Bonnie 09-05-1999 ~ 06-9-2015
Geplaatst: 07 sep 2015 23:38
Mijn lieve meisje,
16 jaar geleden ging het niet zo goed met me, met jou ook niet..
Als klein bang meisje zat in een schuur achterin een hoekje gefrommeld,
Ik zag je, en wist het, jij hoorde bij mij.
Sinds die dag waren we onafscheidelijk.
Je was er altijd als ik je nodig had, overal en op elk moment.
Ik noemde je altijd mijn niet officiele hulphond.
En laten we eerlijk zijn zonder drama te maken, want van drama hield je niet.. zonder jou was ik er ook niet meer geweest.
Je bent een keer van een brug gesprongen,
Je bent 2x bijna dood gebeten door de buurhond,
Je bent 3x verlamd geweest,
Je darmen waren niet goed, regelmatig moest je medicijnen, naar de DA, ander voer.. dieetvoer.. noem het maar op
Je had artrose in je voorpootje,
Je rug was, dankzij buurhond een grote ellende,
Je had regelmatig last van kennelhoest / longontsteking / bronchitis,
Je bent van de ene op de andere dag stokdoof geworden,
Het maakte je allemaal niet uit, met wat aanpassingen bleef je mijn blije, fanatieke meisje.
Als jij je bal maar had, en als ik in de buurt was, dan was het jou allemaal wel goed.
Ondanks dat je een grondige hekel had aan andere honden kwam kleine Kai op mijn pad, en na veel slapeloze nachten en een goed "nood"plan voor als je het echt niet leuk vond, durfde ik het aan om hem naar Nederland te halen.
Mijn grootste wens, dat je "opvolger" door jou mee opgevoed werd, en dat jij je "opvolger" goed zou keuren ging in vervulling.
Kai kwam met zijn zusje.. in stilte had ik de keus voor hem al gemaakt, maar als jij Pixie beter zou vinden, dan kwam zij bij mij wonen en ging Kai naar mam..
Overduidelijk was je het met mijn keuze eens. Vanaf het eerste moment dat onze kleine angsthaas binnen kwam, was het goed. Hij was goedgekeurd.
Als hij bang was, mocht hij bij je in de mand liggen, anders niet. Als hij zich volgens jou aanstelde snauwde je hem weg.
Hij mocht je oren wassen, hij mocht bij mij zijn, je vond het allemaal best, maar je hield wel de regie in handen. Wat je niet wilde gebeurde niet. Dan liep je weg, met een blik op mij :" los het eens voor me op alsjeblieft?" Uiteraard deed ik dat braaf.
Vrijdagnacht werd je ziek. Heel ziek. De onrust die je al wat langer in je had werd erger. Je had diarree, moest heel erg spugen.
Uren hebben we samen buiten gestaan, je liep rondjes, spuugde, je was echt ziek.
Zaterdagochtend zijn we samen naar de DA gegaan, je kreeg finidiar voor de diarree, cerenia voor de misselijkheid..
Een snelle bloedtest vertelde me wat ik eigenlijk al wist. Je nieren waren niet goed meer, en je lever wilde ook niet meer. Stiekem had ik dit al wel gedacht, maar als je het onder ogen krijgt is het toch even moeilijk.
We zijn naar huis gegaan met de afspraak dat we het komende week even aan zouden kijken hoe het ging, en dat ik altijd mocht bellen als ik twijfelde.
Zaterdag heb je de hele dag naast me liggen slapen, we hebben een wandeling gemaakt op je favoriete pad, je voelde je iets beter, maar het voelde niet goed.
's nachts om half 2 sprong je op, je viel, je stond niet meer zo stevig, je moest poepen. Je hebt die nacht 356 rondjes gelopen en 46x gepoept. Soms ging je even in je mand liggen om wat te rusten, maar 10 minuten later stond je weer op.. je wilde maar lopen, lopen, lopen.
Waar wilde je toch heen meisje?
Uiteindelijk stond je toe dat ik bij je in je mand kwam liggen, en samen hebben we toen van half 7 tot half 10 geslapen. Voor het eerst sinds maanden kroop je tegen me aan.
De vermoeidheid stond in je ogen, maar zo gauw je wakker was ging je weer lopen.. lopen lopen.
Ik heb de DA gebeld.. dit kon zo niet.
Om kwart over 3 zou ze komen. We hadden nog een paar uurtjes samen.
Vanaf dat moment ben je gaan liggen, en heb je geslapen op m'n voeten. Kai heeft je oortjes nog gewassen, kwam af en toe bij je kijken..
Toen de DA kwam waren we even in de tuin samen, je liep je rondjes, ging weer poepen, weer lopen.. maar toen liep je naar binnen. Je zag de welbekende DA staan, keek om je heen en liep naar de slaapkamer. Daar keek je rond, draaide om, liep naar mam, naar pixie en naar Kai..en kwam toen naast me liggen. Je wist het he? Het was goed.
Op je veilige, favoriete plekje ben je heel rustig ingeslapen, het tweede spuitje was nauwelijks nog nodig.
Lief meisje, mijn koningin.
Het is goed zo, je was klaar.
Maar wat moeten we nu, zo zonder jou?
Ik kan helemaal niet zonder jou. Jawel, dat kan ik wel, je hebt je opvolger verteld wat te doen.
Kai neemt je taken langzaam over. Hij komt naar me toe als ik huil, ik mag, ondanks dat hij het nog heel spannend vindt, mn neus in zn kraag stoppen om te huilen.. Hij tikt me aan met z'n neusje als dat nodig is.. Hij heeft van je geleerd..
We komen er wel, hij en ik, het zal moeilijk zijn soms, maar het lukt ons wel, samen.. maar meisje.. hou een oogje in het zeil, en als het nodig is, wil je ons dan een beetje sturen?
Dag Miezel, pak je bal en ga spelen, toe maar!
