Het HondenForum

Met pijn in mijn hart heb ik Kayla moeten laten gaan. 19-4-2014 Kreeg ze geheel onverwacht een epileptische aanval. De eerste hadden we niet in de gaten. We kwamen terug van stal en ze had in de bensh gepoept en geplast. We hadden haar opgetild en in de douche gezet. Ze bleef maar kreunen. Ze zakte steeds door haar achter poten heen. Het was gelijk de laatste keer dat ze mijn arm aflikte maar dit keer niet uit enthousiasme maar uit angst, een help me alsjeblieft kreet. Dit was niet goed. Direct de kliniek gebeld en zij dacht gelijk aan epilepsie. Alleen dacht ze dat Kayla het ergste al achter de rug had. Wat zat ze er ver naast! Kayla was nog bij en probeerde steeds te gaan staan. Dit was ook de laatste keer dat ik ooit haar staart zou zien kwispelen. De angst stond in haar ogen. Ze kreeg haar definitieve aanval. Ze begon te stuipen en toen wisten we zeker wat ze had. We hebben al het mogelijke voor haar gedaan om haar eruit te halen maar niks lukte. Medicatie niet, niks niet. Onze Kayla zat gevangen in haar lichaam, ze was of in aanval of tussendoor alleen nog maar bewusteloos. Zo hebben we 6 uur lang voor en met haar gevochten. Het mocht niet baten en het was genoeg. We moesten haar laten gaan. Haar hartje bleef echter zo sterk. Na 3 spuiten en dik 20 minuten stopte haar hartje pas met kloppen. Ik weet dat het de enige eerlijke keus was maar god wat doet het pijn! Het gemis is zo imens groot. Ik krijg de beelden van die avond niet uit mijn hoofd hoe hard ik het ook probeer. Ons meisje, onze domme doos zoals we haar liefkozend noemde.
Ze zal voor altijd een plekje in ons hart hebben en vergeten zullen we haar nooit. Ze was nog veel te jong. Ze had nog jaren bij ons moeten zijn! Ik weet dat het zal slijten aar sommige momenten gaat het gewoon even niet en vloeien de tranen rijkelijk. Dit meisje had alles tegen. Zo'n slechte start en dan zo aan haar einde komen. Ik bid alleen maar dat ze geen pijn heeft gehad. Het is niet eerlijk!!! Ze was net 3.

Meisje, je start was al zo oneerlijk. Niemand wilde voor je zorgen en diverse keren moest jij al van baasje wisselen voor je bij ons kwam. Wij sloten je in ons hart waar je voor altijd een plekje hebt veroverd. We hebben je vervloekt maar vooral zo vreselijk veel van je gehouden! De leegte die je achterlaat is niet te bevatten. Je was een apart hondje, uniek op je eigen manier. Geniet nu lekker van je rust en hopelijk ben je nu bevrijd van alles wat je in het leven hier op aarde tegen heeft gehouden!

Ahhh wat sneu, heel veel sterkte

ach
wat een afschuwelijke manier om je hond te verliezen.
heel veel sterkte

Wat zal het moeilijk geweest zijn om haar zo te zien
Heel veel sterkte!

Oh wat een wanhoop en onmacht moeten jullie gevoeld hebben , wat vreselijk om haar zo jong en op deze manier te moeten laten gaan. Heel veel sterkte..

Wat een vreselijke manier om je lieve maatje kwijt te raken.
Heel erg veel sterkte...............

Veel sterkte...

Verstuurd vanaf mijn C6603 met Tapatalk

Wat verdrietig voor jullie.
Het is afschuwelijk om een hond zo te zien en haar niet te kunnen helpen.

Sterkte.
Hoe oud is ze geworden?

Wat sneu. Heel veel sterkte met dit veel te vroege afscheid.

Ach wat akelig, heel veel sterkte!!!

Thanx!
Wanhoop hebben we zeker gevoeld! We wilde direct al met haar naar de kliniek maar dat mocht niet omdat elke prikkel een nieuwe aanval uit kon lokken op dat moment. Ze moest absolute rust hebben dus zelfs de kinderen hadden we naar de buurvrouw gestuurd. Toen ze de voor ons eerste zichtbare aanval kreeg voelde ik haar al weg vliegen. Ik wist het gewoon, het was einde verhaal. De da die aan de lijn hing zei ons direct een spuit te komen halen. Vrienden met een border met epilepsie woonde alleen dichterbij dus in overleg met de da daar die spuit op gehaald. De da was er van overtuigd dat die ene spuit genoeg moest zijn om haar uit de aanval te trekken. Ik ben bij Kayla gebleven en Don is echt wezen crossen om die spuit te halen. Ik vroeg de da direct al wat als die spuit niet helpt. Tja dan moet er een tweede en eventueel een derde in. Mijn volgende vraag was direct, uhh als dat ook niet helpt? Poeh zegt ze, dat heb ik nog nooit mee gemaakt, ik bel je zo terug ik ga een collega raadplegen. Don wederom crossen naar de dichtsbijzijnde kliniek om spuiten te halen. Vlak voor hij thuis kwam belde de da terug. Ze zei gooi die spuit erin en kom toch maar direct hierheen zonder te wachten of die spuit helpt. Dat hebben we gedaan maar kayla was al geruime tijd compleet buiten bewustzijn. Ze had een onregelmatige hartslag en haar pupillen reageerde niet. Da heeft alle mogelijke medicatie erin gegooid. Zolang Kayla bewusteloos was wilde zij Kayla de nacht nog geven ondanks dat ik aangegeven had dat het voor mijn gevoel einde verhaal was. Toen we weg gingen begon ze weer te stuipen maar de slik en pupil reflexen waren terug. De da was een soort van opgelucht want dat was haar tenminste bekend. Ze heeft veel mensen gebeld maar niemand kon de bewusteloze staat verklaren. We spraken af om even naar huis te gaan en zou zou ons ander half uur later terug bellen. Ze belde echter al toen we nog onderweg naar huis waren dat het nog steeds niet goed ging en of ze haar onder narcose mocht brengen. Haar hersenen liepen risico over verhit te raken door de aanval. We gaven toestemming en namen thuis een besluit. Als ze na de narcose nog niet bij kwam wilde we de stekker eruit trekken. We moesten een moeilijk besluit neen maar voor haar de enige eerlijke. Na ruim anderhalf uur belde de da dat Kayla nog steeds bewusteloos was. Het was genoeg en we besloten afscheid te gaan nemen. Het was afschuwelijk haar zo te moeten zijn. De zij waar ze op lag was door weekt. Alles liet zo lopen. Ze was er gewoon niet meer, behalve haar hartje en ademhaling. Ik voelde het al bij de eerste zichtbare aanval. De kinderen waren ook mee om afscheid te nemen. Ze waren helemaal kapot van verdriet. Ze pakte haar vast en probeerde haar wakker te maken. Uiteraard ging dat niet.Toen het echt tijd was zijn ze de wachtkamer in gegaan waar ze door lieve vrienden werden opgevangen. Kayla's hartje wilde niet opgeven. Haar ademhaling was al 5 minuten eerder gestopt dan haar hartje.Toen ik ook de wachtkamer in kwam bleek dat mijn zoon (13) exact heeft gevoeld wanneer Kayla officieel stierf. Hij zei het tegen mijn vriendin, kreeg kippenvel en van warme handen werden zijn handen ineens ijskoud. Het tijdstip klopte exact en hij kon het ook niet hebben gehoord of gezien of iets. Hij heeft het gevoeld.

Sorry voor het uitgebreide verhaal maar het van me afschrijven voelt goed

Wat triest, Kayla was veel te jong
Heel veel sterkte

wat een horror om dit zo mee te moeten maken.

Heel veel sterkte met dit akelige plotselinge verlies van je bijzondere meisje

Ach Heel erg veel sterkte

Het is ook goed om het van je af te schrijven.
Je verhaal is voor mij wel herkenbaar.

Je hebt de beste beslissing genomen die je kon nemen door haar te laten gaan.
Maar de pijn en frustratie kan ik me heel goed voorstellen.

Heel veel sterkte

Sterkte.

Wat een verschrikkelijk drama hebben jullie mee moeten maken.
Jullie hebben voor haar gekozen maar ik kan me voorstellen dat jullie met een verschrikkelijke kater zitten.
Heel veel sterkte gewenst om dit een plekje te kunnen geven en het verlies te verwerken

heel veel sterkte!!!

Vreselijk.....

Alle ,alle sterkte gewenst.

Vreselijk, heel veel sterkte.

Vreselijk om zo dit meisje kwijt te raken, heel veel sterkte .

Wat triest dat er zo rot einde aan een jong leven is gekomen Heel veel sterkte

Wat erg, om dat mee te maken met je hond en de angst ook in haar ogen te zien en zo machteloos dan te staan. Je hebt gedaan wat je kon doen, maar het lijkt me vreselijk moeilijk, om die beelden kwijt te raken. Heel veel sterkte en als schrijven helpt, dan schrijf je. Denk dat hier zoveel mensen je kunnen begrijpen.

Wat afschuwelijk dat haar eerste epileptische aanval ook gelijk haar laatste is geweest. Wat is het toch een rotaandoening...

Heel veel sterkte met het zo plotselinge en veel te vroege verlies van jullie Kayla.

Heel veel sterkte!

Bedankt allemaal. Hoewel we hele lieve vrienden hebben die iedere dag even vragen hoe het gaat is het makkelijker om zeker details te schrijven. Dat Kayla niet helemaal goed in haar koppie was wisten we al, alleen dachten wij dat ze enkel zwakbegaaft was. Ook de da heeft niks vermoed even als zovele andere. Nu vallen er kwartjes op zijn plaats ook wat betreft daro. De laatste week voor Kayla stierf wilde Daro zijn bench niet meer in. Hij heeft het aangevoeld. Zo zijn er nog meer dingen. Daro was altijd al zeer zorgzaam voor Kayla. Nu lijkt het ene moment of er een last van zijn schouders is gevallen, word hij weer speelser en komt hij zelfs aan in gewicht wat voor heen niet lukte. Andere momenten is hij haar zichtbaar aan het zoeken en van slag dat ze weg is. Het lijkt nu alsof hij de enige is geweest die heeft geweten dat er iets echt mis was met Kayla. Kayla was soms maanden perfect zindelijk en soms ineens deed ze het steeds in huis. Nu weten we dat dat hoogstwaarschijnlijk iedere keer hele kleine aanvallen zijn geweest die aan niks anders te zien of te merken waren. Kayla had altijd erg veel last van de warmte zomers en zo heeft ze 1 keer eerder gehad dat ze na de schapentraining 's avonds door haar achterhand heen zakte. Meer als dat zag je ook echt niet! Ook toen werd niet aan epilepsie gedacht maar aan oververhitting. Nu zagen we gelijk herkenning. Momenteel zit ik alleen maar met schuldgevoel. Had ik maar geweten dat..... dan had ze eerder aan de medicatie gekund en had ze er misschien nog geweest. Had ik het maar geweten dan was ik niet steeds boos dat de hele bende weer onder de zeik of schijt zat.......

Had ik maar......daar heb je niets aan dat vreet alleen maar energie.
Je hebt gedaan wat je kon en wist, dat is het belangrijkste!
Ze heeft nog een hele mooie tijd mogen hebben bij jullie, daarmee is ze gaan slapen.

Heel veel sterkte!

Sterkte!

Vreselijk

heel veel sterkte