Het HondenForum

My feelings exactly. Niet nog doormodderen en al helemaal niet meer de medische molen nog in. Heeft het beessie niks aan. Gewoon nog een flinke biefstuk en dan naar de eeuwige jachtvelden. Onder vrienden hebben we met elkaar afgesproken om elkaar er, voorzichtig, op te wijzen als er te lang wordt doorgegaan.

ik vond/vind het moment heel moeilijk te bepalen..... en ik denk juist als je er heel erg bovenop zit ( nee niet op de hond, maar op de situatie) dat het soms echt lastig kan zijn,...

Nanna schreef:Ik vind het moment alleen maar moeilijk te bepalen als de hond nog jong is.
Is het al een ouwe dibbes en is het al rekken geblazen dan kun je er net zo goed meteen mee ophouden en jezelf en de hond een lijdensweg besparen.

Dat vind ik ook, had ik bij Bunker net geen 3.5 jaar in de bloei van zijn leven, maar hij had weer ineens veel pijn en dat maakt het dan weer 'makkelijker' maar ik heb daar best heel lang 'last' van gehad terwijl dat met Tank met zijn bijna 12 anders was, een Bull nooit wat gemankeerd met een mooie leeftijd..

Nanna schreef:Ik vind het moment alleen maar moeilijk te bepalen als de hond nog jong is.
Is het al een ouwe dibbes en is het al rekken geblazen dan kun je er net zo goed meteen mee ophouden en jezelf en de hond een lijdensweg besparen.

Dat ben ik met je eens

Goed stuk

Ik kan het niet helemaal nog goed lezen.

Voor mij speelt de vraag ook wel: waar stopt het? Immers een leven zonder Sam acht ik ondenkbaar.

Sam krijgt 13 juni zijn 2e ct scan omdat er nav de eerste scan opkleuringen te zien waten die kunnen wijzen op kanker in de wervels.

Voor mij ligt er dan qua behandeling ook een grens zoals ik hetnu overzie. Ik kies niet voor chemo en/of bestralen als Sam kanker heeft in de wervels. Dan houdt het ook op.

Voor nu hoop ik dat het loos alarm is.

Ik zit er nu mee.
Alex 11 jaar en vorige week zwart op wit gekregen dat hij kanker heeft.
Hij loopt nog rond, gaat nog steeds mee wandelen en zwemmen eet nog steeds als een Labrador (volle bak leeg in 3 seconden). Maar........ hij slaapt meer (dat mag als je de 10 gepasseerd bent) en hij loopt te snuffen alsof hij non-stop verkouden is (heeft een gezwel in beide neusgaten).
Aan mij nu de taak om goed op te letten wanneer hij er "genoeg" van heeft

nou ik vind dat dus helemaal niet makkelijk. Ook niet bij oude honden. Onze familie honden allemaal met veel moeite weg gebracht. Ook Jesse, die 17 mocht worden.
Voordat zij gingen lijden, dat wel. Maar makkelijk of gewoon? Nooit..

Goed stuk!
Ik kan de knoop meestal wat eerder doorhakken dan mijn vriend. Die wil vaak nog wel wat aanmodderen dus daar moeten we dan onze weg in vinden. Maar makkelijk is het zeker niet. Zie er nu al erg tegenop met Yara. Die wordt ook al 11 dit jaar en is mijn grote vriendin. Ze is dag en nacht bij me dus dat wordt nog lastig. Maar ik hoop dat ze nog wat jaartjes mag blijven. Maar een lijdensweg krijgt ze zeer zeker niet.

Ik vond het supermoeilijk om dat moment juist in te schatten maar ik heb het op een gegeven moment losgelaten. En ik dacht "liever te vroeg dan te laat".
Toen Harley snachts zoveel herrie ging maken door zijn benauwdheid dat ik er wakker van werd heb ik de knoop doorgehakt. En toen was het overdag echt nog niet zo erg opgevallen. En ook tijdens wandelingen wilde hij nog meerennen en gek doen en zwemmen enz maar hij kon niet meer, en dat was voor mij de druppel. Ik moest hem gaan beperken in wat ie leuk vond.Zodat ie niet zou stikken.Hem tegen zichzelf in bescherming nemen. Dan is het niet leuk meer, voor beiden niet.En dat was die knoop.

En ook bij acuut blinde Demi ging dat toen zo. Ze had geen lol meer, nergens in. Werd een bang depressief hondje wat alleen nog maar in een hoekje lag omdat ze zich niet durfde te bewegen, bang te vallen of zich te stoten. Het leven werd een straf voor haar en dan is het klaar wat mij betreft.

Goed stuk
Ik had bij zowel Max als Bente geen keus vond ik en dus heb ik er een eind aan gebreid voordat het lijden werd. Voor alle partijen welteverstaan, want waarom zou je een hond van 11 die zwaar kanker heeft nog mee naar huis nemen zodat je nog afscheid kunt nemen en waarom zou je een hond van ruim 16 nog een onderzoek laten ondergaan terwijl tijdens het weekend vóór dat onderzoek duidelijk wordt dat het kaarsje alleen nog maar definitief uitgeblazen hoeft te worden?
Alleen maar uitstel van executie en daar hou ik niet van.
Dus dan maar liever door de zure appel heen bijten en ze een goed einde gunnen.

Zoiets lijkt me heel lastig te bepalen.
De een laat een hond eerder inslapen als diegene denkt dat het een lijdensweg wordt voor de hond en denkt dat een tumor weg laten halen alleen maar rekken is, terwijl de ander nog een tumor laat weghalen op zeer hoge leeftijd en de hond nog vrij fit is, en de hond nog een paar jaar mee kan.
En dat lijkt mij het lastigste eraan, hoe ver ga je met behandelen op hoge leeftijd.

Ja je weet het. Tenminste hier was het ook weer met Jeanot ZO duidelijk.

20 dagen voor z'n dood deze foto's nog gemaakt



En enkele uren voor z'n dood afgelopen maandag.



Ik schrok gisteren vd foto's, dacht echt "heb ik te lang gewacht" maar nee. 20 dagen vooraf, een week + dag vooraf heb ik foto's van. Het is gewoon zo hard gegaan.

Dag vent het is goed zo

Hier met de tamme ratten is t vaak heel lastig. Niet as ze ernstig ziek zijn, daar weet ik waar ik de grens leg. Nee juist wanneer ze gezond oud mogen worden is het lastig, want op een gegeven moment verdwijnt toch de spiermassa en eten ze eigenlijk te weinig om hun lichaam te kunnen onderhouden. Ales doet het nog, alleen zijn ze vel over been. Heb al vaker van die magere ratjes van rond de drie jaar gehad en het is dan zo moeilijk om het juiste moment te vinden. Als je niet ingrijpt kwijnen ze namelijk langzaam weg en dat wil ik niet, dan liever met een spuitje voordat het zover komt.

Met honden nog geen ervaring, we zullen zien hoe dat gaat met Mitzi..

Gajes wilde ook nog graag en was op die verrotte achterhand nog best goed .
En wij hadden gerust nog een x aantal medicijnen uit kunnen proberen om te kijken of dat nog zou werken.
Maar het telkens omvallen en dan gewoon plat op zijn rug als hij de bank op wilde.
Of gewoon bij het uitschudden , rennen kon hij ook al maanden niet meer.
Maar de da en wij waren er ook van overtuigd dat er iets in zijn kop niet goed zat.
Dus 10 dagen na zijn 6e verjaardag hebben wij hem laten gaan.
En nu naar 7 maanden heb ik er nog steeds niet echt vrede mee, ondanks dat ik nog steeds voor 200% achter de beslissing staat.
Er blijft wat knagen ....

Wij hebben bij Saar moeten vechten om haar in te laten slapen. Ze was veertien, had al jaren steeds minder plezier in het leven, begon steeds strammer te worden en had steeds vaker verwarde momenten. Kortom: helemaal zoals een oude hond past en wij hadden heel erg het gevoel dat het goed was zo. Inderdaad, we knew it was time.

Maar de dierenarts was het er eigenlijk niet mee eens; die wilde nog een hele reeks onderzoeken doen. Ik vond dat walgelijk. Want wát er ook uit het onderzoek komt: een hond van 14 gaat niet heel veel langer leven. Geef mij dat maar dat spuitje, nu ze nog enigzins plezier in het leven heeft. Na 14 jaar kan ik echt wel aan mijn hond zien dat het mooi geweest is.
Uiteindelijk ging de DA akkoord maar niet van harte. Pfff...

Hè bah Amelie wat erg als dat zo moet

Wij lopen er nu met Biry tegenaan, is het tijd of toch nog niet. Zelf denk ik ja, het is mooi geweest. Ze is nu ondanks al haar kwaaltjes nog vrolijk, maar het gaat wel vlot achteruit. Mijn zusje en ik hebben al eens voorzichtig geopperd bij mijn ouders om een datum te prikken en haar tot die dag te verwennen, maar wij wonen niet meer thuis, dus meer dan dat kunnen we niet doen. Zij zien haar iedere dag en vinden haar nog te goed om te laten gaan.

ik hoop dat ik het bij Trees ook goed zal kunnen aanvoelen, het is mijn eerste oude hond en heb gek genoeg voor een hond nog nooit voor die keuze gestaan (wel andere dieren op die manier laten gaan). maar tegelijkertijd heb ik al vanaf het moment dat ze hier kwam wonen in m'n achterhoofd gehad dat het elk moment klaar kan zijn, misschien maakt dat het wat makkelijker als het zover is. ze is ook echt een werk/sporthond, zodra haar lichaam niet meer kan wat haar koppie nog wil moet ik hard gaan nadenken :-/ vorig jaar gleed ze tijdens het flirtpolen uit op haar zij en stond niet meer op, maar zodra d'r speeltje binnen dr gezichtsveld kwam sprong ze op als een veertje en was er niks aan de hand. intussen had ik al bijna de dierenarts gebeld (was achteraf ook echt niks aan de hand) en was al mentaal afscheid aan het nemen, ik dacht die heeft nu gewoon een hartaanval en ergens was het ook wel ok geweest als het zo was gegaan. ik krijg vaak onbegrip vanuit de omgeving dat ik nog zoveel met haar doe, maar ze wordt niet gelukkig van achter de geraniums zitten. denk dat het voor haar heel mooi zou zijn als ze "in het harnas" zou gaan.

Nanna schreef: Die dacht natuurlijk nog wat pingels binnen te harken wat een zak.

Bij de corgi van mijn buurvrouw ook. Zij wilde haar hond in laten slapen vóór het beestje zou gaan lijden.
Pijn had ze al. Dierarts vond dat niet kunnen, die senior moest en zou weet ik veel wat voor kankerbehandeling krijgen.
Uiteindelijk is ze naar een ander gegaan

dagmar88 schreef:

Nanna schreef: Die dacht natuurlijk nog wat pingels binnen te harken wat een zak.

Bij de corgi van mijn buurvrouw ook. Zij wilde haar hond in laten slapen vóór het beestje zou gaan lijden.
Pijn had ze al. Dierarts vond dat niet kunnen, die senior moest en zou weet ik veel wat voor kankerbehandeling krijgen.
Uiteindelijk is ze naar een ander gegaan

Zou ik ook doen. Een beetje fatsoenlijk inslapen kunnen de meeste DAs wel (uitzonderingen daargelaten ), ga ik wel elders heen hoor. Sowieso heb ik al niet één maar twee 'vaste' DAs.

Ja, the look, ik ken hem van Wiegel én van Lexie en geen van beiden waren op een leeftijd dat je ze oud kon noemen. Ben heel blij met onze da die het helemaal met ons eens was, de kwaliteit van leven vinden wij belangrijk voor onze hond. Als die er naar ons idee te weinig of niet meer is, is het klaar. Nu hadden ze allebei kanker en wij hebben de beslissing genomen dat we uitgedokterd waren.
T-boy zonder heupen en met kapotte knieën waar hij eer paar keer aan geopereerd is, wilde nog heel graag maar had zoveel pijn, hebben we in de bloei van zijn leven laten gaan.
En nu loopt Kira op haar eindje, ze wordt 10, niet echt oud maar krijg het idee dat ze wel klaar is met leven. Wil 's morgens niet meer wandelen, kan niet meer op de bank springen en meer van die dingetjes.
Heb er al met de da over gesproken en mag met haar komen als we het genoeg vinden.

Met Noeska vond ik dat ik er op dat moment best snel over uit was.
Achteraf gezien had ik misschien sneller kunnen handelen.

Ineens was ze bang, en na 2 dagen had ik door dat dit altijd zo rond een uur of 17.00 was toen het dus echt donker buiten was. Bij de DA geweest en ja ze hoorde en zag niet meer zo goed maar lichamelijk was ze nog lang niet op.
Voor de zekerheid pijnstilling gekregen en kom over een week maar terug.
Na 3 dagen 0% verbetering en alleen maar meer paniek waardoor ze overdag dus ook echt niets meer wilde behalve eten. Heb ik gebeld en aangegeven dat ik er een einde aan wilde maken. DA vond het prima en zo is de afspraak gemaakt. Binnen een week nadat de paniek wat vermoedelijk te wijten is aan slecht gehoor en zicht en mogelijke dementie was begonnen. Hebben we nog een hele leuke avond gehad.

Dus binnen een week was het gedaan, kon nog wel dingen proberen maar ze was 14,5 en ik vond het genoeg. Ik heb van haar genoten, veel geleerd en me ook vreselijk vaak afgevraagd wat ik met dat mormel moest. Maar ik ben blij dat ik haar heb mogen verzorgen.

In ons geval zou het misschien wel beter geweest als we Frencey en straks Caoimhe iets eerder hadden laten inslapen.
Maar we hebben ook nog kinderen die toch even een paar dagen nodig hebben om aan het idee te wennen en afscheid te nemen.

Moet zeggen dat ik het met de jonge honden toch wel iets moeilijker vind.

Helaas hebben we twee honden op jonge leeftijd moet laten afmaken. Bah.
Het erge is de reacties van andere mensen. Beste stuurlui staan aan wal.
Bommel was nog geen drie en het rondje met de buurhonden, sloofde hij zich zo uit. Rennen, vliegen en na 20 minuten opeens gaan snuffelen. (ik moe, nee hoor). Soms nog een sprintje trekken. Met praktijkspeuren niet te houden (met trots denk ik er aan terug). Natuurlijk, het was ook een franse basset. Dat ze daarna thuis de hele dag lag bij te komen, bijna niet meer in de kamer met de kinderen wilde zijn en bijna niet at (alleen als onze dochter haar heel rustig uit de hand voerde) elke dag over moest geven dat zag niemand. Zijn blijk die na een dosis medicatie weer tijdelijk opleefde.....nee hoor opeens dacht ik "hoeveel onbegrip ik tegen ga komen, Bommel moet nu dood." Voordeel is als het is uitgevoerd durven veel mensen niet in je gezicht te zeggen dat ze de keuze niet snappen.