Voornamelijk op het punt dat ze buiten meer en meer aandacht voor mij heeft.
En daarbij het trekken aan de lijn laten stoppen.
En vandaag hebben we een nieuwe mijlpaal bereikt.
Ze heeft op een wandeling van een dik uur geen moment getrokken aan de lijn.
We zijn alles tegen gekomen. Uitvallende vlinderhondjes, katten die weg rennen, katten die blijven zitten, mannen in het donker die staan te roken, hyperende herders aan de overkant van de straat, auto's de toeteren en haar aartsvijand de Franse bulldog dames van de buren.
Iedere keer weer wilde ze trekken maar zodra ze druk op haar tuig voelde draaide ze zich om en meldde ze zich netjes bij mij. Waarop we samen een feestje hebben gebouwd.
Wat een genot zeg.
Ik liep met een enorme stomme grijns op mijn hoofd rond maar o wat ben ik trots op wat we bereikt hebben.
Ik besef me dondersgoed dat we er nog lang niet zijn maar dit is wel een mega stap.
Die toch even gevierd moet worden...
Mijn lieve stuiterbal... samen komen we er wel...











