Spokkie
Geplaatst: 09 okt 2014 10:25
Het is al weer zo'n tien jaar geleden dat ik spaanse Spok in België ging halen. Ter kennismaking gingen we een stukje lopen. Aangelijnd liep hij blaffend langs de andere eveneens blaffende asielhonden .Typisch Spok, vaak een iets te grote muil, maar hij kwam er op de een of andere manier altijd mee weg.
Wat ook meteen opviel was hoe hij zijn verzorgers had ingepakt. Vrolijk sprong hij tegen ze op, en ze vonden hem allemaal lief.
Pas later begreep ik waarom hij Spok was gedoopt: hij had twee opvallend spitse oren die hij onafhankelijk van elkaar kon bewegen.
Eenmaal thuis ontpopte hij zich al snel tot een vrolijke mensenvriend. Iedereen vond hij leuk, en met kinderen was hij uiterst betrouwbaar en lief. Later toen een van de kleinkinderen kwam logeren, ging hij 's ochtends voor de deur liggen wachten, tot hij wakker zou worden. Typisch Spok.
De eerste hond met wie hij thuis moest samenleven, was Sien. Dat ging eigenlijk van het begin af aan goed, vooral omdat ze al snel loops werd. Ze zijn altijd maatjes gebleven (soms in het kwaad! )
Moeilijker had hij het toen Tineke en ik elkaar leerde kennen, en we later een zogenaamd samengesteld gezin werden. Orson als meerdere erkennen, geen keus, en Rio tsja, de goedzak liet zich maar tot op bepaalde hoogte uitdagen, zullen we maar zeggen. Maar met onze andere spaanse peper, Micron, had hij het aanvankelijk echt moeilijk.
Hoewel ze onderling altijd een beetje competitief zijn gebleven, konden ze later gelukkig ook lief samen op een matje liggen, of spelen met een speeltje. Oftewel, het is helemaal goed gekomen, Spok leerde aandacht delen, en niet altijd nummer een te zijn.
Buiten bleek Spok razend snel en wendbaar. Toen hij nog jong was wilde hij altijd spelen, al was het vaak te wild, om een voor mij nog steeds onverklaarbare reden. Maar niet altijd, hij kon ook ongelooflijk lief en voorzichtig zijn. Ging hij later met de uitlaat mee, dan moest je met reuen altijd wat oppassen, maar voor pups en jonge honden was hij altijd lief.
Nooit zal ik die keer vegeten dat hij speelde met twee duitse herders. Zij joegen hem op, bij wijze van spel, en hij zetten ze steeds op het verkeerde been. Ontwijkend of plotseling omdraaiend, springend over, of terugstuiterend van een boomstronk. Zo mooi, zo sierlijk, het leek op dansen, en dat was het ook.
Ongeveer tweeeneenhalf jaar geleden begonnen de problemen met zijn gewrichten echt erg te worden . Hij hield op met lopen. Om een lang verhaal kort te maken, met prednison kregen we hem weer op de been , en hoewel hij nooit meer de oude is geworden, heeft hij nog ruim twee mooie jaren gehad. Tot het weer begon, het is ongelooflijk snel gegaan de laatste maanden. .
Tot het laatst toe heeft hij kunnen genieten van lekker eten, knuffeltjes, en snacks. Van belangrijk zijn: naast de baas op de voorstoel van de auto. – Dat heeft de beslissing moeilijk gemaakt. Maar hij liep zo verrotte slecht, had zoveel pijn, ondanks al die pijnstillers, met geen kans op verbetering, dat we het niet langer meer wilde aanzien.
Als ik in de hondenhemel zou geloven , zou ik zeggen : Spokkie, lieve vriend, ga nu maar weer lekker buiten spelen , met de andere honden, en jagen achter het balletje aan , zonder pijn . Ga nu maar weer dat ongecompliceerde vrolijke mannetje zijn dat je altijd bent geweest .
Maar ik weet , het is al voorbij , het gebeurt alleen nog in onze herinnering .
Wat ook meteen opviel was hoe hij zijn verzorgers had ingepakt. Vrolijk sprong hij tegen ze op, en ze vonden hem allemaal lief.
Pas later begreep ik waarom hij Spok was gedoopt: hij had twee opvallend spitse oren die hij onafhankelijk van elkaar kon bewegen.
Eenmaal thuis ontpopte hij zich al snel tot een vrolijke mensenvriend. Iedereen vond hij leuk, en met kinderen was hij uiterst betrouwbaar en lief. Later toen een van de kleinkinderen kwam logeren, ging hij 's ochtends voor de deur liggen wachten, tot hij wakker zou worden. Typisch Spok.
De eerste hond met wie hij thuis moest samenleven, was Sien. Dat ging eigenlijk van het begin af aan goed, vooral omdat ze al snel loops werd. Ze zijn altijd maatjes gebleven (soms in het kwaad! )
Moeilijker had hij het toen Tineke en ik elkaar leerde kennen, en we later een zogenaamd samengesteld gezin werden. Orson als meerdere erkennen, geen keus, en Rio tsja, de goedzak liet zich maar tot op bepaalde hoogte uitdagen, zullen we maar zeggen. Maar met onze andere spaanse peper, Micron, had hij het aanvankelijk echt moeilijk.
Hoewel ze onderling altijd een beetje competitief zijn gebleven, konden ze later gelukkig ook lief samen op een matje liggen, of spelen met een speeltje. Oftewel, het is helemaal goed gekomen, Spok leerde aandacht delen, en niet altijd nummer een te zijn.
Buiten bleek Spok razend snel en wendbaar. Toen hij nog jong was wilde hij altijd spelen, al was het vaak te wild, om een voor mij nog steeds onverklaarbare reden. Maar niet altijd, hij kon ook ongelooflijk lief en voorzichtig zijn. Ging hij later met de uitlaat mee, dan moest je met reuen altijd wat oppassen, maar voor pups en jonge honden was hij altijd lief.
Nooit zal ik die keer vegeten dat hij speelde met twee duitse herders. Zij joegen hem op, bij wijze van spel, en hij zetten ze steeds op het verkeerde been. Ontwijkend of plotseling omdraaiend, springend over, of terugstuiterend van een boomstronk. Zo mooi, zo sierlijk, het leek op dansen, en dat was het ook.
Ongeveer tweeeneenhalf jaar geleden begonnen de problemen met zijn gewrichten echt erg te worden . Hij hield op met lopen. Om een lang verhaal kort te maken, met prednison kregen we hem weer op de been , en hoewel hij nooit meer de oude is geworden, heeft hij nog ruim twee mooie jaren gehad. Tot het weer begon, het is ongelooflijk snel gegaan de laatste maanden. .
Tot het laatst toe heeft hij kunnen genieten van lekker eten, knuffeltjes, en snacks. Van belangrijk zijn: naast de baas op de voorstoel van de auto. – Dat heeft de beslissing moeilijk gemaakt. Maar hij liep zo verrotte slecht, had zoveel pijn, ondanks al die pijnstillers, met geen kans op verbetering, dat we het niet langer meer wilde aanzien.
Als ik in de hondenhemel zou geloven , zou ik zeggen : Spokkie, lieve vriend, ga nu maar weer lekker buiten spelen , met de andere honden, en jagen achter het balletje aan , zonder pijn . Ga nu maar weer dat ongecompliceerde vrolijke mannetje zijn dat je altijd bent geweest .
Maar ik weet , het is al voorbij , het gebeurt alleen nog in onze herinnering .
