Het HondenForum

Heb je die?

Zat net naar de Graafschap te kijken, en bij een shot zag ik "de boom". En de film speelde gelijk weer af en het werd weer warm om mijn hart.

's Ochtends vroeg. We liepen naar het gebied waar de dames het liefst liepen, achter het Graafschap stadion. Lege velden, maisvelden, moeras, vijvers... alles wat Goldens leuk vinden. Later werd daar een natuurpark gerealiseerd met Hooglanders en hekken. Nog steeds lekker om te lopen. Komen we Lobke en d'r (oudere) baas tegen. Of we wilden uitkijken naar Teun, bruine Lab van zijn dochter. Hij was haar kwijt geraakt.
Nou ja, natuurlijk kijken we naar haar uit! Meestal gingen we op die plek waar we de oude baas zagen het hek door, maar dit keer wilde Saar het rondje andersom doen. Dus eerst een stukje over het weggetje en dan pas het gebied in. En ja hoor, 300 meter verder... precies op de plek waar we een jaar daarvoor nog het gebied ingingen (nu kon dat niet meer vanwege het hek) bleef Saar staan. En ik nog "ja maar schat, dat kan niet meer, nog een stukje verder!".
En ik keek nog eens. Ligt er iets bruins trillend tegen het hek aan. Amper zichtbaar door de dorre bladeren. Teun!
Dus honden op de weg gelaten (blijf!), ik het hek over en Teun aangelijnd met het lijntje van Saar en haar over het hek gezet. En toen met 3 honden (Saar moest dus riemloos naast me lopen) weer richting oude baas. Ook toen er een zwarte station aankwam, en ik dus met 3 honden in de berm moest staan. Maar in de zwarte station zat de oude baas met Lobke, die helemaal blij was de Teun weer terecht was

En uiteraard heeft Saar ook nog op oudjaarsdag op de Rozendaalse hei een vermiste Spaanse pup, Charoef - van forumlid Roeffel - gevonden; helaas kan ik dat verhaal hier niet meer terugvinden
Van Miep heb ik geen memorabele momenten, die voor anderen belangrijk waren. Miep is gewoon Miep haha.

Ik heb Laicka dankzij een geschil in de fokkersvoorwaarde bijna 5 maanden niet gezien toen ze gedekt moest worden en pups moest krijgen.
Toen ik haar uiteindelijk kon halen was het weerzien al onbeschrijflijk, ze was zo intens gelukkig dat ze me weer zag. Ze heeft me toen naar haar pups gedreven en hebben we samen even gekeken. Toen was ze er klaar mee, ze liep naar de deur en ze wilde weg, ze heeft geen moment omgekeken.

Wat een bijzonder verhaal Marion met jouw bijzondere Saar

Een paar jaar geleden liep ik met mijn lab Co op de hei langs de bosrand.Co was-en is-een echte speurneus ,altijd vind ie wel wat.
Opeens een harde WOEF en hij dook de struiken in.Ik kijken en wat dacht je wat? Een scootmobiel,half op zn kop en de eigenaar zat er nog op!
Helemaal bewusteloos,lege fles jenever lag er naast en hij had zo,n zuurstoftankje,die was losgetrokken en lag ook op de grond.
112 gebeld natuurlijk en gelukkig liep er net nog iemand met hond die de ambulance wel op wilde vangen aan het begin van de hei.
De vrouw van de meldkamer heeft al die tijd tegen mij gepraat,fijn hoor.Ademt hij nog wel? vroeg ze;ik zei ,jazeker hij snurkt als een grote!
Het was nog wel een dingetje om die man daar weg te krijgen en in te laden.Wat me trouwens ook opviel was de houding van de ambubroeders ,beetje lacherig en ze gooiden de bijna lege fles naar mekaar toe:hier voor straks bie de koffie"omdat het met alcohol te maken had (denk ik)
S,avonds ben ik nog wel gebeld door de politieagent.meneer maakte het weer goed,hij had er een eind aan willen maken maar was nu toch wel blij dat hij in het ziekenhuis was.Zn buurvrouw zou op hem gaan letten.
Zal ik hem uw nummer geven vroeg de agent.Ik zei;nou dat hoeft niet,ik ben al blij dat het goed afgelopen is.

Ik loop nog elke dag daar op de hei,en altijd als ik daar langs kom dan denk ik er toch weer even aan

Gollum heeft een keer een cavia gered

We hadden lekker in het bos gewandeld en toen we naar huis gingen zagen we bij de ingang van het bos een lege kooi staan. De bodembedekking en het voer was beschimmeld maar toen we het bos in gingen stond de kooi er nog niet. Ik heb even in de buurt gezocht maar kon niks vinden. Ik riep Gol om maar naar huis te gaan maar die stond met haar kop in een bosje en ze bleef maar kwispelen. Ik zag iets bewegen tussen de brandetels, heb mijn arm erin gestoken en ik haalde er zo een prachtige rode cavia uit!

We hebben hem of haar Pippi gedoopt en naar het asiel gebracht, ik heb verder niet zoveel met dieren in kooitjes. Maar zonder Gol was Pippi doodgegaan denk ik.

Finn een Turkse tortel gered, ik kon hem meenemen naar huis op zijn aangeven, dat dan weer wel. En een veldmuisje
En een keer een hondje gevonden in zee, ik dacht eerst een zeehond. Maar het bleek een écht hondje te zijn. Bang en alleen. Ik heb haar aan kunnen lijnen en ben met Finn maar gaan lopen. Toen ik via Amivedi achter de baas kwam, was deze uitermate verbaasd toen ik de hond thuis kwam brengen terwijl ze naast een Duitse herder zat in de auto, daar moest ze normaal gesproken absoluut niets van hebben

Gedenkwaardig moment met Bluf was toen zij weeën had en zij mijn steun zocht, en dat haar eerste pupje eigenlijk bijna in mijn handen werd geworpen. Dat is een beleving die ik in ieder geval nooit meer vergeet.

blondie schreef:Gedenkwaardig moment met Bluf was toen zij weeën had en zij mijn steun zocht, en dat haar eerste pupje eigenlijk bijna in mijn handen werd geworpen. Dat is een beleving die ik in ieder geval nooit meer vergeet.

En dat bedoel ik dus met memorabele momenten

Dat moment van Saar die Teuntje vond was ik half vergeten. Maar vanmiddag ineens - doordat die ene boom op tv in beeld kwam - beleefde ik het helemaal weer. En eigenlijk was het gewoon goed!
Misschien bedenk ik vannacht ook wel zo'n momentje van Miep. Denk het eigenlijk niet haha

Digger, net uit Spanje en nog een beetje onnozel waar het ging om oppassen voor onze paarden. En dan Luca, onze lieve cattle die we helaas hebben moeten herplaatsen, waakte over de nieuwe roedelgenoot en ging blaffend tussen Digger en een paard staan als zij vond dat het paard te dicht bij Digger kwam.

Toen we Jake net hadden was hij niet echt gezellig met andere honden. Bij de kleinste onrust vond hij het nodig om zich er mee te gaan bemoeien en aan de lijn viel hij met grote regelmaat uit naar andere honden. We hebben hier veel tijd en aandacht in gestoken en met succes.

We waren met een gelegenheids roedel aan het wandelen en een pincher kruising raakte in gevecht met een bulterriër. Het baasje van de bulterriër en ik probeerde de honden uit elkaar te halen maar we konden ze niet te pakken krijgen. En precies op het moment dat ik dacht nu weet ik het niet meer komt Jake in alle rust aanlopen, pakt de bulterriër bij de nek, tilt haar op draait weg en drukt haar even een paar seconden tegen de grond. Hij laat los, schud zich uit en de hele groep inclusief de bulterriër en de pincher kruising begint weer rustig z'n ding te doen alsof er niks gebeurd is.

Ik kan nog steeds vol schieten als ik terug denk aan dat moment. M'n grote hooligan die een potje knokken niet uit de weg ging hielp me in alle rust op het moment dat het nodig was. Het beeld wat ik van Jake had is sindsdien enorm verandert en mijn vertrouwen in hem is eindeloos. Ik was me er eerder niet bewust van dat onze band zo sterk is dat hij aanvoelt wanneer ik hem nodig heb.

jaren geleden werkte ik op een operatiekamer een had snachts en spoed operatie,ik nam dan altijd mijn honden mee welke in de auto bleven als ik aan het werk was,dat waren cayuse een argentijnse dog en kim een rottweiler..

nu was cayuse een beste waker,en op de terug weg naar huis was het laat en vooral heel erg stil op de weg...

op 1 auto na,welke vol zat met een stel jonge mannen welke zoals ze zich gedroegen blijkbaar nogal 'hormonaal' waren,en wat begon met naast mij rijden,werd voor mij gaan rijden en afremmen,blokkeren ,zigzaggen voor mijn auto er echt pal naast gaan rijden enz ,en toen ik bij een rood stoplicht kwam had ik zoiets van "da's niet tof"..

de honden lagen achterin de auto te slapen,en enige wat ik toen maar heb gedaan is : "joes,kijk eens.." geroepen...waarop die dikke kop van hem met een zucht op mijn schouder gelegd werd,hij keek eens opzij de auto in waar deze jonge heren zaten ,inmiddels met grote ogen en druk tegen elkaar gebarend ,en enige wat ik hoorde was een hele diepe zucht en een hele diepe "GRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR" in mijn oor,en op dát moment wist ik...er komt níemand de auto in..

geweldige hond,geweldig om te zien hoe de auto stoere mannen afdroop en verdween...

kan wel tig momenten bedenken die ik mee gemaakt heb,maar deze keer was ik zó blij dat de honden mee waren die nacht...

Van Gils uitlaten na een avond dienst, en hij zat in het walkantje en was eigenlijk niet zichtbaar, en toe kwam er een golfje aan rijden en die ging heel langzaam rijden en nog langzamer- en net toen ik dacht dat ze gingen stoppen, kwam Gil uit de walkant omhoog stormen en toen werd er even flink gas gegeven,( gillende banden vooruit) ik weet niet wat ze van plan waren, maar als ze alleen de weg hadden willen vragen, dan hebben ze dat vast ergens anders gedaan

Wat een mooie verhalen allemaal...

1 van de momenten die ik nooit meer zal vergeten was met Fangio, mijn Argentijn van toen 3-4 jaar. Ik liep 's avonds altijd lekker achter de voetbalvelden langs en daar kon hij naar hartenlust zijn neus achterna gaan. Totaal uit het zicht was hij dan maar terugkomen deed hij altijd, andere honden waren daar niet dus hij liep niemand in de weg. Tot er ineens iemand achter mij stond die, in eerste instantie, alleen wat aan mij vroeg. Ik had er een vreemd gevoel bij dus keek al om mij heen waar die grote witte nou was. Die kerel deed inmiddels een paar stappen mijn kant op en werd vervelend en handtastelijk, hij was behoorlijk flink en dat ging ik niet lang redden had ik al ingeschat. Dus met zo'n beknepen angstige stem riep ik "Fanngggee waar ben je nou.. ik heb je nodig" en waar hij vandaan kwam kwam hij maar ineens stond daar die grote witte! hij leek groter dan hij was en het geluid wat hij produceerde herkende ik niet, de blik in zijn ogen ook niet trouwens.
Hij stond voor mij, tegen mijn benen aan en in een flits klikte ik de riem aan, op dat moment sprong hij (vermoedelijk aangemoedigd door mijn aanklikken) omhoog en ik hoorde zijn tanden klappen *oops* Het resulteerde wel in een hard wegrennen van die man. Fangio moest nog flink nabrullen en gorgelen maar wat was ik allemachtig blij met mijn witte lobbes. Het duurde even een uurtje voor hij weer helemaal zichzelf was maar toen was hij weer de bankhanger zoals ik hem kende haha. Ik had hem nog nooit zo gezien en heb hem daarna ook nooit meer zo boos gezien gelukkig;)

Ik krijg nog steeds kippenvel en een raar gevoel in mijn buik als ik eraan terugdenk.

We waren Uma tijdens haar vermissing op dag 15 aan het zoeken. In de stromende regen liepen we door de duinen, ik had mijn meisje al 15 dagen lang niet meer gezien. Als ik was gebeld dat ze was gezien geloofde ik het al nauwelijks meer.

Op de plek waar ze het laatst gezien was liepen we een dag na de zichtmelding nogmaals rond. Met een zware schoudertas vol flyers probeerden we nog wat op te hangen en wilden we mensen aanspreken om te vragen of ze wellicht iets gezien hadden. Helaas was met deze regen op een dag eind mei vrijwel niemand in de duinen. We kwamen een man tegen bij het einde van het stuk duin, vlak naast een weg en een groot hek met stroomdraad. We spraken hem aan en hij vertelde dat hij Uma had gezien, ze stond naast een man en hij had haar herkend van de foto. Ik was wat teleurgesteld, dat kon Uma niet zijn, Uma zou nooit naast een vreemde man gaan staan.
Ineens wijst de man naar een plek achter mij: "kijk, daar staat ze".

Ik draai me om en ik zie mijn meisje.
Ze heeft haar oren omhoog, haar neus in de lucht en houdt één pootje omhoog. Ze kijkt me aan en mijn hele lichaam begint te schudden, mijn knieën knikken en ik barst in tranen uit.

Dat moment, dat ik haar weer zag na die 15 ellendige dagen en dat we haar niet veel later weer mee naar huis konden nemen.
Het moment dat ze op mijn stem af was gekomen en dat ze me probeerde te ruiken. Ik zal dat moment never nooit vergeten en het is voor mij memorabel met mijn lieve Uma meisje

Manuma schreef:Ik krijg nog steeds kippenvel en een raar gevoel in mijn buik als ik eraan terugdenk.

We waren Uma tijdens haar vermissing op dag 15 aan het zoeken. In de stromende regen liepen we door de duinen, ik had mijn meisje al 15 dagen lang niet meer gezien. Als ik was gebeld dat ze was gezien geloofde ik het al nauwelijks meer.

Op de plek waar ze het laatst gezien was liepen we een dag na de zichtmelding nogmaals rond. Met een zware schoudertas vol flyers probeerden we nog wat op te hangen en wilden we mensen aanspreken om te vragen of ze wellicht iets gezien hadden. Helaas was met deze regen op een dag eind mei vrijwel niemand in de duinen. We kwamen een man tegen bij het einde van het stuk duin, vlak naast een weg en een groot hek met stroomdraad. We spraken hem aan en hij vertelde dat hij Uma had gezien, ze stond naast een man en hij had haar herkend van de foto. Ik was wat teleurgesteld, dat kon Uma niet zijn, Uma zou nooit naast een vreemde man gaan staan.
Ineens wijst de man naar een plek achter mij: "kijk, daar staat ze".

Ik draai me om en ik zie mijn meisje.
Ze heeft haar oren omhoog, haar neus in de lucht en houdt één pootje omhoog. Ze kijkt me aan en mijn hele lichaam begint te schudden, mijn knieën knikken en ik barst in tranen uit.

Dat moment, dat ik haar weer zag na die 15 ellendige dagen en dat we haar niet veel later weer mee naar huis konden nemen.
Het moment dat ze op mijn stem af was gekomen en dat ze me probeerde te ruiken. Ik zal dat moment never nooit vergeten en het is voor mij memorabel met mijn lieve Uma meisje

Nou dat vergeet ik ook nooit meer. Agnes staat ook voor altijd in mijn geheugen gegrift met een pensstaafje in haar mond en ik ken jullie niet eens

Ik heb ook oprecht nog nooit zoveel emotie gevoeld als op het moment dat ik haar weer zag. Die impact was nog veel groter dan het moment waarop ik wist dat we haar werkelijk hadden.
Ze stond op een heel rare plek en was naast het stroomhek gaan staan, ze was echt op iets afgekomen en ik geloof graag dat ze iets van mij herkend heeft.

En dan ook dat moment dat ze van héél bang weer naar herkenning ging. Met dat magere lijfje wreef ze zichzelf tegen me aan terwijl ze daarvoor heel erg bang van me was. Heel bijzonder en hoe raar het ook klinkt, ben ik blij dat ik het heb meegemaakt.

Leuk topic!

Mijn momentje is niet heel stoer maar was vooral een 'lange neus' momentje.

Rosco onze eerste hond was een Basset Fauve de Bretagne, héééél zelfstandig en een enorme jachtpassie. Als eerste hond een enorme uitdaging.
Ik ben met hem behendigheid gaan doen en daarin kreeg hij enorm veel lol en had ik altijd z'n volle aandacht. Dikke pret hadden we. Z'n bouw maakte hem niet de allersnelste maar door z'n passie en aandacht werden we steeds beter. We trainden op de club en daar was een vrij ongezellig groepje met Border collie's en Sheltie's en wat Australische herders. Hele snelle en vooral wendbare honden en onwijs fanatieke baasjes. Toen kwam de clubmatch en ik had ons ingeschreven. En wat liepen we goed! Het was echt geweldig. Ros deed alles goed en met een bloedgang. We hadden alles foutloos gelopen en stonden als eerste. Toen moest er nog één hond van dat groepje en die was heel snel... Ik had me er al bij neergelegd, tweede is ook fantastisch maar toen maakte de hond een raakvlak fout en kreeg strafpunten. We hadden gewoon gewonnen. En dat met een Basset Fauve de Bretagne. Ik was zo ongelofelijk trots op m'n jachthond. Hij ging met de gouden plak naar huis. Dus dat was m'n lange neus momentje.

Marion. schreef: Misschien bedenk ik vannacht ook wel zo'n momentje van Miep. Denk het eigenlijk niet haha

Met Finn, examen gedaan en na het speuren de punten horen. Het ging me niet om de hoge punten. Hij was o.a. weg gedaan omdat hij niet (goed) meer wilde speuren. Hij had zo enorm zijn best gedaan en dat hij dus zo goed door het examen was gekomen was gewoon zo mooi omdat hij het blijkbaar voor en met mij wel wilde doen. Liet op het speurveld wel een traantje toen.
Daar dacht ik ineens aan, dat was een moment met Finn waar ik o.a. aan terug denk als het gaat om vertrouwen en samen dingen doen, momenten die voor anderen misschien niets zeggend zijn, maar voor mij gedenkwaardig zijn.

Toen Dalí ervandoor spurtte toen direct naast/boven ons in het losloopbos vuurwerk werd afgestoken, maar hij wel bleef kijken of ik hem nog volgde en ik hem na een paar minuten stil kon zetten en aan kon lijnen.

Toen Zorro weer thuiskwam nadat hij bijna overleden was door de narcose voor zijn castratie. Toen Zorro tien jaar later een narcose voor iets anders overleefde en de dierenarts ons belde dat hij weer wakker was.

Toen we Zorro in het asiel zagen zitten en mijn moeder hem door de tralies durfde te aaien. Toen wisten we dat dat hem moest worden.

Toen Dalí relaxed genoeg was geworden met de nichtjes om tikkertje met ze te spelen.

Manuma schreef:Ik krijg nog steeds kippenvel en een raar gevoel in mijn buik als ik eraan terugdenk.

We waren Uma tijdens haar vermissing op dag 15 aan het zoeken. In de stromende regen liepen we door de duinen, ik had mijn meisje al 15 dagen lang niet meer gezien. Als ik was gebeld dat ze was gezien geloofde ik het al nauwelijks meer.

Op de plek waar ze het laatst gezien was liepen we een dag na de zichtmelding nogmaals rond. Met een zware schoudertas vol flyers probeerden we nog wat op te hangen en wilden we mensen aanspreken om te vragen of ze wellicht iets gezien hadden. Helaas was met deze regen op een dag eind mei vrijwel niemand in de duinen. We kwamen een man tegen bij het einde van het stuk duin, vlak naast een weg en een groot hek met stroomdraad. We spraken hem aan en hij vertelde dat hij Uma had gezien, ze stond naast een man en hij had haar herkend van de foto. Ik was wat teleurgesteld, dat kon Uma niet zijn, Uma zou nooit naast een vreemde man gaan staan.
Ineens wijst de man naar een plek achter mij: "kijk, daar staat ze".

Ik draai me om en ik zie mijn meisje.
Ze heeft haar oren omhoog, haar neus in de lucht en houdt één pootje omhoog. Ze kijkt me aan en mijn hele lichaam begint te schudden, mijn knieën knikken en ik barst in tranen uit.

Dat moment, dat ik haar weer zag na die 15 ellendige dagen en dat we haar niet veel later weer mee naar huis konden nemen.
Het moment dat ze op mijn stem af was gekomen en dat ze me probeerde te ruiken. Ik zal dat moment never nooit vergeten en het is voor mij memorabel met mijn lieve Uma meisje

Ja. Jij wint het natuurlijk op alle vlakken met je memorabele moment. Denk dat heel veel forummers met je meegejankt hebben bij het zien van die foto en het horen van het nieuws!

Heerlijke verhalen allemaal. Ik blijf nog bedenken of ik met Mieppie ook een memorabel moment heb meegemaakt, maar dat gaat niet meer komen denk ik haha.

Marion. schreef:
Heerlijke verhalen allemaal. Ik blijf nog bedenken of ik met Mieppie ook een memorabel moment heb meegemaakt, maar dat gaat niet meer komen denk ik haha.

Marion, ik kan het bijna niet geloven dat juist jij die zoveel met Saar en Miep onderneemt/ondernam, waar de honden zo met jou verweven zijn en waren niet een moment hebt met Miep waar je aan terugdenkt met een glimlach om je mond en denkt ja, dat is zo Miep en mij.

De late ronde nog snel even voordat we naar bed zouden gaan. Ik liep richting het bosje en ineens doemt er een vent helemaal in het zwart gekleed op, wenkt uit naar mij en loopt recht op mij af. Elmo zat weer eens met zijn kop in de bossen, hoort iets en voegt zich strak langs mij en begint te grommen, echt zo'n diepe grom. Man wijkt uit, maar Elmo vond de afstand nog niet groot genoeg, ontbloot zijn tanden en blijft die vent aanstaren, totdat hij ons voorbij was, maar checkte af en toe of hij toch niet achter ons aan kwam.

Wat mij nog elke keer rillingen bezorgt is dat Elmo ineens tijdens de zwangerschap van Abby en Phoebe (was een week of 17/18 zwanger) met zijn neus tegen mijn buik duwde. Altijd aan 1 kant. Hij porde dan even en keek me dan aan. Waarop ik hem dan aaide en zei 'ja daar zit baby in hé jongen'. Met 19 weken kwamen we erachter dat het kindje wat daar zat ernstig ziek was. En na die dag heeft hij nooit meer lopen porren.

'n aantal jaren terug waren wij op weg naar mijn moeder in Den Haag, voor 'n kerst etentje.Auto vol met 3 kinderen, 2 honden, man en ik.
Met behoorlijke snelheid reden we op de A7 in Noord Holland, toen Svear ineens begon te piepen en erg onrustig werd. Bij het eerstvolgende benzine station eraf en gestopt om Svear uit de auto te laten, moest misschien plassen. Gelijkertijd kwamen er ambulances en politieauto's met loeiende sirenes langs. Svear weer in de auto en nog geen kilometer verder was het 'n enorme chaos op de weg, door plaatselijke gladheid waren heel wat auto's geslipt,sommige zaten goed in elkaar en andere stonden achterstevoren in de vangrail geparkeerd.
Waren we niet gestopt, dan hadden we ook in de slip ravage gezeten

Hamilton schreef:'n aantal jaren terug waren wij op weg naar mijn moeder in Den Haag, voor 'n kerst etentje.Auto vol met 3 kinderen, 2 honden, man en ik.
Met behoorlijke snelheid reden we op de A7 in Noord Holland, toen Svear ineens begon te piepen en erg onrustig werd. Bij het eerstvolgende benzine station eraf en gestopt om Svear uit de auto te laten, moest misschien plassen. Gelijkertijd kwamen er ambulances en politieauto's met loeiende sirenes langs. Svear weer in de auto en nog geen kilometer verder was het 'n enorme chaos op de weg, door plaatselijke gladheid waren heel wat auto's geslipt,sommige zaten goed in elkaar en andere stonden achterstevoren in de vangrail geparkeerd.
Waren we niet gestopt, dan hadden we ook in de slip ravage gezeten

Jullie hebben echt heel veel geluk gehad toen.

Hm Coda's bevalling toch wel. Een enorm lange aanloop waarbij ze steeds even onrustig was, en als wij dan dachten dat ze ging doorzetten, ging zij weer slapen 'S avonds had ze weer weeën gehad maar we zijn toch gaan slapen en de volgende ochtend was ze alweer haar relaxte zelf. Ik sta met m'n slaperige hoofd in de keuken ontbijt te maken, Cootje komt naast me zitten en ik keek naar haar. Toen zei ik tegen haar fokker: "volgens mij is ze begonnen" Die geloofde inmiddels ook niet meer dat t zo'n vaart zou lopen Dus we waren allebei nog heel relaxed eronder, Coda ook trouwens. En een paar minuten later zie ik dat ze persweeën heeft. Toen hadden we wel haast haha! Maar nog steeds in een vrij slaperige modus zeg ik tegen Coda dat ze beter in de werpkist kan liggen nu. En welja, dat doet ze gewoon haha. Een kwartier later was de eerste pup er. De hele bevalling verliep zo eigenlijk. Heel rustig en vertrouwd, terwijl het zowel voor Coda als mij echt allemaal nieuw was. Zo was het hele nest één groot avontuur dat we samen zijn aangegaan en waar we beide echt van hebben genoten.

Oh en daarna de zomervakantie samen in Zweden nadat de pups weg waren Nilo en Bizzy naar m'n ouders en Coda mocht mee op vakantie, naar haar roots en dan samen met de baas. Dat was echt een "my dog and me" momentje samen trainen in de prachtige Zweedse natuur.

blondie schreef:

Marion. schreef:
Heerlijke verhalen allemaal. Ik blijf nog bedenken of ik met Mieppie ook een memorabel moment heb meegemaakt, maar dat gaat niet meer komen denk ik haha.

Marion, ik kan het bijna niet geloven dat juist jij die zoveel met Saar en Miep onderneemt/ondernam, waar de honden zo met jou verweven zijn en waren niet een moment hebt met Miep waar je aan terugdenkt met een glimlach om je mond en denkt ja, dat is zo Miep en mij.

Tuurlijk wel. Voor mijzelf is iedere dag met Miep memorabel. Maar ze heeft volgens mij niets memorabels voor de mensheid of het dierenrijk gedaan

Ik begin dit topic te lezen en begin na te denken of wij zulke memorabele momenten hebben gehad. Eerst komt er helemaal niets, totdat opeens het koppie van onze overleden spanjaard (Tapas) me te binnen schiet.

We waren een weekend naar de ardennen geweest. Heel leuk, gezellig, ontspannen weekend was het.
De terugreis begon goed. De honden waren ook moe, gingen lekker slapen. Op een gegeven moment stonden bij een stoplicht te wachten tot het groen werd. Tapas bleef slapen tot een gegeven moment. Met een ruk ging hij zitten, piepte even en had heel doordringend oogcontact via de spiegel met mijn man (bestuurder). Opeens was er een hard geluid, dat ik niet kon thuisbrengen. Ondanks dat het nog rood was, trok mijn man op.... Ik wist niet wat er gebeurde en ik keek achterom. Daar zag ik me een ravage..... Er waren 2 vrachtwagencombinaties, die van die grote containers vervoeren, tegen elkaar aan gebotst. Mijn man had het in de spiegel zien gebeuren, daardoor actie ondernomen. Had hij dat niet gedaan, weet ik niet of we het hadden kunnen navertellen.
Hierna zijn we meteen aan de kant gaan staan en hebben de 112 gebeld. Geen gewonden gelukkig

Tapas was een super gevoelige hond en ik weet zeker dat hij dit heeft aangevoeld. We noemden hem vanaf toen onze engelbewaarder.

Charlie schreef:Ik begin dit topic te lezen en begin na te denken of wij zulke memorabele momenten hebben gehad. Eerst komt er helemaal niets, totdat opeens het koppie van onze overleden spanjaard (Tapas) me te binnen schiet.

We waren een weekend naar de ardennen geweest. Heel leuk, gezellig, ontspannen weekend was het.
De terugreis begon goed. De honden waren ook moe, gingen lekker slapen. Op een gegeven moment stonden bij een stoplicht te wachten tot het groen werd. Tapas bleef slapen tot een gegeven moment. Met een ruk ging hij zitten, piepte even en had heel doordringend oogcontact via de spiegel met mijn man (bestuurder). Opeens was er een hard geluid, dat ik niet kon thuisbrengen. Ondanks dat het nog rood was, trok mijn man op.... Ik wist niet wat er gebeurde en ik keek achterom. Daar zag ik me een ravage..... Er waren 2 vrachtwagencombinaties, die van die grote containers vervoeren, tegen elkaar aan gebotst. Mijn man had het in de spiegel zien gebeuren, daardoor actie ondernomen. Had hij dat niet gedaan, weet ik niet of we het hadden kunnen navertellen.
Hierna zijn we meteen aan de kant gaan staan en hebben de 112 gebeld. Geen gewonden gelukkig

Tapas was een super gevoelige hond en ik weet zeker dat hij dit heeft aangevoeld. We noemden hem vanaf toen onze engelbewaarder.

Jemig