al een jaar moet ik je missen...
Geplaatst: 05 aug 2014 15:43
lieve Douscha, je was mijn eerste hond. Nog geen drie was je en toch al 4 'bazen' gehad waarna je uiteindelijk in het asiel belandde. stilletjes zat je daar te wachten op wat er nu weer komen zou. je lichaam vertoonde nog de sporen van de puppies die je had gekregen waarna je vorige eigenaar je afdankte wegens 'te lief' (voor de waak van een autosloperij). hier hadden ze je waarschijnlijk 'vals' proberen te krijgen door je (met stokken) te slaan en te schoppen. Vals was je allerminst, onzeker en gedistantieerd van de wereld wel.
Je durfde vrijwel niks, niet over bruggetjes, niet in het water, niet de trap op, niet te gaan zitten zonder in elkaar te krimpen, je niet aan te laten raken en ga zo maar door. Maar je wìlde wel van alles!
Hoe meer we je stimuleerden bij het kleinste stapje vooruit, hoe meer jij ervan overtuigd raakte dat je het wèl kon en dan raakte je zo opgetogen! na een jaar of twee dook je van een brug het water in, klauterde je tegen muren op als je daar je zinnen op had gezet, of in een boom om een balletje te pakken. we hebben in de 10 jaar dat je bij ons was zeker 10.000 uur met je gelopen en gespeeld; overal was je bij en je genoot van ieder moment. Als je iets wilde, dan gebeurde het ook, zelfs toen je lichaam niet meer zo erg meewerkte door de HD en artrose .
Wat heb je dierenartsen versteld doen staan als ze je onderzochten of foto's maakten. 'technisch' gezien kon je eigenlijk niet eens meer lopen, maar in de praktijk wandelde je nog makkelijk 2 uur achter elkaar en stond daarna weer met je bal klaar om te gaan spelen. Of je racete achter de paarden aan om ze te gaan 'hoeden'. Vele tijdelijke opvanghondjes heb je de regels van het huis bijgebracht, op je Eigen niet-subtiele maar rustige en duidelijke manier.
Jouw enorme wilskracht en levensvreugde waren altijd zo inspirerend en zal ik nooit vergeten.
Ik ben zo blij dat je je leven zo lang met ons hebt gedeeld, mijn maatje,
zo dankbaar dat je zonder lange lijdensweg plotseling, maar rustig in mijn armen bent gestorven
en nog zo verdrietig dat je er niet meer bent
Altijd zal ik van je blijven houden
een maand voor haar overlijden
de allerlaatste foto, 1 uur voor haar dood!
Je durfde vrijwel niks, niet over bruggetjes, niet in het water, niet de trap op, niet te gaan zitten zonder in elkaar te krimpen, je niet aan te laten raken en ga zo maar door. Maar je wìlde wel van alles!
Hoe meer we je stimuleerden bij het kleinste stapje vooruit, hoe meer jij ervan overtuigd raakte dat je het wèl kon en dan raakte je zo opgetogen! na een jaar of twee dook je van een brug het water in, klauterde je tegen muren op als je daar je zinnen op had gezet, of in een boom om een balletje te pakken. we hebben in de 10 jaar dat je bij ons was zeker 10.000 uur met je gelopen en gespeeld; overal was je bij en je genoot van ieder moment. Als je iets wilde, dan gebeurde het ook, zelfs toen je lichaam niet meer zo erg meewerkte door de HD en artrose .
Wat heb je dierenartsen versteld doen staan als ze je onderzochten of foto's maakten. 'technisch' gezien kon je eigenlijk niet eens meer lopen, maar in de praktijk wandelde je nog makkelijk 2 uur achter elkaar en stond daarna weer met je bal klaar om te gaan spelen. Of je racete achter de paarden aan om ze te gaan 'hoeden'. Vele tijdelijke opvanghondjes heb je de regels van het huis bijgebracht, op je Eigen niet-subtiele maar rustige en duidelijke manier.
Jouw enorme wilskracht en levensvreugde waren altijd zo inspirerend en zal ik nooit vergeten.
Ik ben zo blij dat je je leven zo lang met ons hebt gedeeld, mijn maatje,
zo dankbaar dat je zonder lange lijdensweg plotseling, maar rustig in mijn armen bent gestorven
en nog zo verdrietig dat je er niet meer bent
Altijd zal ik van je blijven houden
een maand voor haar overlijden
de allerlaatste foto, 1 uur voor haar dood!
, je foto`s werken helaas niet