Mijn 'roedeluitbreiding' in 2015
Geplaatst: 25 dec 2015 18:10
Eind Oktober heeft het Lothiangezinnetje er een soort van roedellid bijgekregen in de vorm van ijslander Gula.
Het ziet er zo op de foto misschien uit als een klein bolletjs pluis, maar jullie moeten maar van mij aannemen dat dit toevallig het leukste paard(je) van Nederland en daarbuiten is.
Zorro en Dalí (en ik) kennen haar al een paar jaar, en Zorro is al wel regelmatig meegegaan op buitenritjes. Maar hij wordt daar echt te oud voor. Dalí wordt steeds braver en is dol op naast de fiets lopen. Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken en hem te leren mee te lopen naast het paard, zowel aangelijnd als los. Gula is heel goed opgevoed en relaxed dus dat kwam wel goed. Dalí is een onzeker figuur dat Gula niet helemaal vertrouwt, maar hij durfde inmiddels direct naast haar te lopen met hulp van de clicker en véél geduld.
Bovendien heeft hij nu een tuig waaruit hij niet kan ontsnappen - ik ben er inmiddels achter dat je Dalí in sommige situaties er beter even doorheen kan helpen dan eeuwig te blijven lokken en clickeren.
Dus ik ben opgestapt, teugels in de ene hand, hondenlijn in de andere, en gaan met die banaan. De eerste 50 meter gingen met veel aanmoediging en koekjesregen van mijn kant prima tot er een luid piepende vrachtwagen op een nabijgelegen weg voorbij kwam. Dalí raakte in een paniekje en begon in de riem te hangen. Gula kan heel veel hebben maar hondenpaniekjes bij haar achterbenen zijn niet het beste plan. Ik ben dus even afgestegen, heb tot honderd geteld, stukje naast het paard gelopen en weer opgestegen.
En het ging goed! Eerst iedere paar meter geclickt onder een constante stroom van 'goed zoooo!' en 'knappe Dalí!', steeds uitbouwend, en soms een stukje met wat meer druk op de riem. Uiteindelijk liep hij met een gespannen gezichtje maar aan een los lijntje, en hij heeft een paar stukken los meegerend met de galop wat hij eigenlijk wel leuk leek te vinden.
Vandaag (twee dagen later) heb ik hem weer meegenomen, en het eerste stukje ongepland meegereden met een ander paard. Dat vond hij wat spannend. Maar toen zij weg was ging het knopje om en zag ik een blije pretbek naast me
staartje in de lucht, oortjes omhoog, en zijn blije zachte oogjes. Dalí begint het leuk te vinden weer wat stukjes gegaloppeerd en hij ging zelfs een stukje voor ons uit en zocht me vanzelf steeds weer op. Maar de tölt vindt hij het allermooist. Wat sneller dan stap en wat minder chaotisch dan draf en galop.
Ik vind het echt superleuk. Het is met Dalí altijd een beetje proberen wat werkt maar dit pakt veel sneller dan ik durfde hopen goed uit. En hoe mooi is het als ik hem uiteindelijk regelmatig mee kan nemen?
Dalí kakt wat in voor de foto maar zijn uitstraling was zo anders dan eergisteren. (Dalí is een nogal expressief hondje. Je hoeft nooit te raden wat hij denkt.)
Nog een foto van het duo. En wat is het toch heerlijk, zo'n braaf paard dat zich met zit en benen laat sturen en versnellen en vertragen.
Het ziet er zo op de foto misschien uit als een klein bolletjs pluis, maar jullie moeten maar van mij aannemen dat dit toevallig het leukste paard(je) van Nederland en daarbuiten is.
Zorro en Dalí (en ik) kennen haar al een paar jaar, en Zorro is al wel regelmatig meegegaan op buitenritjes. Maar hij wordt daar echt te oud voor. Dalí wordt steeds braver en is dol op naast de fiets lopen. Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken en hem te leren mee te lopen naast het paard, zowel aangelijnd als los. Gula is heel goed opgevoed en relaxed dus dat kwam wel goed. Dalí is een onzeker figuur dat Gula niet helemaal vertrouwt, maar hij durfde inmiddels direct naast haar te lopen met hulp van de clicker en véél geduld.
Bovendien heeft hij nu een tuig waaruit hij niet kan ontsnappen - ik ben er inmiddels achter dat je Dalí in sommige situaties er beter even doorheen kan helpen dan eeuwig te blijven lokken en clickeren.
Dus ik ben opgestapt, teugels in de ene hand, hondenlijn in de andere, en gaan met die banaan. De eerste 50 meter gingen met veel aanmoediging en koekjesregen van mijn kant prima tot er een luid piepende vrachtwagen op een nabijgelegen weg voorbij kwam. Dalí raakte in een paniekje en begon in de riem te hangen. Gula kan heel veel hebben maar hondenpaniekjes bij haar achterbenen zijn niet het beste plan. Ik ben dus even afgestegen, heb tot honderd geteld, stukje naast het paard gelopen en weer opgestegen.
En het ging goed! Eerst iedere paar meter geclickt onder een constante stroom van 'goed zoooo!' en 'knappe Dalí!', steeds uitbouwend, en soms een stukje met wat meer druk op de riem. Uiteindelijk liep hij met een gespannen gezichtje maar aan een los lijntje, en hij heeft een paar stukken los meegerend met de galop wat hij eigenlijk wel leuk leek te vinden.
Vandaag (twee dagen later) heb ik hem weer meegenomen, en het eerste stukje ongepland meegereden met een ander paard. Dat vond hij wat spannend. Maar toen zij weg was ging het knopje om en zag ik een blije pretbek naast me
staartje in de lucht, oortjes omhoog, en zijn blije zachte oogjes. Dalí begint het leuk te vinden weer wat stukjes gegaloppeerd en hij ging zelfs een stukje voor ons uit en zocht me vanzelf steeds weer op. Maar de tölt vindt hij het allermooist. Wat sneller dan stap en wat minder chaotisch dan draf en galop.Ik vind het echt superleuk. Het is met Dalí altijd een beetje proberen wat werkt maar dit pakt veel sneller dan ik durfde hopen goed uit. En hoe mooi is het als ik hem uiteindelijk regelmatig mee kan nemen?
Dalí kakt wat in voor de foto maar zijn uitstraling was zo anders dan eergisteren. (Dalí is een nogal expressief hondje. Je hoeft nooit te raden wat hij denkt.)
Nog een foto van het duo. En wat is het toch heerlijk, zo'n braaf paard dat zich met zit en benen laat sturen en versnellen en vertragen.
maar eigenlijk is hij al enorm vooruit gegaan ten opzichte van 2,5 jaar geleden.
ik wissel het nu af met bit.