Het HondenForum

maar het moment kan zich zomaar voordoen.

Als Sarah niet meer "wakker" wordt waar kun je dan met het lichaam heen.
Onze vorige teckels zijn allebei bij de dierenarts overleden en hebben we daar gelaten.
Maar wat als ons ouwe besje er hier thuis uitstapt ?
Ik zou haar het liefste in onze tuin "leggen" Man Peter wil geen urntjes, stenen, of andere aandenkens en
ergens geef ik hem gelijk. Sarah zal nooit uit ons hart verdwijnen en zichtbare aandenkens gaan alleen maar pijn doen.

Ik loop al heel lang met deze vraag rond en het lukte me nu om hem te posten.

je kunt de dierenambulance bellen en vragen haar weg te brengen, naar een crematorium.
Of je doet het zelf. Net wat je het prettigst vind.
Dan hoef je haar as niet terug te krijgen, dat is een keuze die je kunt maken.
Er is ook destructie maar dat is op de grote hoop de verbranding in, iets minder respectvol als dat het bij een crematorium gebeurt werd mij verteld.

ik weet niet of je zelf iets met het lichaampje wil doen

maar je kunt haar afgeven bij de DA dan gaat ze mee naar de rendac,of je kan haar laten cremeren ( kan vaak opgehaald worden of zelf brengen en dan keuze tussen as terug of niet) of begraven en dat kan weer van bv het bos tot dierenbegraafplaats zijn.

Zelf naar een dierencrematorium brengen of naar de da , die zorgt dan dat de hond opgehaald wordt voor destructie.

Officieel mag het misschien niet, maar:
Als je tuin daar geschikt/groot genoeg voor is kun je m ook in de tuin begraven.
Wel minstens 75 cm diep.
Zijn zat mensen die dat doen....

Jetski schreef:Officieel mag het misschien niet, maar:
Als je tuin daar geschikt/groot genoeg voor is kun je m ook in de tuin begraven.
Wel minstens 75 cm diep.
Zijn zat mensen die dat doen....

Dat zou ik ook doen, hier liggen ook heel wat dieren begraven in de tuin, nu ja, de laatste in 2004. Ik zou daar niet moeilijk over doen. Wel even flink graven. Er mag zo veel niet.

Wij hebben Cas na het inslapen thuis, zelf naar het crematorium gebracht. We hebben ze pas gebeld toen hij al ingeslapen was, en konden daar een uur later terecht. Een mooie kamer waar we in alle rust nog afscheid konden nemen. Daarna werden er afspraken gemaakt of we bijvoorbeeld de deken waar we hem in hadden gebracht terug wilden, of dat zij die weggooiden. Of we op de hoogte gesteld wilden worden als hij gecremeerd werd (een dag later) en of we zijn as terug wilden en zo ja, in wat voor urn/koker.

Begraven in je eigen tuin.
Geeft voor jezelf de meeste rust.

Wolfsblut schreef:Begraven in je eigen tuin.
Geeft voor jezelf de meeste rust.

dat is heel persoonlijk denk ik,hier liggen op het terrein honden begraven,zo ook een pony en een veulen ...maar er zijn ook honden gecremeerd welke hier weer in een urn staan.

Ik heb afgelopen december mijn rode kat, die 17,5 jaar bij me geweest is, moeten laten gaan.

Ik heb hem zelf weggebracht naar het crematorium, alwaar hij werd neergelegd in een soort afscheidskamer.
Ik mocht later die week afscheid komen nemen, of direct.

Ik heb daar ter plekke, met een vriendin die gelukkig mee was, afscheid genomen van Roy.

Qua cremeren waren er heel veel opties.

Alleen cremeren of met meerdere dieren samen.
As in een urn en meenemen.
Of daar in een urnenmuur.
Of de as zelf ergens verstrooien.
Of op hun strooiveld.
Of door hen laten verstrooien op het veld.
Je kon eventueel een plaatje laten graveren met zijn naam, datum etc en daar op een herinneringsmuur aanbrengen etc.


Ik heb er even over nagedacht en heb uiteindelijk nét een fractie anders gekozen.

Ik heb hem individueel laten cremeren. (met zijn kleine favoriete beertje)
Door hen laten uitstrooien op hun strooiveld. (zelf niet bijgeweest, ik hecht meer aan de mooie herinneringen dan aan een urn of aan as)
Ik heb wèl een plaatje met zijn naam laten graveren (zonder data overigens) dat heb ik niet op hun muur laten bevestigen, maar gevraagd om mij dat op te sturen.

Dat laatste is gebeurd, samen met het certificaat van zijn crematie.

Dat kleine gegraveerde plaatje heb ik thuis, en zal komen onderaan een mooie foto van hem op canvas. Die foto heb ik inmiddels (a4 formaat, het hoeft niet zo groot voor mij)

Daar komt dat herinneringsplaatje dus aan vast, onderaan die foto .
Er hangen foto's naast op hetzelfde formaat van mijn andere kat Puck en van Habibi.

Ik vind het mooi en goed op deze wijze.


Het zal voor iedereen persoonlijk zijn wat hem of haar het beste past.
Maar dit waren dus mijn keuzes, en ben daar nu, een half jaar later, nog steeds tevreden over / blij mee.

Als je de ruimte ervoor hebt en je zou het een fijn idee vinden, dan kan je haar in de tuin begraven.
Als ik de ruimt ervoor had, dan had ik dit gedaan met de honden. De katten liggen wel in onze tuin begraven.

Anders kan je haar naar het dierencrematorium brengen.

Ik kan het niet, ze achterlaten in het crematorium. Het voelt zo onnatuurlijk. Niet omdat ik daar bij nadenk en daar redenen voor heb, maar ik kan gewoon daadwerkelijk niet weglopen als ze daar liggen. Het voelt alsof ik ze kwijt ben na een wandeling. We hebben destijds Desi naar het crematorium gebracht, ik ben wel vijf keer terug gelopen. Ik kon haar niet achterlaten maar had het idee dat dat wel moest. Voelde me pas weer rustig toen ik haar as terug had.

Met Beer hebben we het anders gedaan. Meegenomen na inslapen bij de dierenarts, en in de tuin begraven. Ik wil geen as. En hopelijk kan het met de andere honden zo geregeld worden dat de d.a. thuis komt om ze in te laten slapen. En dan ook in de tuin begraven. Liefst heb ik dat ze vanzelf in hun slaap gaan, maar dat gebeurd niet zo vaak bij honden.

Ik ben inderdaad ook nog een keer teruggelopen.

Laatste aai. Moest gewoon nog even en gelukkig was daar ook alle ruimte voor.

Ik heb helaas niet zodanig een stabiele woonruimte dat ik op eigen grond kon begraven.
De verwachting is nog steeds dat ik hier ongeveer 2 jaar woon, en dan alsnog de "begraafplaats" achter laten leek me veel erger.

Maar als je heel stabiel woont, zeker nog tientallen jaren op die plek denkt te blijven, en voldoende grond hebt, dan zou ik wellicht ook voor begraven op eigen grond kiezen.
Maar zo is natuurlijk niet ieders situatie, helaas.

Jetski schreef:Officieel mag het misschien niet, maar:
Als je tuin daar geschikt/groot genoeg voor is kun je m ook in de tuin begraven.
Wel minstens 75 cm diep.
Zijn zat mensen die dat doen....

Tegenwoordig mag dat in NL officieel wel in je eigen tuin, mits minimaal op 1 meter diepte begraven.

Caat* schreef:

Jetski schreef:Officieel mag het misschien niet, maar:
Als je tuin daar geschikt/groot genoeg voor is kun je m ook in de tuin begraven.
Wel minstens 75 cm diep.
Zijn zat mensen die dat doen....

Tegenwoordig mag dat in NL officieel wel in je eigen tuin, mits minimaal op 1 meter diepte begraven.

Daar heeft iedere gemeente zo z'n eigen regels voor. In de ene gemeente mag het wel, in de andere niet.

Caat* schreef:

Jetski schreef:Officieel mag het misschien niet, maar:
Als je tuin daar geschikt/groot genoeg voor is kun je m ook in de tuin begraven.
Wel minstens 75 cm diep.
Zijn zat mensen die dat doen....

Tegenwoordig mag dat in NL officieel wel in je eigen tuin, mits minimaal op 1 meter diepte begraven.

Klopt, en ik ben heel blij dat ik dat met/voor Bo heb kunnen doen in de tuin van mijn ouders. Voor mij voelde het heel goed om het tot het allerlaatst zelf 'af' te maken. Ik zou het niet anders hebben willen doen.

Hier komt alles weer thuis... begraven leuk en aardig maar ik heb geen garantie dat ik mn hele leven hier woon. Dan moet ik allemaal botjes gaan verzamelen als ik ga verhuizen dus naar t crematorium, individueel cremeren en weer terug naar mij. Als ik ooit ga moeten ze met me mee trouwens...

Kimmie schreef:

Wolfsblut schreef:Begraven in je eigen tuin.
Geeft voor jezelf de meeste rust.

dat is heel persoonlijk denk ik,hier liggen op het terrein honden begraven,zo ook een pony en een veulen ...maar er zijn ook honden gecremeerd welke hier weer in een urn staan.

Inderdaad persoonlijk. Moet er niet aandenken om dan die graven achter te laten als je verhuist. Lijkt me ook niet fijn voor de nieuwe bewoners. Heb sowieso niets met begraven.
Onze honden hebben we zelf naar het crematorium gebracht. Jari zijn as is door het crematorium op een mooie plek uitgestrooid. Tagor zijn as hebben we zelf op dezelfde plek uitgestrooid. Weer voor altijd samen op een plek waar ze heerlijk konden rennen.

Wij hebben onze hond individueel laten cremeren. Gelukkig mochten we hem zelf in de oven leggen en erna kregen we direct de as mee. Hetzelfde met een kat.
Het lijkt me verschrikkelijk om je dier te moeten achterlaten.
Als hier een beestje hemelt, laat ik ze zeker weer cremeren. In een mooie urn en die verhuist overal mee. Begraven in een tuin deden wij vroeger ook met de kleinere dieren (konijn, cavia..), maar als je verhuist, ben je ze echt kwijt..

Tamara/Bayko schreef:

Caat* schreef:

Jetski schreef:Officieel mag het misschien niet, maar:
Als je tuin daar geschikt/groot genoeg voor is kun je m ook in de tuin begraven.
Wel minstens 75 cm diep.
Zijn zat mensen die dat doen....

Tegenwoordig mag dat in NL officieel wel in je eigen tuin, mits minimaal op 1 meter diepte begraven.

Daar heeft iedere gemeente zo z'n eigen regels voor. In de ene gemeente mag het wel, in de andere niet.

Dat was vroeger zo maar ondertussen niet meer.
http://www.dierenkliniekrhenen.nl/kat/a ... lijdt.html

De katten liggen allemaal in de tuin, ik denk dat ik dat met een klein hondje ook zou doen.

Jack is opgehaald door het crematorium, heel vriendelijk en respectvol. Binnen werd hij op een brancard gelegd en daarop naar de auto gereden. Op zo'n moment is dat toch wel wat waard.

En je moet gewoon doen wat je zelf het fijnste vind. Ik vond Jack simpelweg te groot om in de tuin te begraven, maar met de katten vond ik het altijd wel therapeutisch, dat graven, en dan effe met z'n allen rond het graf.

Achterlaten bij de DA zou ik zelf niet snel doen, maar dat is puur gevoelsmatig.

Kelly heb ik bij de dierenarts achter gelaten, ik persoonlijk heb er niks meer mee als een dier van me dood is.
Bijou hebben we samen met andere honden laten cremeren en Tama staat in een urntje hier in de kast en dat vind ik eerlijk gezegd niks. Het geeft mij een onaf gevoel.

Als een hond helemaal weg is kan ik het beter afsluiten lijkt het wel.

Misschien dat ik haar nog weleens ergens uitstrooi, maar nu gaat dat niet mijn man wilt het nog niet, die is helemaal de weg kwijt sinds Tama dood is.

Ik weet dat mijn ouders toen ons(zusje) hondje 2de kerstdag(behoorlijk wat jaren terug) niet meer wakker werd, toen de dierenambulance hadden gebeld.
Beestje is toen meegenomen, wat er verder mee gebeurt is dat weet ik niet en daar had ik toen ook niks over te vertellen.

Mijn eerste hond is bij de DA ingeslapen, ook hier weet ik niet wat er daarna mee gebeurt is helaas behalve dat hen het dus verder afgehandeld hadden.
En mijn vorige hond heb ik zelf bij de DA in laten slapen en daar achter gelaten, wel die avond nog contact met crematorium gehad over de wensen etc, en ze is uiteindelijk door hen uitgestrooid.
Begraven in eigen tuin doe ik niet, omdat ik niet weet of ik hier de rest van mijn leven zal blijven wonen en ik ze ook niet op die manier alsnog wil achter laten.

Jetski schreef:Officieel mag het misschien niet, maar:

Heel verschillend hoor, want hier mag dat gewoon. Saar ligt hier dus gewoon in de tuin, en het plekje voor Miep weet ik ook al.

Als het ooit zo ver is dan laat ik mijn honden cremeren en strooi de as uit in een van onze schapenweien.
Dan zijn ze op een plek waar ze zo graag waren en veel hebben getraind met de schapen en ik kom er dagelijks.

Tycha is thuis ingeslapen en daarna hebben wij het crematorium gebeld. Zij hebben haar bij ons opgehaald, en later hebben wij haar as daar weer opgehaald. Tycha is alleen gecremeerd, zonder andere dieren erbij. Zij staat nu nog steeds hier en we gaan haar nog een keer uitstrooien.

Hier worden ze individueel gecremeerd en gaat een klein deel vd as in een mooie urn, de rest wordt bij huis op eigen grond uitgestrooid.

't is inderdaad nu gewoon landelijk bepaald; begraven in eigen tuin mag, mits niet in plastic gewikkeld en op minimaal één meter diepte.

Wij hebben Saar begraven in de tuin van mijn omaatje. Voor haar, omdat ze zo'n sterke band met Saar had. Voor ons hoefde het niet zo, we hebben geen urn of graf nodig om te herdenken. De voorgaande dieren zijn gewoon bij de dierenarts gebleven voor destructie.

Ik heb niets met resten. Luna is thuis ingeslapen en ik heb haar lijf naar de dierenarts gebracht. Die heeft ervoor gezorgd dat haar lijf vernietigd werd. Bij Izzie zal het weer zo gaan denk ik.
Hier geen urnen op de schouw.

Zijn zoveel mogelijkheden die bij je passen qua emotie en verbaasd mij dat je dat niet weet terwijl je meerdere honden heb gehad.

Ik bekijk het zo dat je de doos waar het cadeautje in zat ook niet bewaard en koestert , dus voor mij is dood dood en moet het doen met de herinnering als iets wat kostbaar was bij leven , de verpakking heb ik niets meer mee.