Het HondenForum

Ik zette mezelf vanmiddag aan het denken
Ik was de honden aan het uitlaten, we moeten altijd ruim een kwartier door de wijk lopen voor we bij het losloopgebied zijn. Nu wonen we redelijk dichtbij het centrum en is er best wat verkeer hier, meer dan we gewend waren in onze vorige woonplaats. Nilo reageert niet op het verkeer maar Coda wel. Die is nog heerlijk jong en impulsief en wordt wat druk van auto's die hard langs haar heen rijden waardoor ze gaat trekken aan de riem en af en toe eens blaft uit opwinding. Ze weet normaal gesproken dat ze rustig moet lopen aan de lijn, vooruit lopen mag wel maar in de lijn hangen niet. Alleen als we het laatste stukje langs de rondweg moeten lopen vindt ze dat heel moeilijk vanwege het verkeer.

Nu zat ik al allerlei technieken te bedenken om haar rustiger te laten lopen langs die rondweg. Clickeren, voerbeloningen, haar iets in haar bek laten dragen etc. En dat hielp allemaal bij elkaar wel een beetje hoor. Maar de laatste dagen werd ik er zelf een beetje chagrijnig van. Als ik dat naar haar uit wordt de opwinding alleen maar groter dus heel simpel hield ik haar riem korter bij me zodat ze niet veel kracht kon zetten. Puur om te voorkomen dat ze steeds probeert vooruit te rennen. En wat blijkt, dat werkt! Ik heb haar uiteraard beloond (met stem) als ze rustig liep en vandaag zag ik haar heel bewust naar me toe lopen op het moment dat er een auto voorbij rijdt waar ze anders op zou reageren. Ze ging netjes naast lopen en had haar volledige aandacht bij mij. Dit pikte ze dus veel sneller op dan dat hele clicker-plan wat ik had uitgewerkt

Ik betrapte mezelf er dus op dat ik dingen misschien wel moeilijker maak dan ze zijn door zo theoretisch te denken. Gevoelsmatig handelen is misschien wel veel simpeler en effectiever. Ben ik de enige die op een dag tot die conclusie komt? Of zijn jullie daar bewust mee bezig?

ik doe haast alles op gevoel.
er zit vaak zo'n verschil tussen de ene hond en de andere en ik denk nog steeds dat je het meest bereikt als je je aanpak afstemt op de hond in kwestie.
bij mij en mijn honden uit heden en verleden werkt dat in elk geval wel het beste.

Ik werk met honden eigenlijk alleen maar op gevoel. Ik merk ook serieus dat als ik er theorieën tegenaan ga gooien, of de zaken ga lopen over-denken, dat ik mezelf in de war maak, mijn timing verkloot en niet meer op mijn intuïtie vertrouw. En dan verpest ik de boel dus.
Ik begrijp de hond niet meer, de hond begrijpt mij niet meer, leidt alleen maar tot frustratie.

Ik vind het wel heel leuk om te speculeren over hoe en wat, maar dat is op een ander level. Als ik dat al corporeer in mijn handelen, komt dat meestal veel later en dan gaat het alsnog intuïtief.
Of ik merk dat ik een hond ineens héél anders aanpak dan ik normaal zou doen, klets daar eens over met hondenmensen en kom dan tot een theorie...'ah! zó zit dat dus denkelijk'

Ik doe werkelijk alles op gevoel, dat werkt voor mij en mijn honden het beste.
Dit betekent ook dat er voor iedere hond een andere aanpak is, maar dat is ook logisch aangezien iedere hond weer anders is.

Wat ik doe uit ergernis over gedrag werkt vaak goed, gek genoeg. Zoals bv kort bij je houden, dat werkt prima.
Het punt is denk ik dat operante conditionering heel goed werkt als je er de tijd voor hebt/kunt nemen.
Maar dat kan niet altijd en dan kan een andere manier dus ook heel effectief zijn.

Positief is leuk hoor, trouwens, maar ik loop soms wel te godveren als ik iets voor de 80e keer gezellig verbied door afleiden en zo. Nouja, dan godver ik dus die 81e keer, en vaak blijkt dan dat ik dat eerder had moeten doen

Nouja, het is niet zo dat ik vanuit die theorie alle honden hetzelfde behandel, die theorie heeft ook plaats voor de verschillende karakters. Maar toch, ik denk er teveel over na ofzo.

Dat kort houden was puur bedoeld als symptoombestrijding. Als ik haar laat gaan gaat ze trekken, word ik chagrijnig en uit dat naar haar waardoor zij nog drukker wordt, harder gaat trekken etc. Om dat cirkeltje te voorkomen hield ik haar kort, dan is er niet zoveel om boos over te worden. Want godveren van me kan ze dan weer niet zo goed hebben Maar dit werkte dan wel weer heel goed. Ik heb ook niet heel bewust beloond, als ze braaf is praat ik gewoon wel eens tegen haar met een vrolijke stem en dat kwam kennelijk ook over.

Opvoeden op gevoel. Trainen ook meest op gevoel, maar wel met een duidelijke visie waar ik heen wil. Daar zit dus wel een theorie achter. Maar welke stappen ik neem om bij dat einddoel te komen, dat gaat op gevoel.

Ik lees wel veel verschillende theorieën, alleen doe ik het meeste op gevoel. Als ik ergens bij na moet gaan denken ben ik te laat, doe ik het verkeerd, noem alles maar op.

Theorieën zijn leuk om te lezen. Maar of JIJ wat met die theorieën kan ligt toch echt aan jouw persoon en aan jouw hond(en).

Ik doe echt wel wat met diverse theorieën, meestal leg ik ze naast me neer .

de praktijk verschilt wel vaker van theorie. gewoon niet nadenken en uit je gevoel handelen.
ellen

Vooraf denk ik wel na over theorie en bij de training spiegel ik mijn keuzes vaak ook aan theorie, maar het gevoel geeft toch wel de doorslag.

Van beiden een beetje, dat werkt hier het beste

Ik voed mijn honden op gevoel op,mijn aanpak kan bij de ene hond anders zijn als bij de andere.
Als ik train op de hondeschool met mijn honden ,merk ik dat ik vaak te laat ben met dingen doordat ik te veel nadenk.

Theoretische achtergrond is leuk, maar ik heb ondertussen gemerkt dat de theorie (dat er nogal wat theorieën zijn helpt ook niet) in de praktijk brengen lastig is. Ik heb gemerkt dat als ik meer primair reageer op m'n hond dat het dan best soepel loopt.
Ook als ik achteraf zelf m'n bedenkingen heb bij m'n reactie

Als ik dit topic zo lees zie ik dat er eigenlijk alleen behoorlijk ervaren mensen reageren. En die reageren vanuit hoe ze het nú doen. En dan is het wel logisch dat er veel vanuit gevoel gaat. Je moet er denk ik ook gevoel voor krijgen, en volgens mij is dat voornamelijk (maar zéker niet alleen) ervaring.

Als ik eens terugdenk aan mezelf als bleue 17-jarige op de hondenclub, toen was ik best wel onder de indruk van bepaalde theorieën en ervaring. Ja, oké, bepaalde zaken verdomde ik aan mee te doen, maar dat was vooral omdat ik een watje was, zo vonden veel clubleden (en ikzelf ).
Het druisde (ook toen al) tegen mijn gevoel in, maar ik miste de ervaring om dat te kunnen verwoorden. En nóg hoor, als je me vraagt hoe ik een hond in een bepaalde situatie aan zou pakken, dan zeg ik meestal 'dat ik maar wat doe'. En op een bewust niveau is dat ook zo. Op een onbewust niveau heb ik blijkbaar een werkend patroon te pakken, want werken doet het meestal wel.

Maar waarom ik bij de éne agressieve hond op mijn hurken ga zitten, half afgedraaid, en met wat lekkers bezig ga...en ik bij de andere hond bulder dattie zijn krijsmuil moet houden....en bij de derde hond stomverbaasd vraag wat 'ie denkt dat 'ie aan het doen is....
Het wérkt. Dat weet ik wel. En achteraf weet ik het vaak fraai te rationaliseren. Maar ik denk er nog geen 10e van een seconde over na. Ik reageer. Ik doe maar wat. En als je me op het moment zélf vraagt waarom, dan kan ik daar hoogstwaarschijnlijk geen antwoord op geven.

Ik ben wel een beetje theorie nodig om dingen te begrijpen en doorzien. De rest gaat op gevoel en dan gaat het verbazingwekkend nog goed ook. Niet altijd hoor, maak ook wel eens fouten. Ben nog steeds geen hondenfluisteraar.

Miranda schreef:Als ik dit topic zo lees zie ik dat er eigenlijk alleen behoorlijk ervaren mensen reageren. En die reageren vanuit hoe ze het nú doen. En dan is het wel logisch dat er veel vanuit gevoel gaat. Je moet er denk ik ook gevoel voor krijgen, en volgens mij is dat voornamelijk (maar zéker niet alleen) ervaring.

Ik beschouw mezelf als niet behoorlijk ervaren. Maar als ik vragen heb bij gedrag, dan zoek ik wel eens wat op. En dan pik ik eruit wat voor mij goed voelt of wat werkt. Gaandeweg ben ik meer ingespeeld geraakt op mijn honden en kan ik beter inspelen op situaties. En dat dan toch meer op gevoel, uiteindelijk.

Ik schaal mezelf ook niet in als in ervaren. Maar neem ervaring wel mee, maar ga toch op gevoel af.

Miranda schreef:Als ik dit topic zo lees zie ik dat er eigenlijk alleen behoorlijk ervaren mensen reageren. En die reageren vanuit hoe ze het nú doen. En dan is het wel logisch dat er veel vanuit gevoel gaat. Je moet er denk ik ook gevoel voor krijgen, en volgens mij is dat voornamelijk (maar zéker niet alleen) ervaring.

Ik ben verre van ervaren. Tessa is ons 1e hond, Tay onze 1e pup. Ja, daarvoor bij ouders honden gehad, maar dat is toch anders...

Hier ook niet bijzonder veel hondenervaring: opgegroeid met een collie en nu twee leenshelties. Mijn moeder en ik praten wel veel over opvoeding, aangezien we het belangrijk vinden dat de honden niet in verwarring worden gebracht doordat de bazen niet op één lijn zitten

Miranda schreef:Als ik dit topic zo lees zie ik dat er eigenlijk alleen behoorlijk ervaren mensen reageren. En die reageren vanuit hoe ze het nú doen. En dan is het wel logisch dat er veel vanuit gevoel gaat. Je moet er denk ik ook gevoel voor krijgen, en volgens mij is dat voornamelijk (maar zéker niet alleen) ervaring.

Als ik eens terugdenk aan mezelf als bleue 17-jarige op de hondenclub, toen was ik best wel onder de indruk van bepaalde theorieën en ervaring. Ja, oké, bepaalde zaken verdomde ik aan mee te doen, maar dat was vooral omdat ik een watje was, zo vonden veel clubleden (en ikzelf ).
Het druisde (ook toen al) tegen mijn gevoel in, maar ik miste de ervaring om dat te kunnen verwoorden. En nóg hoor, als je me vraagt hoe ik een hond in een bepaalde situatie aan zou pakken, dan zeg ik meestal 'dat ik maar wat doe'. En op een bewust niveau is dat ook zo. Op een onbewust niveau heb ik blijkbaar een werkend patroon te pakken, want werken doet het meestal wel.

Maar waarom ik bij de éne agressieve hond op mijn hurken ga zitten, half afgedraaid, en met wat lekkers bezig ga...en ik bij de andere hond bulder dattie zijn krijsmuil moet houden....en bij de derde hond stomverbaasd vraag wat 'ie denkt dat 'ie aan het doen is....
Het wérkt. Dat weet ik wel. En achteraf weet ik het vaak fraai te rationaliseren. Maar ik denk er nog geen 10e van een seconde over na. Ik reageer. Ik doe maar wat. En als je me op het moment zélf vraagt waarom, dan kan ik daar hoogstwaarschijnlijk geen antwoord op geven.

Ik heb al wel heel veel jaren honden, maar zal mezelf niet als ervaren hondenmens presenteren. Of deskundig op hondengebied.
Ik ben wel deskundig op het gebied van MIJN honden. Beter dan wie dan ook. Dus weet ik precies wat ik aan ze heb. Ik handel dus ook uit intuïtie, dat zegt of ik iets een keer door de vingers kan zien en de andere keer in hun lieve oortjes moet toeteren dat ze dat 'potverdikkie-uit-hun-bolle-hoofdjes-dienen-te-laten.'

Kortom: ik heb tientallen hondenopvoedboeken gelezen en daar ook hele aardige dingen uit opgepikt maar ik zal die nooit één-op-één zomaar op een willekeurige hond willen toepassen. Situaties, honden en mensen verschillen allemaal.

Opvoeden doe ik op gevoel, trainen ook voor een groot deel, maar wel met een bepaald doel voor ogen dus soms via een theorie, als het op gevoel niet verder komt

Tara schreef:

renee-uk schreef:ik doe haast alles op gevoel.
er zit vaak zo'n verschil tussen de ene hond en de andere en ik denk nog steeds dat je het meest bereikt als je je aanpak afstemt op de hond in kwestie.
bij mij en mijn honden uit heden en verleden werkt dat in elk geval wel het beste.

Ik kan wel weer een heel verhaal gaan typen, maar dit zegt eigenlijk wel aardig hoe ik het ook zie.

Dit met een kleine toevoeging dat ik wel degelijk foefjes en maniertjes heb geleerd tijdens diverse trainingen of door het kijken naar hoe anderen de honden trainden.
Met name als ik dus tegen zaken aanliep. Finn destijds enorm angstig voor bepaalde mannen toen ik hem net had. Bluf die een enorm jachtinstinct had. Jol mijn fluitroep te leren herkennen op een speelse manier die zij eigenlijk niet kende.
Maar soms dus ook dat ik geen maniertje nodig heb omdat ik vind dat nee, nee is en dat geaccepteerd dient te worden
En wat Renee zegt, bij de ene hond kun je niet te werk gaan zoals je met een andere hond omgaat.

tja, t een sluit t ander niet uit, t meeste gaat op gevoel, maar als t eens niet werkt ben ik niet te beroerd om in de spiegel te kijken, een te analyseren van waarom niet en t aan te passen en dan wordt t toch een beetje een ( theoretisch ) ding he,

Komt het niet allemaal voort uit de theorie? En dat die theorie in de loop der jaren aangepast wordt naar wat voor jou/de hond in kwestie het beste werkt?

In het begin deed ik ook precies volgens een theorie, eerst het positieve (slecht gedrag negeren, afleiden etc. continue voer en balletje op zak) waarbij ik écht moest bedelen om aandacht en daarna roedelmethode geprobeerd, niks hielp en zeker bij de laatste methode had ik een verschrikking aan de lijn..

Toen was ik het zo zat dat ik alles theorieën heb laten varen, ik ging niet teveel meer vragen van hem (op den duur bestond een wandeling alleen maar uit oefeningetjes) en ik heb nu een super relaxte hond die aan de slappe lijn meewandelt, af en toe belonen wanneer hij het goed doet (bijv. uit zichzelf netjes blijven staan bij het stoplicht/stoeprand) en als hij weer eens aan het uitproberen is en mijn geduld is écht op dan laat ik dat horen (g*dverrrr) en dan is hij weer een hele periode poeslief.

Ik doe niet helemaal niks meer, ik speur met hem en voor dat extra appel in dat speuren doe ik af en toe nog gehoorzaamheid maar dat is puur de basis en zonder gesjouw met tig speeltjes en in alle zakken voer, ga ik meer vragen dan de basis wordt het hem teveel en kan ik weer opnieuw beginnen.

Ik blijf wel veel lezen maar ik ga niet meer blind 1 theorie volgen.

Mijn eerste hond heb ik heel erg vanuit de boekjes opgevoed. En die waren toen erg streng. Ik heb daar nog spijt van. Ik heb haar en haar uniciteit daarmee tekort gedaan. Gelukkig was het een enorm stabiel beest. Bij Zap heb ik veel meer naar de hond gekeken en ben dan ook van hondenschool veranderd (eentje met montessori-onderwijs). Gelukkig maar: als ik hem opgevoed had zoals mijn eerste hond, had ik nu een hond met verlatingsangst en zo neurotisch als een bos uien.

rose schreef:Komt het niet allemaal voort uit de theorie? En dat die theorie in de loop der jaren aangepast wordt naar wat voor jou/de hond in kwestie het beste werkt?

Ja. Zo werkt het voor mij in ieder geval wel. Je groeit daarin, past hier en daar wat aan, veranderd eens van mening, krijgt ervaring en zo kan er steeds meer op gevoel.

je kan toch ook niet helemaal zonder theorie

Ik ben nog maar een broekie (23jaar).
Wel opgegroeid met honden en Bo en Max zijn de tweede en derde hond die van mij zijn.
Ik ben dus niet iemand die al tientallen jaren honden opvoed.

Ik heb veel theorieën gelezen en dat doe ik nog steeds graag maar over het algemeen handel ik ook vanuit gevoel.
Regelmatig loop ik ergens tegenaan bij de honden of bij mezelf en dan gooi ik dat hier in de groep of duik in wat theorie.
Dan kijk ik daarna wat er bij de honden en mij past en dat probeer ik uit.

Mijn honden zijn niet perfect en dat ben ik ook niet maar tot nu toe werkt het zo voor ons prima.
Ik leer elke dag van mijn honden (en zij hopelijk ook van mij haha).

Ik ben ook niet ervaren. Vroeger wel twee bouviers gehad bij mijn ouders maar de ene is gestorven toen ik 5 was, de ander toen ik 15 was, dus qua opvoeding had ik daar niet zo erg veel mee te maken

Pippa is dus ook mijn eerste hond die ik (samen met mijn ouders en mijn zus) heb opgevoed. In het begin had ik wel allerlei theorietjes in mijn achterhoofd als ik haar corrigeerde of bedacht wat ze wel en niet mocht ("oh nee, ze legt haar pootje op mijn arm, nu is ze opdringerig en dat mag niet!" ) maar ondertussen doe ik maar wat en ik vind het toch een fijn hondje geworden. Ze doet wel een boel dingen die niet 'horen' (trekken aan de lijn, opspringen, speels in je handen happen tijdens het stoeien) maar dat vind ik ook niet zo erg dus daar heb ik ook nooit zo de nadruk op gelegd. Ik wil gewoon een lief en sociaal hondje dat de katten niet opvreet, zindelijk is, de boel niet sloopt en verder leuk meedraait in huis. En dat doet ze prima Dus ja, misschien heb ik ook niet zoveel theorietjes nodig gehad omdat ik niet zo'n hoge eisen heb.

Er zijn natuurlijk wel bepaalde regeltjes in huis, maar naar mijn idee komt dat vanzelf wel. Ze mag best op schoot als ik aan tafel zit te lezen, maar natuurlijk niet tijdens het eten of als ik even bezig ben met iets. Dus dan zeg ik "nee, even wachten" en dan gaat ze wat anders doen. Toen ze klein was ging ze dan wel zeuren, maar ondertussen weet ze ook wel dat het vaak mag als ze het lief komt vragen, niet als ze hysterisch loopt te doen. En als het nu niet mag, dan straks wel. Of niet. Dan zijn dan van die dingen die heel gewoon groeien. En als ze nu opdringerig is, zeg ik ook gewoon "nu even niet" en negeer haar verder en dan gaat ze ook gewoon liggen. Ook met het loslopen is het altijd goed gegaan, ze wil graag bij ons zijn dus houdt ons heel erg in de gaten en zal echt niet zomaar weglopen van de 'roedel', ze raakt al in paniek als één van ons achter blijft Dus daar heb ik ook al geen theorietjes of allerlei moeilijke oefeningen op moeten loslaten.

Dus ja. Ik doe maar wat en heb eigenlijk gewoon een makkelijk hondje verder