Dag poppedein, princes, mijn zielenkind..
Geplaatst: 13 okt 2013 14:07
Net geen 10 jaar geleden kwam jij in mijn leven. Een ware verrijking!
Als vriendin voor onze Buddy, een hond hoor immers niet alleen te zijn.
Verliefd geworden op een klein fotootje op internet. Kleine spanjaard, wat had je het slecht daar.
En zo geschiedde, haalde ik jou binnen een korte periode op bij het vliegveld. Daags voor je kwam kreeg ik te horen dat je leishmania positief was, het maakte me geen zier uit, heel mijn hart riep ja en ziek of niet je zou komen.Ik wist niet waar ik aan begon....
Zo mager, vel over been en zo verschrikkelijk bang en achteraf heel ziek. Bij de terugrit naar huis plaste je bij mijn moeder op schoot, de arme ziel.
Een zware tijd brak aan, een tijd van gewenning waar je heel veel moeite had. Je sloopte werkelijk allen en moest niets van Buddy weten.
We starten met de behandeling van je leishmania, heel zwaar maar je overwon. Niet te genezen maar het stond stil en jij kreeg de tijd om te bekomen. Je bloeide open, een blij boxerkind, mijn stuiterbal. Met regelmaat zijn ups and downs als de leish weer om het hoekje kwam kijken, maar al bij al ging het erg goed. Je werd dikke maatjes met Buddy en werd mijn kleine poppedein, mijn titi, mijn Princess.
We hebben een mooi rustig leventje gehad kleine meid, genoten van elkaar.
Bijna 10 jaar onafscheidelijk, s nachts sliep je bij mij, dicht tegen mijn buik aan of in mijn knieholtes. Het bed is leeg zonder jou, ik mis je warme lijfje tegen me aan.
Achteraf gezien heeft het leven je in maart ingehaald kleine meid. Je begon te tobben met je gezondheid. Waar ik eerst geen hoop had, gaf de dierenarts die jou ook goed kende ons de moed om door te gaan. Wat was ik bang je kwijt te raken.. Maar je was sterk, zo beresterk tot het eind.. Je overwon... Echter bleef je vermageren.. Met je leishmania en zware spondylose was je al zo sterk en zelfs nu bleef je doorgaan maar het ging niet zoals voorheen... Je conditie ging achteruit. Je viel een keer flauw s nachts nadat je niet lekker was geweest. (toen werd het epilepsie genoemd) Wist ik toen maar wat ik nu wist... je begon te hoesten en we vertrouwden het niet, al meerdere keren bij de dierenarts geweest maar steeds was alles goed. Na een nacht hoesten een afspraak gemaakt om je borst op de foto te zetten.
Foute boel, maar mijn onderbuik gevoel was juist geweest. Een vergroot hart was duidelijk te zien op de foto en vocht in je longen. Doorverwezen naar de cardioloog en waar we dachten dat het niet slechter kon zijn bleek na een echo dat je ook nog eens een tumor in je hart had.
Je kreeg medicijnen en de boodschap dat we geen maanden meer hadden. Desondanks bleef jij tot het einde zo sterk.. wat de beslissing voor mij zo vreselijk moeilijk heeft gemaakt. twee weken geleden zakte je naar een hoestbui in elkaar.. Je begon meer last te krijgen maar na overleg met de dierenarts en een aanpassing in je medicatie leek het nog goed leefbaar te zijn. Echter niet van lange duur en de laatste week ging je achteruit.
Je koppie wilde nog in alles alleen je lijfje was zo op. Nadat je weer in elkaar was gezakt heb ik mijn dierenarts gebeld om te overleggen. Het moeilijkste moment ooit in mijn leven om de woorden uit te spreken dat het misschien wel tijd was om je te laten gaan. Maar je was nog zo goed donderdag, levendig. Ik durfde je amper aan te kijken omdat ik me zo vreselijk schuldig voelde, een verrader. Het idee kwam al boven om de afspraak af te bellen. Echter vrijdag ochtend zakte je weer in elkaar, opwinding was je teveel en ik mocht je dit niet aandoen.
Hele ochtend was je levendig, je keek me zo vaak aan met die bruine ogen van je en ik heb je nog nooit zo vaak horen blaffen. Je liet nog eens goed van je horen he meis.Wat was het moeilijk toen de dierenarts voor het raam verscheen, jij begroette haar blij met je boxerkusjes zoals je altijd hebt gedaan.Het ideale patientje. De dierenarts legde uit hoe het in zijn werking ging, je zat voor me toen je het eerste spuitje kreeg om te gaan slapen, je hebt me nog nooit zoveel kusjes gegeven. Het speet me zo.. je ging slapen en ik heb je vastgehouden toen de uiteindelijke spuit kwam. Ik heb nog nooit zoiets moeilijks meegemaakt in mijn leven. Hoe het leven uit je gleed en zoals je daar lag het was alsof je sliep..
Gister heb ik je naar het crematorium gebracht, waar jij morgen gecremeerd word en je dinsdag terug naar huis komt.. Ons thuis wat nooit meer hetzelfde thuis zal zijn. We zijn niet compleet zonder jou lieve meid.. 10 jaar met zijn 3en altijd , overal. Enkel door mijn werk gescheiden, maar dit was ons huis. Alles deden we samen en ik mis je verschrikkelijk. Hoe je op de bank lag, alle geluidjes, de 2e voerbak klaarmaken, regelmatig de waterbak bij vullen omdat je zoveel dronk door je plastabletten. Bij alles wat ik doe mis ik je. Buddy ook, hij kijkt achterom bij het uitlaten en wil liever niet mee . Waarschijnlijk voelt hij zich net zo ellendig als ik
We zijn een stukje van mezelf verloren......
[video][/video]
Hoe kan het leven verder gaan zonder jou, mijn allerliefste engel, mijn kleine meisje, princes, mijn titi mijn lieve hondenkind.... het gemis zal groter worden en de scherpe randjes zullen verdwijnen.Maar ik had je zo graag oneindig bij me gehad! Bedankt voor alles, voor het maken van wie ik ben..Je hebt je taak goed volbracht lieverd, mijn liefde voor jou is oneindig!
Een gevecht wat niet te winnen was.... slaap zacht mijn engeltje
Als vriendin voor onze Buddy, een hond hoor immers niet alleen te zijn.
Verliefd geworden op een klein fotootje op internet. Kleine spanjaard, wat had je het slecht daar.
En zo geschiedde, haalde ik jou binnen een korte periode op bij het vliegveld. Daags voor je kwam kreeg ik te horen dat je leishmania positief was, het maakte me geen zier uit, heel mijn hart riep ja en ziek of niet je zou komen.Ik wist niet waar ik aan begon....
Zo mager, vel over been en zo verschrikkelijk bang en achteraf heel ziek. Bij de terugrit naar huis plaste je bij mijn moeder op schoot, de arme ziel.
Een zware tijd brak aan, een tijd van gewenning waar je heel veel moeite had. Je sloopte werkelijk allen en moest niets van Buddy weten.
We starten met de behandeling van je leishmania, heel zwaar maar je overwon. Niet te genezen maar het stond stil en jij kreeg de tijd om te bekomen. Je bloeide open, een blij boxerkind, mijn stuiterbal. Met regelmaat zijn ups and downs als de leish weer om het hoekje kwam kijken, maar al bij al ging het erg goed. Je werd dikke maatjes met Buddy en werd mijn kleine poppedein, mijn titi, mijn Princess.
We hebben een mooi rustig leventje gehad kleine meid, genoten van elkaar.
Bijna 10 jaar onafscheidelijk, s nachts sliep je bij mij, dicht tegen mijn buik aan of in mijn knieholtes. Het bed is leeg zonder jou, ik mis je warme lijfje tegen me aan.
Achteraf gezien heeft het leven je in maart ingehaald kleine meid. Je begon te tobben met je gezondheid. Waar ik eerst geen hoop had, gaf de dierenarts die jou ook goed kende ons de moed om door te gaan. Wat was ik bang je kwijt te raken.. Maar je was sterk, zo beresterk tot het eind.. Je overwon... Echter bleef je vermageren.. Met je leishmania en zware spondylose was je al zo sterk en zelfs nu bleef je doorgaan maar het ging niet zoals voorheen... Je conditie ging achteruit. Je viel een keer flauw s nachts nadat je niet lekker was geweest. (toen werd het epilepsie genoemd) Wist ik toen maar wat ik nu wist... je begon te hoesten en we vertrouwden het niet, al meerdere keren bij de dierenarts geweest maar steeds was alles goed. Na een nacht hoesten een afspraak gemaakt om je borst op de foto te zetten.
Foute boel, maar mijn onderbuik gevoel was juist geweest. Een vergroot hart was duidelijk te zien op de foto en vocht in je longen. Doorverwezen naar de cardioloog en waar we dachten dat het niet slechter kon zijn bleek na een echo dat je ook nog eens een tumor in je hart had.
Je kreeg medicijnen en de boodschap dat we geen maanden meer hadden. Desondanks bleef jij tot het einde zo sterk.. wat de beslissing voor mij zo vreselijk moeilijk heeft gemaakt. twee weken geleden zakte je naar een hoestbui in elkaar.. Je begon meer last te krijgen maar na overleg met de dierenarts en een aanpassing in je medicatie leek het nog goed leefbaar te zijn. Echter niet van lange duur en de laatste week ging je achteruit.
Je koppie wilde nog in alles alleen je lijfje was zo op. Nadat je weer in elkaar was gezakt heb ik mijn dierenarts gebeld om te overleggen. Het moeilijkste moment ooit in mijn leven om de woorden uit te spreken dat het misschien wel tijd was om je te laten gaan. Maar je was nog zo goed donderdag, levendig. Ik durfde je amper aan te kijken omdat ik me zo vreselijk schuldig voelde, een verrader. Het idee kwam al boven om de afspraak af te bellen. Echter vrijdag ochtend zakte je weer in elkaar, opwinding was je teveel en ik mocht je dit niet aandoen.
Hele ochtend was je levendig, je keek me zo vaak aan met die bruine ogen van je en ik heb je nog nooit zo vaak horen blaffen. Je liet nog eens goed van je horen he meis.Wat was het moeilijk toen de dierenarts voor het raam verscheen, jij begroette haar blij met je boxerkusjes zoals je altijd hebt gedaan.Het ideale patientje. De dierenarts legde uit hoe het in zijn werking ging, je zat voor me toen je het eerste spuitje kreeg om te gaan slapen, je hebt me nog nooit zoveel kusjes gegeven. Het speet me zo.. je ging slapen en ik heb je vastgehouden toen de uiteindelijke spuit kwam. Ik heb nog nooit zoiets moeilijks meegemaakt in mijn leven. Hoe het leven uit je gleed en zoals je daar lag het was alsof je sliep..
Gister heb ik je naar het crematorium gebracht, waar jij morgen gecremeerd word en je dinsdag terug naar huis komt.. Ons thuis wat nooit meer hetzelfde thuis zal zijn. We zijn niet compleet zonder jou lieve meid.. 10 jaar met zijn 3en altijd , overal. Enkel door mijn werk gescheiden, maar dit was ons huis. Alles deden we samen en ik mis je verschrikkelijk. Hoe je op de bank lag, alle geluidjes, de 2e voerbak klaarmaken, regelmatig de waterbak bij vullen omdat je zoveel dronk door je plastabletten. Bij alles wat ik doe mis ik je. Buddy ook, hij kijkt achterom bij het uitlaten en wil liever niet mee . Waarschijnlijk voelt hij zich net zo ellendig als ik
We zijn een stukje van mezelf verloren......
[video][/video]
Hoe kan het leven verder gaan zonder jou, mijn allerliefste engel, mijn kleine meisje, princes, mijn titi mijn lieve hondenkind.... het gemis zal groter worden en de scherpe randjes zullen verdwijnen.Maar ik had je zo graag oneindig bij me gehad! Bedankt voor alles, voor het maken van wie ik ben..Je hebt je taak goed volbracht lieverd, mijn liefde voor jou is oneindig!
Een gevecht wat niet te winnen was.... slaap zacht mijn engeltje
