Lollig is dat ze besloten heeft zo’n keer of 3 per dag of avond recht heeft op een snackje. En dan gaat ze pontificaal op de bank zitten en mij met veel gebrom en kijken naar het honden-snack-keukenkastje kijken duidelijk maken dat ze stérft van de honger en NU iets moet hebben voor ze het Roemeense loodje legt.
En omdat ze dat zo verschrikkelijk schattig doet, krijgt ze uiteraard ook wat. Al is het een ieniemienie-stukje want mevrouw is op dieet. Net als die kale Duitse meid. Want ze zijn te dik.
Vast het goede Hollandse leven. Maar ik heb ze dus onverbiddelijk op dieet gezet. Iets wat vooral voor Abby een crime is, want sinds ze aan de prednison zit, bulkt die gedurig van de honger.
Maar enfin, ik had het over ondeugende Roemeentjes: Maggie heeft ook ontdekt dat spelen leuk is. Vooral een bal is leuk. Alleen loopt ze er mee weg. Apporteren is er niet bij. Want wat van haar is, is van haar. En wordt niet meer afgegeven.
Soit, zit wat in. Gooien we gewoon een andere bal.
Een ander spelletje wat leuk is, is wapperen met een plaid en die over haar heen gooien. Daar ligt ze op een hondse manier over in een deuk. Nou ja, plaids zijn natuurlijk ook zeer lachwekkend.
Maar ze heeft iets nieuws ontdekt: ligt ze heel zoet over mijn schoot gedrapeerd zodat ik haar zeiloren kan kriebelen en hoor ik wat geknaag. In mijn onschuld denk ik nog dat ze zeker op een nagel ligt te knabbelen, maar na een tijdje kijk ik toch even wat ze doet….
Ligt die ontzettende kwaje meid op mijn (werk-)telefoon te knagen. Nondeju!
Hoe moet ik aan mijn baas in vredesnaam de tandafdrukken uitleggen?
Hetzelfde geintje heeft ze ook al met de afstandsbediening van mijn tv geflikt. En ik maar beweren dat ik alleen volwassen herplaatsers wil en geen slopende pups.
