Miranda schreef:LongFields schreef:renee-uk schreef:mijn ziel en zaligheid zou ik gegeven hebben om mijn jan oud te zien worden, mijn ouwe krakkemikkige gina nog een paar jaar bij me te mogen houden en mijn rietje nog een paar fijne jaren te mogen geven.
Precies, heel herkenbaar voor iedereen die een hond heeft moeten afgeven die niet oud heeft mogen worden.
Ja, maar ik herken de bitter-zoete gevoelens over een ouder wordende hond ook wel.
Al overheerst bij mij de vertedering.
Het 'ach gut, de ouwe lul' gevoel 
Dat overmoedige soms ja, in mijn geval deed Finn soms dingen die zijn lichaam helemaal niet meer aankonden. Sprong Bluf ineens op een hoge laadwagen, hoppa zie ik Finn ineens ook een aanloop nemen.
Hij kon helemaal niet meer hoog springen

ik was er dus net op tijd bij om hem op te vangen
En dan inderdaad die kop van hem op die momenten
Maar ik kon dan wel weer janken als hij zijn evenwicht verloor en van een hellinkje rolde of omdat het veld wat hobbelig was en hij een paar keer dus omviel, dat zijn de bitterzoete momenten. Dan zie je daadwerkelijk dat het einde nadert.
Accepteren en helpen daar waar kan, het ze wat makkelijker maken en dingen verzinnen die leuk zijn en die ze nog kunnen.
Daar denk ik zelf nog aan terug, mijn huis vol met antislip matten zodat hij makkelijker op kon staan etc. een ander verklaarde je voor gek. Maar goed, die beseften niet hoe sterk de band is met je maatje.