Het ergste is dat het twee dagen geleden is dat ik haar heb gezien. Normaal ging ik iedere dag met haar lopen, maar doordat ik nu druk ben met stage kon dat niet. Gister zei een stemmetje in mijn hoofd nog wel dat ik naar haar toe moest gaan, maar daar kwam van alles tussen.
En nu is ze weg. Mijn meisje. Mijn dikkop. Mijn vriendinnetje. Zomaar ineens.
En ik mis haar nu al zo. En ik zou er alles voor willen geven om haar nog een keer vast te houden. Dat ze omhoog kijkt en een keer tevreden zucht. Ik zou nog een keer met haar over het grasveld willen rennen en dat ze me met haar blije smoel aan de kant beukt.
Soms kon ik haar wel achter het behang plakken. Als ze zomaar ineens de sloot indook ondanks dat ik riep dat dat niet mocht. Of dat ze net zo lang op mijn broek liep te kwijlen totdat ze dan uiteindelijk iets kreeg.
10 jaar lang is ze mijn beste vriendin geweest. Ze was bij me terwijl ik door de pubertijd heen ging. Als ik verdrietig was dan kwam zij me troosten. Als ik blij deed dan bleef haar staart maar zwiepen. En ik weet nog als de dag van gisteren dat ze een kleine pup was, die me aankeek van "wie denk jij nou weer dat je bent?"
Het was liefde op het eerste gezicht.En die liefde is nooit weggegaan.
Dag meisje. Er zal nooit een ander zijn zoals jij. Ik hoop maar dat je weet dat ik met heel mijn hart altijd van je zal houden.
ze had een erg mooi koppie...
