Oude hondjes

[xSuzannex]

Cas wordt oud, hij is nu ruim 14.
Ik merk dat ie doof wordt en minder goed ziet. Vervelende pijntjes heeft hij al wat langer.
Het dove valt vaak niet zo op omdat ik altijd veel met gebaren doe, maar nog niet genoeg. Voor nee heb ik geen gebaar, en als ik nu gewoon "nee" zeg als hij zeurt om iets dan staat hij heel blij te kwispelen. Als ik iets harder nee zeg duikt hij in elkaar alsof hij een klap heeft gekregen.
Tijd om een nieuwe nee duidelijk te krijgen dus. Met een gebaar wat zo duidelijk is dat hij het ook nog kan zien als hij nog wat slechter ziet.
Bij het eten moet ik soms 3x ja toe maar zeggen voor hij begint, omdat hij het nog niet had verstaan. Hij is volgens mij rechts ook dover dan links want als er rechts wat gebeurt kijkt hij ineens naar links.

Zijn doofheid en zijn mindere zicht zijn nog niet heel extreem gelukkig. Maar als hij slaapt kan ik zonder dat hij wakker wordt naar bed gaan, als de bel gaat terwijl de televisie aan staat hoort hij het niet, als er een hard geluid is (een glazen onderzetter die valt) wordt hij bang en kan hij niet plaatsen waar het geluid vandaan komt en wil alleen maar vluchten. Zelfs als ik dan met hem en de onderzetter op de grond ga zitten en ermee op de grond tik kijkt hij verwildert om zich heen en wil alleen maar weg.
Met zijn ogen is het ook nog niet voor iedereen duidelijk dat hij slechter ziet. Maar ik kan merken dat hij veel meer met zijn neus doet tegenwoordig. Als ik naar een andere kamer loop dan komt hij met zijn neus op de grond achter me aan, als ik net de lampen uit heb gedaan en de tussendeur al wat verder dicht dan botst hij er tegenaan.
Met uitlaten begon hij ineens woest te grommen naar iets. Hij durfde er niet naar toe te gaan. Er zat een plastic tasje vast aan een struik en dat had wel wat weg van een konijn denk ik. Samen er naartoe gelopen, maar pas toen hij eraan kon snuffelen zag hij dat het maar een zakje was.

Oude hondjes...

[Le Grand]

Ach, oude hondjes.. Ze hebben iets heel vertederends vind ik.

[veertje]

Ik herken het wel een beetje. Biry begint ook steeds meer te kwakkelen en heeft staar, ze is nu 12.5 jaar. Bij Joris kwam laatst ook het besef dat hij toch een dagje ouder wordt (bijna 11). Hij wordt grijzer en heeft nu echt een oude mannen kopje met ingevallen wangetjes. Het is wat die oudjes..

[Tamara/Bayko]

Ach, oudje Cas. Vertederend maar tegelijkertijd soms ook moeilijk om te zien hoe je maatje echt oud wordt en steeds meer moet 'inleveren'.
Ik merk aan Cyntha (bijna 12) ook dat ze het achteruitgaan van haar zicht steeds meer compenseert door haar neus nog intensiever te gebruiken. Bij benadering van of door mensen moet tegenwoordig eerst uitgebreid aan broekspijpen of handen gesnuffeld worden ter identificatie. Cyntha's ogen zijn nog niet superslecht, maar je merkt aan steeds meer dingetjes dat het minder wordt. 's Avonds in het donker als ze volledig opgaat in een snuffelronde op het gras en ik ondertussen een klein stukje verder loop, ziet ze niet altijd meer direct waar ik sta te wachten. Dan moet ze eerst even goed om zich heen kijken om vervolgens zo snel als haar pootjes haar nog kunnen dragen naar me toe te komen.
Afgelopen herfst liepen we met haar door een vreemd bos. De zon scheen door het bladerdek. Er lagen een paar omgezaagde bomen in kleinere stukken gehakt. Cyntha bleef stilstaan en durfde absoluut niet langs de blokken te lopen. Geen gedrag wat we van haar kenden. Ik denk dat ze door de lichtinval niet goed kon zien wat de voorwerpen waren en het daardoor niet helemaal vertrouwde. Uiteindelijk kwam ze wel achter ons aan, maar het was voor ons wel weer even een bevestiging dat er echt dingen aan het veranderen zijn.
Waar ik Cyntha vroeger door een minimale beweging met m'n wijsvinger alle richtingen op kon dirigeren, gebruik ik tegenwoordig een wijds armgebaar. Ik houd er rekening mee dat Cyntha's reactietijd wat hoger ligt en ze niet meer zo snel naar me toe kan rennen als toen ze fysiek helemaal 100 % was. Gelukkig zijn er hier in de directe omgeving nog genoeg mogelijkheden om haar zonder gevaren los te laten lopen.
Het hoort allemaal bij het ouder worden en het heeft wel wat aandoenlijks vaak, maar het confronteert je ook met het feit dat het leven van je hond eindig is en dat dat einde steeds dichterbij komt..

[xSuzannex]

ach al die oudjes.
Sneu he als ze dingen zo verkeerd begrijpen.
Het heeft idd wel iets aandoenlijks, en ik hoop dat we nog heel lang zo samen mogen klungelen met zoveel meter lopen, zoveel meter meeliften op de scoot, omdat hij van beide mank wordt moet dat elke zoveel minuten afgewisseld worden terwijl thuis laten ook geen optie is.

Soms heeft Cas ook wel geluk hoor, door zijn doofheid. Hij begrijpt me behoorlijk vaak verkeerd en omdat hij dan zo schrikt als ik nog iets harder duidelijk probeer te maken dat het wat anders was, geef ik hem vaak zijn zin. Dus nou ja, dan komt hij ermee weg door toch ineens een poging te doen om op de bank te springen ondanks dat ik nee zei en geen toe maar. Of toch maar dat koekje, of een extra keer naar buiten.
Al verdenk ik hem ervan dat ie het soms best wel had begrepen hoor...
Ik vind het ook wel leuk hoe hij met dingen weg kan komen omdat ie oud is haha.

Ik krijg het er benauwd van als ik me realiseer dat hij toch echt geen 10 jaar meer zal leven.
Een jaar of 5 terug als iemand vroeg hoe oud zo'n hondje nou werd, zei ik altijd, ach, een jaar of 14/15. Ik moet er niet aan denken.
Gelukkig is hij op zijn gewone kwaaltjes na nog hartstikke gezond en blij.

[Maartje]

Heel herkenbaar.
Tess gaat richting de 14,5. Op zich een enorme prestatie, want 7 jaar geleden ging bij haar de reserve tijd in. Maar ze blijft het doen, wel met medicatie en terugvallen, maar toch.
Ze is sinds een jaar of twee bijna helemaal doof. Eerst viel dat niet op omdat ze op de andere honden let en daaraan ziet wat die horen en omdat ze reageert op subtiele gebaren. Het geluid dat ze nog wel hoort vindt ze na de jaarwisseling soms ineens eng. Bij vlagen loopt ze mank, want haar ellebogen worden slechter en ze heeft het en der artrose. Ook wordt haar bespiering slecht en krijgt ze anabolen. Toch wandelt ze nog graag en ze loopt ook nog langere stukken en ook stukjes naast de fiets kan ze erg waarderen. Maar vroeger was ze aan het rennen, rennen, jagen en rennen, nu loopt ze in een drafje tot een meter of 20 voor mij uit.
Slapen doet ze nu veel dieper, ze merkt het soms niet eens dat ik thuis kom en kijkt dan heel verbaasd: waar kom jij vandaan ineens?
Ze is verder onrustiger dan vroeger, ze zeurt meer om voer en doordat ze niet meer hoort is dat moeilijker te stoppen. Gedeeltelijk door de prednison die ze krijgt, gedeeltelijk omdat ze niet gek is en weet dat ze uiteindelijk haar zin krijgt, maar waarschijnlijk ook door ouderdom.
En ik word steeds makkelijker. Ze mag meer, ik help haar indien mogelijk en als ze zeurt geef ik haar vaker wat. Wil ze op de bank, dan schuif ik op of jaag ik een andere hond weg. Wil ze naar buiten, doe ik de deuren open. Ik zorg voor een voorraad kluifmateriaal die ze nog wel weg krijgt. De cv blijft nu overdag aan ondat Tess het anders koud krijgt en 's nacht slaapt ze op bed en vindt ze het koud til ik de deken op
En aan de ene kant vind ik het maar niets dat ze langzaam maar zeker steeds meer inlevert, maar ze wordt ook steeds aandoenlijker en aanhankelijker

[annemick]

Ja, inderdaad herkenbaar. Ook bij Mickey van nu ruim 13.
Haar zicht wordt minder, haar bal zoeken duurt wat langer dan vroeger maar vooral in het donker, als wij b.v. s avonds het p&p rondje doen dan stopt ze om de zoveel meter om achterom te kijken en haar neus in de lucht te steken of ze iets ruikt.
Bij grotere afstapjes wordt ze wat onzeker maar neemt nu toch nog een sprongetje als het moet.
Op het fiets/wandelpad naar het bos let ik extra op omdat ze nu niet meer zo snel uit zichzelf aan de kant gaat als een fiets aankomt, haar gehoor is ook iets minder geworden.
Bedelen kan ze als de beste en ach daar verwen ik haar ook wel in tegenwoordig.
Ik denk wel steeds meer in seizoenen, ze heeft sinds een paar maanden hartmedicatie en je weet dat haar leven fragieler wordt, ze geniet zelf nog erg van elke dag al slaapt ze veel meer en dieper dan vroeger.
Ik vind haar zo aandoenlijk en hoop tegen beter weten in dat ze nog tijden meegaat.

[xSuzannex]

Blegh, en dan ineens is er dat moment dat je voor het eerst een echte bult vindt.
Waarschijnlijk maar een vetbultje, het zit gewoon los en hij heeft er geen last van. Maar ik schrok wel even.

[Ri@nne]

Cas wordt oud, hij is nu ruim 14.
Ik merk dat ie doof wordt en minder goed ziet. Vervelende pijntjes heeft hij al wat langer.
Het dove valt vaak niet zo op omdat ik altijd veel met gebaren doe, maar nog niet genoeg. Voor nee heb ik geen gebaar, en als ik nu gewoon "nee" zeg als hij zeurt om iets dan staat hij heel blij te kwispelen. Als ik iets harder nee zeg duikt hij in elkaar alsof hij een klap heeft gekregen.
Tijd om een nieuwe nee duidelijk te krijgen dus. Met een gebaar wat zo duidelijk is dat hij het ook nog kan zien als hij nog wat slechter ziet.
Bij het eten moet ik soms 3x ja toe maar zeggen voor hij begint, omdat hij het nog niet had verstaan. Hij is volgens mij rechts ook dover dan links want als er rechts wat gebeurt kijkt hij ineens naar links.

Zijn doofheid en zijn mindere zicht zijn nog niet heel extreem gelukkig. Maar als hij slaapt kan ik zonder dat hij wakker wordt naar bed gaan, als de bel gaat terwijl de televisie aan staat hoort hij het niet, als er een hard geluid is (een glazen onderzetter die valt) wordt hij bang en kan hij niet plaatsen waar het geluid vandaan komt en wil alleen maar vluchten. Zelfs als ik dan met hem en de onderzetter op de grond ga zitten en ermee op de grond tik kijkt hij verwildert om zich heen en wil alleen maar weg.
Met zijn ogen is het ook nog niet voor iedereen duidelijk dat hij slechter ziet. Maar ik kan merken dat hij veel meer met zijn neus doet tegenwoordig. Als ik naar een andere kamer loop dan komt hij met zijn neus op de grond achter me aan, als ik net de lampen uit heb gedaan en de tussendeur al wat verder dicht dan botst hij er tegenaan.
Met uitlaten begon hij ineens woest te grommen naar iets. Hij durfde er niet naar toe te gaan. Er zat een plastic tasje vast aan een struik en dat had wel wat weg van een konijn denk ik. Samen er naartoe gelopen, maar pas toen hij eraan kon snuffelen zag hij dat het maar een zakje was.

Oude hondjes...

Dit heeft Bonnie ( bijna 16) ook.. Daar heb ik nog wel de meeste moeite mee..

[wolvster]

Axel is nu ook bijna 16. Arm beest is blind, doof en aan het dementeren.
's Avonds loopt hij tegen dingen op, of staat bij het verkeerde huis stil bij het uitlaten.
Van Murdock moet hij niets hebben, dat gespring om hem heen. Daarom lijn ik Murdock maar aan als ik bij mijn ouders op visite ben.
Laatst heeft Axel mij zelfs gebeten omdat hij dacht dat ik Murdock was.
Kan het hem niet kwalijk nemen, hij heeft het gewoon niet meer door.
Het is naar om te beseffen dat het nu niet lang meer zal duren, toch ben ik dankbaar dat hij zo oud is geworden.

[Laura84]

ach gosh, ik lees jullie verhalen en denk terug aan de tijd die ik met onze vorige oudjes heb mee mogen maken. Zo kostbaar maar soms zo moeilijk

[marian*]

ach gosh, ik lees jullie verhalen en denk terug aan de tijd die ik met onze vorige oudjes heb mee mogen maken. Zo kostbaar maar soms zo moeilijk

Idem.

[joline]

ach gosh, ik lees jullie verhalen en denk terug aan de tijd die ik met onze vorige oudjes heb mee mogen maken. Zo kostbaar maar soms zo moeilijk

Hier hetzelfde.
Onze vorige oudje heb ik in zijn laatste tijd heel erg verwend.

[Floortje]

Herkenbaar dit.
Ik kan me de verhalen over Casper op het forum nog wel herinneren. 14 jaar alweer, tijd gaat snel.
Fribbel wordt in april 12. En ook hij begint ouderdomskwaaltjes te vertonen.
Hij wordt ook behoorlijk doof. Laatst schrok hij zich nog te pletter van een aankomende auto, ik had die allang gehoord, maar hij dus niet.
Maar gelukkig heeft hij ook nog regelmatig goede momenten. Als hij met Tiba speelt dan is hij net een puppy. Maar na een kwartiertje spelen slaapt hij wel de rest van de dag.

[Pemba]

Tenzin is bijna 15 en is aardig aan het dementeren maar zijn lijf werkt nog aardig mee.
Hij ziet nog wel wat maar hoort heel weinig meer.
In het bos huppelt hij nog lekker mee maar zit wel aan de flex want anders ben ik hem kwijt.
Hij raakt in paniek als hij me niet snel genoeg ziet en gaat dan zomaar op een holletje een ander pad in.
Of hij loopt helemaal niet als er geen riem aan zit.
Hij wordt wel een gevaar in het verkeer. Zodra ik de riem korter neem omdat er iets aankomt gaat hij als een wilde de andere kant juist op trekken.
Maar ondanks zijn kwaaltje is het nog een bijzonder vrolijke hond, altijd blij

[Renske]

Oudjes

Het kooikerhondje van mijn ouders wordt volgende maand ook 15, net als (op 1 na) 4 van zijn nestgenoten. Dus 5 door ons gefokt al bijna 15 jaar . Bijzonder en mooi maar ook jammer om ze achteruit te zien gaan.

[kiki78]

Heel herkenbaar, Daan wordt ook steeds dover en zijn zicht steeds slechter. Tijdens het wandelen snuffelt hij steeds even aan mijn been om zeker te weten dat hij de goede benen heeft. Hij leest steeds langer krantjes, net alsof het niet door komt wat hij ruikt.
Als hij achter blijft of de verkeerde kant op gaat rent Dieber naar hem toen en blijft bij hem, ze maakt dan een apart piep geluidje zodat ik weet dat ze bij hem is.
In huis heeft hij veel meer privileges dan de andere, ik til hem op de bank en er weer af als hij dat wil. de deur naar de tuin gaat steeds open als hij die kant op loopt.
Ik loop in de weekenden vaak met de buggy zodat hij toch nog mee kan naar andere plekken. Door de week ligt hij altijd voorin de bus en delen we de lunch en krijgt hij vaak een snoepje. Tijdens de wandelingen met de roedels blijft hij op de bus passen en als ik terug kom mag hij rond scharrelen. Hier geniet hij enorm van.

Als ik eerlijk ben voelt het soms wel als een belasting, hij beperkt me ook erg in de dingen die ik wil. Lange wandelingen en lekker struinen gaat niet meer. Niet alle paden zijn echt buggyproof en voor Daan is het te vermoeiend om heel lang in de buggy te zitten aangezien hij niet gaat liggen. Bij alles moet ik rekening met hem houden. Ik doe het met liefde en mag me gelukkig prijzen dat deze kanjer nog steeds in mijn leven is. Over een maand wordt hij 17 en ik hoop dat ik nog een tijd van hem mag genieten. Het doet pijn om te beseffen dat het afscheid steeds dichterbij komt. Het is een taaie die steeds weer als hij niet lekker is weer opkrabbelt. Zolang hij nog zijn kraaloogjes heeft en het huis afbreekt rond etenstijd pas ik mijn leven aan. Verdwijnen de kraaloogjes dan is het over en mag hij gaan.