Corso is er niet meer
Geplaatst: 08 aug 2015 16:44
Ik weet niet hoe ik dit moet schrijven. Ik voel me echt vreselijk en ik kan niet geloven dat dit gebeurd is.
Corso is er niet meer. Mijn vader had hem meegenomen voor de laatste ronde. Hij nam hem altijd mee naar een verlaten industrieterrein omdat hij Corso daar los kon laten. De laatste tijd ging het zo veel beter met luisteren en kwam hij ook als hij geroepen werd en een snoepje of koekje kreeg. Deze keer niet. Corso kwam aangelopen, mijn vader wilde hem pakken maar net toen hij hem bij zijn halsband wilde pakken rende Corso ineens weg. Alsof er weer een knop om was gegaan. Hij rende de bossen in. Mijn vader ging er achteraan met zijn auto en net op een landweggetje schoot Corso uit de bosjes net toen er een auto aan kwam. Hij kwam onder de auto terecht. Dierenambulance kwam erbij en Corso werd naar de dierenarts gebracht. Zijn rug was gebroken, zijn achterhand verlamd en waarschijnlijk een flink aantal zenuwen beschadigd. Er was niets meer aan te doen. Er is toen besloten om hem in te laten slapen want een hond die zo ontzettend graag rent, die verdient het niet om dat niet te kunnen doen.
Ik vind het zo ontzettend vreselijk. We hebben ontzettend veel met hem getraind. Hij werd er ook steeds betrouwbaarder in. Op drukke plekken mocht hij nooit los, altijd aan de lange lijn maar op dit verlaten stuk kon hij toch altijd zijn pootjes strekken en uitrazen. En ik vind het ook vreselijk voor die vrouw.
Ik kan niet geloven dat hij er niet meer is. Dat ik niet meer bij binnenkomst omver gesprongen wordt. Dat ik geen kusjes meer van hem krijg of met hem spelen kan. Ik vind het zo erg dat hij op deze manier aan zijn einde is gekomen. Maar ik weet wel dat hij de laatste maanden ontzettend veel liefde heeft gekend. Een schrale troost. Maar hij kwam bij ons als een super magere hond met plekken waar geen haar meer op groeide. Langzaam maar zeker kwam hij wat aan, verdwenen die plekken en werd hij een vrije hond. We hebben zo hard met hem gewerkt om hem aan het luisteren te krijgen en hij deed het al zo veel beter en op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ik dit had moeten voorkomen. Minder dan een jaar geleden overleed Sonja plotseling en heb ik geen afscheid kunnen nemen en nu weer niet.
Dag Corsjeworstje. Dag mafkees. We hadden nog zoveel jaren samen moeten hebben. Het spijt me dat ik niet beter op je gelet heb. Het spijt me dat ik geen afscheid van je heb kunnen nemen. Ik hoop dat je nu vrij bent om te jagen en rennen en gek te doen. Ik zal je altijd missen.
Corso is er niet meer. Mijn vader had hem meegenomen voor de laatste ronde. Hij nam hem altijd mee naar een verlaten industrieterrein omdat hij Corso daar los kon laten. De laatste tijd ging het zo veel beter met luisteren en kwam hij ook als hij geroepen werd en een snoepje of koekje kreeg. Deze keer niet. Corso kwam aangelopen, mijn vader wilde hem pakken maar net toen hij hem bij zijn halsband wilde pakken rende Corso ineens weg. Alsof er weer een knop om was gegaan. Hij rende de bossen in. Mijn vader ging er achteraan met zijn auto en net op een landweggetje schoot Corso uit de bosjes net toen er een auto aan kwam. Hij kwam onder de auto terecht. Dierenambulance kwam erbij en Corso werd naar de dierenarts gebracht. Zijn rug was gebroken, zijn achterhand verlamd en waarschijnlijk een flink aantal zenuwen beschadigd. Er was niets meer aan te doen. Er is toen besloten om hem in te laten slapen want een hond die zo ontzettend graag rent, die verdient het niet om dat niet te kunnen doen.
Ik vind het zo ontzettend vreselijk. We hebben ontzettend veel met hem getraind. Hij werd er ook steeds betrouwbaarder in. Op drukke plekken mocht hij nooit los, altijd aan de lange lijn maar op dit verlaten stuk kon hij toch altijd zijn pootjes strekken en uitrazen. En ik vind het ook vreselijk voor die vrouw.
Ik kan niet geloven dat hij er niet meer is. Dat ik niet meer bij binnenkomst omver gesprongen wordt. Dat ik geen kusjes meer van hem krijg of met hem spelen kan. Ik vind het zo erg dat hij op deze manier aan zijn einde is gekomen. Maar ik weet wel dat hij de laatste maanden ontzettend veel liefde heeft gekend. Een schrale troost. Maar hij kwam bij ons als een super magere hond met plekken waar geen haar meer op groeide. Langzaam maar zeker kwam hij wat aan, verdwenen die plekken en werd hij een vrije hond. We hebben zo hard met hem gewerkt om hem aan het luisteren te krijgen en hij deed het al zo veel beter en op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ik dit had moeten voorkomen. Minder dan een jaar geleden overleed Sonja plotseling en heb ik geen afscheid kunnen nemen en nu weer niet.
Dag Corsjeworstje. Dag mafkees. We hadden nog zoveel jaren samen moeten hebben. Het spijt me dat ik niet beter op je gelet heb. Het spijt me dat ik geen afscheid van je heb kunnen nemen. Ik hoop dat je nu vrij bent om te jagen en rennen en gek te doen. Ik zal je altijd missen.
Sterkte 
Sterkte