Het HondenForum

Ik ben aan het lezen in het boek van Jan Fennel (De vrouw die naar honden luistert). Even los van of ik of iemand anders het toe wil passen heb ik een vraag over haar ideeën aangaande het begroetingsritueel, het komt op mij wat paradoxaal over.

Eerst vertelt ze over wat ze in haar eigen roedel ziet/zag en wat ze in documentaires over wolven zag, namelijk dat als een hond terugkomt in de roedel er altijd een begroetingsritueel plaatsvindt. De alfa's doen zelf niet aan beklikken, maar staan wel toe dat de andere honden/wolven hen bij de bek likken en begroeten. De alfa's zelf zijn op dat moment rustig als ik het goed begrijp. Op het moment dat ze dit doortrekt naar de mens die als leider gezien wil worden geeft ze aan dat als de hond in de begroeting gaat rondspringen/likken/speelgoed komt brengen je daar niet op moet reageren, want als je dat wel doet betoon je eer aan de hond en is de superioriteit van de hond bevestigd. Dat laatste kan ik niet helemaal volgen. De alfa is namelijk rustig en okee, volgens haar negeert/ondergaat deze de begroeting van de andere honden/wolven (geeft dus geen aandacht terug). Maar vervolgens staat een hond die héél druk is en héél erg zijn best doet om aandacht te krijgen ineens boven je als je daar aandacht aan geeft. Dat heel drukke en aandachtvragende gedrag vind ik niet bepaald ranghoger gedrag.
Het zou ook zo zijn dat de hond dan blij is dat het 'kroost' weer terug is, ipv blij dat de leider terug is. Op zich snap ik de theorie wel, maar de conclusie die ze verbindt aan bepaald gedrag kan ik niet helemaal volgen.

Misschien dat het me duidelijker wordt naarmate ik verder kom in het boek, maar ik ben benieuwd hoe anderen hierover denken. Op zich kan een discussie over of je het wil toepassen en hoe wenselijk dat is ook prima, maar eigenlijk gaat mijn vraag daar dus (nog) niet over; voor nu is het vooral dat ik het niet helemaal kan rijmen dat een dier dat gigantisch zijn best doet om aandacht te vangen en daar mogelijk wat aandacht voor terugkrijgt als ranghogere gezien zou worden.

Degene die hier terug de roedel in komt is altijd het rustigst, los van de rang.
Ze laten het een tikje gelaten over zich heenkomen.
Lijkt me niet bepaald dominant.

Ik houd me er gewoon niet mee bezig. Onderhand is wel een keer duidelijk dat ik De Vrouw ben
Als ze te druk blij zijn stuur ik ze weg.
Niko begroet me nooit. Pas als ik heel vrolijk doe beweegt er een rimpel en klopt z'n staartpuntje twee keer op de grond.
Lekker enthousiast

Wanneer ik Rani alleen mee heb genomen en we komen weer thuis word ze hartelijk begroet door de andere twee en zij groet ze ook hartelijk terug. Wanneer we zelf thuiskomen doen we meestal eerst onze jas en schoenen uit en gaan dan op de bank zitten om de knuffels in ontvangst te nemen.
Leuk toch, ik denk er verder niet zo over na.

Okee okee, het is vloeken in de hondenforumkerk om het over dit onderwerp te hebben, ik had ook beter moeten weten . Maar goed, ik vind roedelgedrag interessant en in die interesse past het genoemde boek en een inhoudelijke discussie leek me wel wat. Aangezien ik de titel van het boek hier geregeld voorbij heb zien komen dacht ik dat er wellicht meer lezers/geïnteresseerden zouden kunnen zijn die er over willen discussiëren, anders dan "Ik houd me er niet mee bezig". Shoot me .

dagmar88 schreef:Degene die hier terug de roedel in komt is altijd het rustigst, los van de rang.
Ze laten het een tikje gelaten over zich heenkomen.
Lijkt me niet bepaald dominant.

Eigenlijk is dat ook wat ik hier zie. Degene die terugkomt wordt driftig onderzocht en afgesnuffeld (waar ben jij geweest en met wie).

Niko begroet me nooit. Pas als ik heel vrolijk doe beweegt er een rimpel en klopt z'n staartpuntje twee keer op de grond.
Lekker enthousiast

Hij is gewoon niet zo blij dat je er weer bent .

Gollum schreef:Wanneer ik Rani alleen mee heb genomen en we komen weer thuis word ze hartelijk begroet door de andere twee en zij groet ze ook hartelijk terug.

Ik ga er eens beter op letten of dat hier toch ook gebeurt, maar volgens mij niet.

dit schreef ik ergens in 2009 over jan fennell en the dog whisperer en ik denk er nog steeds hetzelfde over

renee-uk schreef:Nou, ik heb the dog whisperer inmiddels gelezen en ik mijn mening erover is een beetje dubbel.
Er staan zeker wel dingen in waar ik me in kan vinden, maar er staan ook weer andere zaken in waar ik me helemaal niks bij kan voorstellen of waarvan ik uit eigen ervaring weet dat het niet werkt zoals zij het zegt.

Eerlijk gezegd zou ik het boek wel een beginnende hondenhouder aanraden als die problemen met zn hond heeft. De sterke kant ervan vind ik dat er geen dwang of erger aan haar methode te pas komt.
De 5 minuten regel en de 'eet' regel zijn goed toepasbaar en zullen heel vaak inderdaad de plaats van de baas in de rangorde voor de hond wat duidelijker maken -met alle goede gevolgen vandien- en je hond bij je leren komen kan ook nooit fout zijn

Dat vuurwerkangst met een avondje de hond negeren en je onverschillig voor het geluid gedragen overgaat is een illusie vrees ik, daar zullen een heleboel doorgewinterde hondenhouders hier met mij wel andere ervaringen mee hebben.
En de reden die ze geeft voor verlatingsangst....nee daar ben ik het nog steeds niet mee eens.

Welke reden geeft zij voor verlatingsangst dan?

Als ik thuiskom dan negeer ik Shaylo eerst want anders wil hij de volgende keer als ik weg ga nog fanatieker mee. En nu is het normaal als ik thuis kom en mag hij mij, nadat ik op de bank ben gaan zitten, begroeten.

Ik vind het ook paradoxaal en ik snap de gedachte erachter dus ook niet helemaal.

Hier wordt degene die terugkomt ook altijd eerst druk geïnspecteerd en besnuffeld, maar tegelijk ook begroet (er wordt veel bij gekwispeld en geneusd). Amy likt altijd de bekken van Mila en Amoz als één van hen is weggeweest en weer binnenkomt, maar ook als zij zelf is weggeweest en weer binnenkomt. Amy is ook altijd het meest door het dolle heen als ik thuiskom of één van de andere honden en ook als zij zelf weer thuiskomt na weggeweest te zijn.
Ik negeer mijn honden overigens niet als ik thuiskom, maar zeg ze ook gewoon vrolijk gedag.

Lees nog maar verder, dan kom je er meer tegen, paradoxen, maar wordt het wel duidelijker wat ze lijkt te zeggen.

Hier zie je duidelijk dat Thessa dichter bij 'oergedrag' staat dan Freddy en veel beter in het plaatje past dat ze schetst. Freddy daarentegen reageert heel anders.
Begroeten ze elkaar gaat dat rustig snuffelend, voorkant, achterkant, voorkant en een duw in de zij. Thessa wil dan ook echt van de hoed en de rand weten lijkt het wel.
Ben ik weggeweest kan ik rustig binnen komen, probeert Freddy meteen aandacht te krijgen maar respecteert mijn ruimte als ik hem claim. (dus niet tegen me op springen en niet onder mijn voeten kruipen) Als ik dan zover ben ga ik rustig hoi zeggen met een kroel en door besnuffeld en soms gelikt te worden door Thessa. (die inspectie van mij doet ze enorm rustig en respectvol)
Komt vriendlief thuis is er bijna overdreven blijdschap, stoken elkaar op in druk gedrag en hij wordt vol ornaat binnen gehaald. Hij laat ze dan ook altijd eerst even wachten, zegt eerst mij gedag en stort zich dan vol speels gedrag op de handen waardoor de kennismaking een soort stoeien wordt, met respect en ruimte maar wel een soort onschuldige lompigheid. Het past bij ze en ze vinden het ook echt heerlijk zo begroet te worden.

Zamunda schreef:

dagmar88 schreef:Degene die hier terug de roedel in komt is altijd het rustigst, los van de rang.
Ze laten het een tikje gelaten over zich heenkomen.
Lijkt me niet bepaald dominant.

Eigenlijk is dat ook wat ik hier zie. Degene die terugkomt wordt driftig onderzocht en afgesnuffeld (waar ben jij geweest en met wie).

Ja, precies dat.

Zamunda schreef:

Niko begroet me nooit. Pas als ik heel vrolijk doe beweegt er een rimpel en klopt z'n staartpuntje twee keer op de grond.
Lekker enthousiast

Hij is gewoon niet zo blij dat je er weer bent

Is ie ook niet. In my defence, hij begroet roedelleden binnenshuis eigenlijk niet echt.
Soms zijn ze er en soms niet, boeiuh.
Als je een nieuwe hond op huis aan sleept komt er ook niets aan reactie.
Na vier dagen denkt ie, oh woon jij hier ook, zullen we buiten eens naast elkaar wandelen dan?
Bezoek of bekenden daarentegen

renee-uk schreef:dit schreef ik ergens in 2009 over jan fennell en the dog whisperer en ik denk er nog steeds hetzelfde over

Ja, ik loop een beetje achter .

renee-uk schreef:Nou, ik heb the dog whisperer inmiddels gelezen en ik mijn mening erover is een beetje dubbel.
Er staan zeker wel dingen in waar ik me in kan vinden, maar er staan ook weer andere zaken in waar ik me helemaal niks bij kan voorstellen of waarvan ik uit eigen ervaring weet dat het niet werkt zoals zij het zegt.

Eerlijk gezegd zou ik het boek wel een beginnende hondenhouder aanraden als die problemen met zn hond heeft. De sterke kant ervan vind ik dat er geen dwang of erger aan haar methode te pas komt.
De 5 minuten regel en de 'eet' regel zijn goed toepasbaar en zullen heel vaak inderdaad de plaats van de baas in de rangorde voor de hond wat duidelijker maken -met alle goede gevolgen vandien- en je hond bij je leren komen kan ook nooit fout zijn

Dat vuurwerkangst met een avondje de hond negeren en je onverschillig voor het geluid gedragen overgaat is een illusie vrees ik, daar zullen een heleboel doorgewinterde hondenhouders hier met mij wel andere ervaringen mee hebben.
En de reden die ze geeft voor verlatingsangst....nee daar ben ik het nog steeds niet mee eens.

Dat er geen dwang bij komt kijken maar dat de hond zelf voor jou kiest vind ik ook het mooie ervan. Ook het uitstralen van rust en het kijken naar het gedrag.
Wel las ik dat ze het verwarrend voor de hond vond om naast haar methode nog dingen als clickeren en gehoorzaamheid te doen. Enerzijds is dat misschien wel zo - ben ik nog niet over uit of ik het daarmee eens ben - , anderzijds vind ik dat soort dingen wel een meerwaarde aan het samenleven en -werken met een hond.

Dat een hond met verlatingsangst zonder meer jou als zijn ondergeschikte ziet en daarom in paniek is als zijn 'kroost' weg is vind ik ook een erg bijzondere conclusie. Ik geloof wel dat het gemis aan leiding, stabiliteit en structuur kan leiden tot verlatingsangst en dat het toepassen van die zaken een positieve bijdrage kunnen leveren aan het verminderen van deze angst.

Wat ik bij Cesar en nu ook bij Fennell denk te missen is het enthousiasme met de hond. Ik heb het idee dat zij beiden rust het grootste goed vinden voor de hond, terwijl ik daarbij dan het enthousiasme en samen plezier maken mis. Natuurlijk is het heel mooi en belangrijk dat rust de basis is, maar ik zou me er niet fijn bij voelen als dat het enige is.

DeDiana schreef:Ik vind het ook paradoxaal en ik snap de gedachte erachter dus ook niet helemaal.

Hier wordt degene die terugkomt ook altijd eerst druk geïnspecteerd en besnuffeld, maar tegelijk ook begroet (er wordt veel bij gekwispeld en geneusd). Amy likt altijd de bekken van Mila en Amoz als één van hen is weggeweest en weer binnenkomt, maar ook als zij zelf is weggeweest en weer binnenkomt. Amy is ook altijd het meest door het dolle heen als ik thuiskom of één van de andere honden en ook als zij zelf weer thuiskomt na weggeweest te zijn.
Ik negeer mijn honden overigens niet als ik thuiskom, maar zeg ze ook gewoon vrolijk gedag.

Eigenlijk ook wat sternentänzerin zegt, dat de ene hond wat meer binnen die theorie past dan de andere. Dat is natuurlijk ook helemaal niet raar en erg, maar ik vind het wel jammer dat iemand - in dit geval Fennell - een theorie poneert als zijnde geldig voor iedere hond/baas. Althans, ik heb tot nu toe het idee dat ze dat doet.

sternentänzerin schreef:Komt vriendlief thuis is er bijna overdreven blijdschap, stoken elkaar op in druk gedrag en hij wordt vol ornaat binnen gehaald. Hij laat ze dan ook altijd eerst even wachten, zegt eerst mij gedag en stort zich dan vol speels gedrag op de handen waardoor de kennismaking een soort stoeien wordt, met respect en ruimte maar wel een soort onschuldige lompigheid. Het past bij ze en ze vinden het ook echt heerlijk zo begroet te worden.

Hahaha ! Ik vind stoeien met de honden ook echt leuk. Natuurlijk moet de relatie dan goed zijn, maar als het past bij hond/baas vind ik dat ook helemaal geen probleem.

dagmar88 schreef: Is ie ook niet. In my defence, hij begroet roedelleden binnenshuis eigenlijk niet echt.
Soms zijn ze er en soms niet, boeiuh.
Als je een nieuwe hond op huis aan sleept komt er ook niets aan reactie.
Na vier dagen denkt ie, oh woon jij hier ook, zullen we buiten eens naast elkaar wandelen dan?
Bezoek of bekenden daarentegen

Mafketel .

sternentänzerin schreef:Lees nog maar verder, dan kom je er meer tegen, paradoxen, maar wordt het wel duidelijker wat ze lijkt te zeggen.

*Gaat verder lezen*

Zamunda schreef:

DeDiana schreef:Ik vind het ook paradoxaal en ik snap de gedachte erachter dus ook niet helemaal.

Hier wordt degene die terugkomt ook altijd eerst druk geïnspecteerd en besnuffeld, maar tegelijk ook begroet (er wordt veel bij gekwispeld en geneusd). Amy likt altijd de bekken van Mila en Amoz als één van hen is weggeweest en weer binnenkomt, maar ook als zij zelf is weggeweest en weer binnenkomt. Amy is ook altijd het meest door het dolle heen als ik thuiskom of één van de andere honden en ook als zij zelf weer thuiskomt na weggeweest te zijn.
Ik negeer mijn honden overigens niet als ik thuiskom, maar zeg ze ook gewoon vrolijk gedag.

Eigenlijk ook wat sternentänzerin zegt, dat de ene hond wat meer binnen die theorie past dan de andere. Dat is natuurlijk ook helemaal niet raar en erg, maar ik vind het wel jammer dat iemand - in dit geval Fennell - een theorie poneert als zijnde geldig voor iedere hond/baas. Althans, ik heb tot nu toe het idee dat ze dat doet.

Ja, dat laatste is met theorieën natuurlijk vaak het geval.
Amy is in ieder geval overduidelijk zeer onderdanig (aan mij en aan Amoz en Mila) en de theorie van het beklikken gaat bij haar dus wel op. Ze likt ook veel mijn handen als ik binnenkom. Maar ik geloof geen seconde dat zij zich superieur aan mij voelt als ik haar begroeting beantwoord. Zij is gewoon heel blij dat de roedel weer bij elkaar is (mijn interpretatie). Dat zij mij als haar 'kroost' zou zien vanwege haar drukke en opgewonden gedrag vind ik echt onzin
Ter illustratie: filmpje (ik ben even kort met Amoz weggeweest).

't is alweer wat jaartjes geleden dat ik dit boek gelezen heb, maar de theorie dat de hond jou als haar kroost ziet igv verlatingsangst vond ik wel erg vergezocht. heb hier genoeg opvangers gehad met verlatingsangst die toch werkelijk vooral veel onderdanig gedrag lieten zien in het verdere leven. denk juist dat ze hun 'steunpilaar' misten.
ook heb ik vaak genoeg gezien dat mijn onbetwiste alpha teefje de onbetwiste onderdanige Lizzy haar snoet waste, dus die theorie gaat ook niet op wat mij betreft. ik zie het meer als een stuk vertrouwen laten zien naar elkaar toe. Amber is erg likkerig en ik geef haar net zo makkelijk een lik over haar neus terug. wat er dan ontstaat is voor mij niets anders dan een Echte Liefdesverklaring
het verhaal over spelletjes initieren en accepteren is niet wat ik hier zie. alles loopt door elkaar. iedereen kan initiator zijn.

dus nee, ik heb het gelezen maar er niet veel uitgehaald. al helemaal niet dat de roedel ten alle tijde achter me moet blijven lopen; vind ik helemaal niet gezellig

lucie schreef:'t is alweer wat jaartjes geleden dat ik dit boek gelezen heb, maar de theorie dat de hond jou als haar kroost ziet igv verlatingsangst vond ik wel erg vergezocht. heb hier genoeg opvangers gehad met verlatingsangst die toch werkelijk vooral veel onderdanig gedrag lieten zien in het verdere leven. denk juist dat ze hun 'steunpilaar' misten.

Dat denk ik dus ook
In mijn ervaring zijn het juist vaker onderdanige en/of onzekere honden die moeite hebben met alleen zijn.

Er zitten aardig wat theorieën in dat boek waar ik me over verbaas.

Verder ben ik dezelfde mening toegedaan als renee-uk.
Doen wat er in dat boek staat als aanwijzingen is voor verse hondenbezitters die zich geen raad weten heel goed te doen en ze hebben er succes mee.
Succes in de vorm van betere verstandhouding, betere gehoorzaamheid en minder verlatingsangst.
En dat is mooi meegenomen

Tara schreef:Ik denk bij voorkeur niet zo diep na over het hoe en waarom van hondengedrag. Ik vind het een beetje contraproductief om het allemaal zo te zitten analyseren.
Ik begroet alle honden altijd hartelijk als we elkaar weer zien, en aan alphagedoe doe ik niet.

Hier precies zo en dat is ook totaal niet nodig, ze weten toch wel dat ik de baas ben daarvoor hoef ik niet als eerste te eten of als eerste door de deur, zolang alles duidelijk is heerst er rust en vrede, heerlijk is dat

Lunatic schreef: Hier precies zo en dat is ook totaal niet nodig, ze weten toch wel dat ik de baas ben daarvoor hoef ik niet als eerste te eten of als eerste door de deur, zolang alles duidelijk is heerst er rust en vrede, heerlijk is dat

Ze zijn van mij afhankelijk, dat maakt je per definitie de baas.
Ze willen ook gewoon heel graag een baas, ook die dominante doos. Een gebbetje of eigen initiatief is leuk, maar iemand om naar te luisteren is veel fijner dan alles zelf uit moeten zoeken.
Naar charlie luisteren ze ook niet alleen omdat ze anders klop krijgen, het is vooral aanbidding en bij de prinses in een goed daglicht willen staan
Het wordt natuurlijk pas belangrijk wanneer het niet vanzelf gaat.
Denk dat er heel weinig stabiele, duidelijke mensen zijn die tegen rangordeproblemen aanlopen.

Ik vind het boek wel een aanrader voor verse hondenbezitters. Thuis komen is altijd een feestje bij ons, en ik heb er nog nooit over nagedacht dat ik als 'kroost' gezien zou worden door mijn honden. Dat werd en wordt ik ook niet, al hurk ik altijd bij thuis komst en laat me helemaal aflikken.
Ik moet wel zeggen dat als ik met Saar weg was geweest, dat Miep dan blijer was dat Saar terug was dan om mij te zien. Andersom, als ik met Miep thuis kwam dan was Saar veel blijer om mij weer te zien dan dat 'haar baby' weer terug was. Die werd niet door Saar afgelikt (Miep deed dat wel bij Saar).
Maar heb daar eigenlijk nooit conclusies aan verbonden. Dat Saar oppermutter was, was toch wel duidelijk. En wij zijn gewoon de mensen-bazen

dagmar88 schreef:

Lunatic schreef: Hier precies zo en dat is ook totaal niet nodig, ze weten toch wel dat ik de baas ben daarvoor hoef ik niet als eerste te eten of als eerste door de deur, zolang alles duidelijk is heerst er rust en vrede, heerlijk is dat

Ze zijn van mij afhankelijk, dat maakt je per definitie de baas.
Ze willen ook gewoon heel graag een baas, ook die dominante doos. Een gebbetje of eigen initiatief is leuk, maar iemand om naar te luisteren is veel fijner dan alles zelf uit moeten zoeken.
Naar charlie luisteren ze ook niet alleen omdat ze anders klop krijgen, het is vooral aanbidding en bij de prinses in een goed daglicht willen staan
Het wordt natuurlijk pas belangrijk wanneer het niet vanzelf gaat.
Denk dat er heel weinig stabiele, duidelijke mensen zijn die tegen rangordeproblemen aanlopen.

Mooi omschreven Het gaat hier precies zo!

Op sommige punten kan ik het wel met de schrijfster van het boek eens zijn.
Maar ook heel veel punten denk ik... Hmmm in mijn ogen achterhaald.
Wat je zegt in je beginpost, ik vind het ook wat paradoxaal. En ik denk niet dat het op die manier alle problemen oplost. Bij een erg opgewonden hond kan ik me voorstellen dat een rustige / beheerste begroeting wel voordelen oplevert. Maar een beheerste hond in het algemeen is sowieso wel prettig. Dat staat los van haar mening die ze als feit propageert in het boek.

Ik heb het boek gelezen. Het zoveelste hondenboek wat ik gelezen heb.
Maar als ik het zou moeten 'ranken' op de stapel dan zou het boek ergens onderaan liggen.

Riromi schreef:Op sommige punten kan ik het wel met de schrijfster van het boek eens zijn.
Maar ook heel veel punten denk ik... Hmmm in mijn ogen achterhaald.
Wat je zegt in je beginpost, ik vind het ook wat paradoxaal. En ik denk niet dat het op die manier alle problemen oplost. Bij een erg opgewonden hond kan ik me voorstellen dat een rustige / beheerste begroeting wel voordelen oplevert. Maar een beheerste hond in het algemeen is sowieso wel prettig. Dat staat los van haar mening die ze als feit propageert in het boek.

Ik heb het boek gelezen. Het zoveelste hondenboek wat ik gelezen heb.
Maar als ik het zou moeten 'ranken' op de stapel dan zou het boek ergens onderaan liggen.

Het boek is dan ook inmiddels een jaar of 20 oud.

Het bek likken is heel herkenbaar en wordt hier ook heel veel gedaan door de honden als we aan het wandelen zijn.
Voornamelijk bij Sien , en zij deed het weer op haar beurt altijd bij Rio.
En die liet dat inderdaad ietwat minzaam over zich heen komen.

Leuk om te lezen (en zien) hoe het bij anderen gaat en wat jullie interpretaties ervan zijn.

Hier zijn ze alledrie heel blij als we weer binnenkomen en sinds Mister er is komen Mister en Lais dan met iets in hun bek aanzetten. Dat vind ik zo schitterend, die blije bekkies en maar heen en weer lopen met hun trofee (mijn schoen bijvoorbeeld ). "Oh wat een mooie" zeg ik dan en dan gaat Lais haar kont met staart weer en Mister joehoet er nog een keer van. Ik zie dan ook echt niet wat Fennell zegt, dat mijn honden zich superieurder (tov mij) gaan voelen van die aandacht.


Op zich kan ik me wel voorstellen dat als de verhoudingen niet goed zijn en je als baas eigenlijk alle verkeerde dingen doet - met een ongeleid projectiel tot gevolg - Fennells systeem voor een verbetering kan zorgen. Eigenlijk wat meerdere van jullie aangeven: handig voor de beginnende hondenhouder als die problemen met zijn hond heeft.

Cleva schreef:Dit soort boekjes zijn leuk voor mensen die met hun eerste hondje bezig zijn. Zo moet je het allemaal zien.

Ze horen in de categorie "mijn moestuin en ik."

Bonen moeten inderdaad mest maar dat je vervolgens 4 jaar 2 meter hoge brandnetels om die prachtbonen hebt staan staat er meestal niet bij.

Hahaha, mooi beschreven. Ik had blijkbaar te hoge verwachtingen van de inhoud, nouja weet ik dat ook weer .

Ik denk dat als je alle 'regels' bekijkt dat ik van alles 'fout' doe. Rani slaapt bijvoorbeeld altijd bij ons op de slaapkamer omdat ze anders gaat struinen 's nachts. Gol blijft beneden omdat ze liever beneden slaapt. Mika wisselt af. Ik heb echt niet het idee dat Rani zich daardoor superieur voelt aan de anderen of aan ons. Het is gewoon zo

Nanna schreef:

Gollum schreef:Ik denk dat als je alle 'regels' bekijkt dat ik van alles 'fout' doe. Rani slaapt bijvoorbeeld altijd bij ons op de slaapkamer omdat ze anders gaat struinen 's nachts. Gol blijft beneden omdat ze liever beneden slaapt. Mika wisselt af. Ik heb echt niet het idee dat Rani zich daardoor superieur voelt aan de anderen of aan ons. Het is gewoon zo

Pirke slaapt bij ons in bed. Topsi slaapt beneden op de bank omdat ik geen zin heb haar naar boven te dragen; ze kan niet traplopen. Maar toch is ze veruit de baas over Peer. Rara.
Ik vind dat soort regeltjes altijd zo enorm gezocht, alhoewel ze bij een dominante flikker van een hond best kunnen helpen om die hond wat naar beneden te plaatsen, dat wel.
Maar als je gewoon een goede verstandhouding hebt met je hond(en) is dat soort vermoeiend gedoe helemaal niet nodig.

Dat denk ik ook. De enige die ooit praatjes heeft gehad was Gol toen ze jong was
Ging ze tegen me grommen als ik op de bank wilde gaan zitten en zij lag daar al. Ja doei, dan kom je gewoon een maand lang helemaal niet meer op de bank. Buiten niet luisteren? Hup, een tijdje aan de lange lijn tot je dat wel doet.

Wat dat betreft heb ik het veel makkelijker gehad met Mika en Rani die hier kwamen met 6 en 5 jaar. Dat draaide zo mee eigenlijk.