Het HondenForum

je ouder wordende hond, Bigboy het zijn nog kleine dingen waar je het aan gaat merken.
Hij ziet het allemaal niet meer zo goed in het donker. dan laat je overal een lampje branden.
Springt niet meer uit zichzelf op de bank. dan help je hem een handje.
Hij hoort het allemaal niet meer zo goed en reageert veel later. dan wacht je geduldig tot hij reageert.
Hij wil het liefst heel de dag tegen je aan liggen op de bank. dan maak je een plaatsje voor hem vrij.

Maar toch ...toch twijfel ik aan hem.
Als ik in het donker een koekje uit de pot pak hoe zachtjes ook, staat hij vooraan ook al lag hij te slapen in een andere kamer.
Als ik zit te eten op de bank en Bros heeft het trapje voor de bank geblokkeerd dan kan hij heel vlug op de bank springen om op mijn bord te kijken wat ik heb.
Als ik op de bank zit/hang/lig en Bros ligt al naast mij dan gaat hij helemaal relaxed aan het einde liggen.

Volgens mij word ik echt voor het lapje gehouden door mijn braafste jochie van de klas.

Ik moet er ook om lachen. Het is zo herkenbaar.

Hij lijkt mijn moeder wel .

Hahaha jep! Hij heeft je in de tang!

Haha, erg herkenbaar met mijn dame van (over 2 weekjes) 9. Maar ik hoor de boel dan ook wel knakken als ze de bank op springt. Na dat beestje een half uur gemotiveerd te hebben om de daadwerkelijke sprong te maken, uiteraard.

Maargoed, heb ik iets lekkers voor d'r, kan ze het ineens héul snel

Ik weet niet oud bros is? Wel dat hij zeker niet dement is

Die heeft jou goed getraind.

Oude hondjes hebben privileges. Zo hoort dat

toots schreef:Ik weet niet oud bros is? Wel dat hij zeker niet dement is

Bigboy word over een half jaar 11, nee dement is hij zeker niet.
Voor Bros zijn zulke streken normaal, die doet niet anders.

Miranda schreef:Oude hondjes hebben privileges. Zo hoort dat

Daar ben ik het helemaal mee eens, maar op zo'n slinkse wijze?
Hij is ruim 10 jaar braaf geweest dat verwacht je toch niet.

Thomas schreef:Haha, erg herkenbaar met mijn dame van (over 2 weekjes) 9. Maar ik hoor de boel dan ook wel knakken als ze de bank op springt. Na dat beestje een half uur gemotiveerd te hebben om de daadwerkelijke sprong te maken, uiteraard.

Maargoed, heb ik iets lekkers voor d'r, kan ze het ineens héul snel

Dus zoiets is normaal voor brave ouder wordende honden?
Nou ja hopelijk nog een jaar of 4/5 sloven voor twee slimme honden.

Klinkt bekend in de oren. Mijn Franse bulldog Tirsa kon op haar oude dag zo diep slapen, dat wat ik ook riep, geen reactie. Maar inderdaad een tikje tegen het eitje bij mijn ontbijt en ze zat naast me.

Heel herkenbaar, ook die Oostindische doofheid.

Drazic schreef:

toots schreef:Ik weet niet oud bros is? Wel dat hij zeker niet dement is

Bigboy word over een half jaar 11, nee dement is hij zeker niet.
Voor Bros zijn zulke streken normaal, die doet niet anders.

O gunst Bigboy bedoelde ik

Hij weet precies hoe hij jou kan bespelen iig maar dat is heeeel herkenbaar Toots is niet anders

Wat herkenbaar

Vooral dat koekje

Die is wijs geworden en selectief in waar hij wel en niet energie e.d.in steekt. Wijsheid komt ook met de jaren.

Haha, heel herkenbaar

Zo herkenbaar Ruby is nu 11 en niet eens zo oud voor een kleine maar toch op bed springen lukt niet meer zo dus hup een poef er voor.
En even later betrap je haar op de eettafel.
Soms sjokt ze sukkelig achter me aan en een andere keer rent ze als een dolle pup vooruit.
Vaak lijkt ze doof maar schuif je zacht de koekjes trommel dan zoef is ze er als de kippen bij

en toch is het geen 'besodemieteren' volgens mij, maar de drijfveer van de hond.
Als wij iets ontzettend graag willen, dan zijn we ook meer gemotiveerd en vergeten vaak allerlei pijntjes en een hond
is niet anders en volgens mij heeft een hond het juist sterker.

Kaya was ook oud en kon niet veel meer, maar gaf haar een balletje en ze werd dol. Ze was er nog achteraan gerend al
zou het haar laatste adem hebben gekost, zo ontzettend leuk was dat balletje.
Als ze op de bank wilde, dan stond ze een soort 'moed te verzamelen' om erop te klauteren, maar kwam de postbode, dan
vloog ze diezelfde bank af en toch mankeerde ze echt wel zoveel dat de 'moed verzamelen' de juiste inschatting was van haar
gezondheid, alleen de drijfveer was soms groter dan het lichamelijke ongemak.

Caro. schreef:en toch is het geen 'besodemieteren' volgens mij, maar de drijfveer van de hond.
Als wij iets ontzettend graag willen, dan zijn we ook meer gemotiveerd en vergeten vaak allerlei pijntjes en een hond
is niet anders en volgens mij heeft een hond het juist sterker.

Kaya was ook oud en kon niet veel meer, maar gaf haar een balletje en ze werd dol. Ze was er nog achteraan gerend al
zou het haar laatste adem hebben gekost, zo ontzettend leuk was dat balletje.
Als ze op de bank wilde, dan stond ze een soort 'moed te verzamelen' om erop te klauteren, maar kwam de postbode, dan
vloog ze diezelfde bank af en toch mankeerde ze echt wel zoveel dat de 'moed verzamelen' de juiste inschatting was van haar
gezondheid, alleen de drijfveer was soms groter dan het lichamelijke ongemak.

Die ervaring heb ik ook met Cyntha. Lopen gaat niet meer zo makkelijk als in jonger jaren, maar gooi de bal voor haar weg en Cyntha racet er nog achteraan. Dat haar artrosebotjes daar eigenlijk niet meer zo goed tegen kunnen, merk je pas later aan haar als de adrenaline weer gezakt is.

Caro. schreef:en toch is het geen 'besodemieteren' volgens mij, maar de drijfveer van de hond.

Klopt hoor. Ik kan geen kant op, heb al extreem veel moeite met een trap.
Maar toen Cayuga in paniek een raam uit sprong op de eerste verdieping (en godenzijdank op een plat dak terecht kwam) sprong ik dartel als een hinde dat raam uit en brulde een 'zit' naar hem. En toen tilde ik hem ook nog eens dat raam in.

Dat ik daarna een week of wat geen kant op kon, boeit niet. Hondje was veilig

Inderdaad, ik geloof niet in voor het lapje houden, maar wel in wat Caro zegt. Het is blijkbaar zo belangrijk voor een hond dat hij door de pijn heen gaat. Mijn Beau wilde nog eten toen hij een dikke, vette, beginnende maagtorsie had.

Miranda schreef:

Caro. schreef:en toch is het geen 'besodemieteren' volgens mij, maar de drijfveer van de hond.

Klopt hoor. Ik kan geen kant op, heb al extreem veel moeite met een trap.
Maar toen Cayuga in paniek een raam uit sprong op de eerste verdieping (en godenzijdank op een plat dak terecht kwam) sprong ik dartel als een hinde dat raam uit en brulde een 'zit' naar hem. En toen tilde ik hem ook nog eens dat raam in.

Dat ik daarna een week of wat geen kant op kon, boeit niet. Hondje was veilig

Ja precies, en dan kunnen wij nog nadenken over de consequenties (alhoewel in zo'n noodgeval als bij jou doe je dat ook niet), maar
een hond denkt al helemaal niet 'oeps, dat doe ik maar even niet, want anders heb ik straks meer pijn' die denkt alleen maar
'hijg hijg balletjeeeee koekjeeeee'

Ik kan mij ook wel in het verhaal van Caro vinden, maar Bigboy heeft geen lichamelijke mankementen.
Zijn apk van afgelopen november was goed op wat tandsteen na.
Bigboy is wel heel makkelijk aangelegd, zo wil Bros heel graag iets doen voor zijn eten dat vind hij helemaal geweldig.
Bigboy doet dat niet die blijft bij Bros in de buurt en pikt het van Bros af als hij de kans krijgt.

Sinds ik heb ontdekt dat hij van blikvoer geen last meer heeft van maagzuur is hij veel veranderd, begrijpelijk heb zelf ook last van maagzuur en dat is niet prettig.
Met cadeau's precies hetzelfde Bros pakt het uit en Bigboy gaat er mee vandoor.
Maar hoe je het ook went of keert als hij een kontje wil hebben voor de bank dan doe ik dat.
Als ik hem roep en hij komt niet gelijk blijf ik gewoon op hem wachten.

Al met al waarom hij het doet ik weet het niet het heeft zijn charme
Van een hele onzekere hond die niet van aandacht hield en liever op zichzelf was, naar een hond die extra aandacht wil/nodig heeft.

Caro. schreef:en toch is het geen 'besodemieteren' volgens mij, maar de drijfveer van de hond.
Als wij iets ontzettend graag willen, dan zijn we ook meer gemotiveerd en vergeten vaak allerlei pijntjes en een hond
is niet anders en volgens mij heeft een hond het juist sterker.

Kaya was ook oud en kon niet veel meer, maar gaf haar een balletje en ze werd dol. Ze was er nog achteraan gerend al
zou het haar laatste adem hebben gekost, zo ontzettend leuk was dat balletje.
Als ze op de bank wilde, dan stond ze een soort 'moed te verzamelen' om erop te klauteren, maar kwam de postbode, dan
vloog ze diezelfde bank af en toch mankeerde ze echt wel zoveel dat de 'moed verzamelen' de juiste inschatting was van haar
gezondheid, alleen de drijfveer was soms groter dan het lichamelijke ongemak.

Ik denk ook dat je gelijk hebt hoor met die drijfveer

Ik ben het ook eens met die drijfveer maar in het begin heb je dat allemaal nog niet zo in de gaten. Dat komt pas nadat er een paar dingen anders dan anders gingen.

Caro. schreef:

Miranda schreef:

Caro. schreef:en toch is het geen 'besodemieteren' volgens mij, maar de drijfveer van de hond.

Klopt hoor. Ik kan geen kant op, heb al extreem veel moeite met een trap.
Maar toen Cayuga in paniek een raam uit sprong op de eerste verdieping (en godenzijdank op een plat dak terecht kwam) sprong ik dartel als een hinde dat raam uit en brulde een 'zit' naar hem. En toen tilde ik hem ook nog eens dat raam in.

Dat ik daarna een week of wat geen kant op kon, boeit niet. Hondje was veilig

Ja precies, en dan kunnen wij nog nadenken over de consequenties (alhoewel in zo'n noodgeval als bij jou doe je dat ook niet), maar
een hond denkt al helemaal niet 'oeps, dat doe ik maar even niet, want anders heb ik straks meer pijn' die denkt alleen maar
'hijg hijg balletjeeeee koekjeeeee'

Dat is vast en zeker ook zo, dat heb ik bij mijn eigen honden ook gezien.
Maar bij echt doof worden/zijn zou dat toch anders moeten liggen?

Rana had het echt niet meer in de gaten als ik in de keuken de koektrommel open deed terwijl zij in de kamer in de mand lag.
Terwijl ze toen ze nog redelijk kon horen al achter me stond als ik er bij wijze van spreken alleen maar aan dacht

ranetje schreef:

Caro. schreef:

Miranda schreef:

Caro. schreef:en toch is het geen 'besodemieteren' volgens mij, maar de drijfveer van de hond.

Klopt hoor. Ik kan geen kant op, heb al extreem veel moeite met een trap.
Maar toen Cayuga in paniek een raam uit sprong op de eerste verdieping (en godenzijdank op een plat dak terecht kwam) sprong ik dartel als een hinde dat raam uit en brulde een 'zit' naar hem. En toen tilde ik hem ook nog eens dat raam in.

Dat ik daarna een week of wat geen kant op kon, boeit niet. Hondje was veilig

Ja precies, en dan kunnen wij nog nadenken over de consequenties (alhoewel in zo'n noodgeval als bij jou doe je dat ook niet), maar
een hond denkt al helemaal niet 'oeps, dat doe ik maar even niet, want anders heb ik straks meer pijn' die denkt alleen maar
'hijg hijg balletjeeeee koekjeeeee'

Dat is vast en zeker ook zo, dat heb ik bij mijn eigen honden ook gezien.
Maar bij echt doof worden/zijn zou dat toch anders moeten liggen?

Rana had het echt niet meer in de gaten als ik in de keuken de koektrommel open deed terwijl zij in de kamer in de mand lag.
Terwijl ze toen ze nog redelijk kon horen al achter me stond als ik er bij wijze van spreken alleen maar aan dacht

Ja, maar doof is geen pijn of ongemak: doof = doof, je hoort geen moer ook al is de drijfveer nog zo groot.
Heb je zere gewrichten dan kan je dat (tot op bepaalde hoogte) aan de kant schuiven voor iets wat je heel graag wilt of waar je heel
kwaad of wordt of wat dan ook.
Doofheid zet je niet aan de kant.

Caro. schreef:en toch is het geen 'besodemieteren' volgens mij, maar de drijfveer van de hond.
Als wij iets ontzettend graag willen, dan zijn we ook meer gemotiveerd en vergeten vaak allerlei pijntjes en een hond
is niet anders en volgens mij heeft een hond het juist sterker.

Kaya was ook oud en kon niet veel meer, maar gaf haar een balletje en ze werd dol. Ze was er nog achteraan gerend al
zou het haar laatste adem hebben gekost, zo ontzettend leuk was dat balletje.
Als ze op de bank wilde, dan stond ze een soort 'moed te verzamelen' om erop te klauteren, maar kwam de postbode, dan
vloog ze diezelfde bank af en toch mankeerde ze echt wel zoveel dat de 'moed verzamelen' de juiste inschatting was van haar
gezondheid, alleen de drijfveer was soms groter dan het lichamelijke ongemak.

Dat is ook wel herkenbaar, maar ik moet zo lachen hoe ze het opschrijft.
De meeste (oude) honden gaan door op karakter ondanks alle ongemakken, dat heb ik bij Finn gezien, maar ook bij de redelijk jonge Bluf die de avond voor het inslapen gewoon nog druk mee wilde doen en op haar gewone drukke manier het ziekenbezoek ging verwelkomen en ik dacht toen letterlijk "kind, denk aan je hart!".

Maar bij Finn ging ik me steeds meer verbazen over dingetjes die hij nooit had gedaan, de altijd brave hendrik ging ineens van alles uithalen. Ik moest er dan wel om lachen, want hij keek me na de daad en mijn "Finn! " altijd zo koddig aan, pretoogjes en een soort van grijns om de bek. En tsja, daar kon ik dan echt niet meer boos om worden want ik wist ook dat hij zijn laatste fase was ingegaan.

Caro. schreef:

ranetje schreef:Dat is vast en zeker ook zo, dat heb ik bij mijn eigen honden ook gezien.
Maar bij echt doof worden/zijn zou dat toch anders moeten liggen?

Rana had het echt niet meer in de gaten als ik in de keuken de koektrommel open deed terwijl zij in de kamer in de mand lag.
Terwijl ze toen ze nog redelijk kon horen al achter me stond als ik er bij wijze van spreken alleen maar aan dacht

Ja, maar doof is geen pijn of ongemak: doof = doof, je hoort geen moer ook al is de drijfveer nog zo groot.
Heb je zere gewrichten dan kan je dat (tot op bepaalde hoogte) aan de kant schuiven voor iets wat je heel graag wilt of waar je heel
kwaad of wordt of wat dan ook.
Doofheid zet je niet aan de kant.

Klopt.
Maar hoe komt een doof hondje (tenminste dat denk je) dan opeens bij die koekjespot?

Drazic schreef:je ouder wordende hond, Bigboy het zijn nog kleine dingen waar je het aan gaat merken.
Hij ziet het allemaal niet meer zo goed in het donker. dan laat je overal een lampje branden.
Springt niet meer uit zichzelf op de bank. dan help je hem een handje.
Hij hoort het allemaal niet meer zo goed en reageert veel later. dan wacht je geduldig tot hij reageert.
Hij wil het liefst heel de dag tegen je aan liggen op de bank. dan maak je een plaatsje voor hem vrij.

Maar toch ...toch twijfel ik aan hem.
Als ik in het donker een koekje uit de pot pak hoe zachtjes ook, staat hij vooraan ook al lag hij te slapen in een andere kamer.
Als ik zit te eten op de bank en Bros heeft het trapje voor de bank geblokkeerd dan kan hij heel vlug op de bank springen om op mijn bord te kijken wat ik heb.
Als ik op de bank zit/hang/lig en Bros ligt al naast mij dan gaat hij helemaal relaxed aan het einde liggen.

Volgens mij word ik echt voor het lapje gehouden door mijn braafste jochie van de klas.

Haha, ja dat zijn van die raadsels
maar de hond is niet echt totaal doof begrijp ik en potten kunnen een vrij helder geluid maken en dat hoort hij waarschijnlijk en niet het koekje pakken 'an sich'.
Zo heb ik hier 2 exact dezelfde potten staan: 1 met hondenkoekjes en 1 gevuld met thee en Puchu weet dus exact welke pot opengaat.
Hij reageert wel op de koekjespot, maar blijft liggen bij de pot gevuld met thee... 2 exact dezelfde glazen Ikea potten dus met exact
dezelfde sluiting.

Ra-ra-ra