Het HondenForum

ik was vanavond nog even in het bos met Uschka en Lotje. En Lotje ben ik tot nu toe nog nooit kwijt geraakt. Zij is namelijk veel te bang dat ze mij kwijt raakt Uschka en Lotje waren even achter gebleven, maar normaliter is dat geen probleem en komt alles er zo weer aan hollen, maar nu kwam alleen Uschka er maar aan. Vond ik nog niet echt een probleem, ik denk Lotje komt er zo aan. Maar toen ben ik toch maar even een stukje terug gegaan op de route. Toen begon ik al te knijpen, want ik zag geen Lotje en dat was mij nog nooit gebeurt
Ik in het bos roepen en schreeuwen, maar geen Lotje. Ik denk nu moet ik maar naar huis, daar Uschka afleveren en stille hoop dat Lotje thuis zou zijn. Als ze naar huis zou zijn, moest ze eerst een drukke weg over. Dus toen ik bij de weg kwam had ik zoiets van, ze is in ieder geval niet aangereden, mocht ze overgestoken zijn, want ik zag niets bijzonders.
Toen ik thuis kwam, zag ik de automatische lichten branden, toen kreeg ik hoop dat ze thuis zou zijn. En toen kreeg ik iets meer overzicht zag ik mijn meisje en ik kon ik weer opgelucht adem halen En Lotje was ook weer heel blij dat ze mij weer zag Ik ook heel blij natuurlijk, maar dit zijn niet van die akties die je vaker mee wil maken, is niet goed voor je bloeddruk Maar deze keer is het gelukkig weer goed afgelopen.

Dat is zeker niet goed voor je bloeddruk! Wat zul je blij geweest zijn toen je zag dat ze veilig thuis was.

Wat een geluk dat het goed afgelopen is.

Poeh, dat is schrikken, zeker met een hond die altijd in de buurt is! Fijn dat ze ongedeerd de weg naar huis weer heeft gevonden.
Als Mila ineens spoorloos zou zijn, zou ik ook doodsangsten uitstaan, terwijl ik bij Amy totaal niet ongerust ben en weet dat ze elk moment weer aan komt rennen (meestal vanaf de andere kant dan ik zou verwachten).

Dat is even flink schrikken, gelukkig is het goed afgelopen.

DeDiana schreef:Poeh, dat is schrikken, zeker met een hond die altijd in de buurt is! Fijn dat ze ongedeerd de weg naar huis weer heeft gevonden.
Als Mila ineens spoorloos zou zijn, zou ik ook doodsangsten uitstaan, terwijl ik bij Amy totaal niet ongerust ben en weet dat ze elk moment weer aan komt rennen (meestal vanaf de andere kant dan ik zou verwachten).

Het was inderdaad schrikken, omdat Lotje nooit weg loopt. Ik denk dat we elkaar beide even kwijt waren. Ik kon mij ook al net goed voorstellen dat weg zou lopen of nog verder het bos in, dus ik had ook al hoop dat ze thuis zou zijn.
Ik heb inderdaad ook een hond gehad, die was gerust even op pad, maar daarvan wist ik dat die wel weer zou komen.
Bij deze drie heb ik inderdaad wel schrik als ze niet in zicht zijn of reageren op mijn roepen

Gelukkig dat ze weer terecht is, maar het lijkt me idd onwijs schrikken. Brrr.