Het HondenForum

Dat zit ik me al een paar jaar te bedenken als ik soms dingen hier lees, maar nu ik het weer bijna aan den lijve meemaak blijft dat maar spoken in mijn kop.
Mensen die letterlijk van het kastje naar de muur gestuurd worden, dierenartsen die dingen zeggen die letterlijk kant noch wal slaan en soms simpelweg levensbedreigend zijn voor de betreffende dieren. Veel mensen hebben een heilig vertrouwen in dierenartsen, die mensen hebben er toch voor geleerd en zullen het dan ook prima weten. Mijn moeder heeft bijv. ook zo'n heilig vertrouwen in (huis)artsen dus zal dat ook in dierenartsen hebben.
Ik ben daar veel minder mee behept, heb ik de loop der jaren met al mijn honden al redelijk wat dierenartsen meegemaakt (mede door verhuizingen, vakanties etc.) en mede door het lezen hier en dingen vragen aan mensen (ook hier) die er ook daadwerkelijk voor geleerd hebben, door me behoorlijk te verdiepen in de diverse ziektes en eigenlijk nog het meeste veel eigen ervaringen, lijkt het wel alsof je tegenwoordig bijna minimaal medische kennis moet hebben wil je een huisdier aanschaffen. Want 100% vertrouwen op sommige dierenartsen kun je simpelweg niet. Is dat niet te gek voor woorden? Als je dier ziek is moet je er toch op kunnen vertrouwen dat de behandeling die een dierenarts geeft het beste is wat hij kan doen in die situatie?

"gelukkig" beschik ik over een vrij grote mond als het mijn dieren aangaat, wat dus wil zeggen dat een dierenarts natuurlijk een onderzoek doet maar het dier is wel 24/7 bij mij, dus ik ken het dier het beste en kan mi ook het beste oordelen erover. Ik vind dus ook dat een dierenarts mijn voorstellen/indrukken minimaal moet kunnen aanluisteren en eventueel weerleggen met goede argumenten. Niet met de woorden, ik ben de dierenarts en heb ervoor geleerd en wie mag jij dan wel zijn bij wijze van spreken. Mijn vorige dierenarts vond dit bijv. erg interessant heeft hij vaak gezegd en vond het ook altijd prettig te horen dat mensen ook nadenken over iets omdat juist hele kleine dingetjes die je thuis opmerkt en misschien totaal onbelangrijk lijken soms heel erg belangrijk zijn voor een diagnose.
Ik heb heel veel van hem geleerd omdat hij me ook overal bij betrok als het mijn honden betrof, liet me zien hoe ik dingen kon zien/voelen en liet me ook zelf handelingen verrichten zodat ik ze thuis eventueel kon doen. Hij wist ook dat ik niet voor elk wissewasje kwam, maar als ik kwam was het ook echt nodig en als ik vroeg om bepaalde medicatie hoefde ik ook niet met de hond te komen omdat hij wist dat ik het alleen zou vragen als ik zeker wist dat hij/zij dat nodig had.

Als ik vraag om iets te doen, bijv. bloed testen op nierfunctie of leverfunctie (noem maar wat) als een hond echt behoorlijk ziek is, dan vind ik dus ook dat hij dat moet doen eigenlijk. Misschien best vervelend voor sommige dierenartsen want die staan je echt aan te kijken of ze water zien branden. Maar ik betaal toch voor de handeling? Hij is niet levensbedreigend of mishandelend voor de hond dus waarom zou je het niet willen doen? Let wel ik vind dat wel dat ik moet kunnen uitleggen waarom ik dat zou willen... Niet omdat ik het leuk vind om te weten.
Maar veel dierenartsen vinden deze 'kennis' bij 't gepeupel lijkt het wel vervelend... en nogmaals ik vind wel dat je iets moet kunnen onderbouwen wil je een dergelijk gesprek aangaan of kunnen uitleggen waarom.
Maar als je niet meer op de gemiddelde dierenarts kunt vertrouwen

Het is wel zo, als een dierenarts het goed doet, hoor je daar weinig over op het internet.
Maar als ze een foutje maken, dan hoor je het overal

Marco88 schreef:Het is wel zo, als een dierenarts het goed doet, hoor je daar weinig over op het internet.
Maar als ze een foutje maken, dan hoor je het overal

Nou je hoeft alleen maar eens de adviezen in medisch te lezen die mensen krijgen
En natuurlijk zijn er ruim voldoende DA'sen die uitstekend werken. Het gaat niet alleen om gemaakte fouten, maar om de adviezen die er ook soms gegeven worden of opmerkingen over het waarom wel/niet...

Ik heb jarenlang allerlei soorten knaagdieren gehad en dan is het gewoon noodzakelijk dat je ook op medisch vlak er iets van afweet. Want dierenartsen weten vaak enkel de basis en doen de helft van de tijd niks anders dan Baytril meegeven uit voorzorg, ook als ze geen idee hebben wat het is. Dus het is ook wel al eens voorgekomen dat ik met een geprint blaadje van internet bij de dierenarts kom, over een virus dat op dat moment rondwaart bij tamme ratjes, de symptomen, wat werk en niet werkt en waarvan ik vermoed dat één van mijn ratjes het ook te pakken heeft. De DA in kwestie vond het heel interessant en heeft het zeker meegenomen en het blaadje ook bijgehouden voor toekomstige gevallen. Als ze dat niet fijn vinden, moeten ze zich zelf maar up to date houden

nou ik steek mijn geweldige da hier bij herhaling veren in haar kont hoor, is ook internet

ik ben het met je eens mal en ik ben ook al een paar keer van da geswitcht omdat ik geen enkele inspraak had in de behandeling en ze niet naar me wilden luisteren en een keer omdat die da een volkomen verkeerde behandeling heeft toegepast.
ik snap best dat het voor een da vervelend kan zijn als mensen zelf ideeën hebben en aandragen, maar daarom hoeven ze nog niet van de tafel geveegd te worden.

Omdat als het tegenzit iedereen alle kennis meent te hebben, omdat ze daar profs mee onder druk willen zetten met dreigen tot rechtszaken aan toe. Omdat ook gewoon hulpverleners te maken krijgen met mensen die allerlei dingen gaan eisen of het nu familie of hun dier betreft. We leven in een moeilijke tijd waarin de hulpverlenende hoek een unaniem standpunt moet gaan formuleren hoe ze hiermee omgaan

Besef je dat het gemiddelde familielid of de gemiddelde dierenbezitter niet met meer binnenkomt dan wat ze weten google of een forum, accuraat is het vaak echt niet.
Wat niet wegneemt dat je als arts of dierenarts diegene serieus moet nemen als hij er staat

Ze moeten zeker niet alles aannemen, maar als je iets kunt onderbouwen waarom je dat denkt/vind vind ik wel dat er minimaal naar geluisterd moet worden en eventueel wordt uitgelegd waarom het niet zo zou kunnen zijn of juist wel...
Ik vind wel dat je daar recht op hebt nogmaals mits je het kunt onderbouwen.

Persoonlijk denk ik dat dierenartsen - en dan met name de HTK-DA's met een praktijkje in een woonwijk - minder door romantiek gedreven worden dan ik altijd dacht. Ik denk dat het eigenlijk meer ambtenaren zijn die erg prijs stellen op hun vastgestelde spreekuurtjes, hun bekende klanten en hun basisinkomen uit enting- en voerinkomsten etc. Weinig avontuurlijk, gesteld op comfort en al helemaal niet zitten te wachten op nieuwerwetsigheid of baasjes die zelf weer eens wat gegoogled hebben.

Een DA met een alternatieve praktijk onderscheidt zich algauw van deze meute en in mijn beleving zijn deze DA's (die vrijwel allemaal ook klassiek geschoold zijn) veel beter te pruimen. Hier in Frankrijk is die luxe nog niet echt doorgedrongen op het platteland maar ik heb dan weer het geluk dat mijn DA eigenlijk een vee-arts is. En dat is natuurlijk ook een heel ander kaliber mensch. Die rekenen niet perse op een hele week 8 uur per nacht te kunnen slapen.

Ik denk dat de meeste DA's het helemaal niet slecht bedoelen, maar dat ze ook veel minder gedreven zijn in hun vakgebied dan sommige van hun wat meer gedreven clienten hopen

Ik probeer uit de mogelijke DA's zo zorgvuldig mogelijk de DA te kiezen die bij mij en mijn manier van met beesten omgaan past, maar verder vertrouw ik dan volledig op de DA die ik heb uitgekozen (zowel hier als voorheen in Amsterdam). Want eerlijk gezegd heb ik gewoon de ballen verstand van wat mijn hond al dan niet zou mankeren en/of welke medicatie daar bij zou horen.

Kijk bijv. deze opmerking is dus gemaakt door een DA bij een pup met symptomen van parvo:

'de da sluit iets besmettelijks uit omdat mijn andere hond niets mankeert'



Dus... ik kan hieruit dus concluderen dat kennelhoest ook niet besmettelijk is want ik heb ook weleens een hond met kennelhoest gehad en mijn andere honden hebben er dag en nacht bij gelopen en gedronken uit dezelfde waterbak en hebben het nooit gekregen....

Nouuuu ik ben de klant en betaal dus ik mag ook meedenken met de da toch, als het aan de da van de sterkliniek had gelegen zat Baco nu al een paar jaar aan onderhoudspijnstillers a 80 euro per maand en was Madam haar hoektand kwijt, vanwege een gedragsprobleem ik ben nu weer terug bij mijn oude da, waar ik was weggegaan na een meningsverschil, maar ze denkt wel mee met me nu, en dat is fijn.

Inge O schreef:

Selene schreef:Omdat als het tegenzit iedereen alle kennis meent te hebben, omdat ze daar profs mee onder druk willen zetten met dreigen tot rechtszaken aan toe. Omdat ook gewoon hulpverleners te maken krijgen met mensen die allerlei dingen gaan eisen of het nu familie of hun dier betreft. We leven in een moeilijke tijd waarin de hulpverlenende hoek een unaniem standpunt moet gaan formuleren hoe ze hiermee omgaan

Besef je dat het gemiddelde familielid of de gemiddelde dierenbezitter niet met meer binnenkomt dan wat ze weten google of een forum, accuraat is het vaak echt niet.
Wat niet wegneemt dat je als arts of dierenarts diegene serieus moet nemen als hij er staat

dat verklaart wel waarom ze niet alles zomaar aannemen van patiënten/baasjes (en dat vind ik ook terecht), niet waarom ze zelf soms onmogelijke dingen uitkramen.

dat klopt

Selene schreef: Wat niet wegneemt dat je als arts of dierenarts diegene serieus moet nemen als hij er staat

Waar mensen ook mee binnenkomen - ik bedoel nu is het internet, vroeger was het 'mijn nichtje die heeft een buurvrouw en haar hond krijgt altijd dit bij verstoppingen' - ik vind dat je als DA (of dokter of welke dienstverlener dan ook) minimaal aan je bezoek moet kunnen uitleggen waarom wat zij beweren onzin is. Mocht je dat vinden.

De tijd is niet moeilijk. Het is namelijk al eeuwenlang heel eenvoudig om nitwits, mensen met verkeerde bedoelingen, totale losers, breinlozen en ook betweters van repliek te dienen als je weet waar je over praat. Het is alleen maar moeilijk als je zelf niet zo lekker in de materie zit omdat je laatste nascholingscruise ook al weer 12 jaar geleden is en je de vakbladen tegenwoordig ook maar alleen als aanmaakhout voor je design haardvuur gebruikt en je de rauwvoerhype ook gemist hebt omdat je de Eukanuba-percentages goed kon gebruiken tijdens je scheiding.

En om met mensen/klanten van gedachten te wisselen over de dingen die die klanten uit pure interesse voor hun huisdier wel eens horen/lezen/oppikken op het uilaatveld is al helemaal niet moeilijk. Maar ook dan helpt het om te weten waarover jij en zij (die klanten) praten.

malinois schreef:Ze moeten zeker niet alles aannemen, maar als je iets kunt onderbouwen waarom je dat denkt/vind vind ik wel dat er minimaal naar geluisterd moet worden en eventueel wordt uitgelegd waarom het niet zo zou kunnen zijn of juist wel...
Ik vind wel dat je daar recht op hebt nogmaals mits je het kunt onderbouwen.

dat bedoel ik ook en verder is het fijn als een da ook een beetje buiten de box kan denken.
ik kan me nog herinneren dat mijn da nog nooit van ypozane gehoord had toen jan die prostaatproblemen had.
maar ze ging er wel info over opzoeken toen ik het aankaartte en ze heeft het ook besteld en voorgeschreven.

dat was heel anders dan de da die ik hiervoor had en die maar bleef zeggen dat jan en gina geen giardia hadden, daar ook niet gericht op wilde laten testen en die allerlei andere rotzooi bleef voorschrijven, die uiteraard niet hielp.
daar was ik na een tijdje goed zat van, heb op internet panacur besteld en het ze gegeven.
jan was meteen van zijn giardia af, gina niet maar die kreeg er van de andere da die ik inmiddels gevonden had een kuur metrozol achteraan en dat hielp wel.

twee da's, twee totaal andere werkwijzen

Nanna schreef:

Jokkebrok schreef: nascholingscruise

Haha!

Wat, staat dat woord niet in De Dikke? Het fenomeen bestaat namelijk wel hoor

Jokkebrok schreef:Persoonlijk denk ik dat dierenartsen - en dan met name de HTK-DA's met een praktijkje in een woonwijk - minder door romantiek gedreven worden dan ik altijd dacht. Ik denk dat het eigenlijk meer ambtenaren zijn die erg prijs stellen op hun vastgestelde spreekuurtjes, hun bekende klanten en hun basisinkomen uit enting- en voerinkomsten etc. Weinig avontuurlijk, gesteld op comfort en al helemaal niet zitten te wachten op nieuwerwetsigheid of baasjes die zelf weer eens wat gegoogled hebben.

Een DA met een alternatieve praktijk onderscheidt zich algauw van deze meute en in mijn beleving zijn deze DA's (die vrijwel allemaal ook klassiek geschoold zijn) veel beter te pruimen. Hier in Frankrijk is die luxe nog niet echt doorgedrongen op het platteland maar ik heb dan weer het geluk dat mijn DA eigenlijk een vee-arts is. En dat is natuurlijk ook een heel ander kaliber mensch. Die rekenen niet perse op een hele week 8 uur per nacht te kunnen slapen.

Ik denk dat de meeste DA's het helemaal niet slecht bedoelen, maar dat ze ook veel minder gedreven zijn in hun vakgebied dan sommige van hun wat meer gedreven clienten hopen

Ik probeer uit de mogelijke DA's zo zorgvuldig mogelijk de DA te kiezen die bij mij en mijn manier van met beesten omgaan past, maar verder vertrouw ik dan volledig op de DA die ik heb uitgekozen (zowel hier als voorheen in Amsterdam). Want eerlijk gezegd heb ik gewoon de ballen verstand van wat mijn hond al dan niet zou mankeren en/of welke medicatie daar bij zou horen.

Dat laatste. Ik heb geen tig jaar diergeneeskunde gestudeerd.

Wel ben ik afgeknapt op DAP's. Ik moet vooral het gevoel hebben dat ik gehoord word, en dat daarna de DA die dingen doet die ik logisch acht (en mijn "verwijzingen" totaal in de wind slaat ). En als hij me daarna dieetvoer van Eukanuba aanraadt, dan veeg ik met dat advies lekker mijn kont af.

er vind het niet meer dan normaal dat je ook bij je DA je gezond verstand zelf gebruikt.
en je kent je dier het beste.
bij mika dachten ze aan een nekhernia en daar leek het ook op.
ik werd naar huis gestuurd met zware pijnstillers.
na een dag zag ik dat het beter ging en ben ik zelf gestopt met de pillen.
en na onderzoek en foto's (ik ben niet zomaar gestopt natuurlijk) bleek er geen aanwijzingen
te zijn en kan hij nu prima zonder pijnstillers want het was een zware nekspier verrekking.

zo kan je best meedenken en vragen stellen.
bij twijfel kan je altijd een andere DA opzoeken.
anders had de mijne nu al zijn verdere leven op pijnstillers gestaan want daar strooien ze mee
maar hij heeft nu helemaal geen pijstillers nodig, hij doet het prima.

een DA is ook niet alwetend en daar is niks mis mee.

ik vertrouw mijn dierenarts en hij vertrouwd mij. vraagt weleens iets over gedrag van honden, bevallen van katten. puur omdat ik daar meer ervaring mee heb als hij. ik ga niet blindelings in hem mee als ik ergens anders over denk. er is echter ook een dierenarts in de regio waar ik nooit heen zal gaan. puur omdat ik hem een kwakzalver vind.
ellen

Selene schreef:

Inge O schreef:

Selene schreef:Omdat als het tegenzit iedereen alle kennis meent te hebben, omdat ze daar profs mee onder druk willen zetten met dreigen tot rechtszaken aan toe. Omdat ook gewoon hulpverleners te maken krijgen met mensen die allerlei dingen gaan eisen of het nu familie of hun dier betreft. We leven in een moeilijke tijd waarin de hulpverlenende hoek een unaniem standpunt moet gaan formuleren hoe ze hiermee omgaan

Besef je dat het gemiddelde familielid of de gemiddelde dierenbezitter niet met meer binnenkomt dan wat ze weten google of een forum, accuraat is het vaak echt niet.
Wat niet wegneemt dat je als arts of dierenarts diegene serieus moet nemen als hij er staat

dat verklaart wel waarom ze niet alles zomaar aannemen van patiënten/baasjes (en dat vind ik ook terecht), niet waarom ze zelf soms onmogelijke dingen uitkramen.

dat klopt

Ik ben het hier ook helemaal mee eens.
Het word anders als je met je eigen kwalen voor een arts zit, je eigen lichaam ken je nl wel het best, dat voel je zelf.
Je eigen hond kun je wel kennen (niet voelen), maar als je de studie niet hebt verricht kun je nooit zoveel weten als de dierenarts.
100 % vertrouwen is dan ook weer lastig, aangezien er commercielle belangen bij de dierenarts meespelen. Bv voer, enten etc.

Zoals bij vrijwel alles ligt het ook aan hoe je met elkaar communiceert denk ik.
Als je niet aangeeft wat je verwacht, of een indruk achterlaat van hoe je een beetje tegenover de zaken staat, moet je niet vreemd opkijken als er niet aan je verwachtingspatroon wordt voldaan.
Wat meer met elkaar praten, en wat minder snel conclusies trekken scheelt vaak al heel wat.
Wat onverlet laat dat er ook gewoon pruts DA's zijn natuurlijk.

Jaap* schreef:Zoals bij vrijwel alles ligt het ook aan hoe je met elkaar communiceert denk ik.
Als je niet aangeeft wat je verwacht, of een indruk achterlaat van hoe je een beetje tegenover de zaken staat, moet je niet vreemd opkijken als er niet aan je verwachtingspatroon wordt voldaan.
Wat meer met elkaar praten, en wat minder snel conclusies trekken scheelt vaak al heel wat.
Wat onverlet laat dat er ook gewoon pruts DA's zijn natuurlijk.

Ik weet niet wat mijn vorige DA's (praktijk) in hun oren hadden maar er werd niet geluisterd. Hond at en dronk niets, rare gang van zaken.
Tja, kom je daar met je zieke hond en dronk ineens wel. Adrenaline. punt. Ze geloofden mij niet totdat ik met een filmpje kwam aanzetten. Zelf had ik al een spoedafspraak bij Mandigers kunnen regelen.

Ben daarna nooit meer bij die DA's geweest met mijn honden. Het was de welbekende druppel.

Met honden heb ik het nog niet gehad, wel met de paarden. Ik wist 99% zeker dat er een oude blessure opspeelde. De DA vond het maar onzin en heeft me vreselijk afgezeken toen. Hij wilde het niet eens nakijken, want ik had het toch fout. Paard op de trailer gezet en naar de DA waar ik een 2nd opinion had gehad en ik had dus wel gelijk. Dat die 1e DA er anders over dacht vond ik echt niet erg. Dat hij me totaal niet serieus nam en allemaal behandelingen voorstelde voor blessures die het paard niet had was niet wat ik van een DA verwacht.

Ik ken mijn dier, ik weet wat er afwijkend is en als ik een klein idee heb wat het misschien wel zou kunnen zijn zeg ik dat. Als een DA denkt dat het niet zo is, geen probleem, maar ik wil wel graag weten waarom hij denkt dat het niet zo is. Dat een dier anders reageert bij een DA lijkt mij iets wat een DA zelf ook hoort te snappen. Dus als er thuis mank gelopen wordt, bijvoorbeeld, maar bij de DA niet wil ik niet naar huis gestuurd worden dat er niks is. Maar met honden moet ik wel op de DA vertrouwen, ik heb gewoon nog weinig verstand van ziektebeelden enzovoorts bij honden. Gelukkig, want ik heb gewoon nog weinig meegemaakt met alle voorgaande honden *klopt af*

Sinds ik drie dierenartsen afmoest om erachter te komen dat onze oude hond artrose in haar elleboog had en het geweldige advies kreeg om mijn huidige teefje te laten castreren met 6 maanden is mijn vertrouwen zowat nul in dierenartsen. De enige die ik denk ik zou kunnen vertrouwen is Kranendonk, maar die zit te ver weg om mijn vaste da te worden.
Nu kom ik gelukkig niet vaak bij de da, maar mocht dat in de toekomst wel moeten voorzie ik nog wel het een en ander.

In al de jaren dat ik dieren heb, heb ik altijd fijne DA's gehad, ik luister naar hen, zij luisteren naar mij en samen komen we tot een oplossing. Ik heb nu mijn derde DA en dat is niet omdat ik de andere niet meer fijn vond, maar meer met locatie en tijden spreekuur. De DA waar ik nu naar toe ga, heeft ook op zaterdag spreekuur en dat vind ik wel zo fijn.

Ik heb over het algemeen zeer weinig vertrouwen in zowel dierenartsen als artsen, een enkeling uitgezonderd.
De enkeling is de eigenaar van de dierenkliniek waar ik kom met Kaya of met de andere dieren als die iets ernstigs mochten mankeren.
Op die mans oordeel vertrouw ik redelijk goed, daarnaast legt hij ook zaken uitgebreid uit én luistert hij naar je; hij is dus gelukkig wel
van het 'soort' die juist degene die de hond het beste kent graag hoort.

Zowel met dierenartsen als met artsen, heb ik veel slechte ervaringen en heel veel verkeerde diagnoses. Meestal vertrouw ik dus op mezelf
en neem daarbij de uitslagen van onderzoeken uiteraard mee in mijn eigen oordeel en mocht er een arts zijn die ik vertrouw, dán neem ik
ook dat oordeel mee.

Voorbeelden van foute diagnoses alleen al bij mijn dieren (over mezelf zal ik het dan maar niet hebben, met 4 ziekenhuizen en 15 jaar verkeerde
diagnose):

- Kaya had een vergroot hart volgens de dierenarts
- In Utrecht werd dat tegengesproken, maar ze had een ernstig vernauwde luchtpijp en moest ingeslapen worden, want ze
leed ondraaglijke pijnen (ze was toen 7 maanden en een super vrolijk hondje en is inmiddels 12 jaar)

- Kat zou een gebroken poot hebben omdat hij mankte, maar foto's wezen niets uit
- Bleek een ernstige worminfectie te zijn

- Kat zou een voedselintolerantie hebben, tig dieetvoeren gevoerd op aanraden van de dierenarts
- Een andere dierenarts zag het wel goed: Giardia

- Kat van schoonmoeder zou voedselintolerantie hebben
- Bleek schurft te zijn

- Kat 's middags naar dierenarts, wat testjes, dierenarts had blijkbaar niet door dat hij doodziek was en hij
stierf die nacht

Gelukkig zijn er ook wel goede diagnoses geweest hoor maar in de gemiddelde (dieren)arts heb ik weinig vertrouwen, al kan
je soms zelf ook niet altijd meer doen dan er toch maar op vertrouwen.

Mijn vertrouwen in dierenartsen is de afgelopen 20 jaar helaas een heel eind gedaald.

O ja, ik vergeet nog de dierenarts die zo'n grote bek opentrok tegen pup Puchu van 12 weken die zijn koppie terug trok toen hij
zijn gebit wilde bekijken, dat het arme diertje plaste op de behandeltafel
en bedankt weer... daar kon weer veel tijd en moeite ingestoken worden (bij een andere dierenarts uiteraard) om hem niet blijvend bang
te laten zijn voor dierenarts (en gelukkig is dat wel gelukt).

Wat mensen vergeten vaak, is dat het ook gewoon mensen zijn, met maar gewoon een vak. En ik elk vak heb je een klein percentage volslagen idioten, het gros dat gewoon vakbekwaam is maar niet meer dan dat, een gedeelte dat verder kijkt dan zijn of haar neus lang is, en een klein percentage briljante vakbroeders.

Dat geldt zowel voor dierenartsen als humaan artsen.
Er zijn behandelprotocollen, en de vakbekwame DA volgt die. De volslagen idioot volgt die soms, en denkt het soms beter te weten (maar zit daarmee fout). En de briljante vakbroeder volgt die, en heeft een oplettend oog voor wat er buiten het protocol om gebeurd. En weet daar adequaat op in te spelen.

Er is in het medische wereldje een gezegde: Als je hoefgetrappel hoort, denk dan aan paarden, niet aan zebra's. De idioot weet zéker dat het een paard is, want hij/zij heeft er toch zeker voor geleerd. De vakbekwame arts vermoedt misschien een ezel. De briljante arts ziet alle hoefdieren in zijn/haar hoofd voorbijkomen, denkt aan paarden maar houdt rekening met zebra's.

En dat is waarom het zo vaak goed gaat. In 90% van de gevallen is dat hoefgetrappel inderdaad een paard. En dan klopt het protocol.

Hier in de buurt zit een dierenarts waar we eigenlijk altijd geweest zijn....

De laatste jaren hoor ik regelmatig. Verhalen, van hoe kan dit??
Ook is die belachelijk duur geworden....


Een verhaal van mijnkant
Ik kocht een pup bij, de oudere hond des huizes werd in mijn ogen ziek
Ze viel af, lusteloos, brommerig, was echt depri, enorm veel vage klachten
Dus natuurlijk ga je naar de dierenarts....
Die vertelde me het komt door de pup die je hebt, ze moet er mee leren omgaan
Dus ik ga naar huis, we zijn enkele weken verder en het blijft hetzelfde...
Krijg ik net hetzelfde antwoord. Nu liet ik het er niet bij en heb hun de bloedwaarde laten testen
Hier kwam een verminderde nierfunctie uit... ja goed die heeft ze altijd gehad

Dus ik heb echt zovaak aangedrongen dat ze verder onderzoek wilde doen en het leek voor hun niet nodig.
Ik ben thuis zelf aan het opzoeken gegaan, ik kwam uit op borrelia/ziekte van lyme
Dus ik heb de dierenarts gebeld en gezegd dat ik een afspraak wilde voor bloed te prikken
Uiteindelijk hebben hun het gedaan en had ik dus het juiste gevonden. Zit je dus bijna een half jaar dierenarts te
Lopen met een doodzieke hond....

Medicatie ed gekregen, en het beteree

Nu vorignjaar werd nala echt enorm slecht, ze begon te dooen, onzindelijk, ze was afgevallen, dronk veel.... ze weten het aan haar epileptie (die heeft ze dus ook ) en wilde enkel vitaminen bijgeven en een speciale voeding proberen
Ik ben van daaruit onmiddelijk naar een andere dierenarts gereden, die heeft zijn operatie afgewerkt en nala grondig onderzocht, nala heeft erenkele dagen aan het infuus gelegen... de nieren waren dus zo goed als stilgevallen en het hart week af


Nooit zien ze me dus nog in die ene praktijk....

Caro. schreef:O ja, ik vergeet nog de dierenarts die zo'n grote bek opentrok tegen pup Puchu van 12 weken die zijn koppie terug trok toen hij
zijn gebit wilde bekijken, dat het arme diertje plaste op de behandeltafel
en bedankt weer... daar kon weer veel tijd en moeite ingestoken worden (bij een andere dierenarts uiteraard) om hem niet blijvend bang
te laten zijn voor dierenarts (en gelukkig is dat wel gelukt).

Het grappige is dat mijn DA hier, mijn pup van 12 weken in z'n oren wilde kijken. De pup wilde dat niet. De DA gaf toen een staaltje ouderwets fysiek overheersen gepaard met een hoop gebrul weg, waar de gemiddelde hondenbaas nog lang schande van zou spreken. "Zo hoor je om te gaan met brutale pups" zei de DA - ik ging met onze 'gevoelige' stabij even op de gang staan, wat voor de DA weer reden was om aan mijn verkering uit te leggen dat hij - de verkering - waarschijnlijk meer dan ik geschikt was om deze pup op te voeden Of ie daar gelijk in heeft laat ik in het midden, dat ik nog steeds huizenhoog vertrouwen in de vakkennis op ziektegebied van deze man heb staat wat mij betreft niet ter discussie.

Dat zijn opvoedmethodes niet de mijne zijn staat daar volledig los van. Zenuwachtig voor een DA bezoek zijn mijn honden toch wel - daar is maar weinig gebrul voor nodig; de lucht van medicamenten en angstzweet van anderen is genoeg.

Ik ben overgestapt van DA. Mijn vorige DA was vast heel kundig, maar ik liet mijn dieren er niet graag achter. Geen grijntje liefde spatte er van af.
Het was meer 'zakelijk'. De laatste keer dat ik daar ben geweest, is toen mijn kat zijn oog moest verliezen. Moest hem daar dus laten. Ze heeft het mooi gerepareerd hoor, maar zo afstandelijk/ kil.

Ik heb nu een heel lieve DA. Die echt gek is met de dieren. Ik kom ook niet om elk wissewasje. Als ze wat uitlegt en ik stel daar een kritische vraag over, dan doet ze dat niet af als onzin. Daar is diezelfde kat ook ingeslapen. Kat is daar 2,5 dag geweest om te proberen om hem weer op temperatuur te krijgen ( was een belangrijke ader afgekneld richting achterhand). Ik mocht komen wanneer ik wou. En ze heeft hem niet langer laten lijden dan nodig. Ze heeft hem ook nog wat langer 'bewaard' omdat ik een eigen afscheid wou. Moest een kistje maken En we hebben een week later nog een kaartje gehad met sterktewens.

Ben er een paar keer met Figo geweest tijdens zijn groei. Manken. Dan vraagt ze me ook te helpen met onderzoek. Omdat hij mij dan het meest vertrouwt, hou jij hem maar zus en zo vast. Legt ook uit wat ze doet. Geeft ook de de voor en nadelen aan van wat verder te doen. Toen het groeipijn leek te zijn, had ik me ook ingelezen wat betreft voer. Ze raadde me wel een brok aan, maar ik zei liever te proberen over te gaan op vers dan. Als daar geen verbetering in zou blijken wou ik foto's laten maken. Dat vond ze ook een prima idee, na mijn uitleg.
Daarnaast laat ze ook gewoon zien dat ze om de dieren, mijn dieren in zo'n geval, geeft. Ze stelt ze gerust, zelf of via mij. Dat zie ik graag.