Mijn Lieve Miek
Geplaatst: 20 nov 2013 12:40
Mikaman, the gentleman, hij is er niet meer.
ruim 11 jaar geleden haalde ik je op bij een boerderij waar je met 7 broertjes en 1 zusje gezelig rondscharrelde over het erf.
Wat heb ik in het begin moeten wennen aan je, je energie, je willen werken voor me. Eindelijk een hond die niet bij ieder commando in discussie ging
Alle cursussen hebben we samen gedaan en jarenlang hebben we veel plezier beleefd op de behendigheidsbaan. Je dreef de instructeurs tot wanhoop et je enthousiasme en daardoor met je bananen in je oren. Maar je was zo lief, zo zacht dat je overal mee weg kwam.
Wat hebben we samen meegemaakt, in 11 jaar alle bizarre dingen die je in een mensen en hondenleven kunt meemaken zo ongeveer. Iedere keer pastte je je aan zonder moeite. Als ik er was was het goed.
Vorig jaar met pinksteren kon je ineens niet meer goed lopen. Ik wist dat je gestel niet meer heel sterk was dus ik vreesde het ergste en dat werd ook bewaarheid. Zeer ernstige spondylose. Zeer enrstige artrose en het advies van de dierenarts om nog even van elkaar te genieten maar met de wetenchap dat ik geen kwartier meer met je zou kunnen lopen.
Ik probeerde nieuwe pijnstillers, en tot mijn grote vreugde en verbazing werkten deze zo goed dat je nog een jaar lang alle lange rondes meekon. Wandelen met Taran, zwemmen, en rare streken uithalen.
Afgelopen zomer werd het weer een stukje minder. Maar je bleef de lol erin houden.
dat was het moeilijkste, dat ik je zag veranderen, ik zag je zpieren verdwijnen en je steeds moeizamer zien lopen. Vanaf september was het didelijk dat het geen kwestie meer van maanden zou zijn maar van weken. Je bleef vrolijk. Ook als ik Taran alleen meenam. Als je wat te eten kreeg was het goed.
Afgelopen maandag heb ik de knoop doorgehakt. Ik mocht je niet langer je wandelingen ontzeggen. Het opstaan ging steeds moeilijker en ondanks je vrolijke koppie, de lichtjes in je ogen en je kwispelende staart wist ik dat ik de keuze voor je moest maken. Ik wilde persee niet te laat zijn, dat heb je niet verdiend. Vanmorgen was het zover. Ik heb je laten gaan.
Zoals altijd kwispelde je en keek me vol vertrouwen aan. Ik heb je geknuffeld tot het laatste moment en ondanks dat het zo moeilijk voor me is om thuis te komen zonder jou kan ik zeggen
Het is goed zo.
Bedankt voor alle mooie jaren die je me hebt gegeven. Je was een wereldhond.
Uploaded with ImageShack.us
ruim 11 jaar geleden haalde ik je op bij een boerderij waar je met 7 broertjes en 1 zusje gezelig rondscharrelde over het erf.
Wat heb ik in het begin moeten wennen aan je, je energie, je willen werken voor me. Eindelijk een hond die niet bij ieder commando in discussie ging
Alle cursussen hebben we samen gedaan en jarenlang hebben we veel plezier beleefd op de behendigheidsbaan. Je dreef de instructeurs tot wanhoop et je enthousiasme en daardoor met je bananen in je oren. Maar je was zo lief, zo zacht dat je overal mee weg kwam.
Wat hebben we samen meegemaakt, in 11 jaar alle bizarre dingen die je in een mensen en hondenleven kunt meemaken zo ongeveer. Iedere keer pastte je je aan zonder moeite. Als ik er was was het goed.
Vorig jaar met pinksteren kon je ineens niet meer goed lopen. Ik wist dat je gestel niet meer heel sterk was dus ik vreesde het ergste en dat werd ook bewaarheid. Zeer ernstige spondylose. Zeer enrstige artrose en het advies van de dierenarts om nog even van elkaar te genieten maar met de wetenchap dat ik geen kwartier meer met je zou kunnen lopen.
Ik probeerde nieuwe pijnstillers, en tot mijn grote vreugde en verbazing werkten deze zo goed dat je nog een jaar lang alle lange rondes meekon. Wandelen met Taran, zwemmen, en rare streken uithalen.
Afgelopen zomer werd het weer een stukje minder. Maar je bleef de lol erin houden.
dat was het moeilijkste, dat ik je zag veranderen, ik zag je zpieren verdwijnen en je steeds moeizamer zien lopen. Vanaf september was het didelijk dat het geen kwestie meer van maanden zou zijn maar van weken. Je bleef vrolijk. Ook als ik Taran alleen meenam. Als je wat te eten kreeg was het goed.
Afgelopen maandag heb ik de knoop doorgehakt. Ik mocht je niet langer je wandelingen ontzeggen. Het opstaan ging steeds moeilijker en ondanks je vrolijke koppie, de lichtjes in je ogen en je kwispelende staart wist ik dat ik de keuze voor je moest maken. Ik wilde persee niet te laat zijn, dat heb je niet verdiend. Vanmorgen was het zover. Ik heb je laten gaan.
Zoals altijd kwispelde je en keek me vol vertrouwen aan. Ik heb je geknuffeld tot het laatste moment en ondanks dat het zo moeilijk voor me is om thuis te komen zonder jou kan ik zeggen
Het is goed zo.
Bedankt voor alle mooie jaren die je me hebt gegeven. Je was een wereldhond.
Uploaded with ImageShack.us
