Sarah wordt nu snel merkbaar ouder.
Ze reageert niet meer op de deurbel en ik moet echt een stem opzetten om haar aandacht te krijgen.
Ze heeft zo af en toe van die onrustige buien. Dan dreutelt ze door de kamer en lijkt geen rust te kunnen vinden.
Ze kan ook vreselijk diep slapen. Soms griezelig je haar als een slappe vaatdoek kan oppakken.
Toch kan ze lichamelijk veel meer dan goed voor haar is.
We moeten als we de kamer uitgaan dingen op de bank leggen want ze springt er met gemak op en af en dat moet maar niet.
Wilde renspelletjes vertrouw ik ook niet.
Het is me toch wat.....Sarah is onze eerste hond die gewoon oud wordt en niet door een ongeluk te jong uit ons leven gerukt is.
God....wat zie ik op tegen het moment dat....
Maar goed.....dat duurt nog jaaaaren.
Al is het soms echt wel lastig om te zien!
