Het HondenForum

Gisteren was het weer eens zover; ik was een onbekend pad ingeslagen, wat overging in een groot veld, wat overging in een bos en tegen die tijd was ik compleet verdwaald. Uiteindelijk kwam ik wel weer op een weggetje, maar wist nog steeds niet waar ik heen moest. De hondjes stonden me maar zo'n beetje suffig aan te kijken, in afwachting van mijn beslissing. Helaas heb ik zelf een richtingsgevoel van 0,0

Op dat moment miste ik mijn vorige hond Douscha weer eens enorm. Zij zou onmiddelijk hebben ingegrepen
Als ik met haar weer eens aan het dwalen was geslagen en niet meer wist welke kant ik op moest, zei ik gewoon: Douscha, ga maar naar de auto / huis en hup daar ging ze dan. Heel vaak was dat precies een andere kant op dan wat mijn gevoel zei, maar ik had wel geleerd op haar te vertrouwen en kwam ook nooit bedrogen uit.
Dus niet alleen was haar gevoel voor richting feilloos, ook wist zij precies wanneer zij in moest grijpen en heeft mij al talloze keren de weg terug getoond, vaak dwars door het bos!

De huidige drie weten weliswaar mij altijd perfect terug te vinden als ze te ver zijn afgedwaald, maar ik hoef er niet op te rekenen dat zij het voortouw gaan nemen om terug te gaan naar het startpunt.

Wie heeft er nog meer byzondere verhalen over hun 'Lassie'?

Wij hebben heel veel kilometers gelopen, door heel het land. Wel altijd met een routebeschrijving of kaartje, maar eigenlijk was dat niet nodig. Saar liep altijd 50 meter voor ons uit en sloeg eigenlijk vanzelf altijd het goede pad in

Hier ook iemand zonder richtingsgevoel, Rana was, weliswaar niet zo vrijwillig, ook een grote hulp. Wanneer we richting auto liepen ging haar staartje omlaag, liepen we weg van de auto ging die weer fier omhoog. Gaat nog lastig worden.

Ik heb het richtingsgevoel van een poffertje. En zoek blijkbaar ook honden uit met dit gebrek. Zowel met Luna als met Izzie meer dan eens verdwaald. Het voordeel is dat ik het gewend ben en we dus maar een feestje maken van een wat (soms idioot) langere wandeling.

Wie weet dat een van jullie me kan helpen bij het uitzoeken van een volgende hond, zo'n wandelend kompas lijkt me onwijs handig!

Tara schreef:Zou je het kunnen trainen? Ik stel me zo voor dat je je best kunt oefenen in oriënteren op basis van de zon en de schaduwen.

Ongetwijfeld. Het is ook een soort luiheid, een 'zo ben ik nu eenmaal' geworden.
En zoals het met alles is: Blijkbaar vind ik het niet belangrijk genoeg om er iets aan te doen. Ik vind het niet erg om te verdwalen. Izzie wel dus wie weet is de tijd gekomen dat ik me toch eens moet gaan verdiepen in oriëntatiepunten.

lucie schreef:Op dat moment miste ik mijn vorige hond Douscha weer eens enorm. Zij zou onmiddelijk hebben ingegrepen
Als ik met haar weer eens aan het dwalen was geslagen en niet meer wist welke kant ik op moest, zei ik gewoon: Douscha, ga maar naar de auto / huis en hup daar ging ze dan. Heel vaak was dat precies een andere kant op dan wat mijn gevoel zei, maar ik had wel geleerd op haar te vertrouwen en kwam ook nooit bedrogen uit.

Nou, als ik aan het dwalen was geraakt, en twijfelde, hoefde ik het Skadi maar te vragen. "Skadi, ga maar naar de auto!".
Dan liep ze héél zelfverzekerd de ene kant op. Dan wist ik dat ik precies de andere kant op moest om zo snel mogelijk bij de auto te komen
Ik kwam daar achter toen ze dat eens deed en ik dacht dat het onmogelijk kon kloppen wat ze zei. Ik besloot om mijn eigen gevoel te volgen, en toen bleek dat ik nog geen kilometer verwijderd was van de auto

Ik verdwaal eigenlijk nooit. Weleens dat ik niet meer helemaal precies weet waar ik loop maar ongeveer toch wel. Of mn honden het hebben.. Ik denk t op zich wel maar ik weet niet hoe ik dat moet aanspreken. Heel zorgzaam zijn ze niet, verdwalen zouden ze ook wel leuk vinden denkik

Elco loopt tot nog toe gewoon lekker met mij mee. Wil ook best op mijn verzoek een leuke route uitzoeken. Maar naar huis komen moet ik toch echt zelf regelen. Gelukkig heb ik een aardig richtingsgevoel. En dan heb ik ook nog altijd m'n telefoon met gps op zak die dat gevoel dan nog even kan bevestigen, dus helemaal verdwalen zal ik niet.

Miranda schreef:

lucie schreef:Op dat moment miste ik mijn vorige hond Douscha weer eens enorm. Zij zou onmiddelijk hebben ingegrepen
Als ik met haar weer eens aan het dwalen was geslagen en niet meer wist welke kant ik op moest, zei ik gewoon: Douscha, ga maar naar de auto / huis en hup daar ging ze dan. Heel vaak was dat precies een andere kant op dan wat mijn gevoel zei, maar ik had wel geleerd op haar te vertrouwen en kwam ook nooit bedrogen uit.

Nou, als ik aan het dwalen was geraakt, en twijfelde, hoefde ik het Skadi maar te vragen. "Skadi, ga maar naar de auto!".
Dan liep ze héél zelfverzekerd de ene kant op. Dan wist ik dat ik precies de andere kant op moest om zo snel mogelijk bij de auto te komen
Ik kwam daar achter toen ze dat eens deed en ik dacht dat het onmogelijk kon kloppen wat ze zei. Ik besloot om mijn eigen gevoel te volgen, en toen bleek dat ik nog geen kilometer verwijderd was van de auto

O, ik heb een gewéldig richtingsgevoel .

Dus Tara: nee, je kunt het niet trainen. Je hebt het of je hebt het niet. En ik heb het dus duidelijk niet en zal het ook never nooit krijgen. Het helpt iets als ik dénk dat ik rechts moet om dan linksaf te slaan. Onder het motto 'mijn gevoel heeft het altijd mis'. Maar helaas, ook dat werkt niet altijd.
Mijn lieve Kyra wist altijd de weg terug, de schat. Tenminste voor ze ging dementeren. En aan de anderen heb ik sowieso geen fluit. Die kijken mij trouwhartig of sullig aan (al naar gelang hun hersenpaninhoud), meer niet.

En ik ben een vreselijke stresskip hierin dus ik bereid mezelf altijd heel erg goed voor op wandelingen of bezoekjes waar ik nog nooit ben geweest. Tomtom wordt extra goed opgeladen, ik kijk op de ANWB-routesite én op routenet.nl om te vergelijken of deze hetzelfde aangeven. Vervolgens schrijf ik nog even op een briefje wat aanwijzingen op (links-rechts-oversteken-kruispunt, plus wat cruciale straatnamen, etc.). En dan zie ik nóg kans om gigantisch te verdwalen, gezien het debâcle bij het bezoekje aan Miranda.

En iedere keer zit mijn anders voorbeeldige bloeddruk dan op gevaarlijke hoogte, krijg ik hartkloppingen, zweetaanvallen en trillende handen. Het ergste is trouwens dat ik deze afwijking heb doorgegeven aan mijn lieve zoon. Hij is net begonnen met zijn nieuwe school, heeft minstens 4x proefgereden, mét tomtom, en ziet dan nóg kans om van een fietstocht van 12km een onderneming van anderhalf uur te maken. Tig keer de weg te vragen en alsnog verkeerd te rijden.
Godzijdank is hij net zo slim als ik: hij vertrekt twee uur van te voren zodat hij in ieder geval niet te laat komt.

En daarom heb ik altijd mijn telefoon met gps bij me, ik verdwaal zelf op paden die ik al jarenlang neem

Gollum is erg goed in de weg vinden. Zo goed dat ze het niet accepteerde dat we een andere kant op gingen dan waar de auto was, we wilden nog wat gaan drinken ergens. Gol bleef op de afslag naar de auto staan en blafte ons aan, ik moest haar echt halen en aanlijnen om een andere kant op te gaan

-Saskia- schreef:En daarom heb ik altijd mijn telefoon met gps bij me, ik verdwaal zelf op paden die ik al jarenlang neem

Maar zo lang bestaat dat nog niet haha.

We woonden hier net, en mijn nichtje (de oudste van mijn zus) zou gedoopt worden. Nog even snel 's ochtends een lekkere wandeling met half jaar oude Saar door Montferland. De witte paaltjes. Vijf kilometer ofzo. Dan zijn we ruim op tijd thuis om nog even te douchen en om te kleden.

Niet dus. Op een gegeven moment geen witte paaltjes meer. Dan maar snel naar de auto. Afgaand op mijn richtingsgevoel, want ik kende het bos immers (ja, van 15 jaar terug ). Op een gegeven moment kwamen we bij de weg en toen bleek dat we aan de heel andere kant zaten dan waar de auto stond. Over de weg - veilig - teruggelopen. In de regen, bijna rennend, want..... bijna 12 uur.
Jankend zit ik in de auto, zegt Pieter "hmmm, ik dacht al dat we verkeerd liepen, gezien de zon en de windrichting"

Zèg dat dan!

lucie schreef:Gisteren was het weer eens zover; ik was een onbekend pad ingeslagen, wat overging in een groot veld, wat overging in een bos en tegen die tijd was ik compleet verdwaald. Uiteindelijk kwam ik wel weer op een weggetje, maar wist nog steeds niet waar ik heen moest. De hondjes stonden me maar zo'n beetje suffig aan te kijken, in afwachting van mijn beslissing. Helaas heb ik zelf een richtingsgevoel van 0,0

Op dat moment miste ik mijn vorige hond Douscha weer eens enorm. Zij zou onmiddelijk hebben ingegrepen
Als ik met haar weer eens aan het dwalen was geslagen en niet meer wist welke kant ik op moest, zei ik gewoon: Douscha, ga maar naar de auto / huis en hup daar ging ze dan. Heel vaak was dat precies een andere kant op dan wat mijn gevoel zei, maar ik had wel geleerd op haar te vertrouwen en kwam ook nooit bedrogen uit.
Dus niet alleen was haar gevoel voor richting feilloos, ook wist zij precies wanneer zij in moest grijpen en heeft mij al talloze keren de weg terug getoond, vaak dwars door het bos!

De huidige drie weten weliswaar mij altijd perfect terug te vinden als ze te ver zijn afgedwaald, maar ik hoef er niet op te rekenen dat zij het voortouw gaan nemen om terug te gaan naar het startpunt.

Wie heeft er nog meer byzondere verhalen over hun 'Lassie'?

leuk verhaal, ik ken jouw of je honden niet, maar moest glimlachen

ik vind het op zich wel leuk dat dwalen, en met die uitgestrekte bossen hier is het niet moeilijk om te vèrdwalen. Met Douscha was dat dus geen probleem. Die hobbelde lekker met me mee tot ik zei dat ze naar de auto moest en dan ging ze voorop!
Tegenwoordig als ik me in onbekend gebied waag, neem ik wel een topografische kaart mee en soms zelfs een kompas; ben ik een grijs verleden Padvinder geweest en kan best aardig kaartlezen. Alleen mn gevoel kan ik absoluut niet vertrouwen

De honden vinden het trouwens prima hoor, zo'n extra lange spannende wandeling

Als ik jullie verhalen zo lees, was Douscha dus inderdaad best wel byzonder.
Een keer maakten we een bergwandeling. Er liep een Klein spoor de berg af en mn man liep een eind voor me uit, inmiddels uit zicht.
En ja hoor, ik raakte weer het spoor bijster. Ik hoorde een keiharde gil en toen bleek dat ik aan de rand van een afgrond van de canyon stond wat mijn man net op tijd had gezien of ik was er in gelazerd.
Hij wist echter niet hoe hij bij mij kon komen en ik wist niet hoe ik verder moest...
En daar kwam mijn Lassie ineens uit de bosjes! Feilloos en veilig heeft ze mij naar mijn man geleid
Denk er nog vaak aan terug!

-Saskia- schreef:En daarom heb ik altijd mijn telefoon met gps bij me, ik verdwaal zelf op paden die ik al jarenlang neem

Dit dus, de tom tom is voor mij uitgevonden, want ik ben nog instaat om in mijn eigen straat te verdwalen

Ik ben gezegend met een goed richtingsgevoel en aan Shib heb ik geen flikker wat dat betreft

Bij mijn ouders in de buurt is een bos waar de linkerkant van dat bos behekst is. Altijd als ik daar met mijn vader loop en we pakken de linkerkant verdwalen we gruwelijk. De rechterkant van het bos is geen probleem, dat gaat altijd goed....Maar links

En er is hier vlakbij een klein bos waar ik in zeker zin altijd verdwaal. Waar ik in ieder ander bos waar ik kom feilloos de weg weet na een wandeling of 2/3, lukt het me in dat bos gewoon niet om de weg te onthouden. Het scheelt dat het een klein bos is en ik er altijd wel weer uit kom, maar toch vind ik het raar.

Als die van mij het voortouw neemt gaat het dus altijd om (drink)water. Sta ik even te aarzelen (links of rechts ????) en laat ik hem bepalen dan gaat de route altijd richting zo'n betonnen drinkbak voor koeien etc. of een bron, stroompje, sloot of desnoods een flinke plas (oud)regenwater. Ik heb een soort waterspeurhond. Is daar ergens vraag naar ????

Vervolgens weet ik ook dat hij de weg naar huis weet mede aan de hand van waar water te halen is. Hij loopt van waterplek naar waterplek.

Haha godzijdank ben ik dus niet de enigste zonder een greintje richtingsgevoel en helaas de viervoeters van mij zijn van hetzelfde laken een pak dus ik ga meestal alleen langs bekende wegen want als het peetje syndroom toeslaat ben ik volkomen hulpeloos.

Tara schreef:Ik heb het oriëntatievermogen van een postduif, werkelijk waar.

Dat dus, ik weet altijd wel ongeveer waar ik ben en hoe ik terug bij de auto kan komen, ook al ben ik er nooit geweest. Ik had het als klein kind al, dan wilde mijn moeder persé de ene kant op en wist ik haar te vertellen dat de auto vlakbij stond, precies de andere kant op. Maar nee, ma wist het zeker Heel wat extra kilometers gemaakt op die manier.

Of ik aan Tallie wat zou hebben weet ik niet, maar die heb ik daar dus ook niet voor nodig

Oh wat heerlijk ik dacht al dat ik de enige was
Daarom neem ik dus ook voor een gewone wandeling een flesje water voor de hond mee en een blaarpleister set

cornelia schreef:Als die van mij het voortouw neemt gaat het dus altijd om (drink)water. Sta ik even te aarzelen (links of rechts ????) en laat ik hem bepalen dan gaat de route altijd richting zo'n betonnen drinkbak voor koeien etc. of een bron, stroompje, sloot of desnoods een flinke plas (oud)regenwater. Ik heb een soort waterspeurhond. Is daar ergens vraag naar ????

Vervolgens weet ik ook dat hij de weg naar huis weet mede aan de hand van waar water te halen is. Hij loopt van waterplek naar waterplek.

binnenlanden van Australie? daar levert ie goud geld op denk ik

Tallie schreef:

Tara schreef:Ik heb het oriëntatievermogen van een postduif, werkelijk waar.

Dat dus, ik weet altijd wel ongeveer waar ik ben en hoe ik terug bij de auto kan komen, ook al ben ik er nooit geweest. Ik had het als klein kind al, dan wilde mijn moeder persé de ene kant op en wist ik haar te vertellen dat de auto vlakbij stond, precies de andere kant op. Maar nee, ma wist het zeker Heel wat extra kilometers gemaakt op die manier.

Of ik aan Tallie wat zou hebben weet ik niet, maar die heb ik daar dus ook niet voor nodig

wat heerlijk lijkt me dat! zelfs als ik wéét waar ik ben, weet ik nog niet hoe ik vervolgens thuis moet komen
GPS wil ik niet aan want ik denk dat ik dan helemaal niet meer in staat ben me zonder hulpmiddelen te orienteren

Haha, handig zo'n hond. Geloof zeker dat je dat mist.

Ik ben ook gezegend met het richtingsgevoel van een kakkerlak... alleen maar rondjes lopen.
Maar ik heb dus geen hond die me helpt. Moet zelf opletten. Nu hebben we hier niet zoveel bos, dus daar kan ik al niet verdwalen.

Heb het wel met trainen als ik de kist of de man weg moet zetten in het bos. Ik zorg dat ik het terugspoor goed onthou. Het heenspoor is toch voor de honden Maar moet ik dat eens lopen weet ik het vaak niet meer. Al die bomen lijken op elkaar, haha.

Jaren geleden kocht ik in de U.S. een metaaldetector. Hier waren ze nog niet echt bekend. Via een collega kwam ik in contact met een gids die mij mee nam naar een nog niet voor het publiek toegankelijk grottenstelsel in de St. Pietersberg. Hij was ook nieuwsgierig of we iets uit het verleden zouden vinden. Een groot deel moest nog in kaart gebracht worden. Diep onder de grond waren er meer gangenstelsels dan er boven de grond, in Maastricht dus, straten waren.
Met benzinelampen en vergezeld van zijn hondje een Boerenfox gingen we op pad. De eerste kilometers ging prima. Daarna, na vele aftakkingen genomen te hebben begon ik me een beetje zorgen te maken. Ik hoop niet dat die vent een hartaanval krijgt want dan weet ik de weg echt niet meer terug te vinden. Ik zou dan zeker niet de eerste zijn die er verdwaalde en uiteindelijk van de honger en dorst dood ging. Na een uur of drie gelopen te hebben vroeg ik hem of hij de weg nog wist.

Het stuk waar we nu lopen ben ik nog niet geweest zei hij. We lopen nog een klein uurtje en dan gaan we terug. Oh, kunnen we dan niet beter nu al terug gaan, vroeg ik. Lachend zei hij, maak je maar niet ongerust. Verdwalen is onmogelijk. Na een tijdje riep hij het hondje bij zich en zei: " nou gaan we naar huis." Het hondje wat je de hele tocht niet hoorde begon nu onophoudelijk te kwispelen en begon aan de terugweg. Als we niet snel genoeg liepen kwam hij ons blaffend halen. Met flink doorlopen achter het hondje aan duurde de terugtocht niet langer dan een uur of twee.
Het was een spannende tocht, maar ik was blij dat ik weer daglicht zag. Dit hondje zal ik nooit vergeten. Hij heeft veel indruk op me gemaakt.

Geweldig zo'n hond met richtingsgevoel, ik denk niet dat Nelle dat heeft maar ik ga het niet uitproberen.

Mijn richtingsgevoel is redelijk goed, al loop ik soms toch de verkeerde kant op. Balu weet de weg, hij geeft op kruisingen altijd aan waar we heen moeten volgens hem, op de terugweg wel handig.
Moet zeggen dat m'n paard me wel regelmatig de weg naar huis gewezen, maar dat was ook luiigheid van mij, ik let minder op omdat ik weet dat hij me toch wel terug brengt..

Wolfsblut schreef:Jaren geleden kocht ik in de U.S. een metaaldetector. Hier waren ze nog niet echt bekend. Via een collega kwam ik in contact met een gids die mij mee nam naar een nog niet voor het publiek toegankelijk grottenstelsel in de St. Pietersberg. Hij was ook nieuwsgierig of we iets uit het verleden zouden vinden. Een groot deel moest nog in kaart gebracht worden. Diep onder de grond waren er meer gangenstelsels dan er boven de grond, in Maastricht dus, straten waren.
Met benzinelampen en vergezeld van zijn hondje een Boerenfox gingen we op pad. De eerste kilometers ging prima. Daarna, na vele aftakkingen genomen te hebben begon ik me een beetje zorgen te maken. Ik hoop niet dat die vent een hartaanval krijgt want dan weet ik de weg echt niet meer terug te vinden. Ik zou dan zeker niet de eerste zijn die er verdwaalde en uiteindelijk van de honger en dorst dood ging. Na een uur of drie gelopen te hebben vroeg ik hem of hij de weg nog wist.

Het stuk waar we nu lopen ben ik nog niet geweest zei hij. We lopen nog een klein uurtje en dan gaan we terug. Oh, kunnen we dan niet beter nu al terug gaan, vroeg ik. Lachend zei hij, maak je maar niet ongerust. Verdwalen is onmogelijk. Na een tijdje riep hij het hondje bij zich en zei: " nou gaan we naar huis." Het hondje wat je de hele tocht niet hoorde begon nu onophoudelijk te kwispelen en begon aan de terugweg. Als we niet snel genoeg liepen kwam hij ons blaffend halen. Met flink doorlopen achter het hondje aan duurde de terugtocht niet langer dan een uur of twee.
Het was een spannende tocht, maar ik was blij dat ik weer daglicht zag. Dit hondje zal ik nooit vergeten. Hij heeft veel indruk op me gemaakt.

jaaaaa een echte Lassie!
mooi verhaal, maar ik kan me voorstellen hoe benauwend dat was

Omega schreef:Mijn richtingsgevoel is redelijk goed, al loop ik soms toch de verkeerde kant op. Balu weet de weg, hij geeft op kruisingen altijd aan waar we heen moeten volgens hem, op de terugweg wel handig.
Moet zeggen dat m'n paard me wel regelmatig de weg naar huis gewezen, maar dat was ook luiigheid van mij, ik let minder op omdat ik weet dat hij me toch wel terug brengt..

mijn merrie kan het ook inderdaad! die wil altijd graag naar huis en gaat op de terugweg altijd harder lopen. sturen hoef ik dan ook niet meer

lucie schreef:

Omega schreef:Mijn richtingsgevoel is redelijk goed, al loop ik soms toch de verkeerde kant op. Balu weet de weg, hij geeft op kruisingen altijd aan waar we heen moeten volgens hem, op de terugweg wel handig.
Moet zeggen dat m'n paard me wel regelmatig de weg naar huis gewezen, maar dat was ook luiigheid van mij, ik let minder op omdat ik weet dat hij me toch wel terug brengt..

mijn merrie kan het ook inderdaad! die wil altijd graag naar huis en gaat op de terugweg altijd harder lopen. sturen hoef ik dan ook niet meer

Hij kan geen bordjes lezen, ik probeer soms nog wel op het ruiterpad te blijven..