Omgang met honden: geen dwang en macht, wel harmonie en duid

[Valerie]

Omgang met honden: geen dwang en macht, wel harmonie en duidelijkheid!

Vroeger, nog niet zo eens heel lang geleden, dachten we dat honden precies dezelfde karaktertrekken hadden als wolven en dat we er daarom ook zo mee moesten omgaan. Uit onderzoek naar wolven in dierentuinen bleek er sprake te zijn van een zeer strikte hiërarchie onder de dieren. De Alpha reu aan de top regeerde met harde hand, omdat dat de enige manier was om ‘de baas’ te blijven. Er werd veelvuldig gevochten om de macht. Het idee van hondentrainers was toen dat je als eigenaar die rol van absolute roedelleider naar je hond moest vervullen, omdat je anders beslist te maken zou krijgen met een hond die jou ‘domineerde’ en agressie tegen je zou inzetten. Dit wordt ook wel het ‘dominantiemodel’ of ‘hiërarchiemodel’ genoemd. En laat dat model nu volkomen verkeerd geïnterpreteerd zijn!

Het was Nico Tinbergen – zo’n beetje de grondlegger van de ethologie, de gedragsbiologie – die begon met onderzoeken van gedrag van dieren. Hij deed dat in eerste instantie bij meeuwen. Hij inspireerde andere wetenschappers om ook gedragsonderzoek te doen, bij andere dieren. Het was de Zwitser Schenkel die al in 1947 gedrag van wolven in de dierentuin van Basel had onderzocht. Op zijn beurt inspireerde hij weer David Mech, Conrad Lorenz, Eberhard Trumler en Eric Zimmen: zij onderzochten ook allemaal wolven en hoe wolven met elkaar omgingen. Met als voorbeeld de pikorde van kippen, ontdekten deze wetenschappers dat ook wolven een strikte sociale hiërarchie hadden, met een alpha reu aan de top die met harde hand regeerde. Werd er niet naar hem geluisterd, dan dwong hij zijn macht af met harde hand. Werd een andere reu te vrijpostig, dan schroomde hij niet te vechten tot de ander dood was. Als er al iets van vrede was in de roedel, dan was het een soort gewapende vrede. De alpha reu moest altijd beducht zijn voor de andere reuen, want iedere reu was er op uit om de poten onder z’n stoel vandaan te zagen. De Alpha reu tolereerde dus niet de minste brutaliteit. Hij mocht als eerste eten en pas als hij genoeg had, mocht de rest ook wat. Hij was de enige die mocht paren, zodat alleen zijn genen werden doorgegeven. Hij gaf aan wanneer er gejaagd werd, wanneer er gevlucht werd, wanneer er gerust werd. De andere wolven wilden dat ook allemaal, dus hij was de hele dag bezig met zijn rol verdedigen.

Hoe we vroeger dachten dat het moest…

Zo moesten wij dus volgens de hondentrainers met onze honden omgaan: alsof het wolven waren die ondergeschikt waren aan ons, de roedelleider. En om te zorgen dat we die roedelleider bleven, moesten we regeren met harde hand. Wij gaven de richting aan en dus moesten wij als eerste de deur uit. Een hond die voor ons de deur uitstormde, moest hard gecorrigeerd worden want hij accepteerde kennelijk onze leiding niet en was bezig op te klimmen op de ladder van de hiërarchie. Een hond die op de bank ging liggen, probeerde gelijk met ons te komen (of nog erger, probeerde hoger in rang te worden dan wij). Hij mocht dus nooit op de bank en als hij wel op de bank lag, moesten we hem stevig corrigeren zodat hij zijn plaats weer zou leren kennen. De hond mocht uiteraard nooit op hogere posities liggen en zeker niet op bed slapen. We mochten niet ’s avonds voor het slapengaan nog een knuffel aan de hond gaan brengen als hij netjes in zijn mand lag, want dan maakten we onszelf ondergeschikt. Was het immers niet zo dat alleen een mindere naar zijn meerdere ging? Eten deden we natuurlijk altijd als eerste, pas daarna kreeg de hond. Als de hond het in zijn hoofd haalde om zijn voerbak te verdedigen, had je als eigenaar echt een probleem: hij accepteerde jou dan helemaal niet meer als roedelleider. Ferme maatregelen waren dan nodig: iedere keer opnieuw zijn voerbak afpakken en hem stevig corrigeren als hij dat niet accepteerde, net zolang tot hij gedwee goedvond dat jij zijn voerbak afpakte. Elk initiatief van de hond om iets te doen met jou (spelen, knuffelen) moest je corrigeren of op z’n minst negeren: een ware roedelleider wolf gaat ook niet om in op het initiatief van zijn ondergeschikten. Het initiatief lag immers altijd bij hem? Als je al speelde met de hond, moest je je er dus van vergewissen dat jij het spel begon en zeker het spel ook eindigde. En je moest natuurlijk ook zorgen dat je altijd won: de hond mocht een trekspelletje nooit winnen: hij zou er maar arrogant van worden. Een hond die niet luisterde als je hem een commando gaf? Wat nou niet luisteren, hij had maar te luisteren. Dus AF is AF, en als hij het niet deed dan was hij ongehoorzaam en niet respectvol naar jou als leider. Een niet opgevolgd commando moest je dus afdwingen met correcties, want een ongehoorzame hond was een hond die bezig was jouw positie als roedelleider te betwisten. Althans, dat was dus de interpretatie van hondentrainers.

Geforceerde gewapende vrede in een onnatuurlijke setting

Ondertussen weten we dat die eerste onderzoeken naar wolvengedrag niet representatief waren als je ze wil vergelijken met hoe wolven in het wild echt met elkaar omgaan. Die eerste onderzoeken en het ‘hiërarchiemodel’ waren gebaseerd op onderzoek van Schenkel en die onderzocht tien wolven op een stuk grond van 10 bij 20 meter. Ook Trumler en Zimmen, belangrijke gedragsonderzoekers uit die tijd, onderzochten uitsluitend wolven in gevangenschap. De wolven die daar leefden waren allemaal door mensen daar geplaatst. Ze waren geen familie van elkaar, hadden eerder geen ervaring met elkaar gehad en hadden het nu maar ‘met elkaar te rooien’. De groep werd bovendien steeds veranderd: steeds opnieuw werden er dieren uitgehaald of bijgeplaatst.

Wolven in de natuur: veel harmonischer dan gedacht

Wolven in het wild waren altijd moeilijk te bestuderen, maar door de moderne techniek lukt dat nu wel. Wat blijkt? Die strikte hiërarchie is helemaal niet zo strikt. Er zijn verschillende rollen in een roedel wolven: soms neemt de een het initiatief tot iets en soms weer de ander. Een roedel wolven bestaat vooral uit dieren die familie van elkaar zijn: vader, moeder en kinderen. Ook wel ooms en tantes en neefjes en nichtjes, maar de meeste dieren gaan als ze volwassen zijn – rond een jaar of twee – uit de groep weg en stichten een eigen ‘gezin’. Er heerst vooral rust en vrede. Natuurlijk is er wel sprake van enige hiërarchie: de oudere dieren zijn letterlijk ‘ouder en wijzer’ en zij laten de jongeren zien hoe iets moet. Ze stellen grenzen: ze bepalen de regels waar de dieren zich aan moeten houden. En ze leren ze waar ze bang voor moeten zijn, waar ze op kunnen jagen, hoe ze moeten jagen, ze leren ze de sociale omgangsvormen. Daar is spel voor bedoeld: jonge dieren spelen altijd met elkaar, en tijdens dat spel leren ze hoe hard en hoe zacht ze moeten zijn. Ze testen er hun vaardigheden mee en bekwamen zichzelf in bepaalde vaardigheden. Ook de ouderdieren spelen, maar dan vooral met de jongere dieren. Het bijzondere is dat ze daarbij precies weten hoe hard ze kunnen spelen. Dieren doen aan zogenaamd ‘self handicaping’: als ze spelen met een dier dat minder sterk is of minder snel is, gebruiken ze zelf ook minder kracht of gaan ze iets langzamer rennen zodat de ander ze nog kan bijhouden. Net zoals wij volwassenen doen als we met ons kind stoeien.

Zo leren de dieren elkaar kennen en zo leren ze wat ze aan elkaar hebben. Dat moet wel, want ze moeten leren hoe ze moeten samenwerken. Alleen door samen te werken en te weten waar ieders talenten liggen en daar ook gebruik van te maken, kun je slagen tijdens de jacht, om maar wat te noemen. In je eentje lukt het niet een hert te vangen, als team lukt dat wel.

Het blijkt ook dat helemaal niet alleen de alpha reu als eerste mag eten: als de buit gevangen storten meerdere wolven zich erop om het betere stuk te krijgen. Dat wat je hebt weten te scoren, mag je houden. Niemand pakt iets van de ander af. Als een jonge reu iets lekkers heeft en er komt een ouder dier iets te dicht in zijn buurt naar zijn smaak, zal hij grommen en zijn kostje verdedigen. Dat mag: daar wordt hij niet voor afgestraft en in zijn nek gebeten of op zijn rug gegooid, tenzij er sprake is van schaarste. .

In een roedel wolven heerst overwegend rust en harmonie. veel van de gedragingen zijn ‘vriendelijk, aardig, aangepast’. Wolven zoeken geen conflict met elkaar, conflicten gaan ze het liefst uit de weg. Daar profiteert die roedel ook alleen maar van: het kost veel te veel energie om continu bezig te zijn met op je hoede zijn. Aldoor gevechten aangaan is veel te risicovol: niet alleen degene waarmee je vecht zou gewond kunnen raken (en je hebt eigenlijk alle groepsgenoten nodig om te kunnen overleven), maar je zou zelf ook wel eens gewond kunnen raken. En dus zijn wolven eigenlijk vooral aardig en beleefd tegen elkaar. Ze hebben keurige sociale omgangsregels, gewoon omdat het belangrijk is dat iedereen weet waar hij aan toe is en om te voorkomen dat er steeds conflicten uitbreken..

Als er wel gedreigd of gevochten wordt, dan gaat dat eigenlijk altijd om de zogenaamde ‘levensbronnen’: dat wat belangrijk is om te overleven, zoals eten of paren of een veilige plek. Als er eten in overvloed is, wordt er in principe niet gevochten om eten. Als er voldoende lekkere plekjes zijn om te liggen, wordt er niet gevochten om de rustplaats. Als een volwassen dier op een hoge plaats ligt en er is ruimte genoeg, kruipen de jongere dieren er gewoon lekker naast.

Hoe moeten we dus wél met onze honden omgaan?

Wat zegt dat nu over onze omgang met onze honden? In elk geval dat het onzin is dat je je hond met man en macht ‘de baas’ moet blijven. Natuurlijk geef je structuur en duidelijkheid, natuurlijk moeten er wel regels zijn en het is als ‘ouderdier’ jouw taak om je hond die regels te leren. Net zoals het jouw taak is om je hond duidelijk te maken welke omgangsregels er gelden in jullie gezin. Mag je hond als eerste de deur uit? Ja hoor, als jij dat geen belemmering vindt en niet bang hoeft te zijn dat –ie meteen door een auto wordt overreden, dan mag dat best. Hij gaat niet als eerste de deur uit om jou de baas te zijn, hij gaat als eerste de deur uit omdat hij niet kan wachten op dat uitje waar hij zo’n zin in heeft. Mag je hond op de bank? Ja hoor, als jij dat niet zonde vindt van je bank én je kunt hem er zonder protest afsturen, dan mag dat best. De meeste honden gaan daar niet liggen om hoger gepositioneerd te zijn, maar gaan daar liggen omdat het een lekker zacht plekje is. Of omdat hij vanaf die positie de boel makkelijk in de gaten kan houden. Of omdat hij het fijn vindt om tegen je aan te liggen. Mag hij van jou niet op de bank? Zorg dan dat je hem een plekje geeft waar hij het net zo lekker vindt liggen! En wil –ie op de bank omdat hij het fijn vindt tegen je aan te liggen maar wil je je bank graag netjes houden? Gaan dan af en toe zelf even op de grond zitten en laat hem lekker tegen je aan liggen. Mag je hond trekken aan de lijn? Nou, het wandelt voor jullie beiden wat ongemakkelijk, maar als jij er geen problemen mee hebt en hij ook niet, dan mag hij trekken. Hij trekt niet omdat hij jou wil leiden of omdat hij je de baas wil zijn, hij trekt omdat hij graag ergens snel wil komen! Mag je hond zijn kop op je schoot of schouders leggen? Tuurlijk mag dat, als dat ontspannen gebeurt: hij is dan niet bezig met jou te domineren! Als een hond gromt bij de voederbak of als hij zijn botje verdedigt tegen afpakken, is hij meestal niet bezig met jou ‘de baas’ zijn: hij doet wat hij in de natuur ook zou doen en MAG doen. Alleen: dat is nou zo’n dingetje dat in onze mensen wereld niet ‘gepast’ is en kan leiden tot gevaarlijke situaties, dus het is aan jou om je hond te leren dat dit in jullie gezin de regel geldt dat je dat niet doet. Hoe doe je dat? Door je hond het vertrouwen te geven dat je het niet/nooit zult afpakken, tenzij je het woordje los (of een ander woord) gebruikt en dat je daar dan altijd iets heel erg lekkers tegenover zult stellen. Je moet het voor hem wel de moeite waard maken om iets los te laten tenslotte.

Sommige honden zijn wel meer dan andere bezig met hun positie in hun roedel. Juist voor dit type honden zijn regels en structuur belangrijk; het is immers niet de bedoeling dat ze door onze onduidelijke houding het idee krijgen dat ze het zelf moeten ‘regelen’. Ook bij dit type honden dwing je respect niet af door macht en geweld, maar door consequent regels te hanteren.

Waarom vertonen honden dan toch soms agressie?

Agressie begint al bij subtiel dreiggedrag zoals aanstaren, maar kan uiteindelijk eindigen in bijten of vechten. Vaak komt agressie voort vanuit onzekerheid of angst. Agressie kan ook heel functioneel zijn; de hond wil zijn territorium verdedigen, anderen op afstand houden vanwege een zere poot of zijn eten verdedigen. In de meeste gevallen heeft agressie niets met dominantie te maken. Pas als agressie binnen een roedel plaatsvindt is dominantie een mogelijke verklaring. Dit kan pas vastgesteld worden indien er buiten de agressieve interacties om ook allerlei interacties bestudeerd zijn waaruit deze drijfveer blijkt.

David Mech, een van de belangrijkste onderzoekers van wolven in het wild, heeft in alle jaren dat hij dat onderzoek deed NOOIT waargenomen dat er een gevecht plaatsvond louter en alleen om de macht. Gevechten braken uit vanwege de bescherming van de zogenaamde levensbronnen. Ter bescherming dus van dat wat belangrijk is voor het dier. En wat een dier wel of niet belangrijk vindt, is afhankelijk van het dier zelf, maar ook van de omstandigheid. Als er te weinig te eten is, is eten heel belangrijk en dus het waard om voor te vechten. Als er maar weinig veilige en schaduwrijke plekjes zijn om te rusten, dan wordt het knap belangrijk om dat plekje te verdedigen als je het eenmaal te pakken hebt.

Honden die agressie inzetten, zijn vaak onzeker. Ze hebben geen vertrouwen dat die vreemde het goed met ze voor heeft, ze hebben geen vertrouwen dat hun eten of botje niet wordt afgepakt, ze weten niet zo zeker of die andere hond wel aardig tegen ze zal zijn, ze hebben geen vertrouwen dat hun eigenaar ze niet zal straffen. Als je ergens bang voor bent, kun je er voor weglopen, dat is evident. Maar je kunt er ook tegen vechten. Welke strategie een hond kiest, is afhankelijk van zijn persoonlijkheid én van zijn ervaring in welke strategie wel werkt en welke niet. Hoe meer je ervaart dat het helpt om te grommen, hoe vaker je die strategie zult inzetten.

Geen roedelleider, maar coach!

Aan jou als eigenaar dus de taak om ervoor te zorgen dat je hond zo min mogelijk nare ervaringen opdoet die hem in de toekomst bang of onzeker zouden kunnen maken én dat je hem helpt om in die situaties waarin hij wel bevreesd is de strategie te kiezen waar hij wat aan heeft en die voor jou of anderen niet onplezierig is.

Hoe doe je dat? Niet door hem fysiek te straffen, dat mag duidelijk zijn. Dat maakt een hond alleen maar meer onzeker én het zet de relatie onder druk. Bovendien is het gevaarlijk. Bijtincidenten blijken het meest voor te komen bij honden die door hun baas fysiek gestraft worden.

Eigenlijk is de term ‘roedelleider’ altijd verkeerd toegepast. Vanwege deze negatieve betekenis, kunnen we het beter anders noemen. Je bent een begeleider, een coach, zo je wilt. Vanaf het moment dat de hond bij je woont, begeleidt je hem heel zorgvuldig. Je brengt hem de regels van jullie gezin bij en laat hem die regels volgen door ze voor hem ook plezierig te maken. Je helpt hem bij het leren van de sociale omgangsvormen tussen honden onderling door hem in aanraking te brengen met leuke, sociale honden waar hij dus geen nare ervaringen mee zal opdoen en die hem kunnen leren wat de regels van het spel zijn. Je laat hem zo veel mogelijk verschillende leuke mensen ontmoeten, waar hij eigenlijk alleen maar leuke ervaringen mee opdoet. Je zorgt dat hij zich veilig bij je voelt, dat hij je vertrouwt en dat hij voldoende zelfvertrouwen ontwikkelt om de wereld aan te kunnen. Je helpt hem kortom, om binnen zijn mogelijkheden en met zijn persoonlijkheid, er het beste van te maken.

bron

[Jaap*]

Weer iemand die twee a4-tjes nodig heeft om te zeggen dat je een hond niet moet mishandelen.

[Jaap*]

Hoe doe je dat? Niet door hem fysiek te straffen, dat mag duidelijk zijn. Dat maakt een hond alleen maar meer onzeker én het zet de relatie onder druk.

Oneens als definiërende beschrijving.
Ik ben een fervent tegenstander van overheersen door pijn, maar het aftuigen van een hond maakt hem niet zo zeer onzeker. Want als een hond op consequente wijze een knal voor z'n harses krijgt voor bepaald gedrag kan hij daar net zo goed veel zekerheid aan ontlenen.
Het is juist het ónbetrouwbare gedrag waardoor een hond onzeker wordt en waar de vertrouwensrelatie onder druk komt te staan.
Daar hoef je hem niet voor te slaan. Vaak juist niet.

[korthaar]

En weer krijgt MG gelijk.

[Jaap*]

Nou nergens om, maar ik heb aan de hand van de instructies van de heer Gaus ook heel wat honden vernield zien worden hoor. Met z'n negeren.
Je moet je gewoon nooit willen ophangen aan één verhaal of theorie. Daarmee doe je honden veel tekort. Waarom de beperking opzoeken

[Lunatic]

En weer krijgt MG gelijk.

Eerlijk? Als er één altijd liep te tetteren dat je de baas over je hond moet zijn (roedelleider) dan was hij het wel!

Ik snap sowieso niet dat mensen dit soort lappen tekst en de vergelijking met wolven nodig hebben om op een normale manier met hun honden om te gaan gewoon je gevoel volgen en je verstand gebruiken, meer is er niet nodig!

[Tiny]

gewoon je gevoel volgen en je verstand gebruiken, meer is er niet nodig!

Precies!

Ik kreeg Beau nog voor het internettijdperk, wist ik veel over hoe en wat over honden, ik was een echte kattenmens. Ik heb het op gevoel gedaan, en ja ik heb best wat foutjes gemaakt, maar ik gebruikte een beetje dezelfde opvoeding als die ik mijn zoon gaf. Zoveel mogelijk positief en alleen straffen op een heterdaad want achteraf vond ik onzin. En bij sommige heterdaadjes schiet ik in de lach dus heel veel straffen heb ik nooit gedaan. Ik keek naar het hondje en hoeveel hij aankon en wat hij het liefste deed, en daar schikte ik mij dan in. Ik heb honden voor mijn plezier en moet er niet aan denken om de hele dag met rangorde of dergelijke bezig te zijn. Als Kier een paar keer om een knuffel komt vragen dan krijgt ze die, ik vind het veel te lekker om even te kroelen Ik begrijp best dat als je een hele roedel aan honden hebt je wat meer op je strepen moet gaan staan, je kunt niet de hele dag bezig zijn met je hond te plezieren maar ook dat kan op een zachte manier.

[S@ndr@]

Ik heb zelf heel erg de behoefte aan harmonie denk ik, dus dat zal ik ook altijd zoeken, wil ook zeggen dat als er een willens en wetens buiten de boot piest dat ik daar actie op onderneem zeg maar en dat hoeft niet gelijk resultaat te hebben, als het op termijn maar werkt ik heb de tijd, meestal wel

[gyanty]

An sich zit er veel in dit artikel, maar ik krijg ook een beetje de kriebels van dit soort artikelen, want het barst van de cirkelredenaties en drogredeneringen.

Er wordt verwezen naar de onderzoeken naar wolven die al oud zijn. Dat we daar niet naar mogen kijken, want die dieren werden geobserveerd in gevangenschap met wisselende groepen. Groepen die in de natuur niet bestaan zouden hebben, want door de mens samengesteld. Nee we moeten kijken naar de groepen in de natuur, die harmonisch samenleven, wat families van elkaar zijn.

Maar wat is nou een eerlijke vergelijk met onze huishonden. Die leven toch ook in gevangenschap. In beperkte ruimtes met groepen die wij zelf samenstellen en ook de contacten op straat zijn allemaal door ons geregisseerd. Is de vergelijking met wolven in gevangenschap dan niet aannemelijker dan wolven in het wild? Misschien zijn de uitwerkingen en de conclusies uit die onderzoeken niet zo correct, maar ik denk dat er meer overeenkomst zit in het 1 dan het ander.

En nee dat zegt dus niet dat als er een 'alphawolf' is die met harde hand de boel handhaaft wij dat ook zouden moeten doen. Ik denk dat we eens op moeten houden met te denken dat wij een roedel met onze honden vormen. De honden willen prima met ons samenleven. Zoeken on gezelschap op, is makkelijk want ze worden door ons verzorgd, jaja honden zijn ook niet zo dom, maar ze weten heus dat wij geen hond zijn en dat wij al helemaal geen surrogaat zijn. Ze zien on gewoon als andere dier soort net als elk ander dier. Dat wij bereid zijn om hun op bepaalde vlakke enigszin te begrijpen en te gemoed te komen. Maar de hond blijft hond en de mens blijft mens en we leven prima met elkaar in dezelfde omgeving. We gaan een connectie aan, maar uiteindelijk begrijpen we nog steeds maar een fractie van het wezen hond en meer zullen we ook nooit begrijpen. Wij zijn en blijven mensen en kunnen een ander dier (en soms al een ander mens) nooit volledig begrijpen.

Overigens juich ik positief omgaan met de hond van harte toe.

[iones]

Ik vind dat de aanpak per hond moet verschillen. Elke hond is anders en heeft andere aanpak nodig.

En dat negeren, daar heb ik nooit in geloofd. Niet bij honden en niet bij kinderen.
Negeren leert alleen maar dat er geen consequenties volgen op negatief gedrag.

[malinois]

En weer krijgt MG gelijk.

Hmm laat ik daar nou erg anders over denken ...

[malinois]

Negeren kan ik ook niet... niet bij mensem en niet bij dieren...

[korthaar]

Negeren kan ik ook niet... niet bij mensem en niet bij dieren...

Negeren is slechts een onderdeel van de training.
Een aandachts oefening aan een wat langere leiband, waar bij je door wendingen te maken en hierbij de hond volkomen te negeren de hond netjes leert volgen, vind je misschien wel hosanna,

[Angelique.]

Ik begrijp best dat als je een hele roedel aan honden hebt je wat meer op je strepen moet gaan staan, je kunt niet de hele dag bezig zijn met je hond te plezieren maar ook dat kan op een zachte manier.

Ik kom er op sommige momenten niet met koetsiekoetsie dan word het een zooitje hier
Dus ze krijgen hier echt wel eens die spreekwoordelijke draai om hun oren of een grote mond, sommigen dan, sommigen hebben aan 1 blik genoeg.

[malinois]

Negeren kan ik ook niet... niet bij mensem en niet bij dieren...

Negeren is slechts een onderdeel van de training.
Een aandachts oefening aan een wat langere leiband, waar bij je door wendingen te maken en hierbij de hond volkomen te negeren de hond netjes leert volgen, vind je misschien wel hosanna,

Maar zo wil ik mn hond niet leren volgen... hier volgen ze alleen op t veld met handjes vol worst en balletjes. Thuis wil ik alleen dat ik er niet als een veertje achteraan ga ... das de enige voorwaarde. Ik vind jouw vb juist zoiets 'ouderwets'

[Jackira]

Mijn idee van omgang met m'n honden is dat ik de honden tegen kan houden van ongewenst gedrag, op een manier die niks met agressie te maken heeft, en dat ze weten wat wel gewaardeerd wordt wat betreft gedrag. Dus inderdaad die betrouwbare persoon zijn, die uitstraalt dat het prettig is om bij te zijn met saamhorigheid momenten.

Dat wil niet zeggen dat ze alles maar mogen. En een "nee" kan op heel veel manier uitgesproken worden. En dan is er nog verschil in de mate van ongewenst gedrag. Een rookworstje van de aanrecht pikken is voor mij van een heel andere orde dan de buurman bijten, maar zal wel op dezelfde manier voorkomen worden alleen de intensiteit daarvan is anders.

Rangorde regels en leiderschap lap ik al heel lang aan m'n laars, ik voel me prettig bij een betrouwbare en saamhorige situatie. En dat werkt goed met mijn honden. Ik geniet echt van de saamhorigheid in onze roedel honden, zij weten waar ze met mij aan toe zijn en omgekeerd.

[ranetje]

En dat negeren, daar heb ik nooit in geloofd. Niet bij honden en niet bij kinderen.
Negeren leert alleen maar dat er geen consequenties volgen op negatief gedrag.

Je hebt wel negeren en negeren.
Ik kan het ook. Als ik achter de pc zit en er komt er eentje om aandacht zeuren en ik heb geen zin dan negeer ik. Uiteindelijk gaan ze dan weg want ze weten ook wel dat het niet gaat lukken
Maar als er eentje aan de tafelpoot zit te knagen of in mijn klauwen zit te bijten dan negeer ik niks.

Precies

Ik heb van Rana echt goed geleerd wat negeren inhoudt

[Miranda]

Pas als agressie binnen een roedel plaatsvindt is dominantie een mogelijke verklaring.

En in alle andere gevallen is er sprake van angst of onzekerheid, zo stelt het artikel. Oh

Ik ben helemaal voor harmonie, geduld, sturen en coachen.
Maar waar een hond een draai om de spreekwoordelijke flappers verdiend, ga ik niet lopen negeren.
Dat we even weer weten wat we ook alweer afgesproken hadden.

[malinois]

Pas als agressie binnen een roedel plaatsvindt is dominantie een mogelijke verklaring.

En in alle andere gevallen is er sprake van angst of onzekerheid, zo stelt het artikel. Oh

Ik ben helemaal voor harmonie, geduld, sturen en coachen.
Maar waar een hond een draai om de spreekwoordelijke flappers verdiend, ga ik niet lopen negeren.
Dat we even weer weten wat we ook alweer afgesproken hadden.

Precies!

[ellen en de birmanen]

af en toe een hartig woordje doet wonderen
ellen

[Daisy@]

Precies. Ik ben ook niet van het negeren. Ik kán het niet. Lik op stuk als ze daadwerkelijk weten wát ze verkeerd doen. (want dat is een voorwaarde)
Dat gekoetsiekoetsie kan ik ook niets mee. Ben zelf ook niet slechter en zieliger geworden van af en toe een klap op mijn billen. Ik wist precies waar ik aan toe was.
En ik heb het echt niet over mishandelen. Maar zo nu en dan een goed gesprekje kan wonderen doen.

[laeken]

Ik vind negeren het best werkende middel om een hond op te voeden. Als je het kan is het een ultieme manier van gedrag aanleren en gedrag weg laten sijpelen uit het leven van je hond. Mijn honden, toen wij nog een roedel hadden waren perfect getraind DOOR negeren. Als mijn honden bv aandacht kwamen vragen dan konden ze dat soms krijgen. Soms niet. Als ze het niet kregen dan zei ik, "zo is braafffff" op een hele kalme en lieve manier. Dat betekende echter, wegwezen want wat je ook doet, hier is niets meer te halen. Ik keek meteen de andere kant op na die zin en negeerde de honden volkomen. Na enkele maanden wisten de honden precies wat "zo is braaf" betekende. Dat ze beter iets zelf konden gaan doen. En ze kwamen dan dus spelen, of aaien, of wat dan ook. Dan gaf ik aandacht, speelde met ze en dan als het klaar was zei ik "zo is braaf" en weg liepen de honden om direct volledig hun aandacht van mij af te halen.

Een andere hele goede manier van trainen voor mij is negeren als Bas niet komt als ik riep. Die toestanden komen niet meer voor maar soms had ze in het begin even bananen in de oren. Ik zeg Bas! Kom! en dan bleef ze snuffelen. Ik loop dan gewoon door, negeer haar en als ze dan uiteindelijk kwam negeer ik een minuut of 2 door. Ze kan dan dus niks bij me halen. Geen oogcontact. Niks.

Als ik roep en ze komt aanrennen dan praat ik blij met haar tijdens het rennen. Jaaaaa, goed zo! En dan aai ik haar soms of ik prijs haar. Dan geniet ze zichtbaar van die aandacht. Nu komt het niet meer in haar op om niet te komen als ik roep. Even voor de duidelijkheid, ik beloon NOOIT met snoep, nooit met spel maar altijd op stem en een aai of aandacht. Ik straf nooit als ze niet komt.

Als je goed om gaat met het fenomeen negeren is het een enorm sterke kracht in opvoeding. De zo is braaf was bij Wuilus 100% ingesleten en later ook bij Cleo, Eva en Dapper. Het werkt gewoon. Het enige wat je moet doen is NOOIT meer reageren als je zo is braaf hebt gezegd. Net wat Nanna zegt dus.

En wat je moet leren is de uitdovende gedragingen te accepteren. Krabben aan je armen, piepen, aankijken etc. Jij moet sterker zijn maar daarna heb je de beste kaart in handen die je kan hebben. Nl een absoluut feit waar de hond nooit meer aan twijfelt. Zo is braaf klinkt ook nog lief. En mijn honden waren dan meteen weg en gingen iets anders doen. Op straf, op commando of op dwang had ik dat nooit kunnen bereiken. Dan ben je nl alsnog met je honden bezig. Soms is negeren de beste training om bepaalde doelen te bereiken met ongeëvenaard effect.

[malinois]

Nou als ik er klaar mee ben schijnt dat erg duidelijk te zijn hier hoor

En t zal best werken maar hier niet om t simpele feit dat ik er niet in geloof en t niet kan/wil. Dus werkt t dan ook niet.

[Miranda]

Zo is braaf klinkt ook nog lief. En mijn honden waren dan meteen weg en gingen iets anders doen. Op straf, op commando of op dwang had ik dat nooit kunnen bereiken. Dan ben je nl alsnog met je honden bezig. Soms is negeren de beste training om bepaalde doelen te bereiken met ongeëvenaard effect.

Nou, op commando (wegwezen) werkt dat anders prima hoor.
En dat is overigens wat jij óók doet, alleen klinkt jouw commando anders. Jij zegt 'zo is braaf', maar het commando betekent wegwezen/laat me met rust. Dat is geen negeren.
Dat je de hond daarna negeert lijkt me evident. Je had namelijk gezegd dat je even geen behoefte had aan de hond. Moet je dat commando niet gaan ondermijnen door toch met de hond bezig te zijn.

[Caro.]

Ik gebruik het negeren vooral als het om eten gaat: Puchu is een grote vreetzak en - doordat we ook weleens wat geven -
kan hij blijven bietsen. Daar heb ik dus een hekel aan.
Ik gebruik sinds een tijd het wordt 'OP', heel duidelijk en kort en krachtig en daarna negeer ik hem volkomen. In het begin
was het natuurlijk nog dreutelen, maar na een tijdje begreep hij het volkomen.
Pak ik nu de koekjes, dan komt hij aanrennen 'yeahhhhh koekjes, biets biets', hij krijgt vervolgens een koekje (want ik wil
gewoon wat kunnen geven) en dan is het duidelijk zeggen 'OP!' en gaat hij weer weg.
100% consequent zijn is hierbij het belangrijkste, het moet een volkomen duidelijk gegeven zijn zonder enige uitzondering.

Verder gebruik ik van alles eigenlijk, ik geef 'm zeker ook weleens op z'n kop voor iets, dat schuw ik niet, maar aan de
andere kant beloon ik ook veel en kan ik dus ook het negeren toepassen.
Diverse dingen vragen een andere benadering vind ik.
Ik weet nog dat ik naar puppycursus met hem ging en een kind kwam aangerend en kleine Puch zette me toch een muil op
ik corrigeerde hem toen en kreeg ik m'n lazer van de instructrice: ik moest dit gedrag negeren. Nou daar was ik het dus helemaal
niet mee eens
Als hij in huis blaft en ik vind het mooi geweest, dan zeg ik ook duidelijk 'Klaar nu!' en ga ik echt niet negeren en luistert ie dan
niet, dan kan hij zo doorlopen naar zijn plek en daar voorlopig blijven liggen.

[Miranda]

Ik weet nog dat ik naar puppycursus met hem ging en een kind kwam aangerend en kleine Puch zette me toch een muil op
ik corrigeerde hem toen en kreeg ik m'n lazer van de instructrice: ik moest dit gedrag negeren. Nou daar was ik het dus helemaal
niet mee eens

Oh, Skadi zou dat ge-wel-dig vinden, als ik die krijsmuil van d'r zou negeren

[Caro.]

Overigens, bij een pup opvoeden negeer ik eigenlijk niet zoveel: aan tafelpoten knagen, wordt dus niet genegeerd.
Dat is zelfbelonend gedrag en krijg je er door negeren volgens mij nooit uit.
Het is een duidelijk 'nee!' en iets anders aanbieden wat wel mag.
Het puppy bijten wordt ook niet genegeerd en het eerst wat een pup zo ongeveer aangeleerd krijgt bij mij is het woord
'nee' met daarbij een priemende blik en hem weghalen uit de situatie en eventueel wat anders aanbieden.

[Caro.]

Ik weet nog dat ik naar puppycursus met hem ging en een kind kwam aangerend en kleine Puch zette me toch een muil op
ik corrigeerde hem toen en kreeg ik m'n lazer van de instructrice: ik moest dit gedrag negeren. Nou daar was ik het dus helemaal niet mee eens

Dat bedoel ik dus. Er wordt vaak zo doorgeslagen gereageerd. Alsof de hond een prinsje met een zieltje van glas is die een meltdown krijgt van een simpel foei

Nou inderdaad
Gewoon duidelijkheid 'kop dicht!' dus.

[malinois]

Praat me niet over die cursussen...
Ben er ooit weggestuurd met dober Boy. Die gewoon niet zn balletje wilde lossen, gewoon niet. Ik stond letterlijk het hele uur dat die cursus duurde (en ik lieg echt niet) met een worst in mn handen omdat ik MOEST ruilen... tja Boy dacht daar heel anders over leek niet eens naar de worst laat staan dat hij hem wilde ruilen. Toen dit de 3e les op rij weer gebeurde (meer mocht ik dus ook niet doen alleen ruilen en als ie dat niet wilde negeren) en hij vervolgens ook ontdekt had daarbij nog vervaarlijk te gaan grommen werd ik pissig en heb hem een tik verkocht. Niet hard maar voor hem wel erg onverwacht omdat dit voorheen toch nooit gebeurde... nooit meer problemen met lossen gehad... heb maar een andere cursus gezocht

[laeken]

En in mijn ogen weten honden die een commando krijgen om bij je weg te blijven of die dat door middel van sturend gedrag van hun baas gaan doen het laatste woord te houden. Je moet immers reageren op de hond. Interactie met hem aangaan en zorgen dat hij iets doet wat moet. Bij Eva werkte een commando als aandacht. Dus als zij aandacht kwam vragen en ik moest dat stoppen door haar een commando plaats te geven dan ging ze dat leuk vinden. Ah, ik verveel me, ik ga de baas Plaats! laten roepen. Ik weet zeker dat ze daar plezier in had gekregen. Als ik zei, zo is braaf, dan liep ze gewoon doodkalm weg maar bleef ze verder vrij om te doen wat ze wilde. Dus ze kreeg geen commando maar er was wel meteen duidelijk dat ze het alleen even niet bij mij moest zoeken. Ik wil nl niet in een situatie komen dat ik mijn honden op de plaats of zelfs in een bench moet doen om zelf rust te hebben. Ze mogen van mij gerust spelen, rondrennen in de tuin of wat dan ook. Als ze mij maar even met rust laten....Dus ga in je mand! Of AF! oid vind ik niks. Dan staren ze je vanuit de mand aan wachtend op de volgende aandacht.

Toen ik nog niet negeerde ging Wuilus neusfluiten als ze in haar mand gestuurd werd. Ja, ze deed wel wat ze moest doen maar het werkte averechts. Ook stak ze dan een poot uit de mand en kroop liggend weer mijn kant op. Het hele afwijzen van aandacht werd een heus gevecht om aandacht. Een hond die een uur naar je staart of gaat neusfluiten. Dat kan natuurlijk ook een gevolg zijn van wat ik verkeerd doe hoor. Maar je doet wat bij je past en bij mij is dat negeren. En wat ik wil zeggen is, negeren is indien correct uitgevoerd dus wel degelijk een krachtige methode. Niet af te doen met werkt niet, kan niet en daar zijn mijn honden niet geschikt voor. Bij mij werkte het nl bij al mijn honden. Maargoed, dat komt omdat ik het blijkbaar vanzelf goed deed.