Joris 08.02.2001-07.11.2014
Geplaatst: 11 nov 2014 18:18
Lieve Joris,
op 14 april 2001 gingen de baasjes naar een nest Bernersennen honden kijken. Ze wilden eigenlijk echt alleen maar kijken. Maar eenmaal daar, heb jij direct onze harten gestolen. Terwijl alle anderen puppy's in de schuur enthousiast op ons af kwamen rennen, zat jij verscholen achter een aardappel zak. Pas toen de fokker even de moederhond weg moest brengen, omdat hij niet wilde dat wij de puppy`s aaiden, kwam jij tevoorschijn. Zodra hij weer binnen was zat je weer achter de zak.
Wij zeiden toen dat wij jou wilden hebben, indien je een reu bent. En dat was je, dus je ging met ons mee naar huis.
Je maakte kennis met de drie katten, wat boven verwachting goed ging, ze accepteerden jou direct. Alleen spelen wilde jij nooit echt, dat vonden wij jammer. Wat wij ook probeerden, achter een bal of stok aan rennen was beneden jouw niveau.
Je was een erg lieve puppy, die nooit echt problemen maakte. Je ging van begin af aan zo vaak mogelijk en overal mee naar toe. 13 jaar en 7 maanden hebben wij van jou mogen genieten, samen het bos in, samen weekendjes weg, samen dagjes uit, samen op vakantie. Als het maar enigszins kon was jij mee van de partij.
De laatste twee jaar ging dat helaas iets moeilijker. Je kon niet zo ver meer lopen en je kon het laatste jaar geen trappen meer lopen. Dus pasten wij ons aan jou aan. We zochten vakantieadressen op de begane grond of met een lift, er mocht geen gladde vloer zijn, anders kon jij niet overeind komen. Je kreeg een loopplank om de auto in te kunnen, meegaan met de auto was immers altijd een feest voor jou. Ook bleven wij steeds vaker bij jou thuis.
Het laatste jaar ging je gezondheid achteruit. Je kreeg steeds meer last van je poten, kwam wat moeilijker overeind en het eten ging niet altijd even goed. Ja, als de baasjes wat lekkers in je bak deden, dan kwam je. Je was inmiddels wel erg verwend, maar dat mag ook wel bij een hond van jouw leeftijd.
In maart was je erg ziek. Je had een ontsteking aan je voorpoot en hoge koorts. Wonder boven wonder ben je er toen toch nog weer bovenop gekomen.
In oktober zijn we nog lekker samen op vakantie geweest en hebben volop van elkaar genoten. Toch voelden wij, en jij misschien ook, dat het onze laatste vakantie samen zou worden. Ik heb geen idee waarom, maar we wisten het gewoon.
Afgelopen vrijdag is de baas ´s morgens met je uit geweest. Alles was gewoon normaal. Het lopen ging dan wel niet hard meer, maar je genoot van het rondsnuffelen en je liep nog steeds even hard te kwispelen. De baasjes hebben jou zoals altijd een koekje gegeven toen zij koffie gingen drinken, dat ging er met smaak in. Het leek een normale dag. Toen de baasjes echter een uurtje later van het boodschappen doen thuis kwamen, kwispelde jij niet, zoals je anders altijd wel deed, ook wilde je je lievelingskoekje niet eten. Toen je op je zij ging liggen zagen wij dat je tandvlees helemaal wit was. Je pootjes voelden koud aan. Toen wij in je ogen keken wisten wij dat dit het gevreesde moment dat wij afscheid moeten nemen was. Ik geloofde het nooit als iemand zei dat ik het wel zou merken als het echt jouw tijd is om te gaan, steeds zeiden mensen dat je het aan de ogen kunt zien…en zo was het ook. Je wilde niet meer, je was gewoon op. Wat er ook aan de hand zou zijn, wij wisten dat je niet meer wilde en niet meer kon vechten. Dit besef heeft ontzettend veel pijn gedaan.
De baas heeft de dierenarts gebeld die een half uurtje later kwam. Zij heeft jou de verdiende rust gegeven. Het is heel rustig gegaan, je bent in de armen van je baasjes rustig ingeslapen. Je stribbelde niet meer tegen, terwijl je altijd een hekel aan de dierenarts had.
Lieve Joris, Jos, Jori, dikke neus, kwispel, en noem maar op, je had zo veel namen, al jaren zeiden wij elke dag is er een…steeds was het vanzelfsprekend dat er weer een dag volgde…ineens niet meer, het is over, je bent er niet meer. 13 jaar en 7 maanden hebben wij lief en leed gedeeld, nu ben je weg, voor ons toch nog onverwachts, oftewel, wat is onverwachts bij een Berner van 13 jaar en 9 maanden? De baasjes zijn verdrietig, ook nu lopen het vrouwtje de tranen, het huis is leeg, maar het is goed zo, lieve schat! Jij had een geweldig leven. Daar ging het om.
Het ga je goed in de hondenhemel, doe ze allemaal de groetjes daar!
Een laatste aai en knuffel van je baasjes.
op 14 april 2001 gingen de baasjes naar een nest Bernersennen honden kijken. Ze wilden eigenlijk echt alleen maar kijken. Maar eenmaal daar, heb jij direct onze harten gestolen. Terwijl alle anderen puppy's in de schuur enthousiast op ons af kwamen rennen, zat jij verscholen achter een aardappel zak. Pas toen de fokker even de moederhond weg moest brengen, omdat hij niet wilde dat wij de puppy`s aaiden, kwam jij tevoorschijn. Zodra hij weer binnen was zat je weer achter de zak.
Wij zeiden toen dat wij jou wilden hebben, indien je een reu bent. En dat was je, dus je ging met ons mee naar huis.
Je maakte kennis met de drie katten, wat boven verwachting goed ging, ze accepteerden jou direct. Alleen spelen wilde jij nooit echt, dat vonden wij jammer. Wat wij ook probeerden, achter een bal of stok aan rennen was beneden jouw niveau.
Je was een erg lieve puppy, die nooit echt problemen maakte. Je ging van begin af aan zo vaak mogelijk en overal mee naar toe. 13 jaar en 7 maanden hebben wij van jou mogen genieten, samen het bos in, samen weekendjes weg, samen dagjes uit, samen op vakantie. Als het maar enigszins kon was jij mee van de partij.
De laatste twee jaar ging dat helaas iets moeilijker. Je kon niet zo ver meer lopen en je kon het laatste jaar geen trappen meer lopen. Dus pasten wij ons aan jou aan. We zochten vakantieadressen op de begane grond of met een lift, er mocht geen gladde vloer zijn, anders kon jij niet overeind komen. Je kreeg een loopplank om de auto in te kunnen, meegaan met de auto was immers altijd een feest voor jou. Ook bleven wij steeds vaker bij jou thuis.
Het laatste jaar ging je gezondheid achteruit. Je kreeg steeds meer last van je poten, kwam wat moeilijker overeind en het eten ging niet altijd even goed. Ja, als de baasjes wat lekkers in je bak deden, dan kwam je. Je was inmiddels wel erg verwend, maar dat mag ook wel bij een hond van jouw leeftijd.
In maart was je erg ziek. Je had een ontsteking aan je voorpoot en hoge koorts. Wonder boven wonder ben je er toen toch nog weer bovenop gekomen.
In oktober zijn we nog lekker samen op vakantie geweest en hebben volop van elkaar genoten. Toch voelden wij, en jij misschien ook, dat het onze laatste vakantie samen zou worden. Ik heb geen idee waarom, maar we wisten het gewoon.
Afgelopen vrijdag is de baas ´s morgens met je uit geweest. Alles was gewoon normaal. Het lopen ging dan wel niet hard meer, maar je genoot van het rondsnuffelen en je liep nog steeds even hard te kwispelen. De baasjes hebben jou zoals altijd een koekje gegeven toen zij koffie gingen drinken, dat ging er met smaak in. Het leek een normale dag. Toen de baasjes echter een uurtje later van het boodschappen doen thuis kwamen, kwispelde jij niet, zoals je anders altijd wel deed, ook wilde je je lievelingskoekje niet eten. Toen je op je zij ging liggen zagen wij dat je tandvlees helemaal wit was. Je pootjes voelden koud aan. Toen wij in je ogen keken wisten wij dat dit het gevreesde moment dat wij afscheid moeten nemen was. Ik geloofde het nooit als iemand zei dat ik het wel zou merken als het echt jouw tijd is om te gaan, steeds zeiden mensen dat je het aan de ogen kunt zien…en zo was het ook. Je wilde niet meer, je was gewoon op. Wat er ook aan de hand zou zijn, wij wisten dat je niet meer wilde en niet meer kon vechten. Dit besef heeft ontzettend veel pijn gedaan.
De baas heeft de dierenarts gebeld die een half uurtje later kwam. Zij heeft jou de verdiende rust gegeven. Het is heel rustig gegaan, je bent in de armen van je baasjes rustig ingeslapen. Je stribbelde niet meer tegen, terwijl je altijd een hekel aan de dierenarts had.
Lieve Joris, Jos, Jori, dikke neus, kwispel, en noem maar op, je had zo veel namen, al jaren zeiden wij elke dag is er een…steeds was het vanzelfsprekend dat er weer een dag volgde…ineens niet meer, het is over, je bent er niet meer. 13 jaar en 7 maanden hebben wij lief en leed gedeeld, nu ben je weg, voor ons toch nog onverwachts, oftewel, wat is onverwachts bij een Berner van 13 jaar en 9 maanden? De baasjes zijn verdrietig, ook nu lopen het vrouwtje de tranen, het huis is leeg, maar het is goed zo, lieve schat! Jij had een geweldig leven. Daar ging het om.
Het ga je goed in de hondenhemel, doe ze allemaal de groetjes daar!
Een laatste aai en knuffel van je baasjes.
