Miranda schreef:lucie schreef:Op dat moment miste ik mijn vorige hond Douscha weer eens enorm. Zij zou onmiddelijk hebben ingegrepen
Als ik met haar weer eens aan het dwalen was geslagen en niet meer wist welke kant ik op moest, zei ik gewoon: Douscha, ga maar naar de auto / huis en hup daar ging ze dan. Heel vaak was dat precies een andere kant op dan wat mijn gevoel zei, maar ik had wel geleerd op haar te vertrouwen en kwam ook nooit bedrogen uit.
Nou, als ik aan het dwalen was geraakt, en twijfelde, hoefde ik het Skadi maar te vragen. "Skadi, ga maar naar de auto!".
Dan liep ze héél zelfverzekerd de ene kant op. Dan wist ik dat ik precies de andere kant op moest om zo snel mogelijk bij de auto te komen
Ik kwam daar achter toen ze dat eens deed en ik dacht dat het onmogelijk kon kloppen wat ze zei. Ik besloot om mijn eigen gevoel te volgen, en toen bleek dat ik nog geen kilometer verwijderd was van de auto
O, ik heb een gewéldig richtingsgevoel
.
Dus Tara: nee, je kunt het niet trainen. Je hebt het of je hebt het niet. En ik heb het dus duidelijk niet en zal het ook never nooit krijgen. Het helpt iets als ik dénk dat ik rechts moet om dan linksaf te slaan. Onder het motto 'mijn gevoel heeft het altijd mis'. Maar helaas, ook dat werkt niet altijd.
Mijn lieve Kyra wist altijd de weg terug, de schat. Tenminste voor ze ging dementeren. En aan de anderen heb ik sowieso geen fluit. Die kijken mij trouwhartig of sullig aan (al naar gelang hun hersenpaninhoud), meer niet.
En ik ben een vreselijke stresskip hierin dus ik bereid mezelf altijd heel erg goed voor op wandelingen of bezoekjes waar ik nog nooit ben geweest. Tomtom wordt extra goed opgeladen, ik kijk op de ANWB-routesite én op routenet.nl om te vergelijken of deze hetzelfde aangeven. Vervolgens schrijf ik nog even op een briefje wat aanwijzingen op (links-rechts-oversteken-kruispunt, plus wat cruciale straatnamen, etc.). En dan zie ik nóg kans om gigantisch te verdwalen, gezien het debâcle bij het bezoekje aan Miranda.
En iedere keer zit mijn anders voorbeeldige bloeddruk dan op gevaarlijke hoogte, krijg ik hartkloppingen, zweetaanvallen en trillende handen. Het ergste is trouwens dat ik deze afwijking heb doorgegeven aan mijn lieve zoon. Hij is net begonnen met zijn nieuwe school, heeft minstens 4x proefgereden, mét tomtom, en ziet dan nóg kans om van een fietstocht van 12km een onderneming van anderhalf uur te maken. Tig keer de weg te vragen en alsnog verkeerd te rijden.
Godzijdank is hij net zo slim als ik: hij vertrekt twee uur van te voren zodat hij in ieder geval niet te laat komt.
). Op een gegeven moment kwamen we bij de weg en toen bleek dat we aan de heel andere kant zaten dan waar de auto stond. Over de weg - veilig - teruggelopen. In de regen, bijna rennend, want..... bijna 12 uur.
een echte Lassie!