Het HondenForum

Hoe zien jullie dat.

Er is een tijd geweest dat ik erg graag kinderen wou als ik ouder was. Ik ben nu 26 en heb het gevoel dat het niet meer zo hoeft.

Mijn vriend is 33 en heeft gelukkig al een dochtertje uit een eerdere relatie waar ik erg gek mee ben. Ze woont niet bij ons maar alleen in de weekenden.

De ouders van mijn vriend hebben 2 jaar terug een Duitse Herder gekocht nadat de vorige helaas op mooie leeftijd is overleden. Ik heb mee geholpen met de totale opvoeding van Rex. Mijn schoonvader is de baas maar ook naar mij luisterd hij waanzinnig goed. Kan hem soms met alleen handgebaren al sturen. De liefde voor dat dier is bijna menselijk en gaat zo enorm diep.

Zou een hond .. en de liefde voor een hond een eigen kind kunnen vervangen?

Het idee dat mijn vriend dan zijn dochtertje heeft en ik mijn prachtige herder. Hij vind het prima dat ik dan de hoofdverzorger wil worden.

Benieuwd hoe jullie dat zien of soortgelijke keuzes hebben gemaakt.

Ik denk niet dat de liefde voor een hond de liefde voor een kind kan vervangen. Puur omdat ik niet geloof in 'vervangen'. Elke liefde voor iets of iemand is uniek en anders. Zo kan een andere hond ook niet het gemis van de ene hond vervangen. Het is echt dingen met elkaar vergelijken, die niet te vergelijken vallen, is mijn mening.

Ik heb nooit voor die keuze gestaan en heb geen kinderen, alleen Sam. Mijn liefde voor hem is uniek, maar vervangt niet de liefde voor een evt. kind, die ik niet heb.

Hmmm... ik weet niet of je kan zeggen in plaats van.

Maar, ik wil geen kinderen, en ik wilde wel graag een hond. En katten. En vissen. Maar dat is voor mijn gevoel niet in plaats van, die keuzes staan los van elkaar.

De liefde voor mijn kind van een heel andere orde dan mijn liefde voor de honden en zij zal altijd voor mijn honden gaan. Een hond is een hond, geen kind.

Hier ook bewust geen kinderen. Maar ik geloof ook niet in 'in plaats van'.
Hadden we wel kinderen gewild en gekregen geloof ik heilig dat ik honden nog nét zo leuk had gevonden.
Gewoon, omdat honden mijn passie zijn, mijn hobby.

Ik geloof wel dat de liefde voor een kind dieper zit. Ik weet niet hoe het voelt. Maar ik geloof het wel.
Een hond gaat dood, je hebt verdriet, je jankt een flink aantal weken regelmatig, maar het gaat ook weer door.
Ik hoop ook heel simpel mijn hond te overleven. En als het een beetje meezit hoop je niet je kind te overleven.

Ik denk ook dat het totaal los van elkaar staat. Als liefde voor een kind iets zou zijn dat je 'nodig' hebt in je leven, maar je hebt geen kind, dan zou je vervanging moeten zoeken.

Ik wil geen kinderen en wel honden, maar de reden dat ik honden wil is niet dat ik geen kind heb.

Ik kan me hier wel wat bij voorstellen, een hond en geen kinderen, dat je hond dan alles is wordt.
Ik weet niet of dat een verschil maakt ik heb kinderen ,maar zie Dinos ook als gezinslid en is ook een kind van mij, wel met andere opvoeding en privileges natuurlijk.

Nee, een hond is geen kind. En eigenlijk weet ik dat pas echt sinds ik kinderen heb, ik heb 2 herders gehad en de jongste van die 2, die zat heel diep in mijn hart, ik hield van als van een kind, dacht ik. Totdat mijn dochtertje geboren werd, toen kwam ik erachter dat het toch niet hetzelfde is.

Die twee horen los van elkaar te staan.
Je mag toch gewoon geen (eigen) kinderen willen?

Ik wilde heel graag kinderen en toen ineens niet meer, ikhad honden en dat paste bij mij. Toen werd ik toch zwanger en hoewel dat echt niet leuk was (zwangerschap) en ik 100% overtuigd was dat de liefde voor mijn honden net zo diep zat. Werd ik overmand door liefde voor dat kleine meisje, mijn meisje . De liefde voor haar is zo veel meer als voor mijn honden en zij gaat voor alles. Ik hou nog steeds van mijn hond maar het is totaal niet vergelijkbaar

Het is niet met elkaar te vergelijken.
Al zullen er beslist ouders zijn die achteraf zeggen, hadden we indertijd maar een roedel honden aangeschaft.

dagmar88 schreef:Die twee horen los van elkaar te staan.
Je mag toch gewoon geen (eigen) kinderen willen?

Ja hoor, dat mag. En dan mag je ook best denken/geloven/vinden dat jouw liefde voor je hond hetzelfde is als iemand anders liefde voor zijn/haar kind(eren). Dat dacht ik ook en zo voelde het ook. Totdat mijn dochter(s) geboren werden.

Nou, ik houd extreeeeem veel van dieren. Meer dan de gemiddelde mens denk ik. Maar de band en liefde wat ik met mijn dieren heb is toch echt niet vergelijkbaar met mijn kindje. Voorheen kon ik me er niets bij voorstellen. Maar ik hou zó veel van mijn dochtertje, en ik hou heel veel van mijn dieren Maar het 'beschermende' gevoel, en het 'verliefde' gevoel wat ik bij mijn dochter heb, heb ik niet zo bij mijn honden.

Ik denk niet dat het vergelijkbaar is maar denk wel dat voor mensen een hond een goede 'vervanging' kan zijn. Vooral als je écht geen kinderwens hebt. Want van dieren kan je enórm veel houden, het is alleen niet hetzelfde.

Als ik mijn honden als kinderen ga zien of voelen mogen ze mij een flinke trap onder mijn kl.... ehhh kont geven.
Is toch totaal niet met elkaar te vergelijken of qua gevoelswaarden of liefde op hetzelfde niveau te plaatsen.

kipo schreef:

dagmar88 schreef:Die twee horen los van elkaar te staan.
Je mag toch gewoon geen (eigen) kinderen willen?

Ja hoor, dat mag. En dan mag je ook best denken/geloven/vinden dat jouw liefde voor je hond hetzelfde is als iemand anders liefde voor zijn/haar kind(eren). Dat dacht ik ook en zo voelde het ook. Totdat mijn dochter(s) geboren werden.

Dat is toch niet in plaats van? Die heb je ook, maar dat lijkt me voor mens en hond niet erg gezond

Fafo schreef:
Ik denk niet dat het vergelijkbaar is maar denk wel dat voor mensen een hond een goede 'vervanging' kan zijn. Vooral als je écht geen kinderwens hebt. Want van dieren kan je enórm veel houden, het is alleen niet hetzelfde.

Ik zie het zelf niet als vervanging eigenlijk. Had ik kinderen gewild geloof ik heilig dat ik daar veel meer van had gehouden dan van mijn honden. Maar ik denk dat het de liefde voor de honden niet minder had gemaakt. Alleen dat het voor een kind nóg véél intenser is, het veel dieper zit.

Het is gewoon niet te vergelijken lijkt mij. Het staat denk ik los van elkaar. Een hond is een hond, een hobby (die wel iets verder gaat dan postzegels sparen ) En een kind is een mens, een stukje van jezelf. Intenser, dieper...

Ik vond de bevalling van Davey best zwaar.

dagmar88 schreef:

kipo schreef:

dagmar88 schreef:Die twee horen los van elkaar te staan.
Je mag toch gewoon geen (eigen) kinderen willen?

Ja hoor, dat mag. En dan mag je ook best denken/geloven/vinden dat jouw liefde voor je hond hetzelfde is als iemand anders liefde voor zijn/haar kind(eren). Dat dacht ik ook en zo voelde het ook. Totdat mijn dochter(s) geboren werden.

Dat is toch niet in plaats van? Die heb je ook, maar dat lijkt me voor mens en hond niet erg gezond

Nee dat is waar. Bij mij bestaat het naast elkaar, ik hield niet minder van Kita en Pol toen dochter geboren werd, ik besefte toen alleen dat de liefde voor dat kindje toch echt wel anders was.

Mary schreef:Ik vond de bevalling van Davey best zwaar.

Ik heb tijdens mijn zwangerschappen regelmatig verzucht dat het toch echt een stuk makkelijker was geweest als we een hond erbij hadden gewild ipv een kindje.

Ik ben gek op mijn hond, maar voor mijn kinderen ga ik door de hel en terug, ik heb 4 kleinkinderen waar ik zielsveel van houd.
Nee die liefde gaat toch veel dieper en de herkenning in je kinderen een deel van jezelf zie je in ze dat is zo heerlijk.
Mijn dochter lacht net als mij, mijn kleindochter is net zo eigenwijs als ik echt geweldig.

Mary schreef:Ik vond de bevalling van Davey best zwaar.

Wat dacht je van Otto

Eigenlijk wat iedereen hiervoor zegt. De liefde voor je kind is zó anders en gaat vele malen dieper. Voor je kind geef je je leven en dat doe ik niet voor mijn honden. Wel heb ik altijd gedacht dat het een vergelijkbare liefde was totdat mijn dochter werd geboren.

kipo schreef:

dagmar88 schreef:

kipo schreef:

dagmar88 schreef:Die twee horen los van elkaar te staan.
Je mag toch gewoon geen (eigen) kinderen willen?

Ja hoor, dat mag. En dan mag je ook best denken/geloven/vinden dat jouw liefde voor je hond hetzelfde is als iemand anders liefde voor zijn/haar kind(eren). Dat dacht ik ook en zo voelde het ook. Totdat mijn dochter(s) geboren werden.

Dat is toch niet in plaats van? Die heb je ook, maar dat lijkt me voor mens en hond niet erg gezond

Nee dat is waar. Bij mij bestaat het naast elkaar, ik hield niet minder van Kita en Pol toen dochter geboren werd, ik besefte toen alleen dat de liefde voor dat kindje toch echt wel anders was.

Mary schreef:Ik vond de bevalling van Davey best zwaar.

Ik heb tijdens mijn zwangerschappen regelmatig verzucht dat het toch echt een stuk makkelijker was geweest als we een hond erbij hadden gewild ipv een kindje.

Ik riep tijdens de persweeën nog dat een pup kopen wel echt makkelijker was

Het is ook niet of of, toch. Zoals: ik wil of heb geen kind, dus neem ik maar een hond.
Nee, ik heb een hond omdat ik van honden houd, en ik heb geen kind omdat ik nooit een kinderwens heb gehad.
De hond is dus nergens een vervanging voor. Als ik wel kinderen had gehad, had ik nog steeds mijn huisdieren ook gehad.
Als je een sterke kinderwens hebt, maar geen kinderen, geloof ik ook niet dat een hond dat kan vervangen (al kun je er wellicht wel heel wat op projecteren ). Het lijkt mij toch iets heel anders.

Ik geloof wel dat er mensen zijn die ter vervanging een hond of een ander dier nemen, omdat ze graag willen zorgen.
Ook dat er mensen zijn die die dieren als hun kindjes zien.

Maar ik vind ook dat je het niet kan vergelijken. Nee, ik heb geen kinderen en dat is niet omdat ik het niet wou. Heb wel een aantal jaren dochter van vriend in weekenden mogen verwelkomen. Dat is echt anders. Ik heb honden en dat is niet ter vervanging van. Ik zie ze wel als gezinslid, per hond. Ik pas mijn leven op ze aan, ik ga ver voor ze, maar het zijn niet mijn kindjes. Ik voel me wel verantwoordelijk voor ze en met Figo heb ik wel dat het mijn puppemans is, die ik echt graag goed op wou voeden, wat ook een band geeft. Dus wel mijn puppekind, maar het is wel een hond. Nani heb ik in huis genomen omdat ik dacht dat ik haar kon geven wat zij nodig had, gelukkig dacht de bemiddelaar daar hetzelfde over. En ook van haar geniet ik enorm, ik krijg van haar een enorm vertrouwen wat ik zo enorm waardeer. Heel anders dan met Figo, ik houd van allebei en ik ga voor allebei ver. Maar beide zijn ze geen vervanging voor een kind.
Ook niet onbewust.

Inderdaad, wat anderen ook al zeggen. Een hond is een huisdier. Geliefd en gekoesterd, als het goed is, maar het blijft een dier en dient als zodanig te worden behandeld. Ook in het belang van het dier zelf.
Een kind is een heel ander wezen. Met mijn zoon heb ik een heel andere band. Hij is vlees van mijn vlees, bloed van mijn bloed en dat gaat veel dieper en verder dan het hebben van een hond. Voor mij zelfs verder zelfs dan de band die je met je partner hebt.

In plaats van kinderen? Absoluut niet. Ik hou van honden en niet van kinderen. En ik hoef ook geen stukje Marion terug te zien. Maar ook als ik wel kinderen had gekregen dan hadden er beslist ook honden rondgelopen.

Ik heb allebei, en de kinderen worden al groot, en heel zelfstandig, honden zal ik na deze 2 waarschijnlijk ook niet meer hebben( door omstandigheden die ik voorzie) maar ik had ze geen van beiden willen missen. vervangen van t een met t ander is denk ik geen goede uitdrukking.
als je tevreden bent met alleen t hebben van een hond, dan is dat toch prima

Ik heb honden en geen kinderen, maar ik vind dat je die twee eigenlijk ook gewoon niet kunt vergelijken. Een hond is een hond, en een kind is een kind. Heel simpel gezegd
Mensen zeggen vaak tegen mij over de honden "ach, het zijn toch je kindjes eigenlijk he?". Daar word ik altijd wat kriegel van. Ze zijn niet mijn kindjes, en ook geen vervanging van kinderen. Ik hou heel veel van ze, en geniet van ze, maar het zijn en blijven honden. Net zoals mijn bank geen stoel is, is mijn hond geen kind

Een kind is totaal iets anders dan een hond. Twee totaal verschillende wezens die op verschillende manieren geven. Ik denk niet dat het een het ander kan vervangen. Misschien dat het een het gebrek aan het ander goed kan maken bij sommige mensen.

Ik heb honden, heb altijd honden gewild. Ik heb nooit een kinderwens gehad en ik heb dus ook geen kinderen.
Ik wil honden omdat ze hondachtig zijn, hondenmaniertjes hebben en van hondendingen houden, die typerend zijn voor hun soort en die je bij andere soorten niet vindt. Niet bij andere dieren, niet bij mensen. Dus een hond kan bij mij ook niet vervangen worden door iets anders.

En er zijn natuurlijk ook wel overeenkomsten, maar het is om de verschillen dat ik naar honden verlang. Als het geen verschil had gemaakt, had ik misschien wél kinderen gewild.

Ook al zijn honden een beetje mijn kindjes, ook al is het niet helemaal omdat het geen kinderen zijn maar honden. Ik heb er zorg voor en de verantwoordelijkheid om ze op te voeden en te voorzien in hun behoeften.

Nou mijn kinder gedragen zich soms erger dan de honden maar toch nee geen vergelijk ik hou van ze allemaal