En toen was het stil...
Geplaatst: 11 feb 2014 16:58
Geheel onverwacht hebben we gisteren afscheid moet nemen van onze Cwazimuis... nadat ze zich die morgen vanaf 10:00 had afgezonderd (ik dacht vanwege Cara, die lekker zoals pups dat doen "irritant" aan het jennen was) kwam ze ineens hijgend en rillend de woonkamer ze ging zitten en elke keer als ze wou gaan liggen kwam ze meteen weer overeind.
Ik voelde dat er iets heel erg mis was en heb eerst Lief en dan de DA gebeld. Lief sprong meteen in de auto en ik kreeg een afspraak om 15:30
Ik heb er niet op gewacht, zodra Lief arriveerde ben ik vertrokken en om 13:50 was ik op de kliniek.
Bij het betasten van de buikstreek gaf ze een heftige pijnreactie. De röntgen was schoon, geen lucht in haar maag of darmen maar op de echo bleek er een grote tumor in haar milt te zitten. En ook haar lever was al een groot deel van aangetast dus de milt eruit had geen enkele zin.
We moesten afscheid gaan nemen was het advies. Ze kreeg een injectie tegen de pijn en een potje pijnstilling mee voor anderhalve week en er werd me op het hart gedrukt afscheid te nemen omdat deze tumor een soort tijdbom was die elk moment kon afgaan.
Nadat we de jongens hadden ingelicht besloten die meteen in de auto te springen en deze kant op te komen. Rond 21:00 arriveerde iedereen. Tegen die tijd was Cwazi nog steeds niet gaan liggen, hijgde nog steeds met tussenpozen en keek met die typische naar binnen gekeerde blik.
We hebben toen besloten dat we haar niet de hele nacht zo wouden laten zitten, ze was zoooo moe
Dus hebben we er voor gekozen haar die avond 'te laten gaan'. Ze op haar kussen voor de haard, in bijzijn van ons allemaal ingeslapen.
Zondag liep ze nog te rellen met Daico en liet ze Cara zien hoe hard ze kon, en gisterochtend sprong ze nog op en van bed, at haar ontbijtje, poepje, plasje... Een dag als alle anderen leek het
Dag mijn allerliefste Cwazimuisje... mijn mutseflutsje... we gaan je zo verschrikkelijk missen lief meisje. We hadden ons er zo op verheugd Cara samen met jou en Daico op te zien groeien, ik had je nog zoveel grijzer willen zien worden. Het is stil in huis, in mijn hart. Ondanks Daico en Cara, ik mis je nu al... *jank*
Ik voelde dat er iets heel erg mis was en heb eerst Lief en dan de DA gebeld. Lief sprong meteen in de auto en ik kreeg een afspraak om 15:30
Ik heb er niet op gewacht, zodra Lief arriveerde ben ik vertrokken en om 13:50 was ik op de kliniek.
Bij het betasten van de buikstreek gaf ze een heftige pijnreactie. De röntgen was schoon, geen lucht in haar maag of darmen maar op de echo bleek er een grote tumor in haar milt te zitten. En ook haar lever was al een groot deel van aangetast dus de milt eruit had geen enkele zin.
We moesten afscheid gaan nemen was het advies. Ze kreeg een injectie tegen de pijn en een potje pijnstilling mee voor anderhalve week en er werd me op het hart gedrukt afscheid te nemen omdat deze tumor een soort tijdbom was die elk moment kon afgaan.
Nadat we de jongens hadden ingelicht besloten die meteen in de auto te springen en deze kant op te komen. Rond 21:00 arriveerde iedereen. Tegen die tijd was Cwazi nog steeds niet gaan liggen, hijgde nog steeds met tussenpozen en keek met die typische naar binnen gekeerde blik.
We hebben toen besloten dat we haar niet de hele nacht zo wouden laten zitten, ze was zoooo moe
Dus hebben we er voor gekozen haar die avond 'te laten gaan'. Ze op haar kussen voor de haard, in bijzijn van ons allemaal ingeslapen.
Zondag liep ze nog te rellen met Daico en liet ze Cara zien hoe hard ze kon, en gisterochtend sprong ze nog op en van bed, at haar ontbijtje, poepje, plasje... Een dag als alle anderen leek het
Dag mijn allerliefste Cwazimuisje... mijn mutseflutsje... we gaan je zo verschrikkelijk missen lief meisje. We hadden ons er zo op verheugd Cara samen met jou en Daico op te zien groeien, ik had je nog zoveel grijzer willen zien worden. Het is stil in huis, in mijn hart. Ondanks Daico en Cara, ik mis je nu al... *jank*
Dag Cwazi