Juist toen ik dacht dat er na Yuki geen hond meer in mijn leven ging komen, vond Tuana jou in een vies bos bij Istanbul, en riep mijn hulp in om je te helpen. Ik dacht wat moet ik nou met een teef.......
Maar nee zeggen kon niet en zo wandelde je op 22 september 2012 mijn leven en regelrecht mijn hart binnen. Ook al hadden we in het begin wat medische tegenslagen omdat je niet tegen de narcose bleek te kunnen, daarna begon het GROTE GENIETEN.
Want dat deed je, dat deden WIJ. Jij en ik altijd samen. Met jou kon ik uren rondzwerven, overal heen want alles vond je leuk zolang we maar samen waren. En zo had het nog heeeeel lang moeten blijven.
Nooit eerder zag ik zo'n bijzonder hondje en niet alleen ik. Mensen bleven bij je staan, mannen keken naar jou om (niet naar mij) en mensen lachten als ze je zagen. Eens zei een onbekende vrouw in het bos tegen mij "wat een bijzondere hond, wat een uitstraling, ze geeft bijna licht"........
En bijzonder was je, geen enkele slechte dag met jou want als ik naar je keek werd ik altijd blij. Je was mijn geluksbrenger, je was knettergek en kneiterlief. En zo gek als een deur: achter de vogels aan, rollen door mensenstront, door dode vis, modder. Je was allesbehalve ladylike, zelfs niet pei-like want ook in de regen dartelde je mee. En je vond bijna iedereen leuk, al had je zeker je voorkeuren.
Maar begin april kwam daar een donkere wolk te hangen, je had in je poot zitten bijten en het zag er raar uit, ik dacht aan likgranuloom. Voor de zekerheid liet ik het aanprikken bij de dierenarts. Maar het bleek mastcelkanker, weer!!
Nooit gedacht dat deze wrede ziekte jou, ons, zou treffen en zeker op de leeftijd van nog geen 4 jaar. En genadeloos ook nog. In 5 weken, waarin we letterlijk alles uit de kast trokken, groeide de kanker razendsnel door. We probeerden alle leuke dingen die je hoort te doen in korte tijd te stoppen. Maar we kwamen tijd te kort......
Ik keek de laatste week naar je en zag je levenslust afnemen en moest vreselijkste beslissing OOIT nemen. Ik heb je afgelopen vrijdag laten gaan en lieve Yoshi, het gemis is onbeschrijfelijk. Het wordt ieder uur, iedere dag groter. Maar wat heb jij mij gelukkig gemaakt, al was het maar zo'n 1,5 jaar, ik heb intens van je genoten. Geen groter liefde mogelijk dan die tussen ons. En als ik maar enigszins wist waar je nu was, vloog ik je keihard achterna.....
Rust zacht mijn lief, mijn Askiem, ik bedank je voor alle mooie momenten; jij hebt zoveel liefde gegeven, jij mijn gekkke turkse troel
