Het HondenForum

Dat aandoenlijke dat je soms ziet als je een baas met z'n oude hond ziet lopen. Dat ze helemaal kunnen lezen en schrijven met elkaar.

Dat heb ik nu met Buck en Balou en Dino. Maar vooral omdat Buck zo bewerkelijk is geweest qua gedrag, en nu zo vergroeid met mij heb ik dat heel erg met hem. De uurtjes dat we in het bos lopen, en hij niet meer op zoek is naar allerlei rottigheid maar volkomen tevreden naast me loopt. En af en toe even opkijkt met een uitdrukking van blijdschap. Ik hou er van.

Wel is er af en toe nog een opleving van oud gedrag, maar daar grinnik ik om. Ik vind het fijn dat ik af en toe de oude spirit nog weer zie bij hem.

Genieten van de nadagen, voor zolang als het nog duurt, ik doe dat wel. Ik realiseer me dat dat kan omdat hij verder niet veel manco's nog heeft. Alleen gewoon oud. Dat mag als je bijna 14 bent.

De zoetzure wetenschap dat het niet heel lang meer duurt maar dat je er nog van mag genieten. Even je zorgen opzij en alleen met je trouwe metgezel.

Hebben jullie die ervaring ook?

Ri@ schreef:Dat aandoenlijke dat je soms ziet als je een baas met z'n oude hond ziet lopen. Dat ze helemaal kunnen lezen en schrijven met elkaar.

Dat heb ik nu met Buck en Balou en Dino. Maar vooral omdat Buck zo bewerkelijk is geweest qua gedrag, en nu zo vergroeid met mij heb ik dat heel erg met hem. De uurtjes dat we in het bos lopen, en hij niet meer op zoek is naar allerlei rottigheid maar volkomen tevreden naast me loopt. En af en toe even opkijkt met een uitdrukking van blijdschap. Ik hou er van.

Wel is er af en toe nog een opleving van oud gedrag, maar daar grinnik ik om. Ik vind het fijn dat ik af en toe de oude spirit nog weer zie bij hem.

Genieten van de nadagen, voor zolang als het nog duurt, ik doe dat wel. Ik realiseer me dat dat kan omdat hij verder niet veel manco's nog heeft. Alleen gewoon oud. Dat mag als je bijna 14 bent.

De zoetzure wetenschap dat het niet heel lang meer duurt maar dat je er nog van mag genieten. Even je zorgen opzij en alleen met je trouwe metgezel.

Hebben jullie die ervaring ook?

Yep, heb ik met Miepje ook. Vorig jaar zei ik al dat ik dacht dat ze de 14 niet zou halen, maar dat is nu nog maar 3 maanden weg en ze is er nog. Heel diep slapen, maar als ze wakker is dan is het gewoon weer slaan met het pootje "er dient gekroeld, en ik zeg wel wanneer je mag stoppen!"
En wij genieten er ook van, en ze hoeft niets. Wil ze het laatste rondje niet lopen, dan hoeft dat niet. Mag gewoon in de tuin. Gisteren gingen we BBQ-en en ze bleef op het gras liggen. Prima wijffie, we komen je wel hapjes brengen

Heel erg herkenbaar met onze golden destijds.
Ze was al vrij snel wat krakkemikkig met artrose, hartproblemen etc.
Dus die tijd heeft best wel lang geduurd voor mijn gevoel.
Aan de ene kant niet leuk dat je weet dat een einde nadert, maar aan de andere kant kan je wel genieten van dat soort momentjes.

Met Ben van 12,5 heb ik dat overigens nog niet, hij is qua doen en laten nog steeds gewoon erg jong.
Hij is wel milder dan vroeger, maar hij is zijn streken nog zeker niet verloren
Maar een hond zo goed oud te zien worden is ook wat waard.

Marion. schreef:

Ri@ schreef:Dat aandoenlijke dat je soms ziet als je een baas met z'n oude hond ziet lopen. Dat ze helemaal kunnen lezen en schrijven met elkaar.

Dat heb ik nu met Buck en Balou en Dino. Maar vooral omdat Buck zo bewerkelijk is geweest qua gedrag, en nu zo vergroeid met mij heb ik dat heel erg met hem. De uurtjes dat we in het bos lopen, en hij niet meer op zoek is naar allerlei rottigheid maar volkomen tevreden naast me loopt. En af en toe even opkijkt met een uitdrukking van blijdschap. Ik hou er van.

Wel is er af en toe nog een opleving van oud gedrag, maar daar grinnik ik om. Ik vind het fijn dat ik af en toe de oude spirit nog weer zie bij hem.

Genieten van de nadagen, voor zolang als het nog duurt, ik doe dat wel. Ik realiseer me dat dat kan omdat hij verder niet veel manco's nog heeft. Alleen gewoon oud. Dat mag als je bijna 14 bent.

De zoetzure wetenschap dat het niet heel lang meer duurt maar dat je er nog van mag genieten. Even je zorgen opzij en alleen met je trouwe metgezel.

Hebben jullie die ervaring ook?

Yep, heb ik met Miepje ook. Vorig jaar zei ik al dat ik dacht dat ze de 14 niet zou halen, maar dat is nu nog maar 3 maanden weg en ze is er nog. Heel diep slapen, maar als ze wakker is dan is het gewoon weer slaan met het pootje "er dient gekroeld, en ik zeg wel wanneer je mag stoppen!"
En wij genieten er ook van, en ze hoeft niets. Wil ze het laatste rondje niet lopen, dan hoeft dat niet. Mag gewoon in de tuin. Gisteren gingen we BBQ-en en ze bleef op het gras liggen. Prima wijffie, we komen je wel hapjes brengen

Lief is dat he. Dat ze in de volle wetenschap dat ze wel bedient zullen worden zich dat aan laten leunen. Balou slaapt bij ons op bed 's nachts. Als ik haar erg hoor hijgen dan ga ik er uit en dan pak ik de waterbak zodat ze niet van het bed af hoeft te springen om te drinken. En dan is het hijgen over en slaapt ze weer lekker verder.

Apple schreef:Heel erg herkenbaar met onze golden destijds.
Ze was al vrij snel wat krakkemikkig met artrose, hartproblemen etc.
Dus die tijd heeft best wel lang geduurd voor mijn gevoel.
Aan de ene kant niet leuk dat je weet dat een einde nadert, maar aan de andere kant kan je wel genieten van dat soort momentjes.

Met Ben van 12,5 heb ik dat overigens nog niet, hij is qua doen en laten nog steeds gewoon erg jong.
Hij is wel milder dan vroeger, maar hij is zijn streken nog zeker niet verloren
Maar een hond zo goed oud te zien worden is ook wat waard.

Het ligt ook inderdaad aan de conditie die ze nog hebben. Buck was tot een paar maanden geleden ook nog gewoon jong in doen en laten. Maar ineens is het een oude hond. Wel een redelijk fitte oude hond, die wat warrig wordt in z'n hoofd. Ineens een verschil.

ik heb dat met Trees niet echt, komt waarschijnlijk omdat ze al 10 jaar was toen ze bij mij kwam wonen en ik haar niet in haar jongere jaren heb meegemaakt. Ze is nu bijna 13 en behalve dat ze veel slaapt gedraagt ze zich gewoon niet als een oude hond, knettergek en als ze een dag niet gesport heeft wordt ze onrustig en gaat in huis capriolen uithalen. Pas geleden nog heeft ze me bijna van de fiets getrokken, en een aantal andere irritante trekjes die er diep in zitten bij haar, dat was misschien anders geweest als ze van jongs af aan hier was geweest. Maar achteraf kan ik er vaak wel om lachen, ik heb gewoon een benidorm bastard

Nicoline schreef:ik heb dat met Trees niet echt, komt waarschijnlijk omdat ze al 10 jaar was toen ze bij mij kwam wonen en ik haar niet in haar jongere jaren heb meegemaakt. Ze is nu bijna 13 en behalve dat ze veel slaapt gedraagt ze zich gewoon niet als een oude hond, knettergek en als ze een dag niet gesport heeft wordt ze onrustig en gaat in huis capriolen uithalen. Pas geleden nog heeft ze me bijna van de fiets getrokken, en een aantal andere irritante trekjes die er diep in zitten bij haar, dat was misschien anders geweest als ze van jongs af aan hier was geweest. Maar achteraf kan ik er vaak wel om lachen, ik heb gewoon een benidorm bastard

Geweldig Maar ik heb dan wel als ze zoiets doen en zich niet echt wenselijk gedragen het idee dat ik er niks mee hoef. Bij een jonge hond heb ik bepaalde dingen wat ik bij moet sturen want anders heb ik bijvoorbeeld nog jaren een hond die van de aanrecht jat. Maar als de oude honden zoiets doen dan sta ik er nog vertederd naar te kijken ook en kan het gewoon laten gaan. Want ach, hoelang zal dat nog gebeuren.

Het leuke met oude honden is vooral dat je het gedrag opeens goed vind Waar je voorheen bepaald gedrag vreselijk vond, is het bij een oude hond aandoenelijk
Nanni was altijd een pittige dame, met ruim 13 jaar is het vooral aandoenlijk dat ze toch nog zo een pittig karakter heeft.

Ri@ schreef:Lief is dat he. Dat ze in de volle wetenschap dat ze wel bedient zullen worden zich dat aan laten leunen. Balou slaapt bij ons op bed 's nachts. Als ik haar erg hoor hijgen dan ga ik er uit en dan pak ik de waterbak zodat ze niet van het bed af hoeft te springen om te drinken. En dan is het hijgen over en slaapt ze weer lekker verder.

Klopt. Dat vólste vertrouwen dat ze toch wel krijgt wat ze wil. En dan die oogjes.... "I love it when a plan comes together!" (Hannibal, the A-team). En Miep heeft dat altijd wel gehad hoor. Als pupje toen ze als een koningin werd rondgedragen in haar draagzak, en nu weer in haar nadagen. Liever lui dan moe

ik heb dat met Gilly. als ze ligt te slapen is ze heel diep in slaap en als je haar wakker moet maken doe ik dat heel voorzichtig. roepen heeft weinig zin meer vanwege haar doofheid. sjokt mee aan de riem. maar o wee als we weg gaan met de auto en ergens gaan lopen waar ze los kan. dan loopt ze zelfs dat jonge grut er nog uit met haar vergroeide voetjes waar ze mooie schoenen aan heeft zitten. wat zij mag mogen de andere niet zoals mijn bakje vla uitlikken. als ik haar grijze koppie zie kan ik wel smelten van liefde voor haar.

ellen

Ri@ schreef:
Geweldig Maar ik heb dan wel als ze zoiets doen en zich niet echt wenselijk gedragen het idee dat ik er niks mee hoef. Bij een jonge hond heb ik bepaalde dingen wat ik bij moet sturen want anders heb ik bijvoorbeeld nog jaren een hond die van de aanrecht jat. Maar als de oude honden zoiets doen dan sta ik er nog vertederd naar te kijken ook en kan het gewoon laten gaan. Want ach, hoelang zal dat nog gebeuren.

Finn was een hele brave hond in huis. Jatte nooit van tafel bijvoorbeeld, dat kwam gewoon niet in hem op. Tot hij ouder werd en ineens dingen ging doen waar ik Bluf van verdacht maar toen ik hem likkebaardend zag zitten met een onnozele kop maar zijn sik nog vol spul
En waar hij voorheen bij een kik naast me stond had hij de laatste periode een "jaja, ik kom wel hoor, op mijn tijd, laat me nou even" en dat liet ik dan ook inderdaad maar

Of dingen doen die niet meer gingen, Finn doe nou niet, maar dan ging hij weer met zijn waggelende gang...En als hij dan omviel dan maakte hij er maar van dat hij dat met opzet had gedaan, dan ging hij rollen in het gras, had de grootste lol en was wel blij dat ik hem daarna weer even een handje hielp met opstaan.
Of hem opving als hij een sprong maakte die hij niet meer kon maken
Tsja.
Hij is niet heel oud geworden, slechts 11 jaar. Maar we waren altijd wel close, het moment dat hij toegaf mijn hulp nodig te hebben en me dat ook gewoon met een blik duidelijk maakte zijn wel de momenten waar ik nu van denk ja, heel intens en het schepte een nog diepere band, daar kwam niemand tussen.

Snoopy is nu 12 en door zijn nekhernia en spondylose kan hij gewoon geen lange stukken meer lopen. Drie kwartier tot een uur is de max maar hij heeft het nooit leuk gevonden

Dus we hebben nu een doggyride gekocht, in de vakantie gingen we de berg op en dan lag meneer in de doggyride te genieten
Op sommige stukken wilde die best even lopen maar van de 2 uur wandelen heeft hij toch 1.5 uur in de doggyride gelegen. Of hij stond kwispelend om zich heen te kijken

Spelen vind hij nog leuk, snoepjes zijn het einde en slapen doen we ook een stuk meer. Maar ondanks de diepere slaap en de pijntjes soms geniet hij nog volop van het leven en wij van hem.

Dat grijze snoetje, dat diepe slapen, die extra snurkgeluidjes die daar dan bij komen, dat niet meer standaard een koekje uit de lucht kunnen vangen. Ik vind het toch zo mooi. Mooier dan ik ooit had gedacht eigenlijk.
Ik was er altijd een beetje bang voor als Shib ouder zou worden, maar ik geniet nog meer en nog intenser van hem dan dat ik al deed.

Och, ik heb dat met Luna ook. Nu is zij in haar doen en laten nog net een pup hoor, super fit en sterk. Maar ja, een hond van 32 kg die ( over 3 weken) 14 jaar is.. Je wéét dat ze geen eeuwig leven hebben.
Wij kunnen oprecht lezen en schrijven met elkaar. Ik ben voor haar het allerbelangrijkste, dat zie je gewoon. Zij kan overal los, wijkt voor níks van mijn zijde. Is altijd met mij bezig en luistert als de beste.
Tijdens onze vakantie vorig jaar, is ze uit de bungalow ontsnapt en helemaal terug gerend naar de supermarkt ( waar zij mij voor het laatst zag) en als ik naar werk ben ligt zij te waken.

Een beetje mijn eigen "Hachi". Maar wij zijn dan ook van enorm ver gekomen.

Zij is mijn speciaaltje, zij krijgt altijd een lekker stukje grillworst bij haar avond eten, mag overal mee naar toe ( terwijl de andere dan thuis blijven) gaat vaak als enige hond mee op visite bij mijn moeder of schoonmoeder.

Als er een hond lelijk doet tegen haar, wat in al die jaren 1 keer voorkwam Luna is erg stabiel, dan ga ik door het vuur. Niemand die aan mijn oma komt

Och, en toch ook wel beangstigend. Want wat zou ik zonder Luna moeten? Mijn eerste eigen hond.. Hoe oud zij ook is, ik wil er niet aan denken. Oh en als zij over 3 weken jarig is krijgt zij een hondentaart en nodig ik haar vriendjes uit voor een hondfeest

heerlijk, oude honden best kans dat ik alleen nog maar senioren neem, hoe leuk dat jonge spul ook is.
Met nu drie senioren (2 herders van bijna 8 en Lizzy van bijna 13) kun je alle kanten op. Ze zijn allemaal nog perfect actief en mankeren niks. Urenlang wandelen en spelen is geen enkel probleem en ik hoef ook echt geen dag over te slaan. maar verder zijn ze heerlijk rustig en stabiel.

Ik merk wel verschil met Lizzy die al 10 jaar bij ons is en Kailen die hier net anderhalf jaar is. Daar ben je nog niet mee vergroeid, die heeft een heel leven zonder ons gehad, en een die niet altijd erg goed voor hem is geweest. Wel leuk is dat zelfs een oudere hond nog zoveel kan groeien en zich kan ontwikkelen. Gisteren kroop hij zomaar naast me op de bank, zelfs zijn kop even op schoot. Een enorme stap voor hem
Amber was al met mij vergroeid vanaf dag 1, maar die is dan ook volledig op mij gericht. Daar heb ik nooit een band mee op hoeven bouwen want die was er gewoon al
Lizzy en ik zijn enorm naar elkaar toegegroeid door de jaren en een gezichtsuitdrukking of klein gebaar is daardoor al voldoende. Het zal zeker moeilijk zijn om dat te moeten missen!

Ri@ schreef: De zoetzure wetenschap dat het niet heel lang meer duurt maar dat je er nog van mag genieten. Even je zorgen opzij en alleen met je trouwe metgezel.

Hebben jullie die ervaring ook?

Ja, met Sypke. Zij is 13,5. Gelukkig nog heel gezond; geen kanker, geen gewrichtsproblemen, mooi op gewicht. Ik hoop heel erg dat ze nog een tijdje meegaat. Ze kan nog prima een wandeling van een uur maken als het niet te warm is. En ze geniet ontzettend van de tuin als het warm is. Dan kan ze echt uren in haar kuil onder de struiken liggen.

Lieve Zorro hij is zijn wilde haren kwijt en rent niet meer bij iedere hond die hij ziet eropaf om ze te begroeten. Dat heeft me wat jaartjes gekost maar verder is het nog net zo'n lieve goedsul als altijd.

(Veel) meer privileges heeft hij niet. Daar trappen we niet meer in. Toen hij 13 was werd ik minder streng onder de leuze 'hij leeft niet zo lang meer'. Een half jaar geleden hebben we de touwtjes toch maar wat strakker aangetrokken omdat meneer bij iedere maaltijd zat te bedelen en te neusfluiten en zelfs een keer eten van een bijzettafeltje griste. ('Maar hij leeft niet zo lang meer...' sputterde ik nog tegen. 'Dat beloof je me al 1,5 jaar!' riep mijn man )

Lothian schreef:Lieve Zorro Toen hij 13 was werd ik minder streng onder de leuze 'hij leeft niet zo lang meer'. Een half jaar geleden hebben we de touwtjes toch maar wat strakker aangetrokken omdat meneer bij iedere maaltijd zat te bedelen en te neusfluiten en zelfs een keer eten van een bijzettafeltje griste. ('Maar hij leeft niet zo lang meer...' sputterde ik nog tegen. 'Dat beloof je me al 1,5 jaar!' riep mijn man )

Zo af en toe krijgt krabbie er vreselijk van langs of werkt ze haar fles weer even bij.
Ze heeft ook een manier gevonden om met haar onstabiele achterhand een sprintje te trekken om de kat
van de buurvrouw uit onze tuin te verjagen. Ze hipt dan als een konijntje.
En dan die grijze toet van haar

Ri@ schreef:

Nicoline schreef:ik heb dat met Trees niet echt, komt waarschijnlijk omdat ze al 10 jaar was toen ze bij mij kwam wonen en ik haar niet in haar jongere jaren heb meegemaakt. Ze is nu bijna 13 en behalve dat ze veel slaapt gedraagt ze zich gewoon niet als een oude hond, knettergek en als ze een dag niet gesport heeft wordt ze onrustig en gaat in huis capriolen uithalen. Pas geleden nog heeft ze me bijna van de fiets getrokken, en een aantal andere irritante trekjes die er diep in zitten bij haar, dat was misschien anders geweest als ze van jongs af aan hier was geweest. Maar achteraf kan ik er vaak wel om lachen, ik heb gewoon een benidorm bastard

Geweldig Maar ik heb dan wel als ze zoiets doen en zich niet echt wenselijk gedragen het idee dat ik er niks mee hoef. Bij een jonge hond heb ik bepaalde dingen wat ik bij moet sturen want anders heb ik bijvoorbeeld nog jaren een hond die van de aanrecht jat. Maar als de oude honden zoiets doen dan sta ik er nog vertederd naar te kijken ook en kan het gewoon laten gaan. Want ach, hoelang zal dat nog gebeuren.

ja precies, die ouwetjes mogen ook gewoon wat meer vind ik, die hebben hun plekje wel verdiend. zoals met een bommetje op mij ploffen zodra m'n wekker gaat, jongere honden zou ik niet zo snel op m'n bed laten. maar trees is nog best sterk, en impulsief/kijkt niet uit of iets eigenlijk wel kan. zo heeft ze hier ook al eens in het trapgat gebungeld, gelukkig aangelijnd en met tuigje om, omdat ze dacht dat ze wel even van 3 hoog van de trap kon springen. en dan niet eerst voorzichtig ofzo, nee gewoon gáán. sindsdien loopt ze dus ten alle tijde achter mij als we de trap af gaan maarja, "hoe lang zal dat nog duren" dat kan zomaar nog zo'n 5 jaar zijn

Ik zal es foto van oops uplouden, 16 jaar en nog steeds gestoord Lange wandelingen doen we niet meer maar van een snuffel elke paal in wijk geniet hij.
Hij is af en toe de weg kwijt en waar ik bang was dat zijn knorrige karakter boven zou komen, bleek er een jolige jonge puber tevoorschijn te komen.
Idd hier ook het vlabakje en voorzichtig wakker maken ♡

duitse herder schreef:Het leuke met oude honden is vooral dat je het gedrag opeens goed vind Waar je voorheen bepaald gedrag vreselijk vond, is het bij een oude hond aandoenelijk
Nanni was altijd een pittige dame, met ruim 13 jaar is het vooral aandoenlijk dat ze toch nog zo een pittig karakter heeft.

Ja. Vroeger... Wad het een stuk minder aandoenlijk dat er een Duitse herder met twee poten op je borst probeert wakker te maken. Nu dat ze tien is en je dan het grijze snoetje als eerste ziet.. Is het minder erg. Nog wel erg, maar minder erg.

Ja , die bitterzoete laatste herinneringen die je maakt met je oudje zijn goud waard ! Vorig jaar juni heb ik mijn oudje in laten slapen .