Het HondenForum

Het klinkt een hele gekke titel, maar het is zoals het is. Ik ben nauwelijks aan Kiwi gehecht en ik denk dat het nooit komt ook

Ik schrijf dit omdat ik benieuwd ben of het herkenbaar voor iemand is, en wat jullie ervan 'vinden'.


Hoe het tot stand is gekomen; Ik heb Mayke van pup af aan en vanaf dag 1 kennen we onze probleempjes. Ik kwam wat opvoedkundige uitdagingen ( ) tegen en ik heb in Mayke héél véél tijd zitten. Er zijn zelfs momenten geweest waarop ik dacht "is dit wel de hond voor mij?!".
Die vragen stel ik mezelf nooit meer. Mayke is na een hobbelige tijd, en heel veel trainen, mijn droomhond geworden. Ik ben stapelgek op dat beest.

Toen ik er een tweede hond bij wilde, heb ik toch rekening gehouden met alle eigenschappen waar ik mee heb geworsteld bij Mayke. Ik wilde deze keer een hond die niet jaags is, niet eigenzinnig en niet zo zelfstandig als de stabij. Dat ik in de hoek van de veedrijvers zou komen te zitten, wist ik onbewust altijd al. Ik heb in het ouderlijk huis een bordercollie gehad en ben die hond nooit vergeten.

Waar ik Mayke impulsief heb gekozen, ben ik met Kiwi veel bewuster te werk gegaan. Ik heb verschillende rassen afgewogen en heb gehoopt tussen mijn opvanghondjes mijn droomhondje te vinden (wat niet gebeurde). Verschillende rassen zijn nauwkeurig afgewogen maar de kelpie bleef favoriet.
Toen ik er eenmaal in gerust was gesteld dat ik de Kelpie zou kunnen bieden wat ze nodig hebben (ik was daarin eerst onzeker), duurde het niet lang meer voor er een 'tweedehandsje' op mijn pad kwam.
Ik heb Mayke meegenomen bij de kennismaking en we waren beide verkocht. Kiwi past hier naadloos. Alles gaat vanzelf. Ik heb nog nooit zo'n makkelijke hond meegemaakt. Ze luistert als een malle en draait zonder problemen mee in alles wat we doen. Alles waar ik bij Mayke voor heb moeten vechten, geeft Kiwi me 'gratis'.
En terwijl Mayke hier en daar nog steeds de kans pakt om kattekwaad uit te halen, staat Kiwi me aan te kijken wat ik daar allemaal van vind en speelt het braafste meisje van de klas.

Waarom ben ik dan nu na 3,5 maanden nog steeds niet aan haar gehecht? Ik ben heel blij met haar, maar het gevoel is zo anders dan bij Mayke. Ik vind het ook niet erg, want het is gewoon zoals het is, maar ik vind het wel wonderlijk. Het lijkt erop dat al dat geschuur en gekraak tussen Mayke en mij de band juist erg sterk heeft gemaakt.
Het verbaast mensen om me heen ook, want Mayke geeft me regelmatig reden tot mopperen en Kiwi bezorgt me nooit toestanden. Maar het is nou eenmaal flauwekul om te denken dat je het meest gehecht zou zijn aan de hond die het minst 'lastig' is

Zijn er meer mensen die een vergelijkbaar gevoel hebben met hun hond? Ik ben heel benieuwd!

Nee, ik herken dit niet als ik eerlijk ben.
Heb in mijn leven al een behoorlijk aantal honden gehad, waarvan 1 als herplaatser van 14 maanden en de rest kwam hier als pup of is hier zelfs geboren. Ik ben aan allemaal gehecht (of gehecht geweest bij de honden die er niet meer zijn).
Mojo is verreweg de gemakkelijkste hond die ik tot nu toe gehad heb, en in vergelijking tot de herderdames hiervoor en Tapas nu heb ik veel minder met hem te stellen. Maar ik ben enorm aan hem gehecht, niks minder dan aan de anderen.

Oei, dat lijkt me lastig. Nee dat gevoel ken ik gelukkig niet.

Ik kan me wel voorstellen dat de band met de ene hond anders is dan de andere, maar echt geen band?? weet je het zeker?
Je kunt jezelf afvragen: Als er nu iemand voor de deur staat die haar wil hebben geef ik haar meteen mee... Zou je dat echt doen?

Je kunt haar een paar daagjes ergens laten logeren en kijken of je haar mist.

Ik heb met Nilo en Bizzy een heel andere band dan met Coda. Minder misschien. Niet dat ik niet om ze geef, absoluut niet, maar het is niet te vergelijken met wat ik met Coda heb. Wij kunnen met elkaar lezen en schrijven, ik hoef haar maar aan te kijken en weet wat er in haar om gaat. En vaak luistert ze naar me nog voor ik een duidelijk commando heb gegeven. Tijdens wandelingen is ze m'n schaduw en ze reageert ook sterk op mijn stemming en zelfs lichamelijke conditie. Als ik lichamelijk een slechte dag heb is zij daar onrustig door. Die andere twee niet hoor. Dat zijn ook mijn honden en ik heb ze lief, we werken prima samen en ze doen het leuk in de sport en tijdens wandelingen. Ze komen niets tekort dus, maar die band is wel anders.

Ondanks dat Bizzy de dochter is van Coda trouwens. Maar nog voor ze geboren was wist ik dat ik met haar niet zou krijgen wat ik met Coda heb. En dat hoeft ook niet. Ze is heel welkom, dat wel

Dat vind ik niet 'niet aan je hond gehecht zijn', maar gewoon geen klik hebben. Bij de paarden die ik gereden heb, had ik er maar met 2 echt een klik. De rest was ik wel aan gehecht, maar op een andere manier. En ja, dat heb ik hier thuis ook. Ik ben op alle 3 hartstikke gek, maar met Tay klikt het gewoon. Dat werkt vanaf het begin ook gewoon super, ondanks dat hij niet makkelijk was als pup. Veel werk, bloed, zweet en tranen, maar het gevoel is er wel altijd geweest. Met Tessa heb ik gewoon minder, of op een andere manier. Niet omdat die makkelijker is, trouwens, maar zij heeft ook minder met mij. Ik ben ook wel gehecht aan haar en gek op haar, maar het is niet te vergelijken met Tay. En met Winni is het hetzelfde als Tessa. Mijn vriend heeft juist wel die band met Tessa en Winni en minder met Tay.

Misschien is dat ook wel omdat bij ons die 2 teven enorm naar mijn vriend trekken, hij hoeft maar een kik te geven en ze zijn er. En Tay trekt vanaf dag 1 naar mij. Hier komt het wel goed uit, omdat ik met Tay train en hij met Winni.

EDIT: Net zoals Maeve zegt dus. Ook qua reactie op stemmingen en gezondheid. En nee, als er hier iemand voor de deur zou staan die die andere 2 zou willen hebben, krijgt hij/zij ze niet.

Ik hecht me aan alles waar ik voor zorg. Zou je haar net zo makkelijk weer wegdoen als er een goede baas langs kwam?
Verder heb ik met sommige dieren wel een sterkere band, en bij de één groeit die sneller dan bij de ander.

dagmar88 schreef:Ik hecht me aan alles waar ik voor zorg.

Dat heb ik ook. En dat gaat verder dan honden. Heb het ook met mijn kippen, vissen en zelfs planten. Niet tot in het extreme hoor , maar als ik ergens voor zorg, wil ik dat ze het goed hebben (of het nu die honden, kippen, vissen of planten zijn) en als ze er niet meer zijn, dan is er altijd gemis. Bij de een meer (honden) dan bij de ander (de rest), maar toch, ik hecht me snel.

mosquito1980 schreef:Oei, dat lijkt me lastig. Nee dat gevoel ken ik gelukkig niet.

Ik kan me wel voorstellen dat de band met de ene hond anders is dan de andere, maar echt geen band?? weet je het zeker?
Je kunt jezelf afvragen: Als er nu iemand voor de deur staat die haar wil hebben geef ik haar meteen mee... Zou je dat echt doen?

Je kunt haar een paar daagjes ergens laten logeren en kijken of je haar mist.

Ik zou haar zeker missen en ik zou haar ook niet meegeven als iemand haar wil hebben, want ik vind het heel leuk dat ze er is. Ze is de hond waar ik al die tijd naar op zoek was!
Maar Mayke is de hond die ik opzoek als ik verdrietig ben, of iets te vieren. Mayke zit ik vertederd aan te staren als ze slaapt, en haar moet ik persé iets van mijn eigen eten toestoppen (Kiwi krijgt natuurlijk ook )
Mayke mis ik als ik wat langer van huis ben, en haar druk ik tegen me aan als ik op de bank lig.
Tegen haar loop ik te babbelen in de ochtend tijdens het koffie zetten, van haar heb ik veel te veel foto's op mijn telefoon staan.

Ik ben een keer bij een kelpie fokker geweest voor Kiwi op mijn pad kwam, en tegen haar zei ik dat ik me wel eens afvraag of ik emotioneel wel ruimte heb voor een tweede hond. Toen dacht ik dat ik die vraag met 'ja' zou kunnen beantwoorden, maar inmiddels weet ik: Het antwoord is "nee".
Niet dat het wat uitmaakt. Kiwi komt niets te kort, ze krijgt alles wat dr kiwi-hartje begeert en ik hou echt wel van haar.
Maar wel op een heel andere manier.

Nou.... ik herken wel dingen die je omschrijft, al is het misschien niet hetzelfde als dat jij bedoelt.
Jura kwam hier als puber en na 3,5 jaar keihard met haar aan de slag zijn, is mijn band met haar inderdaad enorm sterk. Er zal denk ik nooit een hond weer komen die haar speciale plek kan innemen.
Mahru hebben wij ook heel bewust uitgezocht, heel ander karakter dan Jura zodat ze wel zouden matchen. Ze is heel makkelijk, alles gaat bijna als vanzelf bij haar. Ze is hier nu drie maanden (kwam hier toen ze ongeveer drie maanden oud was) en het voelt heel anders. Juist omdat ik met haar heel andere dingen doe en zij een heel ander karakter heeft. En het verschil tussen drie maanden hier of zoals Jura al 3.5 jaar is ook groot, je hebt gewoon nog niet zo veel meegemaakt. Misschien bedoel je ook zoiets te zeggen? Maar ik kan niet zeggen dat ik geen band met haar heb, het is gewoon een heel andere band. Jura is hier nooit als pup geweest juist en dat vind ik nu ik Mahru heb toch wel een gemis.

3,5 maanden is nog kort hoor.
Herkenbaar is het voor mij wel. Met mijn eerste hond had ik een enorme klik en toen mijn tweede erbij kwam had zij juist dingetjes waar ik écht tegenaan liep en mij ging afvragen of ze wel bij mij "paste". Ze was ook officieel nog niet van mij, en hier heb ik destijds volgens mij ook wel mijn twijfels uitgesproken.
Er kwam een moment dat ik duidelijk merkte dat zij wél op haar plaats was bij mij, en dat wij wel degelijk een band hadden hoorde ik vaak van anderen, terwijl ik dat zelf toen soms niet zo ervoer.
Toen de ommekeer kwam, en ik van haar écht merkte dat zij en ik het samen wel zouden rooien was het ook goed. Misschien dat ik pas toen ook echt me ervoor openstelde. Waarbij ik wil opmerken dat ik nooit bewust me heb afgesloten. Het gevoel is gewoon niet uit te leggen. Maar goed, bij Bluf heeft het wel langer geduurd de klik.

Later kreeg ik ook Jol erbij, zij was van mijn vriend. En ik vond het altijd een leuk hondje buiten. Maar in huis was het toch wel een heel andere hond dan dat ik gewend was.
Beetje bij beetje kwam wederzijds het gevoel van elkaar snappen. En zocht ze ook op sommige momenten steun bij mij, en laatst kreeg ze de kolder in de kop en kwam helemaal los. Dan zie ik een Jol die in haar element is, haar reserves laat varen en gewoon lekker vrij is in doen en laten. Dan kan ik zo blij worden, en weet ik dat ik heel erg gehecht ben aan dat kleine ding.

Het moet van 2 kanten komen. En zeg niet bij voorbaat dat het nooit komt . En bij mij was het trouwens andersom, Bluf dreef me af en toe tot wanhoop met haar onverwachte acties en ik dacht juist daarom dat het nooit goed zou komen tussen ons
Maar goed, dat tij keerde. Ik leerde het onverwachte waarderen als zijnde.. tsja zo is ze nu eenmaal, nooit saai met haar in de buurt

Paisley schreef:

mosquito1980 schreef:Oei, dat lijkt me lastig. Nee dat gevoel ken ik gelukkig niet.

Ik kan me wel voorstellen dat de band met de ene hond anders is dan de andere, maar echt geen band?? weet je het zeker?
Je kunt jezelf afvragen: Als er nu iemand voor de deur staat die haar wil hebben geef ik haar meteen mee... Zou je dat echt doen?

Je kunt haar een paar daagjes ergens laten logeren en kijken of je haar mist.

Ik zou haar zeker missen en ik zou haar ook niet meegeven als iemand haar wil hebben, want ik vind het heel leuk dat ze er is. Ze is de hond waar ik al die tijd naar op zoek was!
Maar Mayke is de hond die ik opzoek als ik verdrietig ben, of iets te vieren. Mayke zit ik vertederd aan te staren als ze slaapt, en haar moet ik persé iets van mijn eigen eten toestoppen (Kiwi krijgt natuurlijk ook )
Mayke mis ik als ik wat langer van huis ben, en haar druk ik tegen me aan als ik op de bank lig.
Tegen haar loop ik te babbelen in de ochtend tijdens het koffie zetten, van haar heb ik veel te veel foto's op mijn telefoon staan.

Ik ben een keer bij een kelpie fokker geweest voor Kiwi op mijn pad kwam, en tegen haar zei ik dat ik me wel eens afvraag of ik emotioneel wel ruimte heb voor een tweede hond. Toen dacht ik dat ik die vraag met 'ja' zou kunnen beantwoorden, maar inmiddels weet ik: Het antwoord is "nee".
Niet dat het wat uitmaakt. Kiwi komt niets te kort, ze krijgt alles wat dr kiwi-hartje begeert en ik hou echt wel van haar.
Maar wel op een heel andere manier.

Geen zorgen maken, lekker van haar houden op je eigen manier.
Mayke is misschien wel heel blij met haar "zusje" al laat ze dat misschien niet zo uitbundig merken.

dagmar88 schreef:Ik hecht me aan alles waar ik voor zorg. Zou je haar net zo makkelijk weer wegdoen als er een goede baas langs kwam?

Oh dat eerste heb ik zeker niet Ik stond al mijn opvanghondjes goedgehumeurd weer uit te zwaaien. En er zaten echt leuke tussen.
Ik zou Kiwi niet meer weg willen doen, want met Kiwi vind ik het leuker dan zonder Kiwi Voor Mayke is ze ook een heel fijn huisgenootje.

Maar mocht Mayke spontaan levenloos neervallen, dan zie ik al helemaal een zenuwinzinking aankomen Bij Kiwi zou dat heel anders zijn denk ik.

mosquito1980 schreef:
Geen zorgen maken, lekker van haar houden op je eigen manier.
Mayke is misschien wel heel blij met haar "zusje" al laat ze dat misschien niet zo uitbundig merken.

Ja héél blij Ze spelen onwijs veel met elkaar en zijn echt een heerlijk stel samen. Ben enorm blij dat het zo goed klikt en ondanks dat ik weinig aan Kiwi gehecht ben, zou ik dr echt niet meer willen missen hoor!


Misschien moeten Kiwi en ik ook eens samen wat gaan doen. Ik zat deze zomer in een hobbelige tijd en ik ga volgende week verhuizen, daarom ben ik nog geen cursussen op de hondenschool begonnen. Maar als ik eenmaal op mijn plek zit, ga ik een nieuwe hondenschool zoeken en gaan we beginnen met behendigheid ofzo. Ook heb ik contact met iemand waar ik binnenkort les van krijg in schapendrijven.
Als ik gericht met haar ga trainen, ga ik me vast ook meer aan haar hechten. En ik weet nu al dat ik kan rekenen op een heel snelle en toegewijde leerling Heel wat anders dan Mayke, waarbij ik regelmatig een huilbui voelde opkomen op het trainingsveldje, als ze weer eens de kuierlatten had genomen

Ik herken het wel. Met Dumas heb ik niet de band als met de andere 2, en de band die ik met Csiva heb is nog veeel dieper en hechter dan die met Luca. Maar Dumas is een hond die zelf ook geen interactie zoekt. Hij is heel erg op zichzelf en hecht ook weinig aan anderen. Ik ben wel supergek met hem, en hij gaat ook echt niet weg maar dat wat ik met die andere 2 heb, heb ik niet met hem en dat gebeurt ook niet. Meer alsof ie er zelf niet voor open staat. Maar t blijft mijn lieve gekke viltenvriendje

Ik merk wel verschil. Jigzy is mijn hart en ziel. Zij is mijn alles. Geen enkele hond die ik heb of had haalt het bij haar. Maar ik ben wel echt gek op Kiyoshi. Hij is zo lief en makkelijk, van mij mag hij best 30 worden
Overigens heb ik ook veel tijd en energie in haar gestoken. Kiyoshi ligt verder de hele dag onder de tafel. Die kun je soms bijna vergeten. Bijna.

Ik herken het ook wel. Izzy is hier nu 6 weken en moet zeggen heb me de eerste 3 weken afgevraagd of ik mezelf niet voor de gek hield.

Niet dat ik niet om haar geef maar gaat minder diep dan Maylo.
Mijn vorige hond was een haat liefde verhouding die wist zelf alles heus wel beter en deed ook haar goddelijke gang maar had wel een goede band met haar en kon haar ook door en door(mag ook wel na 8,5 jaar).

Na het inslapen van Noeska kwam Maylo (1,5 week later) en dat was heel snel, had ik van te voren niet verwacht maar ik had het echt nodig ik werd knettergek van niet kunnen doen wat ik altijd met haar deed(de simpele blokjes om, eten geven en slap lullen tegen een hond). We gingen hem halen en kreeg gelijk 28 kg hond in me arme gesprongen (Maylo houdt niet van vreemde op bezoek, dus doet dit niet zomaar) maar had gelijk een klik met hem hoefde ook niet verder na te denken. Zelfde avond nog kroop hij bijna in me, de dagen er op bleef hij zo lief en zijn kattenkwaad (sloop modus) nam ik voor lief. Ik kan ook echt niet boos op die hem worden als hij wat uitvreet kost me de grootste moeite om hem dan ook echt duidelijk te maken dat zo iets niet de bedoeling is(heterdaadjes, de rest heeft geen nut).
Maylo is niet de slimste en doet niets voor niks en de basis commando's waren al een hel om erin te krijgen dus dan maar hondenschool ipv zelf doen en gek genoeg deed hij daar alles perfect. Sindsdien is het makkelijk om hem nieuwe dingen te leren.

Nu Izzy, die gingen we halen en keek niet eens op of om naar ons of naar Maylo en eigenlijk hou ik wel van dat karaktertje, dus hop mee in de auto en toen pas had ze zoiets van 'ohh jullie zijn best oké, leuk waar gaan we heen?' eenmaal thuis ging ze gelijk haar goddelijke gang. Sloopt niks is perfect zindelijk etc. Ze kon alleen geen basis commando's maar na een weekje wennen zijn we rustig aan gaan oefenen en zitten die er gewoon in(ze leert best snel). Ze komt ook gewoon bij ons knuffelen, maar toch voelt het anders dan met Maylo.

Ik denk echt dat Maylo mijn rebound hond is (zo zie ik het), hij heeft me ook geregeld getroost de eerste paar weken. Kortom Maylo is de allerbeste keus die ik toen heb gemaakt, en Izzy is erg leuk, lief, braaf en tegelijkertijd zelfstandig en ik hou ook echt van haar maar het gaat gewoon minder diep. Misschien groeit dat nog wel met de tijd.

Izzy wegdoen is voor mijn absoluut geen optie daarvoor hou ik wel teveel van haar.

Nee ik herken t niet... zeker niet bij mn 'eigen' honden hooguit die van mijn nu ex en destijds dus van ons samen... de dobers waren echt van hem, ook al hebben we ze samen gekocht, ik liet ze uit en gaf ze eten net als mijn eigen honden maar kwam hij thuis was ik lucht... hij trainde er ook mee. Ik had er een andere band mee dan met waar ik zelf trainde maar verder moest er toch ook niemand aan komen hoor...

Ik herken het wel en ik heb het met Floor (golden retriever). Ik heb van alles aan sport en spel met haar gedaan omdat ik dacht dat er dan een band zou komen en ik een klik zou voelen. Maar alles wat er kwam, geen klik. De trainer zei een keer tegen mij, jij hebt geen klik met de hond maar zij heeft wel een klik met jou. Dat is ook zo, ze doet alles voor me en wil dolgraag voor me werken. Ze doet ook nooit wat fout, is altijd lief, zit niemand in de weg. Ik snap zelf ook niet waarom ik haar dan niet leuk kan vinden. Wat ik met de poedels heb, heb ik met haar niet. Het is omdat de kinderen dol op haar zijn en haar niet kwijt willen, maar anders weet ik nog niet wat ik zou doen als iemand zou zeggen wat een lieverd die zou ik wel willen hebben.

Ik was gek op Boomer, maar ik miste toch iets in onze band. Met Elco heb ik dat gevoel helemaal niet. Elco is echt onze hond. Boomer was meer een hond die bij ons woonde en ook echt wel contact met ons zocht, maar dieper dan dat ging het gewoon niet

Toen wij Luna & Balu kregen dacht ik na 3,5 maand ook "waar ben ik aan begonnen?", ik had het idee dat zich nog totaal geen band gevormd had. Bij mij speelde mee dat ik zo'n enorm sterke band had met Max die zo'n zes weken dood was toen we hen kregen.
In de loop van de tijd is de band met deze mormels gegroeid, we hebben samen ook veel ondernomen en samen veel beleefd.
Dan groeit de band, die is nu met deze twee ook erg goed en ik doe ze voor geen goud meer weg.

Paisley schreef:

dagmar88 schreef:Ik hecht me aan alles waar ik voor zorg. Zou je haar net zo makkelijk weer wegdoen als er een goede baas langs kwam?

Oh dat eerste heb ik zeker niet Ik stond al mijn opvanghondjes goedgehumeurd weer uit te zwaaien. En er zaten echt leuke tussen.
Ik zou Kiwi niet meer weg willen doen, want met Kiwi vind ik het leuker dan zonder Kiwi Voor Mayke is ze ook een heel fijn huisgenootje.

Maar mocht Mayke spontaan levenloos neervallen, dan zie ik al helemaal een zenuwinzinking aankomen Bij Kiwi zou dat heel anders zijn denk ik.

Maar dat heb ik ook. Charlie is een verlengstuk van mezelf. Van de rest houd ik heel veel, maar zij is mijn speciaaltje.
We zijn heel erg op elkaar gericht, voelen elkaar precies aan.

Om die reden ben ik dus niet geschikt om op te vangen
Bij Pjotr had ik dat gevoel helemaal niet (of geprobeerd van me af te zetten) tot zijn nieuwe gezin met hem weg reed. Maar dat is mijn hond.

Frolic schreef:
Pippi is een heel ander type. Niet het type hond waar ik qua karakter voor zou vallen, oneerbiedig gezegd is ze best een beetje saai (sorry Pip).

Haha dit topic is voor mij een feest van herkenning. Ik durf het bijna niet toe te geven, maar ik vind Kiwi soms ook saai Gelukkig maar, want 2 Mayke's inclusief alle streken zou me nèt wat teveel van het 'goede' zijn.

Kiwi nam ik laatst mee naar de Ikea. Die hoor je niet in de auto, en toen ik in de parkeergarage alles op mijn kar stond te pakken, scharrelt ze gewoon los om me heen. Die kun je er altijd bij hebben, omdat ze zo 'saai' is Ook als ik bij mijn nieuwe huis bezig ben, heb ik Kiwi bij me en laat ik Mayke thuis omdat ik daar teveel last van heb met mijn bezigheden. Als er dan een kat voorbij komt en ze waant zich onbespied, dan mag ik haar uit de tuin van mijn nieuwe buren plukken, maar Kiwi is er gewoon bij en hoef ik niet naar om te kijken want die gedraagt zich. Dat is best gemakkelijk en daarom ook weer gezellig op zulke momenten.

Nieuwe meubels in elkaar zetten: Kiwi ziet dat ik druk ben en houd zich gedeisd, terwijl Mayke aan dat spijkertje wil snuffelen waar ik net van plan ben een mep op te geven met mijn hamer, en gaat er vervolgens met het zakje schroefjes er vandoor.

Naar die 'saaiheid' heb ik vroeger regelmatig verlangd, als Mayke weer eens anti-saaie dingen bezigde die me grijze haren bezorgde

Ik heb 2 honden met ieder een heel eigen karakter en energieniveau.
Beiden zou ik niet willen missen, maar ik kan niet ontkennen dat Tessa meer onder mijn huid is gaan zitten dan Luuk. Maar dat komt vooral door haar tomeloze energie en vragen om contact.
Luuk is stoïcijnser en vind heel veel wel best. Hij krijgt ook wel zijn benodigde aandacht hoor, daar zorgt hij wel voor.
Mijn band met hun is verschillend, maar even intens.

Dat heb ik zelfs met mijn zoons. Die zijn ook heel verschillend en ook met hen heb ik met de één een andere band dan met de ander. En beiden zijn mij even dierbaar .

Ik heb met beiden een andere band, maar beiden zijn me even dierbaar.

Ik herken het ook wel. Ik heb heel veel herplaatsers gehad en een aantal honden als pup gekocht. Met bijna alle honden die ik als pup heb gekocht (op één na) heb ik een mindere 'klik' dan met de volwassen herplaatsers die hier zijn gekomen nadat ik verliefd op ze ben geworden.
Op de één of andere manier ben ik niet zo goed in het uitkiezen van een pup. Het blijft voor mij altijd een verrassing wat er uitkomt qua karakter. Bij een herplaatser weet je tenminste wat voor vlees je in de kuip hebt.

Er was maar één herplaatser waar ik nooit die band mee heb gekregen. Sheltie Liesje, hier gekomen omdat haar vrouwtje, een ex-buurvrouw, ziek werd en Liesje anders naar het asiel moest. Liesje was een schatje hoor, ik was echt wel dol op haar maar ik heb nooit die echte 'klik' met haar gehad.
Het was een hartstikke braaf en leuk hondje en ik heb tot haar dood met liefde voor haar gezorgd, maar het was geen hond waar ik zelf voor zou hebben gekozen.

Er is een hond geweest waar ik wat minder band mee had.
Hij kon uitstekend voor zichzelf zorgen en had me geloof ik ook niet zo nodig.
Trainingen deed hij met een smoel alsof ik hem stond te beledigen
Wel komisch en een redelijk gemakkelijke hond in huis, maar echt contact had ik niet.
De andere honden hebben elk op hun eigen wijze een stukje van mij bij zich (gehad).
Daar kan en kon ik mee lezen en schrijven.

Natuurlijk ook wel eens flink uit de hand, het zijn geen heiligen, maar dat vond ik geen ramp, hooguit een aansporing om zelf nog wat meer te investeren.
Misschien is dat bij jou ook Paisley?
Meer contact door de puzzels waar je voor wordt gezet en die je dan toch moet en zal oplossen?

Herkenbaar. Heb heel wat honden gehad en nu nog. Maar eentje zit echt in mijn hart. En waarom? Geen idee, maar zij is mijn soulmate, dat is zo intens....
Heb heel veel problemen met haar gehad, heb haar regelmatig achter het behang willen plakken. Maar Kim en ik, wij gaan voor elkaar door het vuur, onvoorwaardelijk, zonder vragen. Ik hoef haar niet in mijn blikveld te hebben om te weten wat ze doet, ik weet het gewoon.
Met mijn andere honden is/was niets mis. Ik hou van ze en en ze zijn/waren ook super. Maar Kimba, echt waar dat is niet te beschrijven.

Bij mij is dat gekomen. Ik had het niet met Beau: helemaal niets, eigenlijk. Ergens is nog wel een topic te vinden dat het me wanhopig maakte, dat ik zo weinig met hem had en hij ook weinig met mij. Maar dat is nu (door veel tijd, werk en moeite) helemaal goed gekomen. We klikken nu echt als twee puzzelstukjes en ik weet precies wat er in hem omgaat en andersom. Het is bijna niet te beschrijven hoe onze band in elkaar zit. Vanmiddag stond ik nog bijna te janken in de showring omdat ik naar hem keek en zag hoe hij de wereld in kijkt op zijn eigen, aparte maniertje, ik besefte gewoon weer heel even hoeveel ik van hem houd

Ik ben juist aan de moeilijkste hond het minst gehecht geweest niet 'niet gehecht' overigens, maar gewoon minder.
Apple is geen lastige hond maar ben wel heel erg gehecht aan haar (is ook wel mijn eerste eigen hond.)
Ze is gewoon voor mij een heel fijn hondje en echt een maatje. Kan vooral heel erg zorgeloos wandelen met haar en dat vind ik toch wel fijn aan een hond, dat helpt ook voor je band.

Ik was hier bang voor - dat ik nooit weer zo gek op een hond zou kunnen zijn als Zorro. Maar toen had ik Dalí gehaald en zat hij doodsbang piepend en verloren bij de woonkamerdeur en wist ik direct: dit komt helemaal goed, ik ga helemaal verliefd worden op dit lulletje rozenwater. Ik herken het dus niet.