Het HondenForum

Dat lees ik hier wel eens, dat een lastige hond mensen aan het huilen bracht, meestal een periode, als pup of zo. Nu herkende ik dat zelf niet direct, hoewel ik ook geen makkelijke honden heb (gehad). Maar gister was er dan toch zo'n moment, en ik wilde dit hier even delen om herkenning te zoeken.

Gister is mijn reu, met de teef erachteraan, een oprit en vervolgens een afrit van de A20 over gerend. De stoplichten voor voetgangers stonden net op groen, dat was hun (en mijn, en...) redding. Ik er meteen achteraan om te voorkomen dat ze dezelfde weg weer terug zouden rennen, en daar kwamen ze alweer aan. De reu was teruggerend naar de plek waar we op weg naar de losloopplek langs waren gekomen en hij zijn neus in de lucht had gestoken; hij was dus 'even' teruggerend om te checken wat dat was

Toen ben ik op een trapje gaan zitten en heb heel hard gehuild. En nu lees ik graag soortgelijke verhalen want in mijn omgeving komt deze ervaring toch niet echt over

Het is Isa en Sammy gelukkig nog nooit gelukt. O jawel, toen ik Isa naar de DA bracht voor sterilisatie. Vreselijk vond ik het.

Maar Sally daarentegen.. Beest valt van 't een in 't ander.
Ze is een keer op vakantie in Frankrijk een drukke straat over gestoken om een plasje te gaan doen toen wij er niet waren. Hartverzakking kan ik je vertellen.
We kwamen op de camping. En hoorden mensen iets zeggen met "petit chien". Wij rennen naar de straat. Stak ze zó weer de straat over terug naar ons en rende keihard en bang naar de caravan terug. Man, wat heeft dat beest een geluk gehad. Zie je zo'n klein kruimeltje de weg over schieten.

En toen ze gegrepen werd door een andere hond, ook op een camping in Frankrijk. Dat was echt paniek. Gíllen dat ze deed, door merg en been. Hele zijkant eraf.
Dierenarts in Frankrijk. Wachten tot ze klaar waren met opereren/repareren en of ze het zou redden. Verslagen voelde ik me. Arm dier.

Da's toch makkelijk te voorkomen door een hond die kennelijk niet goed onder appèl staat, niet los te laten langs een uitrit?!

Ik heb gehuild, toen ik Sam zag, nadat hij geopereerd was aan zijn blessure. Het was al een slechte periode voor mij, zo vlak na mijn leverdonatie en ik was eigenlijk op mijn kwetsbaarst en toen kwam dit met Sam er 'als een toetje' nog achteraan. Ik heb de hele dag op de kliniek doorgebracht, wachten tot Sam weer wakker zou worden. Toen ik zijn externe fixatie zag, was het eigenlijk wat de druppel ofzo. Toen moest ik echt even intens, stil huilen.

Ah ja, toen Izzy geopereerd moest worden aan d'r poot was ik ook van slag. Ik kocht haar als leuk pupje, kwam toen hier op het forum en kreeg een shitstorm van "Jeetje, weet je wel wat je hebt aangeschaft?" over me heen. Dus ik was voornemens met het toen-nog-gezonde pupje flink aan de bak te gaan om te trainen andere honden te negeren. En ineens hoorde ik dat ze 7-9 weken bench-rust moest krijgen. Ik was echt doodsbenauwd dat ik een valse, asociale Stafford had na die tijd. Toen had ik wel een "Shit waar ben ik aan begonnen"-huilbui

En toen een fuck-it,-we-komen-er-wel-uit-moment. Ik kocht een buggy en we gingen er alsnog op uit. Da's de enige manier waarop ik om kan gaan met problemen - passende oplossingen vinden.

Lemuria schreef:Da's toch makkelijk te voorkomen door een hond die kennelijk niet goed onder appèl staat, niet los te laten langs een uitrit?!

Je hebt helemaal gelijk hoor Maar er is daar een talud met geluidschermen, dus ze moeten echt gericht naar boven rennen en dan naar de plek waar de schermen stoppen. De reu had dit nog nooit gedaan, hij had dit gedrag ook nog nooit laten zien, sowieso geen zelfstandige ondernemingen. Maar hij lijkt nu wat meer zelfvertrouwen te krijgen, na een tijdje in NL.

Onnodig te zeggen dat ze nu apart worden uitgelaten, reu aan de 10 meterlijn met sterke nadruk op appèl en met de clicker erbij. En voorlopig zeker niet meer los op plekken met risico op herhaling.

Ooit op een vakantieadres waar plots de tuinman het een goed idee vond om onaangekondigd het hek te openen, waar hij uiteraard ook een sleutel van had, omdat hij het gras wilde gaan maaien ondanks dat hij wist dat er gasten waren en honden.
Rio vond het een minder idee en liet dat ook merken waarop de man ,waarschijnlijk van schrik een meppende beweging naar hem maakte.
Rio ging toen op zijn achterbenen staan en brulde vlak bij die man zijn gezicht hoe oneens hij met de gang van zaken was en ik dacht op dat moment, al liggend op de grond Orson vasthoudend , nu bijt hij en ben ik hem straks kwijt door zo'n stuk onbenul.
Nadat Orson was verwijderd en Rio bij zijn lurven gepakt en tuinman het terrein was afgedonderd heb ik een potje zitten huilen van stress.

Verder heeft hij me nooit aan het huilen gebracht tot aan de dag van zijn dood , toen braken de sluizen ook

Het verhaal van *wolf* vind ik behoorlijk herkenbaar helaas.
Ik heb ook een keer een potje zitten janken omdat Mayke een gracht over was gezwommen, aan de andere kant eruit gevist door iemand die er met zn boot bezig was. Eenmaal op de kant, vertrok ze richting een groep ganzen en raakte daardoor zo in dr jachtdrift, dat ze als een kip zonder kop dr neus achterna ging en een ringweg overstak en daar licht is aangereden. Ze was zo van t padje dat ze 2 uur lang over een industrieterrein heeft lopen jakkeren. Met behulp van die dierenambulance is ze gevangen.

Ze luisterde goed, 99 van de 100 keer. Tot de knop omging en dan was alle controle kwijt. Dit incident heeft me doen besluiten om met een teletac te trainen en dat was een behoorlijk emotionele beslissing.

Uiteindelijk een lot uit de loterij. Na een paar weken intensief trainen loopt ze betrouwbaar onder appèl als ik een beetje uit de gebieden blijf waar al te veel reeën zitten. En ook daar blijft ze bereikbaar als ik maar hard genoeg toeter dat ze terug moet komen.
Maar dat wist ik vooraf niet. Het voelde als falen en ik zag mezelf al dr hele leven aanlijn-arrest geven.

Onze golden die 's avonds laat een wond heeft opgelopen, mogelijk door een aanrijding.
Ze lag toen met een schedelfractuur de halve nacht bij de DA.
Toen ze weer thuis was hebben we toch wel even staan janken..
Gelukkig heeft ze daarna nog 5 jaar zonder problemen geleefd en uiteindelijk op bijna 14 jarige leeftijd ingeslapen.

inderdaad bij de dierenarts als ze wat mankeren en je kan ze niet geruststellen, maar ook als ik er aan denk dat ze er ooit niet meer zullen zijn...dan ben je net lekker met ze aan het knuffelen en BAM ineens schiet het me te binnen...dan zit ik wel even met tranen in mijn ogen

Toen onze Lobke opeens ziek werd en op 50 meter afstand van huis gewoon geen stap meer kon zetten.
Ik wist toen nog niet wat er was maar er was iets in haar manier van kijken waardoor ik op de stoeprand ben gaan zitten brullen van het huilen.
Omdat ik niet wist hoe ik haar thuis moest krijgen en omdat ik diep van binnen opeens gewoon wíst dat ze dood zou gaan. Drie jaar was ze toen.
Nog geen jaar later was ze er niet meer.
Ik kan nog steeds niet met droge ogen over haar praten.

Bij de dierenarts heb ik wat afgejankt . Jamie toen ze een baarmoederontsteking had en met spoed geopereerd moest worden. Bij Kiwi toen ze de punt van een stok in haar buik kreeg en bijna doodgebloed was. Bij Teun is het nog niet nodig geweest gelukkig, houden zo. Al moest ik wel even slikken toen ik hem bij de dierenarts achterliet voor castratie.

O ja.. En toen ik laatst achterna gezeten ben door een kangal, dacht echt dat mijn honden voor mijn ogen verscheurd gingen worden.

Tja.. Jankerd

Met Maggie toen ik haar net een paar maanden had. Ik ging met Samantha en haar bij de Berendonck wandelen en vroeg aan Samantha of het verstandig was om haar los te laten. Samantha dacht dat het wel kon maar toen moesten we langs een golfbaan en één van die mannen sloeg per ongeluk met zijn golfstick tegen iets van ijzer. In ieder geval schrok Maggie geweldig en zette het op een lopen... terug naar de 80km weg.
Wij als een gek erachter aan maar we kregen haar niet te pakken. Ik was totaal overstuur want we zagen haar niet meer en overal struiken en bossen en vlak daarachter die drukke weg. En toen dook Jones ineens een zijpaadje in, duwde met zijn neus de struiken opzij en daar zat ze. Doodsbang.
Ik heb niet gehuild maar het scheelde niet veel. En het heeft nog heel lang geduurd voor ik haar weer los durfde te laten.

Toen Snoop een bultje had op zijn schouder die aangeprikt was. Kwam uit dat kwaadaardig was en zo snel mogelijk weg moest. Kreeg het telefoontje in de supermarkt en heb me kapot gejankt. Erg leuk tussen het fruit

Uiteindelijk hebben ze het bultje opgestuurd voor verder onderzoek en toen kwam eruit dat hij een goedaardige bult had al die tijd. Dat was even zwaar k*t.

En toen hij voor zijn tanden naar de dierenarts ging en zijn hart opeens anders was gaan slaan. Mogelijk een hartprobleem! En toen moest ik nog 3 weken wachten op een echo. Ik heb toen vast wel gehuild maar ik weet wel 100% zeker dat ik ook gehuild heb toen ze vertelde dat zijn hart prima was.

Gisteren nog toen mijn bijzondere oudere roemeen Pluim die nergens anders naar binnen durft en gisteren samen met zijn grote kleutervriendin met haar wel bij hen naar binnen durfde.
En een aantal jaren terug toen buurmeisje met mijn teckeltje, haar beste vriendin , op straat liep en teckeltje los kwam en terug rende naar huis en voor haar ogen werd aangereden. Ik met huilend buurmeisje en teckel , waarvan ik dacht dat ze dood zou gaan , naar buurman die dierenarts was en gelukkig thuis was. Hij onderzocht haar en zei toen dat hij eigenlijk niets kon vinden en zette haar op de grond en toen ze ging lopen , begon ik ook te brullen.
En andere teckel die na 8 uur kwijt in de drunense duinen gevonden werd en ik hem uitgeput weer in mijn armen kon houden.

Bij Elco toen z'n staart tussen de deur gekomen was met 12 weken... Voelde me zo schuldig dat ik die deur niet even of dicht of op de haak gezet had... Gelukkig alleen maar een forse kneuzing (en lege anaalklieren )

En bij Boomer natuurlijk, toen we hem moesten laten inslapen.

Om gedrag van Elco en Boomer heb ik nooit hoeven huilen. Op z'n best van het lachen

Bij de gedachte dat ze er niet meer zijn kan ik wel janken

Ik om iets heel anders. Zal ook de schrik wel geweest zijn van iets dat je totaal niet had verwacht.

Max ongeveer een halfjaar. Had een doosjes met zes eieren schijnbaar van de aanrecht afgehaald, helemaal nog intact meegenomen naar z'n bench. Wilde ik uit de bench halen. Domdomdom achteraf hij bewaakte wat er in zijn bench was schijnbaar. En hapte in mijn hand.

Schrik schrik ik janken van hij is nu niet meer dat lief pupske meer. Wat Krijgen we nou? Hij is altijd zo lief, zit geen kwaad in. Jank jank.

Toch naar de eerste hulp om tetanusspuit en kreeg ook antibiotica.

Oké een totaal andere manier als bovenstaand maar Navajo heeft mij een poos terug ook aan het huilen gekregen.

Ik was ziek, lag te kreunen van de pijn in bed en voelde mij reddeloos verloren. Komt Navajo eerst een knuffel brengen, daarna zijn hoefje, toen een tennisbal en daarna slaakte hij een zucht en bracht nog meer knuffels. Uiteindelijk kroop hij dicht tegen mijn buik aan en viel in slaap en op dat moment liepen de tranen over mijn wang. Die hond geeft mij wat ik soms nodig heb, zo bijzonder..

De laatste nacht met Beau, zijn warme lijfje op mijn blote buik. Ik heb de hele nacht niet bewogen en de krampen in mijn armen en benen genegeerd. Ik wist dat ik dit nooit meer kunnen doen en heb ook bijna de hele nacht gehuild.

De volgende morgen zou hij nog een keer gespoeld worden maar ikzelf wist al dat ik hem zou laten gaan.

En de oneerlijke dood van Jeda, geen enkele dood is eerlijk maar die van haar kwam echt als een shock. Ik ben echt dagen van slag geweest en kon gewoon niets meer.

Oh god, het janken begon gelijk toen ik aan honden begon
Wat een zorgen kun je om zo'n beestje hebben. Gol werd toen ze nog geen 3 maanden oud was al flink gegrepen door een Stafford. En ik als nieuwbakken hondeneigenaar had geen flauw idee wat ik moest doen. Ik kon alleen maar stom gillen
Helaas heeft dat nog een paar keer moeten gebeuren voordat ik zelf een kenau werd en alles van haar afschopte. Pas daarna kreeg Gol ook meer zelfvertrouwen.

De castratie vond ik ook een drama, ik ging helemaal stuk toen Gol in mijn armen wegzakte van de narcose. Stom he.

Daarna de vergiftiging en opname, janken natuurlijk. En toen de keer dat Gol door haar poten zakte en niet meer op kon staan. Zat ik dan naast Gol op m'n knieën in het zand te grienen.

En dat zijn dan de ergste dingen, ik kan ook om niks janken.

1 keer toen hij midden in de nacht de tuin uit was gelopen. Hij was niet lekker, dus man gooit achterdeur open. Hij was alleen vergeten dat hij de poort niet dicht had gedaan. Hij mij uit bed getrommeld. Gauw kleren aan en rondlopen/rijden. Liep ik in het dorp, met een riem en een bal, komt er politie aan. En die stopten helemaal niet op een gegeven moment ben ik de auto ingestapt en sjaak ging te voet verder. Kon ik even snel thuis kijken bij baby Joann. Ik stop voor onze oprit, hoor ik ineens een woest geblaf uit de garage. Was onze druif weer terug gelopen.

En de 2e keer was tijdens de zwangerschap van de tweeling, elmo drukte steeds zijn neus tegen 1 kant van mijn buik aan (waar 1 baby zat, en keek mij dan indringend aan. Toen ineens bleek tijdens een echo dat die baby ernstig ziek was en er allerlei onderzoeken en uiteindelijk een operatie nodig was. Heeft hij het nooit meer gedaan. Wel kop op de buik maar niet meer duwen tegen de baby. Nog steeds knijpt mijn keel dicht.

Maylo heeft dit geregeld gedaan. Niet omdat het zo'n vreselijke ellendeling is maar gewoon omdat hij zo vreselijk lief is. Toen ik hem net had was ik eigenlijk ook nog bezig met verwerken van het overlijden van Noeska en daar heeft hij mijn aardig in getroost, voelde ik een jankbui aankomen dan kwam Maylo het liefst op schoot zitten, kop op me schouders en laat maar lopen die tranen.

Toen dit minder werd en we gewoon gelukkig waren toen kwam de ellende van Maylo zijn allergie problemen en vaak aan de diarree, ik vond het zo erg dat hij steeds zo'n buikpijn had dat ik geregeld tegen hem aan kroop en even een potje begon te snikken of nachten huilend wakker liggen. Inmiddels gaat het goed met hem en gebeurt dit niet meer maar heb aardig wat gejankt.

Laatst is Izzy gegrepen en werd zo de lucht in gesmeten, reu wilde ook niet loslaten. Ik was woest en wanhopig tegelijkertijd van ik stond met Maylo aangelijnd en weet dat als Maylo hem te pakken krijgt er niks van overblijft, toen heb ik het met Maylo samen op het rennen gezet in de richting van de reu, hopende dat hij zou schrikken en weg zou rennen van Izzy. Dit gebeurde gelukkig en Izzy kwam al gillend naar ons rennen. Huilend en trillend als een rietje naar huis gelopen. Eenmaal thuis bleek het met Izzy wel mee te vallen, wat schrammetjes en vooral heel veel schrik, ze is de hele avond niet aanspreekbaar geweest. Toen dit duidelijk was was ik vooral woest en ben ik daarna boos naar de eigenaren van de reu gegaan.

Machie schreef:Bij de gedachte dat ze er niet meer zijn kan ik wel janken

Toen Bram gestaag aftakelde heb ik wel eens huilend achter ze in het bos gelopen, me alvast voorstellend hoe het zou zijn als ik er nog maar met één liep.

Anders.

Ik ging naar het asiel voor Banjer, een kalf van een reu want de volgende hond mocht in niets lijken op zijn voorganger, mijn once-in-a-lifetime husky teef. Het klikte niet met Banjer en omdat ik er toch was heb ik een aantal foto's bekeken. Toen Izzie aan de riem binnen kwam schoot ik vol. Ik had echt tranen in mijn ogen staan

En zo heb ik geleerd dat elke hond bijzonder is en dat een band, hoe onverwacht ook, toch nog dieper kan.
De volgende tranen komen hoop ik pas weer over een jaar of 15 bij het inslapen met haar kop op mijn schoot

Onze eerste hond een Basset Fauve de Bretagne is eens weggelopen (jagen) op Ameland. En dat is een eiland en er is maar weinig verkeer dus niet heel veel gevaar. Maar ik was zo als de dood dat hij gevangen zou worden door een Duitser en dat die hem dan mee naar huis zou nemen en dat ik hem dan noooooit meer zou zien dat ik twee uur lang huilend en roepend door de duinen liep. Uiteindelijk kwam hij zo'n 3 uur later weer boven water precies op de plaats waar hij verdween. Dat was volgens het boekje.

Ik heb flink gejankt toen Dexter achter schapen aan was gegaan. Ik heb me schor geschreeuwd in dat weiland en ben dwars door de sloot gelopen om hem te pakken te krijgen. Huilend liep ik toen naar de boerderij, ik vond het echt verschrikkelijk. Godzijdank mankeerden de schapen niks.

En toen we op vakantie in Tsjechië waren en Dexter bijna ontsnapte tijdens een wandeling in het bos scheelde het ook niet veel. Hij was aangelijnd maar er rende een konijn voor hem langs en hij trok zo de riem uit de handen van m'n vriend, rennend achter het konijn aan. Ik zag me in gedachten al wanhopig posters ophangen en uren door een uitgestrekt bos zoeken naar mijn hond, maar gelukkig bleef de riem haken achter een boom. Ik ben er letterlijk bovenop gesprongen voordat Dexter 'm weer los kon trekken, en ik stond echt met trillende handen m'n tranen weg te slikken.

Vandaag.

Toen Xito dood en doodziek in mijn armen lag. De eerste keer met nog geen jaar vergiftigd door drontal in de houtgreep bij de da met kleren aan zittend onder de koude douche omdat hij door zijn totale paniek en geen controle meer hebbend over zijn lichaam over de 42 graden temp had... wat maar op bleef lopen... uiteindelijk toen dat eindelijk na een uur zakte en toen in kleding van de da en de buurman met gillende sirenes naar de specialist waar me maar rekening met t ergste moesten houden... t leek.een kat met 9 levens want hij redde t.
En de laatste keer toen hij zo ziek was en ik gewoon wist dat ik de volgende dag afscheid zou moeten nemen...veel te jong 8.5 jr... wat heb ik gescholden, gehuild ik was en ben nog steeds woest als ik er aan denk. Veel en veel te jong... maar t moest. Hij heeft de laatste avond urenlang op schoot gelegen iets wat hij nooit wilde...uberhaupt niet graag binnen en al helemaal niet op de bank. De tranen gutsten me over de wangen en hij lag eindelijk even rustig te slapen doodziek en doodmoe...
Wat mis ik dat mannetje nog steeds...

Toen ik Toots ging halen na de operatie aan zijn knie en hij gewoon gips had en echt echt zielig was.