Het HondenForum

Mijn partner werkt heel veel en ik ben normaal diegene die voor de honden zorgt als in uitlaten en eten. Sep traint op zondag met mijn partner maar de rest doe ik.
Normaal laat ik ze uit voordat ik ga koken, dan moeten ze wachten, na het eten ga ik met ze uit, dan gaan zij eten en na het eten nog even eruit.

Zojuist is mijn partner met de honden weggeweest en zijn ze lekker uitgelaten maar alsnog staan ze hier beiden bij mij te piepen dat ze uit willen en zodra ik opsta vliegen ze naar de deur. Maf toch eigenlijk?
Blijkbaar gewoontedieren ondanks dat ze moe zijn?

Hoe zit dat bij jullie?

Ik laat ze sowieso niet zo vaak uit in een korte tijd maar misschien begrijp ik dat verkeerd.

Nala word uitgelaten wanneer ik daar zin en tijd voor heb. Klinkt hard maar ze moet van haar structuur af en ik moet niet voorspelbaar zijn.
Soms staat ze ook voor de deur terwijl ze net is uit geweest maar dat is dan jammer.

Het is natuurlijk een ander verhaal als ze diarree zou hebben ofzo.

haha heel herkenbaar dat is hier ook zo als mijn man ze uitlaat dan willen ze daarna weer maar dan met mij

Voor en na het eten racen ze hier in de (zeer) forse tuin, dat is gekomen omdat rayos die drukke periode rond thuiskomen van kinderen en partner en de toestanden van koken en heen en weer lopen van de jongens moeilijk vond. Rond die tijd loopt hij dus meer buiten omdat hij er toen zijn spanning in kwijt kon. Ingesleten gewoonte om het te blijven doen of zoals je wilt, het ritme waaraan rayos gewend is en hem steun geeft. Voorspelbaarheid werkt bij hem

Hier nu geen last meer van, we hebben geen ritme en we doen maar wat, toen Beanie er nog was, was ze alleen op mij gefokust en had zelf haar tijden bedacht

Uitlaten en wandelen doe ik met alle dames tegelijk, ga ik met ze de velden in, is het 2 aan 2, anders gaan ze jagen...

Kit schreef:Hier nu geen last meer van, we hebben geen ritme en we doen maar wat, toen Beanie er nog was, was ze alleen op mij gefokust en had zelf haar tijden bedacht

Uitlaten en wandelen doe ik met alle dames tegelijk, ga ik met ze de velden in, is het 2 aan 2, anders gaan ze jagen...

Het is hier ook meer rayos die er 'last van' heeft

Als ik tegen half elf opsta dan vliegen er twee overeind om uitgelaten te worden. Als meneer Safari rond die tijd opstaat, zijn jas en schoenen aantrekt, de riemen pakt en de honden roept dan staat hij voor Jan Joker. Zelfs de ogen blijven dicht. en dat niet 1x maar avond na avond. Hoort niet volgens de mannen.

Ze willen hier altijd uit.
ds blijft 's morgens al wel eens op haar kussen liggen als we de dag voordien 's avonds laat lang zijn weggeweest. En als we overdag lang zijn weggeweest, wil ze 's avonds al wel eens na 50m omdraaien en terug naar huis gaan

Maar echt janken/piepen op vaste tijdstippen doen ze niet, ik ga ook niet op echt vaste tijdstippen uit.

Ik ben nu heel hard bezig dingen niet hetzelfde te doen. Bij Yentle en Tirsa waren er wel een paar en pfew... dan kom je er niet onderuit.

We zullen zien, partner is er nu weer op uit Maar ik denk dat het persoonsgebonden is bij hen

Hier verwachten ze ook te gaan wandelen na het eten, maar nu in de winter wandel ik voor het eten en moeten ze dus weer even schakelen. Als ik nee zeg, gaan ze gewoon hun ding doen.

Als Marc opstaat moet hij de honden echt roepen, ik niet. Ze vliegen nog net niet door de deur.

Ik heb wel een ritme, niet op het uur nauwkeurig, maar de eerste ronde altijd gelijk zodra ik beneden kom, tussen de middag en dan voor of na het avondeten. Voor de nacht gaan ze niet graag meer mee

Ik rol uit mijn bed,en ga gelijk een uur lopen.Ik heb er onder tussen wel spijt van dat het een gewoonte is geworden.Want opstaan op je gemak ontbijten is er niet bij,of je moet 4 zeuren zieligkijkende kopjes kunnen negeren.

Mijn man geeft s'avonds eten en nu zitten ze ook een uur eerder te zeuren om eten.Mijn man zei vd week dat ze zeuren ook steeds vroeger voor eten,nee het uur is verzet .
Behalve op de trainingsavonden want dat weten ze ook,vraag me niet hoe,het zal aan ons liggen dat geloof ik direkt.Maar ze weten waarneer ze naar de hondeschool gaan.

Als ik aan iemand vraag om Bo uit te laten gaat Bo die persoon net zo lang strak aankijken tot het daadwerkelijk gebeurt. Ze komen er echt niet onderuit, haha. Daar hebben we overigens geen strak ritme in.

Eten krijgt ze altijd van mij als ik klaar ben met eten. Even blijven zitten is er niet bij en als ik opsta en naar het voer loop dan krijg ik soms een paar duwtjes na. Vast erg fout maar ik moet er zó om lachen.

Als ik me 's morgens aankleed dan blijft Bo heerlijk pitten. Tot ik mijn spijkerbroek aantrek. Dat is het ultieme moment om haar uit te rekken en op te staan voor een luie begroeting. Behalve als ik de wasdroger eerder heb leeggehaald, dan blijft ze rustig door pitten. Kennelijk weet ze dat ik dan eerst de was even ga wegwerken.

Wij eten niet op een vaste tijd overigens

De honden hebben hier min of meer vaste tijden van uit gaan en van eten.
Wel een beetje lastig bij het overschakelen van zomer naar wintertijd, maar overigens prima te doen.
Ze hechten nogal aan het vaste ritueel.
Eten van onszelf is niet zo erg op vaste tijden.
De honden vinden het vreemd als er iets verandert in de volgorde.
Tussen de middag eerst uit en wij daarna lunchen kan eigenlijk niet.
Dat hoort omgekeerd.
Dus na de lunch staan ze dan weer klaar voor hun korte rondje.
Dat ik dan niet ga wordt aanvaard ................. met enig tegensputteren

Kom ik na een rondje met Otto thuis, dan staan de dames poedel alweer klaar.
Ik denk als het aan de honden lag, liet ik ze om en om en om en om en om en om en om en om en om uit

Wel een grappige is dat kortgeleden hier een paar woningen nieuwe daken hebben gekregen, de hele stoep lag vol met allerlei spul van die bouwvakkers, dus liepen we steeds aan de overkant. nu zijn al die spullen weer weg, maar ze lopen nog steeds naar de overkant.

Ik heb geen vaste wandeltijden, omdat ik ook geen vaste werktijden heb.
Maar Eeb houdt mij wel steeds scherp in de gaten, ook als ze lijkt te slapen..... En ik hou haar scherp in de gaten om haar niet onnodig te laten wachten. Ik heb een klep in de deur naar de tuin, maar die vindt ze niet interessant als ik thuis ben
Ben wel blij dat ik niet zo'n gewoontedier heb met een ingebouwde klok.

Ik heb niet echt een vast ritme dus Morris heeft daar ook geen last van.
Merk wel dat hij er ontzettend gevoelig voor is. Als hij bij mijn ouders is dan gaat alles wel altijd hetzelfde. Tussen de middag na het eten laat mijn vader hem uit. Hij weet dan precies wanneer mijn vader het eten op heeft en hij trekt dan al een sprintje naar de riem.
Denk dat als ik meer volgens een ritme zou leven dat Morris daar dan ook heel erg aan vast zou houden.

ik ben zelf ook nogal van de vaste gewoontes en mijn honden gaan daar altijd vrolijk in mee.
die gewoontes zijn niet zozeer gebonden aan tijd als wel aan mijn dagindeling.
die is over het algemeen redelijk hetzelfde en de plek die uitlaatrondes en verder bezig zijn met de hond(en) daarin innemen ook.
als ik er al eens van afwijk is er geen man overboord, dan past rita zich daar ook prima aan aan.
maar meestal is dat niet nodig

Lobbes was behoorlijk autistisch en had echt een bepaald dagritme nodig. Dus dat kreeg hij ook. Gina heeft ook haar gewoontes en ritme nodig. Ik merk echt dat iets simpels als de invoering van de wintertijd Gina van slag maakt. Zij bedelt nu een uur vroeger om haar avondeten en voor haar wandelingen. Dat ben ik uiteraard weer rustig aan het aanpassen en dat gaat ook goed, maar toch. Ik had niet verwacht dat zo iets simpels als de invoering van de wintertijd haar ritme in de war heeft gegooid. En ja, ik moet dit wel rustig aanpassen, want met de incontinentie van Gina is dat wel zo fijn. Nu plast ze niet binnen en anders misschien wel.

Wij hebben wel echt een ritme hier en dat vinden de honden heel fijn. Over het algemeen is dat als we wakker zijn eerst een rondje met de honden. Dan tussen de middag een grote wandeling, rond 17 uur een ronde door de wijk/over de velden als het licht is, en dan als wij zelfs ons eten op hebben nog een lekker stuk lopen. Dan net voor het slapen gaan nog ff snel plassen. De tijden kunnen wat verschillen. Is het eerste rondje om 7.30 dan is de 2e om pak m beet 10 uur. Is de 1e om 9 uur, dan de 2e rond 12 uur. Maar de tijd tussen de wandelingen is eigenlijk altijd gelijk.

Op zondag ga ik vaak alleen weg met Bowie en blijft mijn lief thuis met Essie.. zodra ik dan thuis kom ga ik er even uit met Essie, soms heeft mijn lief al even gewandeld met haar maar ze is er zo aan gewend dat ik ga als ik thuis kom dat ze dan ook perse moet... gewoonte..

Ik heb wel een vast ritme, dat vind ik zelf ideaal en heb geen gezeur tussendoor...
De tijden willen nog weleens wisselen maar het ritme is hetzelfde.
Als ze tussendoor beginnen te piepen of drentelen weet ik dus ook zeker dat ze echt iets moeten of dat er echt iets is. Dat doen ze nl anders niet.

Hier is het beetje ritme wat we hadden ook compleet weg.
Maar we hebben natuurlijk wel gewoontes. Ik deed al niet heel erg aan tijd, maar doordeweeks met werk is er toch wel een bepaald ritme.
Die is nu ook even zoek. Maar de honden doen het beter dan verwacht.

Ik hou natuurlijk wel rekening met de behoefte van de honden. Maar ondanks het geschuif hier en ondanks dat vriend paar weken geleden nog vaak thuis was, en ze het nu weer grotendeels met mij moeten doen, springt Figo nog steeds op als vriend s'avonds ook maar beweegt.

Band tussen mij en Figo is geweldig versterkt, maar vriend blijft zijn idool blijkbaar. Daar kan ik niet tegenop werken.
Moest net wel lachen ( hardop ) toen hij met mij spelen verkoos boven op de bank met vriend

Buddy en Peg zijn zo geconditioneerd dat ze al blij zijn als ik schoenen aandoe. En ze worden echt enthousiast als ik mijn kaplaarzen tevoorschijn haal. Slimmeriken.

O zo herkenbaar. Er zijn wandelingen waarvan Bruno vindt dat ze niet echt tellen als wandeling en dan gaat ie gerust 5 minuten na thuiskomst zeuren, maakt niks uit hoe lang de wandeling duurde. Dat is zo als één van ons twee, mijn vriend of ik, niet meega, incomplete roedel, en als we onderweg bijvoorbeeld een patatje halen bij de snackbar of sigaretten ofzo. Ik denk dat ie dan vindt dat het doel van de wandeling voor ons was en dus was het geen wandeling, hahaha.

Wij hebben nauwelijks structuur in ons leven en dat werkt hier prima. Bruno zou echt af gaan dwingen als we op vaste tijden zouden gaan, dat doet ie nu al soms als het niet verloopt zoals hij het het liefst ziet. En ik kan echt niet tegen een smachtende hond hoor, dat hou ik niet lang vol. Soms geven we ook toe want dan loopt de stress op bij hem en dat wil ik niet. Een beetje zeuren en dwingelanden is niet erg, daar kan ik prima tegen, maar stresshijgen, rusteloosheid, smachtende blikken die niet stoppen, nee, dan wint Bruno maar hoor. Ik hoef namelijk alleen van hem te winnen omdat ik beter weet wat goed voor hem is. En niet om het winnen zelf. Dus soms moet ik wel verliezen, omdat winnen zou betekenen dat ik niet goed voor hem zorg en daar trek ik de grens. Beetje vaag uitgelegd misschien maar ik heb zelf ook best een dominante persoonlijkheid en ik kan heus wel blijven weigeren. Maar dat is op dat moment niet in zijn belang.

Shelly schikt zich altijd en berust zich in haar lot als we niet gaan wandelen terwijl zij verwacht van wel. Dat lijkt dan wel minder erg maar dat is het niet. Als ik dat elke dag laat gebeuren, verlies ik vertrouwen. Dus ik vind het wel belangrijk om erover na te denken, structuur of niet, dat ze niet al te ontevreden worden of de gang van zaken. Ze moeten toch wachten tot ik vind dat het tijd is, en ik vind dus zelf dat het niet goed is voor welk levend wezen dan ook, om al te slaafs te moeten leven. Ze moeten al zoveel gehoorzamen dat ik vind dat ze het recht hebben om ook te laten zien wat zij graag willen, en dat dat niet strookt met wat jij wil. Ik vind dat je emoties beter kunt uiten dan opkroppen en inslikken, ook bij dieren.

Wat dat betreft vermenselijk ik honden absoluut, ik vind namelijk dat zij er net zoveel recht op hebben om gelukkig te zijn en in hun behoeftes voorzien te zijn, als mensen. En ik ben blij dat mijn honden laten zien wat ze willen en waar ze behoefte aan hebben. Ik vind dat gezond en ik vind dat daar ruimte voor moet zijn. Ik zorg voor ze en daarom bepaal ik het meeste, maar ik heb dus ook de verantwoordelijkheid voor hun welzijn en welbevinden en daarom negeer ik gezeur nooit helemaal, zeker als het om wandelen gaat. Dan maar twee keer achter elkaar, dan doen we gewoon een korte wandeling. Als dat het gemoed weer kan kalmeren, dan vind ik dat prima.

Muk schreef:Lobbes was behoorlijk autistisch en had echt een bepaald dagritme nodig. Dus dat kreeg hij ook. Gina heeft ook haar gewoontes en ritme nodig. Ik merk echt dat iets simpels als de invoering van de wintertijd Gina van slag maakt. Zij bedelt nu een uur vroeger om haar avondeten en voor haar wandelingen. Dat ben ik uiteraard weer rustig aan het aanpassen en dat gaat ook goed, maar toch. Ik had niet verwacht dat zo iets simpels als de invoering van de wintertijd haar ritme in de war heeft gegooid. En ja, ik moet dit wel rustig aanpassen, want met de incontinentie van Gina is dat wel zo fijn. Nu plast ze niet binnen en anders misschien wel.

alles en iedereen waarbij je niet met taal kan communiceren kan je duidelijkheid en veiligheid geven dmv een vaste dagindeling. ik denk niet dat dat autistisch is maar simpelweg honds. of "diers". mijn konijnen weten ook exact om 23.00 uur dat ik nog even welterusten zeg. Als ik de borden op tafel zette vertrok Sky keurig naar zijn plaats, gewoon door hem elke keer naar zijn plaats te sturen voor het eten op tafel stond. Dat is ook structuur, het ene hoort bij het andere. lekker duidelijk, lekker veilig, gewoon goed.

Muk schreef:Lobbes was behoorlijk autistisch en had echt een bepaald dagritme nodig. Dus dat kreeg hij ook. Gina heeft ook haar gewoontes en ritme nodig. Ik merk echt dat iets simpels als de invoering van de wintertijd Gina van slag maakt. Zij bedelt nu een uur vroeger om haar avondeten en voor haar wandelingen. Dat ben ik uiteraard weer rustig aan het aanpassen en dat gaat ook goed, maar toch. Ik had niet verwacht dat zo iets simpels als de invoering van de wintertijd haar ritme in de war heeft gegooid. En ja, ik moet dit wel rustig aanpassen, want met de incontinentie van Gina is dat wel zo fijn. Nu plast ze niet binnen en anders misschien wel.

Ik heb dat ritme er ook zelf ingezet omdat rayos daar behoefte aan heeft/had, hoe duidelijker het schema was hoe rustiger hij werd, je zou hem ook wel autistisch kunnen noemen
Zodra hij 1 van de kinderen thuis hoort komen gaat hij naar zijn bench want dan krijgt hij koek en gaat hij liggen, is ook zo gegroeid omdat hij de onrust moeilijk kon hanteren in het begin en nu laat ik het maar zo, als ik daar iets aan ga veranderen snapt hij het niet meer en wordt hij onrustig

Corneliana schreef:

Muk schreef:Lobbes was behoorlijk autistisch en had echt een bepaald dagritme nodig. Dus dat kreeg hij ook. Gina heeft ook haar gewoontes en ritme nodig. Ik merk echt dat iets simpels als de invoering van de wintertijd Gina van slag maakt. Zij bedelt nu een uur vroeger om haar avondeten en voor haar wandelingen. Dat ben ik uiteraard weer rustig aan het aanpassen en dat gaat ook goed, maar toch. Ik had niet verwacht dat zo iets simpels als de invoering van de wintertijd haar ritme in de war heeft gegooid. En ja, ik moet dit wel rustig aanpassen, want met de incontinentie van Gina is dat wel zo fijn. Nu plast ze niet binnen en anders misschien wel.

alles en iedereen waarbij je niet met taal kan communiceren kan je duidelijkheid en veiligheid geven dmv een vaste dagindeling. ik denk niet dat dat autistisch is maar simpelweg honds. of "diers". mijn konijnen weten ook exact om 23.00 uur dat ik nog even welterusten zeg. Als ik de borden op tafel zette vertrok Sky keurig naar zijn plaats, gewoon door hem elke keer naar zijn plaats te sturen voor het eten op tafel stond. Dat is ook structuur, het ene hoort bij het andere. lekker duidelijk, lekker veilig, gewoon goed.

Zo'n sterke behoefte aan rust en regelmaat heb ik anders bij geen enkele andere hond meegemaakt. Tel daarbij zijn andere bijzondere karaktertrekken op en dan kun je dat wel vergelijken met een autist. Normaal honds gedrag was het in ieder geval niet. Maar dat maakt niet uit, als ik een hond met een vast ritme rust en geborgenheid kan geven, dan doe ik dat. Dat is een kleine moeite en uiteindelijk hebben zowel de hond als ik er plezier van.
Lobbes was, ondanks het bovenstaande, een wereldhond en ik had hem graag nog om mij heen gehad.

Muk schreef:

Corneliana schreef:

Muk schreef:Lobbes was behoorlijk autistisch en had echt een bepaald dagritme nodig. Dus dat kreeg hij ook. Gina heeft ook haar gewoontes en ritme nodig. Ik merk echt dat iets simpels als de invoering van de wintertijd Gina van slag maakt. Zij bedelt nu een uur vroeger om haar avondeten en voor haar wandelingen. Dat ben ik uiteraard weer rustig aan het aanpassen en dat gaat ook goed, maar toch. Ik had niet verwacht dat zo iets simpels als de invoering van de wintertijd haar ritme in de war heeft gegooid. En ja, ik moet dit wel rustig aanpassen, want met de incontinentie van Gina is dat wel zo fijn. Nu plast ze niet binnen en anders misschien wel.

alles en iedereen waarbij je niet met taal kan communiceren kan je duidelijkheid en veiligheid geven dmv een vaste dagindeling. ik denk niet dat dat autistisch is maar simpelweg honds. of "diers". mijn konijnen weten ook exact om 23.00 uur dat ik nog even welterusten zeg. Als ik de borden op tafel zette vertrok Sky keurig naar zijn plaats, gewoon door hem elke keer naar zijn plaats te sturen voor het eten op tafel stond. Dat is ook structuur, het ene hoort bij het andere. lekker duidelijk, lekker veilig, gewoon goed.

Zo'n sterke behoefte aan rust en regelmaat heb ik anders bij geen enkele andere hond meegemaakt. Tel daarbij zijn andere bijzondere karaktertrekken op en dan kun je dat wel vergelijken met een autist. Normaal honds gedrag was het in ieder geval niet. Maar dat maakt niet uit, als ik een hond met een vast ritme rust en geborgenheid kan geven, dan doe ik dat. Dat is een kleine moeite en uiteindelijk hebben zowel de hond als ik er plezier van.
Lobbes was, ondanks het bovenstaande, een wereldhond en ik had hem graag nog om mij heen gehad.

dat kan.
en idd als de hond plezier heeft heb jij ook plezier.
anders is er voor niemand wat aan.
en dat laatste zal niemand betwijfelen