Het HondenForum

Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar het volgende.
Als ik kijk naar Apple, dan merk ik heel erg dat ze anders is met een andere hond erbij.
Nou maakt het wel een beetje uit wat voor een karakter die hond heeft, maar, hoe dan ook, is ze anders.
Sneller opgefokt, waakser en haar herdertrekjes komen dan volledig tot uiting, ze houdt de andere hond graag in de gaten, en dat maakt dat ze minder rust heeft/neemt.
Nou is Apple sowieso een hond die niet op haar mondje is gevallen, als een andere hond een ruzie initieert dan staat mevrouw haar mannetje met evenveel kabaal. Er zijn ook echt wel teven waar ze gewoon niet echt mee kan, al blijft het gewoon bij kabaal.
Maar met 99% kan ze gewoon wel prima overweg als ze gewend is. Buiten loopt ze ook gewoon altijd los en ontmoet ze allerlei honden, ze heeft voorkeuren, maar dat geeft niet.
Kortom, ze is sociaal, maar ook best wel fel met vlagen. Ik vind haar met andere honden dan dus eigenlijk niet leuk, niet zozeer in het contact met andere honden, want ze kan echt wel heel leuk spelen als het ijs gebroken is en de klik er is, en dat is ook super om te zien, maar overall is ze niet mijn leuke, lieve Appletje. (klinkt gruwelijk zoetsappig en truttig, maar zo leg ik het altijd maar uit )
Dat zou voor mij dus een reden zijn om er vooralsnog geen tweede bij te nemen.
Nou ben ik benieuwd of anderen dat ook wel eens hebben gehad, of juist in die situatie zitten. Er zitten hier veel mensen met meer dan één hond, is je eigen hond dan eigenlijk wel zo leuk gebleven bij de aanschaf van een tweede hond? (of derde, vierde etc)
En zo niet, neem je dat dan voor lief? Of kies je dan als je dat van tevoren al weet, gewoon niet voor een tweede hond?

Ik vang op en kan eigenlijk geen gedragsverandering benoemen bij juno.

Of wel, ze wordt iets aanhankelijker. Hoewel ik dat dus gewoon voor lief neem

Wij waren met Tessa wel erg bang voor een verandering. Met oppashonden was ze wel heel anders in huis en veel waakser, eigenlijk zoals jij Apple beschrijft. Toen Tay kwam en bleef, ging dat eigenlijk weg. En ze is wel veranderd maar eigenlijk alleen maar in positieve zin.

EDIT: En buiten is ze naar honden verre van sociaal. Ook de hond van schoonouders kreeg vreselijk op haar lazer als pup als ze bij Tessa in de buurt kwam. Tay helemaal niet.

Het gedrag wat je omschrijft heeft Jura ook, al denk ik dat ze nog iets minder sociaal is daarbij naar onbekende teven toe.
Maar het beschermende, waakse, herderige doet zij ook bij veel honden. Met een enkele (en dat is dan een heeeeeeul stabiele reu) doet ze het niet. We passen wel eens op een pup en ze is dan zo waaks buiten dat het niet leuk wandelen is. En ook sommige honden waar we mee wandelen dan moet ze veel meer aan de lijn uit voorzorg, omdat iedereen buiten de groep als potentieel gevaar wordt gezien.

In haar eentje is dat heel anders. Maar dit zijn voor ons heel belangrijke redenen om er geen tweede hond bij te doen en ook om niet te vaak met bepaalde honden op te lopen.

Ja, hier is er wel wat aan Nozems gedrag veranderd sinds Tapas erbij is gekomen. Omdat Tapas een fellere tante is dan haar moeder is Nozem een beetje meer richting haar dochter gegroeid qua gedrag en felheid.
Bij Sjefke heb ik overigens niet zo'n verandering ervaren toen Nozem erbij kwam. Ik denk dat het verschil hem er in mijn situatie in zit wat het karakter is van de hond die erbij komt in combinatie met het karakter van de al aanwezige hond, plus dan wat je erbij zet. In mijn geval ging dat beide keren om een hond van hetzelfde ras en ook nog een nakomeling. Ik hoop over een poosje te ervaren of dat wezenlijk verschilt van het erbij nemen van een hond van een heel andere soort.

Heel vaak is t bij sturen, maar ook voor jezelf moeten leren en inzien wat nu anders is en wat je zelf moet aanpassen.
Gil is niet veranderd nu Sneeuw erbij is, maar goed Gil is een stabiele reus, daar maak je de kachel niet mee aan

lola vindt andere honden erbij wel handig omdat die als bliksemafleider voor enge soortgenoten werken. Maar o wee als ik de andere hond aandacht geef, dan komt ze aanrennen en duwt dr eigen bakkes ertussen. 'Ik ben leuker, ik ben leuker! Vergeet mij niet!' ze lijkt wel bang dat we haar voor een andere hond aan de kant zetten.

Nou komt hier sowieso geen tweede hond omdat mijn man dat niet wil, maar dit is wel 1 van de argumenten die MIJ ook tegenhoudt

Ik heb met mijn meiden eigenlijk nooit verschil gemaakt. Hond erbij, hond overleden... maakte allemaal niet uit.
Het felle van Apple wat jij beschrijft, heb ik overigens niet gemerkt toen ze bij mij logeerde. Ze ging zelfs buitengewoon lief met mijn honden om. Met Mila klikte het niet, maar Apple zocht het niet op.
Al stond ze wel met gescherpte tandjes en opgestroopte mouwen klaar als Mila boven op haar dook. Zo van 'ik begin niet zelf, maar ik maak het wél zelf af.'

Apple schreef:Nou ben ik benieuwd of anderen dat ook wel eens hebben gehad, of juist in die situatie zitten. Er zitten hier veel mensen met meer dan één hond, is je eigen hond dan eigenlijk wel zo leuk gebleven bij de aanschaf van een tweede hond? (of derde, vierde etc)
En zo niet, neem je dat dan voor lief? Of kies je dan als je dat van tevoren al weet, gewoon niet voor een tweede hond?

Skadi is nog wel een paar graadjes erger dan je lieve appeltje, geloof ik
Toch kwam er een tweede hond bij. En niet - zoals ik zorgvuldig had uitgedacht - een uiterst dominante en stabiele reu, maar een zacht ei
Ja, die heeft ze in het begin een paar keer fors op zijn falie gegeven. Soms meer dan verdiend, soms als redirectie

Maar wat ik niet had verwacht gebeurde toch. Skadi is milder geworden in haar gedrag naar hem toe. En haar tolerantiegrens ligt inmiddels fórs hoger.
Ze heeft geleerd om er niet meer direct vól op te meppen, maar handelt zaken af met een blik of een zacht grommetje. Ze leert er echt veel van, is mijn gevoel. Zo kan het dus ook lopen.

Met laicka heb ik het wel meegemaakt dat ze zich meer gesteund voelt door fix en daardoor meer als een regelteef reageerde. De oplossing voor buiten is een voetbal meenemen zodat ze een duidelijke taak heeft om zich mee te bemoeien en niet iets anders zocht waarbij ze het gevoel had dat fix jaar steunde.

Toen ik alleen nog met bailey en laicka liep was er totaal niks anders en voelde ze zich niet gesteund door hem.

Al met al zal dit voor mij een reden zijn geen 2 HH teven meer te nemen en uiteindelijk met 1 hond verder te gaan. Wil trouwens niet zeggen dat ik spijt heb van fix erbij maar ik wil ooit gewoon klakkeloos naar het bos kunnen zonder na te hoeven denken hoe druk het is etc

Hier geen verschil gemerkt qua gedragsverandering. Behalve dat trainen lastiger is omdat hond 1 met hond 2 wil wedijveren om de snoepjes/aandacht.

Romy en Barney zijn beide dooie deurmatten en ik vermoed dat dat aan de leeftijd van beide ligt. Alleen als het op lekkers aankomt wordt er wel 'voorgedrongen' maar dat was het dan ook wel.

lieke schreef:Ik heb met mijn meiden eigenlijk nooit verschil gemaakt. Hond erbij, hond overleden... maakte allemaal niet uit.
Het felle van Apple wat jij beschrijft, heb ik overigens niet gemerkt toen ze bij mij logeerde. Ze ging zelfs buitengewoon lief met mijn honden om. Met Mila klikte het niet, maar Apple zocht het niet op.
Al stond ze wel met gescherpte tandjes en opgestroopte mouwen klaar als Mila boven op haar dook. Zo van 'ik begin niet zelf, maar ik maak het wél zelf af.'

Maar jij hebt natuurlijk ook vreselijk zoete hondjes
Het maakt natuurlijk wel uit wat je er bij zet, dat geloof ik wel. Jouw honden accepteren een hond erbij in de roedel heel makkelijk, en gaan dan niet al te ingewikkeld doen verder. Zoeken ook geen confrontaties op of iets dergelijks en zijn kalm van aard.
Zo zijn de gedragsveranderingen ook een stuk minder als Apple bij Ben is bijvoorbeeld. Maar Ben is ook wel echt een enorm zachtgekookt ei naar haar toe.
Maar hoe dan ook, heeft ze wel minder de rust die ze normaal wel heeft als ze alleen is. Ze is toch met veel dingen tegelijk bezig om het zo te zeggen. Minder gericht op 'de baas' ook, iets wat ik wel heel erg gewend ben van haar. Het is misschien ook een beetje lastig uit te leggen omdat je haar natuurlijk alleen in die situatie kent. Het word absoluut geen monster of onhandelbare hond, maar ze is gewoon anders dan anders.

Maar moet zeggen dat het confrontatie opzoeken wel is verergerd hoor afgelopen jaar. Eerst was het echt alleen maar verdedigen, maar ik heb wel door dat ze er zelf toch ook steeds meer een rol in krijgt. Zo had ze voorheen nooit echt ruzie met een drent teef die ik ken, en dat is afgelopen jaar toch wel veranderd, waardoor Apple de ruzie daar dus ook mee opzoekt met vlagen. Nou zijn dat stuk voor stuk ook honden die de confrontatie aangaan of niet vermijden, dus het komt wel van twee kanten, Apple zal niet zomaar een hond 'aanvallen' of iets dergelijks.
Idem met Borus overigens, die konden elkaar af en toe heel erg flink in de haren vliegen, puur omdat het allebei vrij opgewonden standjes zijn. En 99% van de tijd gaat dat hartstikke prima, maar soms dan vliegt de vlam in de pan. En dat is iets waar ik op de lange termijn niet op zit te wachten.
Dus als je er een hond bijzet die wel bij haar past, dan voorkom je wel de confrontaties onderling denk ik, maar de gedragsverandering dat ze haar focus erg richt op de andere hond, daar kan je ongeacht het karakter van de tweede hond, niet omheen.

Apple schreef:

lieke schreef:Ik heb met mijn meiden eigenlijk nooit verschil gemaakt. Hond erbij, hond overleden... maakte allemaal niet uit.
Het felle van Apple wat jij beschrijft, heb ik overigens niet gemerkt toen ze bij mij logeerde. Ze ging zelfs buitengewoon lief met mijn honden om. Met Mila klikte het niet, maar Apple zocht het niet op.
Al stond ze wel met gescherpte tandjes en opgestroopte mouwen klaar als Mila boven op haar dook. Zo van 'ik begin niet zelf, maar ik maak het wél zelf af.'

Maar jij hebt natuurlijk ook vreselijk zoete hondjes
Het maakt natuurlijk wel uit wat je er bij zet, dat geloof ik wel. Jouw honden accepteren een hond erbij in de roedel heel makkelijk, en gaan dan niet al te ingewikkeld doen verder. Zoeken ook geen confrontaties op of iets dergelijks en zijn kalm van aard.
Zo zijn de gedragsveranderingen ook een stuk minder als Apple bij Ben is bijvoorbeeld. Maar Ben is ook wel echt een enorm zachtgekookt ei naar haar toe.
Maar hoe dan ook, heeft ze wel minder de rust die ze normaal wel heeft als ze alleen is. Ze is toch met veel dingen tegelijk bezig om het zo te zeggen. Minder gericht op 'de baas' ook, iets wat ik wel heel erg gewend ben van haar. Het is misschien ook een beetje lastig uit te leggen omdat je haar natuurlijk alleen in die situatie kent. Het word absoluut geen monster of onhandelbare hond, maar ze is gewoon anders dan anders.

Maar moet zeggen dat het confrontatie opzoeken wel is verergerd hoor afgelopen jaar. Eerst was het echt alleen maar verdedigen, maar ik heb wel door dat ze er zelf toch ook steeds meer een rol in krijgt. Zo had ze voorheen nooit echt ruzie met een drent teef die ik ken, en dat is afgelopen jaar toch wel veranderd, waardoor Apple de ruzie daar dus ook mee opzoekt met vlagen. Nou zijn dat stuk voor stuk ook honden die de confrontatie aangaan of niet vermijden, dus het komt wel van twee kanten, Apple zal niet zomaar een hond 'aanvallen' of iets dergelijks.
Idem met Borus overigens, die konden elkaar af en toe heel erg flink in de haren vliegen, puur omdat het allebei vrij opgewonden standjes zijn. En 99% van de tijd gaat dat hartstikke prima, maar soms dan vliegt de vlam in de pan. En dat is iets waar ik op de lange termijn niet op zit te wachten.
Dus als je er een hond bijzet die wel bij haar past, dan voorkom je wel de confrontaties onderling denk ik, maar de gedragsverandering dat ze haar focus erg richt op de andere hond, daar kan je ongeacht het karakter van de tweede hond, niet omheen.

Ik denk idd. dat je bij een hond als Apple wat kritischer moet zijn met welke hond je erbij zet. Omdat ze idd. niet zo dociel en zoet is als mijn honden. Dus geen pittige teef of al te opgefokte reu.
Maar bijvoorbeeld een Bonnie zou geweldig zijn. Want wat hébben die twee een pret gehad met elkaar. En Apple is reuze sociaal vaardig. Ze liet mijn ouwe mutsen met rust en behandelde ze vol respect en na één blik op Bonnie wist ze wat voor vlees ze in de kuip had. Ze braken me soms met z'n tweeën de keet af, maar ik heb wat afgelachen (wanneer breng je haar weer? ).
Dus ik zou in jouw geval nooit zomaar een pup erbij zetten want je weet niet hoe zo'n ding uitgroeit. Een leuke herplaatser is veel handiger want je weet gelijk wat voor vlees je in de kuip hebt.
Een tweede Pietje Bell erbij zal altijd lukken. Al zal je huis wel naar de barrebiesjes gaan, vrees ik.

Edit: ik lees ook nog over de focus die Apple zou hebben op de andere hond. Daar ben ik het niet (helemaal) mee eens. Apple was ontzettend aanhankelijk naar Nick en mij toe en ze luisterde hartstikke goed. Ja, ze rausde veel met Bonnie maar zodra die aangaf dat ze er genoeg van had of Apple werd zelf moe, wilde ze direct bij ons op schoot liggen.
Met meerdere honden zullen de honden trouwens altijd hun aandacht verdelen tussen hun vierpotige- en tweebenige roedelgenoten.

Stellar is sinds de komst van de babies véél waakser en blaft echt enorm. Ik word er strontziek van, eerlijk gezegd. Bij alles moet er hysterisch geblaft worden. Nou is U ook wel aardig van de kef maar Stellar was dat echt niet zo erg.
Nu dus wel

Nou dat is duidelijk Lieke, wanneer breng je Bonnie hier?
Bonnie is ook wel een hond die ook best wel wat pikt natuurlijk. En zo is Ben ook.
En dat gaat in principe prima, al is ze nog steeds anders dan als ze gewoon alleen met mij is.
Misschien omdat ik haar alleen 'alleen' ken, hecht ik daar dan wat meer waarde aan dan anderen.

Misschien dat ik teveel waarde hecht aan hoe het ging met Borus en hoe ze dan soms is met die drent of andere specifieke hondjes buiten, en begrijp me goed, met Borus hier in huis was ook echt hartstikke leuk, en Borus an sich was ook een geweldig hondje, die ik echt wel mis hier in huis. Maar de felheid die daaruit ontstond soms, en ook de felheid die Apple daardoor soms had richting ons, maakt wel dat ik Apple op die manier niet leuk vind.
Dat zou voor mij dus niet iets zijn waar ik vrijwillig weer voor zou kiezen voor permanent.
Maar ja, als je daar dan ooit wel graag een tweede corgi bij zou willen, dan heb je toch wel over een pup, en dat is dan maar afwachten hoe dat gaat.
Kortom, ik ben vooralsnog heel blij me Apple en hoe ze is, en zou het risico nog niet willen lopen dat ze misschien straks niet zo gezelliger meer is.
Maar misschien ben ik dan heel raar

Goed dat je er überhaupt over nadenkt vind ik. Ik heb er geen seconde bij stilgestaan dat Stellar met de babies anders zou kunnen zijn dan Stellar met Tsuki. Verkeerd gedacht dus
Gelukkig is ze nog wel heel lief en makkelijk, dat is niet veranderd.

Mit schreef:Goed dat je er überhaupt over nadenkt vind ik. Ik heb er geen seconde bij stilgestaan dat Stellar met de babies anders zou kunnen zijn dan Stellar met Tsuki. Verkeerd gedacht dus
Gelukkig is ze nog wel heel lief en makkelijk, dat is niet veranderd.

Kan me dat wel voorstellen hoor! Zeker als je haar gewoon al kende samen met Tsuki, dan ga je toch vaak niet uit van het scenario dat ze misschien ook wel een negatief effect op elkaar hebben.
Denk je dat het nog minder zal worden, naarmate de kleintjes wat volwassener worden?

Apple schreef:

Mit schreef:Goed dat je er überhaupt over nadenkt vind ik. Ik heb er geen seconde bij stilgestaan dat Stellar met de babies anders zou kunnen zijn dan Stellar met Tsuki. Verkeerd gedacht dus
Gelukkig is ze nog wel heel lief en makkelijk, dat is niet veranderd.

Kan me dat wel voorstellen hoor! Zeker als je haar gewoon al kende samen met Tsuki, dan ga je toch vaak niet uit van het scenario dat ze misschien ook wel een negatief effect op elkaar hebben.
Denk je dat het nog minder zal worden, naarmate de kleintjes wat volwassener worden?

Ik denk het niet. Uutje is gewoon erg kefferig en Stellar heeft dat in het meervoudige overgenomen. We werken eraan maar blaffen is zo lastig af te leren.
Heb er overigens verder absoluut geen spijt van hoor, dat vooropgesteld.

Ik vind mijn honden vooral stabieler, evenwichtiger en gelukkiger als ze met meerderen zijn. Ashley is niet echt veranderd door de komst van Scott maar Scott is wel veranderd door de komst van Jessie. In positieve zin. En ik merk aan Jessie dat ze het ook veel beter doet in een roedeltje dan toen ze alleen zat.
Maar het heeft natuurlijk tijd nodig om even te wennen. Voor een herder zijn wisselende contacten soms stressvol maar dat stabiliseert met de tijd.
En 1 op 1 contact met je hond is wel intiemer. Maar daar zorg ik nog steeds voor om af en toe erop uit te gaan met maar 1 van het stel

luna is juist veel minder angstig geworden toen quinty erbij kwam. quinty, dinos en luna zijn hetzelfde gebleven toen tommy erbij kwam.
tommy is alleen wel veranderd nu hij deel uitmaakt van een roedel, vreemde honden jaagt hij zonder pardon weg.
we zijn hard aan het werken om dat eruit te krijgen, want zijn gedrag is onacceptabel voor ons.