Het HondenForum

Aan Dana kan ik altijd heel goed merken als ik zelf niet goed in mijn vel zit (snap je )
Dana is een hond die haarfijn aanvoelt als je afgeleid, verdrietig, boos of sago bent.
En waar merk ik dat aan? Ze gaat zich misdragen, 3 jaar geleden toen mijn relatie stukliep en ik daardoor heel verdrietig was, heeft ze allerlei dingen gesloopt toen ze alleen thuis was (daarvoor en daarna nooit meer)

Ook nu merk ik het weer, ik zit niet lekker in mijn vel, ben verdrietig en teleurgesteld om dingen. En blijkbaar pakt zij dat weer heel goed op.
Ik liep net in het duin en ik was haar dus voor 5 minuten kwijt
Want ze heeft een nieuwe eigenschap en dat is paardenpoep zoeken, ze gaat dan echt wegrennen en poep eten, als ik haar dan roep dan komt ze gewoon niet, ik moet haar er wegplukken. Ze doet dit al een week, steeds wegrennen. Nu dacht ik je kan het rambam krijgen en ik heb geroepen: "Dag Dana!" normaal is ze daar heeeel gevoelig voor en komt ze aangerend. Maar nu niet, dus ik liep door en ze kwam maar niet, dus ik fluiten en roepen.
Op een gegeven moment hoor ik steeds als ik fluit een blaf, zie ik haar op 50m stilstaan om te luisteren waar mijn gefluit vandaan komt. En weer een blaf, dan ziet ze me ineens en komt ze als een raket maar wel heul onderdanig naar mij toegerend, zo van ohhh baas je bent er weer.
Ze maakt mij dan eigenlijk een soort van nog bozer/verdrietiger. Maar het is haar manier van duidelijk maken dat het niet zo goed met mij gaat.


Laat jou hond ook zien als het niet goed gaat met je? Of het nu medisch of psychisch is?

Nou ben ik goddank niet zo'n tobber, maar als ik me minder goed voel maakt Jet zich wel enorme zorgen. Ze wordt er zenuwachtig van.
Ze gaat om me heen dribbelen en eindeloos poten geven en zo.

Laatst ben ik nogal hard gevallen, voorafgaand aan een wandeling, en toen heeft ze die hele wandeling aan me geplakt gezeten.

Heavy schreef:Ohja Jip is er echt supergevoelig voor bij mij. Maar wat ik van Dana lees lijkt meer op negatief aandacht vragen? Ik heb afgelopen week een sterfgeval meegemaakt en Jip is dan niet van me af te slaan. Hij plakt dan heel erg aan me is constant in mijn buurt en bij het wandelen ook. Kijkt me steeds bezorgd aan en zodra ik zit legt hij zijn kop op mijn knie

Als ik migraine heb dan is hij heel stil . Dan ziet of voelt hij al aan de manier waarop ik uit bed kom dat het mis is en dan blijft hij liggen ipv naar me toe te komen en me te begroeten zoals hij normaal doet. Dan blijft hij dus uit mijn buurt maar houd me wel in de gaten . Heel bijzonder

Maar soms ook heel lastig want als ik niet goed in mijn vel zit mag ik dus ook niet alleen weg van hem dus eigenlijk moet ik me sneller ergens overheen zetten voor hem en dat lukt ook dus ik leer veel van Jip .

Dana is nog jonger dus misschien voelt ze iets aan jou en weet ze niet hoe ze daar mee om moet gaan en gaat dan maar slopen? Vaak ga je zelf lekker wandelen als je niet goed in je vel zit om uit te waaien en je gedachten te laten gaan maar dat zijn juist de momenten dat een hond denkt doei

Misschien wat meer aandacht tijdens het wandelen met een speeltje?

Het is ook een vorm van negatieve aandacht, dat weet ik. Maar ze doet het alleen als ik niet lekker in mijn vel zit.
En inderdaad zoals je laatste zin, ik ga lekker wandelen om uit te waaien en zij denkt dikke doei

Ik had expres al koekjes mee (die neem ik voor haar eigenlijk nooit mee). En was al aan het oefenen met haar. Maar toch dacht ze zoek het lekker uit

Judith schreef:Laat jou hond ook zien als het niet goed gaat met je? Of het nu medisch of psychisch is?

Ja, Skadi zeker.

Voorheen, als ik eens een mindere dag had, maakte ze daar gretig gebruik van. Mama let niet goed op, kan ik mooi ongein uithalen
Nu mijn medische toestand veranderd is, echt zorgwekkend geworden, reageert ze daar volkomen anders op. Ze is uiterst bezorgd, en hoe slechter het met mij gaat, hoe liever en braver ze wordt. Ook ligt ze me vaak bezorgd te bestuderen. Met van die zorgenlijnen in haar gezicht
Eerder wilde ze de gezagsverhoudingen ook wel eens gaan uittesten als ik me afhankelijk van haar opstelde (om een deur voor me te sluiten bv). Tegenwoordig doet ze uit zichzelf vaak dingen voor me, ook ongevraagd, terwijl ze bevestiging bij mij zoekt op een heel zachte manier. Als ik weer eens ben omgekieperd bv, dan helpt ze me met opstaan door naast me te komen staan en zich als steun te laten gebruiken. Nou ja, dat soort dingen dus. Het is echt opmerkelijk hoe groot het verschil is met eerder.

Ja Jura wordt bijvoorbeeld erg waaks als ik lichamelijke klachten heb (heb ik vaak). Op de dagen dat ik goed ben is ze juist supermakkelijk.
Verder reageert ze ook wel op stress in huis, door zelf meer gestrest te raken.

Puchu wordt juist stil.
Ik heb een paar zeer ellendige weken achter de rug ivm het overlijden van mijn broer en Puchu wordt stil en
heel rustig dan juist. Ik krijg wel knuffels van hem hoor, maar kan hij normaal nog weleens wat aandacht opeisen
of het tijd vinden om naar buiten te gaan, in de afgelopen periode was hij zo ontzettend braaf en totaal niets
eisend. Ook bij mijn moeder waar hij normaal binnen komt rennen als een idioot, was hij heel rustig.
Hij was echt zo ontzettend braaf en lief, normaal ook wel, maar nu uitzonderlijk

Hier ook duidelijk merkbaar.

Izzy is dan een vuil secreet en denkt dat ze haar goddelijke gang kan gaan. Die maakt dus graag misbruik van de situatie, en durft dan zelfs buiten te rellen.
Maylo is dan de allerliefste, wijkt niet van me zijde blijft bij, wil alleen maar knuffelen en het komt niet eens in hem op om narigheid uit te halen. Zelfs reuen buiten reageert hij dan minder op.

Als ik me verslaap en dus 's ochtends iets minder tijd heb laat ik niks merken. Bij vorige hond heb ik dat wel eens gedaan en hoe meer haast ik had hoe meer ze ging treuzelen. Vorige hond was ook erg zelfstandig dus die deed vrijwel niet anders dan normaal als ik eens in de put zat.

Dees en Maylo schreef:Vorige hond was ook erg zelfstandig dus die deed vrijwel niet anders dan normaal als ik eens in de put zat.

Dat heeft volgens mij niet enorm veel met zelfstandigheid te maken. En zelfs niet met de band die je hebt.
Cayuga bijvoorbeeld is absoluut geen zelfstandige hond (itt Skadi, die is veel onafhankelijker), maar ik merk aan hem eigenlijk niks in gedrag. En die hangt echt héél erg aan mij.
Ik weet niet zo goed wat het wel is, waarom de ene hond heel sterk reageert en de ander nauwelijks, maar het gaat in mijn beleving niet om zelfstandigheid en ook niet om de band die je hebt samen.

Miranda schreef:

Dees en Maylo schreef:Vorige hond was ook erg zelfstandig dus die deed vrijwel niet anders dan normaal als ik eens in de put zat.

Dat heeft volgens mij niet enorm veel met zelfstandigheid te maken. En zelfs niet met de band die je hebt.
Cayuga bijvoorbeeld is absoluut geen zelfstandige hond (itt Skadi, die is veel onafhankelijker), maar ik merk aan hem eigenlijk niks in gedrag. En die hangt echt héél erg aan mij.
Ik weet niet zo goed wat het wel is, waarom de ene hond heel sterk reageert en de ander nauwelijks, maar het gaat in mijn beleving niet om zelfstandigheid en ook niet om de band die je hebt samen.

Dit heb ik inderdaad ook.

Ja Dana is mijn alles, maar op het moment dat mijn relatie 3 jaar geleden stuk liep en ik mijn spullen ging halen heb ik de laatste wandeling met Diesel gedaan. ik heb gehuild, niet normaal. Ik had niet zoveel met Diesel, het was gewoon een leuke hond en tuurlijk was ik gek op hem maar niet zoals met Dana. En die wandeling, die laatste wandeling, hij heeft aan mijn been geplakt gezeten en hij wijkte geen millimeter van me. Hij heeft me ontelbaar veel keer aangekeken om te zeggen het is goed baas. Nu nog krijg ik een brok in mijn keel als ik aan die wandeling denk

Elco wordt hyper en vervelend als ik slecht in m'n vel zit. Hij heeft vanochtend dan ook niet al te veel los gelopen, aangezien luisteren op zo'n moment ook wel erg lastig is...

Ja Loes de halfzus van Dana pist in huis als ik niet lekker in mijn vel zit en kwam altijd met haar kop op mijn hartstreek strijken/liggen. Nu ik al een poos aan de medicijnen zit doet ze dat niet zo vaak meer alleen als het hart weer op hol slaat is ze bezorgd. Pien kan janken als een kind als het niet lekker gaat en neemt de touwtjes in handen naar de andere honden.
Als ik met een migraineaanval op de bank hang dan zijn ze alle 8 de perfecte honden die ik verdien. hahaha.

Ja Loes de halfzus van Dana pist in huis als ik niet lekker in mijn vel zit en kwam altijd met haar kop op mijn hartstreek strijken/liggen. Nu ik al een poos aan de medicijnen zit doet ze dat niet zo vaak meer alleen als het hart weer op hol slaat is ze bezorgd. Pien kan janken als een kind als het niet lekker gaat en neemt de touwtjes in handen naar de andere honden.
Als ik met een migraineaanval op de bank hang dan zijn ze alle 8 de perfecte honden die ik verdien. hahaha.

Pom is hier de zelfstandige van de twee, en aan haar merk ik het wel als ik niet lekker in mijn vel zit. Dat komt ook doordat het bij haar nogal een fine line is hoe je haar moet 'behandelen' zeg maar. Te weinig en ze gaat met je lopen, teveel en ze doet eigenlijk niets meer. Normaal heb ik dat ondertussen wel redelijk in de vingers maar de laatste tijd is het af en toe behoorlijk zoeken. Vooral buitenshuis dan, binnenshuis merk ik weinig aan haar.

Charlie is vooral heel lief als ik me niet goed voel, hij ligt altijd bij me in de buurt en geeft knuffels zoveel je wil haha. Hij is echt een lieverd. Ik denk niet dat ie echt doorheeft dat ik niet zo blij ben, maar hij houdt me wel altijd goed in de gaten. Zonder dat ie het doorheeft, issie echt een lieve kroel. Dan stort ie zich zo tegen me aan en kan ik ff lekker met hem knuffelen. Dat heeft Pom dan weer minder, dat ik er wat aan heb zeg maar

Ayleen luistert slechter en gaat buiten meer haar eigen ding doen. Nou ja, geef ze ongelijk.
Het werkt wel: ik ben bewuster bezig met mijn gedrag en minder gestresst.

Aan Mila merk ik het ook heel erg. Die wordt onzeker en krijgt een korter lontje als ik niet lekker in mijn vel zit, erg moe of onrustig ben. Ze wordt dan wat nerveus, kan moeilijk haar rust vinden en komt steeds aandacht vragen.
Amy en Amoz reageren (tot op heden) veel minder op mijn gemoedstoestand, maar reageren dan wel weer op Mila's gedrag.

ontroerend verhaal Miranda!

hier merk ik eigenlijk niets aan ze. Amber is wel enorm gevoelig voor stemmingen (als je even lekker loopt te schelden gaan de oortjes plat en kruipt ze bij Kailen in zijn mand), maar verder gedraagt ze zich niet anders.

als je niet lekker in je vel zit zul je je anders gedragen en anders reageren en de hond zal daar dan weer vervolgens anders op reageren, de ene hond is natuurlijk wel een stukje stoïcijnser dan de ander maar het is logisch....

Yes, Kalev is mijn spiegel.
Wanneer ik lekker in mijn vel zit gaat het super.
Wanneer ik niet lekker in mijn vel zit, of dat nou lichamelijk of geestelijk is, wordt hij onrustig. In huis drentelt en dreint hij maar wat om me heen. Buiten is hij vele male reactiever, veel waakser ook. Precies zoals ik me op dit momenten vaak voel. Onrustig, kan weinig hebben, snappy..
Een wijze les voor mij, wanneer ik me aan hem irriteer moet ik vaak eerst even bij mezelf te rade gaan hoe het met mij eigenlijk gaat..

S@ndr@ schreef:als je niet lekker in je vel zit zul je je anders gedragen en anders reageren en de hond zal daar dan weer vervolgens anders op reageren, de ene hond is natuurlijk wel een stukje stoïcijnser dan de ander maar het is logisch....

Ja natuurlijk is het logisch, ze voelen het haarfijn aan je stemming. Zou ook gek zijn als het niet zo was, want dan hebben ze ook niet door als je boos bent op ze
Alleen de manier waarop ze reageren is verschillend; de één wordt aanhankelijk, de ander stil, de volgende gaat klieren.

Puchu is dus stil als ik niet goed in mijn vel zit, maar als ik boos op hem ben, dan gaat hij zitten met zijn rug naar
me toe, zo ongeveer de middelvinger kan ik krijgen dus
Kaya die kwam juist heel erg onderdanig naar me toe 'niet meer boos zijn vrouwtje', maar Puchu zal dat nooit doen.

Ja.
Met Bonnie ben ik een keer naar de DA gegaan. Ze was echt niet lekker.
( Ik had een tijd stage gelopen bij deze DA, ze kende me dus wel een beetje. )
Ik kwam binnen, ze keek naar Bonnie, ze keek naar mij en zei:"Jij gaat naar huis met Bonnie, en je komt maar terug als je beter in je vel zit en het is nog nodig. "

Aan Bonnie kon je altijd merken hoe ik in mijn vel zat. Vaak nog voor ik het zelf in de gaten had.

Kai ook.
Als ik niet goed in mn vel zit ( ben een beetje emotioneel incontinent soms... ) dan plakt hij tegen me aan, wil alleen maar bij me zijn, zorgt dat hij me constant in het oog kan houden.