prima idee natuurlijk.

Ik vind het dan weer een top idee! Ik sla em op voor over een jaar of 20 *kijkt Izzie dreigend aan*, 20 jaar en geen seconde eerder.

Ik geef weinig om de overblijfselen en als er dan een betere dierenarts opgeleid kan worden, tuurlijk. Ik hoef er niet eens over na te denken.

Nu neig ik naar begraven op een dierbegraafplaats hier niet ver vandaan. Anders wordt het denk ik cremeren.

Sinds ik bij de dierenambulance zit, weet ik beter hoe alles gaat omdat wij hiermee te maken krijgen natuurlijk, en daaruit heb ik mijn keuze gemaakt.

Wel ben ik van mening dat je beter goed kan zijn voor je levende dier, dan je eigenlijk druk te maken om zijn lichaam na de dood. Daar merkt het dier niks meer van, dit is puur voor je eigen gevoel. En je moet doen waar je je fijn bij voelt.

Geen haar op mn hoofd... mijn honden komen hier weer terug in zn geheel zonder onnodig gesnij. Dat wil ik bij leven niet en dus ook niet bij dood.

malinois schreef:Geen haar op mn hoofd... mijn honden komen hier weer terug in zn geheel zonder onnodig gesnij. Dat wil ik bij leven niet en dus ook niet bij dood.

In een aspotje is het ook niet in zijn geheel .

bouvierpoedel schreef:

malinois schreef:Geen haar op mn hoofd... mijn honden komen hier weer terug in zn geheel zonder onnodig gesnij. Dat wil ik bij leven niet en dus ook niet bij dood.

In een aspotje is het ook niet in zijn geheel .

Wellus... alle botjes, haartjes en nageltjes :pff:

ik vind het een mooi idee,maar moet er niet aan denken bij mijn honden...die blijven hier bij ons...

Paisley schreef:Ik zou er totaal geen moeite mee hebben, maar ik betwijfel of het het aantal proefdieren terug brengt. Ik kan me niet voorstellen dat er gezonde dieren worden gefokt om vervolgens te worden afgemaakt voor de snijpractica. Er zijn vanuit de proefdieren industrie genoeg dode dieren waar op geoefend kan worden.

Ik heb tijdens mijn opleiding biologie in heel wat dode dieren gesneden, maar niet 1 was er speciaal voor afgemaakt. O.a. een beagle die zn tijd in het lab er op had zitten.

Mijn dieren gaan dus gewoon een plekje in de tuin krijgen.

Ik wist niet hoe ik het goed moest verwoorden, maar zo dus!
Bovendien zou ik nu veel te bang zijn om mijn eigen hond tegen te komen aangezien ik diergeneeskunde studeer.

Kimmie schreef:ik vind het een mooi idee,maar moet er niet aan denken bij mijn honden...die blijven hier bij ons...

precies. ik zou eventueel openstaan voor orgaantransplantatie als dat zou bestaan, maar er moet verder niet met mijn honden gesold gaan worden. Uiteindelijk wil ik met man en hondjes in 1 grote pot met as

bouvierpoedel schreef:

malinois schreef:Geen haar op mn hoofd... mijn honden komen hier weer terug in zn geheel zonder onnodig gesnij. Dat wil ik bij leven niet en dus ook niet bij dood.

In een aspotje is het ook niet in zijn geheel .

Laat maar, verkeerd begrepen, dus opmerking weggehaald

Ik had er een tijd geleden over gelezen en het lijkt mij wel wat.
Ik heb niks met graven en urnen en mijn vriend heeft niet zo'n zin in allemaal kuilen in de tuin.

Ik had alleen begrepen dat de respons toentertijd zo enorm was dat ze al voor een aantal jaar voorzien waren.

Paisley schreef:Ik kan me niet voorstellen dat er gezonde dieren worden gefokt om vervolgens te worden afgemaakt voor de snijpractica. Er zijn vanuit de proefdieren industrie genoeg dode dieren waar op geoefend kan worden.

Hier worden wel degelijk speciaal dieren voor gefokt. In 2014 betrof een kwart van alle dierproeven aan de UU proefdieren voor onderwijs. Dat zijn 5355 dieren. Daarvan zal een deel zeker 'hergebruikte' proefdieren zijn en een (behoorlijk groot) deel zal nog in leven zijn voor én na het practicum maar er worden ook echt nog wel dieren speciaal voor snijpractica gefokt, helaas. In mijn opleiding heb ik in dieren gesneden die speciaal voor dat doel gedood waren. Als je precieze aantallen wil kan je dat via de WOB opvragen, iedere dierproef is openbaar in te zien.

Frolic schreef:Ik had er ook nog niet van gehoord. Hier geen dierenarts die er aan meedoet, maar dat hoeft dus geen probleem te zijn.
Ik vraag me af waarom honden boven de 30 kilo uitgesloten worden.
Staat wellicht ergens op de website vermeld, die ga ik nu eerst eens goed doorlezen.

Volgens mij is dat puur vanwege arbowetgeving.

Cinnepin schreef: Sinds ik bij de dierenambulance zit, weet ik beter hoe alles gaat omdat wij hiermee te maken krijgen natuurlijk, en daaruit heb ik mijn keuze gemaakt.

Dat heb ik ook een beetje. Ik heb helemaal niks met graven of urnen en een "leeg" lichaam betekent niks voor me. Ik ga uit van de ziel.
Jaren geleden had ik zoiets van "laat maar gewoon achter bij de DA, voor de destructie".
Maar ik werk in de agrarische sector en heb filmpjes gezien daarvan. Dat is dus letterlijk de gehaktmolen. Er wordt biobrandstof van gemaakt, dus dat opzich is ook wel weer nobel.
Maar toch vind ik dat ook weer een raar idee, iets te heftig ofzo

"Gelukkig" zijn mijn honden boven de 30 kilo en zijn ze dus uitgesloten.

Het is wel raar. Zowel bij mijzelf, als bij Pieter, als bij mijn moeder of zussen zou ik er geen problemen mee hebben. Ik heb ook niets met dode lichamen. Bij mijn vader heb ik alleen even zijn handen aangeraakt omdat die nog steeds zo heel erg zijn handen waren. De handen waar ik vroeger naar zocht als ik even aan de hand wilde lopen, en steun zocht. Maar de rest van dat lijf was helemaal mijn vader niet meer, en ik had er ook geen moeite mee gehad als er tussen het weghalen van zijn lijf en de paar uur later dat wij hem weer opgebaard zagen van alles uit was gehaald.

Maar mijn hondjes.... zo nietig. En wetende hoe eerste- tweedejaars diergeneeskunde studenten er van leren... Nee, niet mijn honden. Sorry. Pak die eend maar die ik vanmiddag plat gereden zag worden.

veertje schreef:Goh wat stom eigenlijk. Ben er zo eens over aan het denken en waar ik bij mezelf zonder enige twijfel het donorcodicil heb ingevuld onder het mom van 'neem alles maar, ik heb er toch niks meer aan', vindt ik het bij Finn een rare gedachte dat hij ergens op een snijtafel terecht komt als hij er ooit niet meer is.

Marion. schreef:"Gelukkig" zijn mijn honden boven de 30 kilo en zijn ze dus uitgesloten.

Het is wel raar. Zowel bij mijzelf, als bij Pieter, als bij mijn moeder of zussen zou ik er geen problemen mee hebben. Ik heb ook niets met dode lichamen. Bij mijn vader heb ik alleen even zijn handen aangeraakt omdat die nog steeds zo heel erg zijn handen waren. De handen waar ik vroeger naar zocht als ik even aan de hand wilde lopen, en steun zocht. Maar de rest van dat lijf was helemaal mijn vader niet meer, en ik had er ook geen moeite mee gehad als er tussen het weghalen van zijn lijf en de paar uur later dat wij hem weer opgebaard zagen van alles uit was gehaald.

Maar mijn hondjes.... zo nietig. En wetende hoe eerste- tweedejaars diergeneeskunde studenten er van leren... Nee, niet mijn honden. Sorry. Pak die eend maar die ik vanmiddag plat gereden zag worden.

Gek is dit, he? Ik twijfel er bij mezelf ook werkelijk geen seconde om maar voor mijn honden moest ik echt wel even goed nadenken. Ik heb dus besloten dat ik het eigenlijk ook een prachtig idee vind en dit dus ook wil voor Zorro en ooit Dalí, maar het was zeker niet vanzelfsprekend. Dus ik kan me ook voorstellen dat mensen dit gevoelsmatig niks vinden.

Lothian schreef:Gek is dit, he? Ik twijfel er bij mezelf ook werkelijk geen seconde om maar voor mijn honden moest ik echt wel even goed nadenken. Ik heb dus besloten dat ik het eigenlijk ook een prachtig idee vind en dit dus ook wil voor Zorro en ooit Dalí, maar het was zeker niet vanzelfsprekend. Dus ik kan me ook voorstellen dat mensen dit gevoelsmatig niks vinden.

Ik snap dus niet goed waarom ik bij mijn honden gelijk "Nee!" zeg (inclusief hoofdletter en uitroepteken), en dat ik het bij mijn vader prachtig had gevonden als ze zijn - prima - longen eruit zouden hebben gehaald

Floortje schreef:

Cinnepin schreef: Sinds ik bij de dierenambulance zit, weet ik beter hoe alles gaat omdat wij hiermee te maken krijgen natuurlijk, en daaruit heb ik mijn keuze gemaakt.

Dat heb ik ook een beetje. Ik heb helemaal niks met graven of urnen en een "leeg" lichaam betekent niks voor me. Ik ga uit van de ziel.
Jaren geleden had ik zoiets van "laat maar gewoon achter bij de DA, voor de destructie".
Maar ik werk in de agrarische sector en heb filmpjes gezien daarvan. Dat is dus letterlijk de gehaktmolen. Er wordt biobrandstof van gemaakt, dus dat opzich is ook wel weer nobel.
Maar toch vind ik dat ook weer een raar idee, iets te heftig ofzo

snap ik

Misschien heb ik ook teveel diergeneeskunde-studenten gekend. En ik ken hun verhalen bij het avondeten. Bij menselijke donoren, of lichamen t.b.v. de wetenschap wordt er met iets meer respect mee om gegaan, denk ik.

Ook dat herken ik. Mijn allereerste reactie was 'maar wat als ze moeten lachen om zijn grote oren ' Compleet irrationeel maar dat soort dingen spookten wel door mijn hoofd. Op de site van Proefdiervrij zeggen ze specifiek dat de studenten er ook een respectvolle omgang mee moeten leren dus ik ga ervanuit dat de docenten daar misschien wel extra scherp op zijn bij dit soort practica. En uit ervaring sprekend weet ik dat voor een student een hond of ander huisdier toch wel best anders is dan een dier dat je zelf nog nooit hebt geknuffeld. Dan ben je er toch echt wel van bewust dat iemand dat dier vertroeteld heeft en er heel veel van gehouden heeft.