Toen Izzie hier net was viel me op dat ze zo sterk rook. Echt een intens hondse geur, beter kan ik het niet uitleggen. Ook nadat ze na een aantal weken door de trimster was gewassen bleef dat geurtje wel. En na een aantal maanden viel het me steeds minder op, ook al dook ik met mijn neus vol in haar vacht. Mijn conclusie: Ah, ik ben echt aan haar gewend, ze is eigen, ze ruikt voor mij minder sterk.
Nu ben ik gisteren nogal op mijn plaat gegaan buiten. Een behoorlijk spectaculaire duikeling, iets met een boomwortel, de slappe lach en gewoon niet opletten. Nu is mijn reactie op schrik en toch ook wel forse pijnen, er een van boosheid. Ik schoot dus behoorlijk in viswijven modus. Izzie stond (natuurlijk) pal naast me om te zien of ik oke was en die dook volledig in elkaar. Echt weer effe bang. Super gevoelig diertje.
Maar wat ik wil zeggen: Toen rook ik die geur weer, vanuit het begin. Sterke hondse luchten. Scheidt een hond een zo duidelijke geur af als ze bang is? Dat ik hem zelfs oppik?

