5 februari 2013 - 5 februari 2014 Gina al weer een jaar weg
Geplaatst: 05 feb 2014 08:12
5 februari 2013, een prachtig mooie winterdag, diepblauwe lucht, volop zon en een laagje sneeuw van vijf centimeter. En toch is dit voor mij een in- in zwarte dag.
Want, lieve Gina, we moesten je laten gaan. Je hebt tot het laatst toe geknokt om nog bij ons te blijven, maar lieve schat, je was te ziek.
Je kwam in ons leven toen je 8 weken oud was en je overleed op 12½ jarige leeftijd. Al die jaren zijn we geen dag zonder elkaar geweest. Overal ging je met ons naartoe. Wat heb je veel van Europa gezien. En wat genoot je daar toch van lieve schat.
Tot de laatste negen maanden van je leventje mankeerde je nooit iets. Je was en door en door gezond hondje.
Oké het speelse werd wat minder maar dat mag dan toch ook nietwaar?
In mei 2012 trok je een sprint achter een kat aan die in “jouw” tuin liep. En ja, dat tolereerde je niet. Maar deze kat liet zich niet verjagen en gaf je een flinke krab in je prachtige oogje. Na veel dierenartsbezoeken bleek dat je met het oogje niets meer kon zien. Doordat je ook staar aan je oogjes had zag je nog maar heel weinig. Maar toch krabbelde je weer op. Tot die dag eind juni 2012.
Je viel zomaar omver. Ik had gelijk in de gaten dat het foute boel was. Je had het vestibulair syndroom. De eerste dagen vreesden we dat het over en uit was. Maar met heel veel goede zorgen van mijn man en mij kwam je er toch weer bovenop. Zo goed zelfs dat we in augustus 2012 toch samen vier weken op vakantie konden gaan. En wat hebben we toen van elkaar genoten! Zoveel liefde kregen we van je en we probeerden je met ons hele hart heel veel liefde terug te geven.
Het ging heel goed met je en ook onze herfstvakantie eind oktober 2012 was je weer van de partij. We dachten dat we je nog wel een hele poos bij ons zouden hebben.
Helaas werd je in november 2012 ziek, je was gewoon niet jezelf. Ook moest je heel veel plassen. ’s Nachts moest ik soms twee keer met je naar buiten. Maar ook dat was geen probleem. Bij de dierenarts bleek uit de onderzoeken dat je nierfalen had. En ja, dan is het afwachten hoe lang je het nog vol zou houden.
We zagen je langzaam veranderen in een ziekelijk en kleumerig hondje. Je gezondheid ging met ups en downs. Toch ging je nog dolgraag met ons mee op onze wintersportvakantie tussen Kerst en Oud/Nieuw. We hadden een jasje voor je gekocht omdat je het zo koud had.
De laatste dagen van onze vakantie wilde je bijna niets meer eten. Dit terwijl je altijd zo’n goede eter was.
Eenmaal thuis in januari 2013 at je gelukkig wel weer iets meer. We verwenden je hopeloos en gaven je allemaal heerlijke dingen. Toch zagen we je magerder worden. Je woog nog niet eens 10 kilo terwijl je in de bloei van je leven 13½ kilo woog. We schoven heel laf de beslissing voor ons uit. Lieve schat, op dat moment konden we het nog niet: nog niet het liefste wat we in ons leven hadden laten gaan.
Toen je maandagavond 4 februari ook nog een epileptische aanval kreeg was het voor ons heel duidelijk. Dit mag niet meer, we moeten onze lieve schat laten gaan.
Dinsdagmiddag 5 februari 2013 hebben we je in laten slapen. Zelfs toen was je nog blij dat je mee mocht in de auto. Lieve, lieve Gina, het was de moeilijkste beslissing die we ooit hebben moeten nemen. Wat missen we je toch verschrikkelijk. Vooral de eerste weken. Het was alsof er een stuk uit mijn hart gerukt was. Ik heb mijn man nog nooit zien huilen, maar toen huilde hij om “mijn grote kameraad” zoals hij je noemde.
We hebben er vrede mee dat je bent gegaan. Voor een Franse Bulldog is 12½ jaar een hele leeftijd. We kunnen daar enkel maar dankbaar voor zijn.
Lieve, lieve Gina, weet dat we je nog altijd missen en nog altijd heel veel aan je denken. Je was echt ons “once in a lifetime hondje”.
Nu hebben we Timka in ons leven. Een heerlijke ondeugende pup. En Gina, ik weet zeker dat jij daarboven wel eens flink lol zult hebben om de ondeugende streken die ze uithaalt.
Dag mijn liefste Gina, mijn allerliefste schat: ooit zien we elkaar weer.
Want, lieve Gina, we moesten je laten gaan. Je hebt tot het laatst toe geknokt om nog bij ons te blijven, maar lieve schat, je was te ziek.
Je kwam in ons leven toen je 8 weken oud was en je overleed op 12½ jarige leeftijd. Al die jaren zijn we geen dag zonder elkaar geweest. Overal ging je met ons naartoe. Wat heb je veel van Europa gezien. En wat genoot je daar toch van lieve schat.
Tot de laatste negen maanden van je leventje mankeerde je nooit iets. Je was en door en door gezond hondje.
Oké het speelse werd wat minder maar dat mag dan toch ook nietwaar?
In mei 2012 trok je een sprint achter een kat aan die in “jouw” tuin liep. En ja, dat tolereerde je niet. Maar deze kat liet zich niet verjagen en gaf je een flinke krab in je prachtige oogje. Na veel dierenartsbezoeken bleek dat je met het oogje niets meer kon zien. Doordat je ook staar aan je oogjes had zag je nog maar heel weinig. Maar toch krabbelde je weer op. Tot die dag eind juni 2012.
Je viel zomaar omver. Ik had gelijk in de gaten dat het foute boel was. Je had het vestibulair syndroom. De eerste dagen vreesden we dat het over en uit was. Maar met heel veel goede zorgen van mijn man en mij kwam je er toch weer bovenop. Zo goed zelfs dat we in augustus 2012 toch samen vier weken op vakantie konden gaan. En wat hebben we toen van elkaar genoten! Zoveel liefde kregen we van je en we probeerden je met ons hele hart heel veel liefde terug te geven.
Het ging heel goed met je en ook onze herfstvakantie eind oktober 2012 was je weer van de partij. We dachten dat we je nog wel een hele poos bij ons zouden hebben.
Helaas werd je in november 2012 ziek, je was gewoon niet jezelf. Ook moest je heel veel plassen. ’s Nachts moest ik soms twee keer met je naar buiten. Maar ook dat was geen probleem. Bij de dierenarts bleek uit de onderzoeken dat je nierfalen had. En ja, dan is het afwachten hoe lang je het nog vol zou houden.
We zagen je langzaam veranderen in een ziekelijk en kleumerig hondje. Je gezondheid ging met ups en downs. Toch ging je nog dolgraag met ons mee op onze wintersportvakantie tussen Kerst en Oud/Nieuw. We hadden een jasje voor je gekocht omdat je het zo koud had.
De laatste dagen van onze vakantie wilde je bijna niets meer eten. Dit terwijl je altijd zo’n goede eter was.
Eenmaal thuis in januari 2013 at je gelukkig wel weer iets meer. We verwenden je hopeloos en gaven je allemaal heerlijke dingen. Toch zagen we je magerder worden. Je woog nog niet eens 10 kilo terwijl je in de bloei van je leven 13½ kilo woog. We schoven heel laf de beslissing voor ons uit. Lieve schat, op dat moment konden we het nog niet: nog niet het liefste wat we in ons leven hadden laten gaan.
Toen je maandagavond 4 februari ook nog een epileptische aanval kreeg was het voor ons heel duidelijk. Dit mag niet meer, we moeten onze lieve schat laten gaan.
Dinsdagmiddag 5 februari 2013 hebben we je in laten slapen. Zelfs toen was je nog blij dat je mee mocht in de auto. Lieve, lieve Gina, het was de moeilijkste beslissing die we ooit hebben moeten nemen. Wat missen we je toch verschrikkelijk. Vooral de eerste weken. Het was alsof er een stuk uit mijn hart gerukt was. Ik heb mijn man nog nooit zien huilen, maar toen huilde hij om “mijn grote kameraad” zoals hij je noemde.
We hebben er vrede mee dat je bent gegaan. Voor een Franse Bulldog is 12½ jaar een hele leeftijd. We kunnen daar enkel maar dankbaar voor zijn.
Lieve, lieve Gina, weet dat we je nog altijd missen en nog altijd heel veel aan je denken. Je was echt ons “once in a lifetime hondje”.
Nu hebben we Timka in ons leven. Een heerlijke ondeugende pup. En Gina, ik weet zeker dat jij daarboven wel eens flink lol zult hebben om de ondeugende streken die ze uithaalt.
Dag mijn liefste Gina, mijn allerliefste schat: ooit zien we elkaar weer.
