Sacha 30-12-1999 - 20-9-2013
Geplaatst: 20 sep 2013 20:10
En dan is toch de tijd daar dat ik dit moet schrijven. In juni ging je nog mee naar Oostenrijk en nu ben je er niet meer…
Bijna 13 jaar geleden kwam je in ons leven. Ik wilde dolgraag een hond, maar Michiel eigenlijk niet. Na heel veel zeuren ging hij overstag. Ik mocht een hond, maar geen pup en het moest een Westie zijn. Mijn ouders hadden Buddy, ook een Westie en die vond Michiel dan wel oké. Ik ben uiteraard gelijk de Via Via in gedoken en daar vond ik jou. 11 maanden oud en je moest weg, omdat je zo druk was en ze het uitlaten zo vervelend vonden. Je was verwaarloosd, bang en zo mager. Eigenlijk zei mijn verstand niet doen, maar toen Michiel zei: “zullen we haar maar meenemen”, zei ik direct ja.
Al snel bleek de ware reden waarom je weg moest. Je was ziek, je spuugde iedere dag en je ontlasting was altijd vies en dun. Een jaar lang hebben we daarmee lopen tobben, maar gelukkig deed het laatste redmiddel zijn werk. Je knapte op, maar die dierenarts zei wel, je mag jezelf in je handen knijpen als dit hondje 5 wordt. En 5 werd je, af en toe met een kleine terugval, maar het ging best goed. Wel zijn we je hele leven blijven tobben, met allerhande allergieën en kwaaltjes, maar gelukkig wisten we het, zeker de laatste jaren, goed leefbaar te houden voor je. Altijd blij en vrolijk was je. Mee naar stal je lust en je leven. Als je maar kon rennen en gek doen. Ook werken met mij vond je prachtig. We schopten het tot GG1 cursus en we deden actief behendigheid. Alles deed je met een niet aflatend enthousiasme. Je staartje kwispelde altijd. Michiel zijn leven zuur maken was jouw missie in dit leven. Hoe vaak heb je je middelvinger naar hem opgestoken? Wanhopig werd hij van je, maar wat zal hij je streken missen.
Maar ook jij werd ouder en ouder en op een gegeven moment was behendigheid echt te veel. Maar dat maakte je niet uit, je paste je zonder moeite aan en werd mijn wandelhondje. Wat hebben we een kilometers afgelegd, eerst samen, vanaf 2004 met Chester erbij en nu al een hele tijd met Floor en Penny erbij. Je hielp me met hun opvoeding, voor hun was je de koningin. Ruzie maakte je nooit, andere honden respecteerden altijd je ruimte. Mooi om te zien. Ik hoop dat je je roedelgenootjes genoeg geleerd hebt en dat ze het zonder jou als onbetwiste leider kunnen nu.
Ook alle mensen die je leerden kennen, sloten je in hun hart. Je was zo lief. Altijd wilde je bij iedereen liggen, zolang je maar geaaid werd was jouw leven compleet. De laatste jaren had je er een klein mensenvriendinnetje bij, ons nichtje Jill. Wat zal zij je ook missen. Wie moet er nu bij haar liggen op de bank?
Ik kan nog zoveel mooie dingen opnoemen. Hoe je jezelf kon vermaken met een bal, je pakte hem op, slingerde hem weg en met je voorpoten tikte je de bal een eindje verder weg. Jij had niemand nodig om lol te hebben. Hoe je verzot was op zwemmen, ook deze zomer nog. Hoe je mij wist te bespelen voor een aai, je bleef gewoon net zo lang op mijn arm tikken tot ik je aaide en dan was je tevreden.
Maar meisje, het was op, genoeg. Ik heb het nog een paar weken ontkend, maar er was geen ontkomen meer aan. Buiten dat je ergens een ontsteking hebt, die we niet konden onderdrukken, kon je vanmorgen bijna niet meer lopen. Je had pijn en dat verdiende je niet, ik mocht niet meer aan mezelf denken. Ik wil je bedanken voor 13 mooie jaren. Je hebt me alles geleerd wat ik nu weet over honden. Alles is met jou begonnen, jij was echt “a dream come true”. In mijn hart leef je door. Ik hoop dat het je goed gaat daar over de regenboogbrug. Meisje, ren daar weer pijnloos je rondjes, speel met Joep, je beste vriend ooit. Mocht je Buddy en mijn vader daarboven tegenkomen, pas je op ze? Ik zal je vreselijk missen, maar het is goed geweest zo. Dank je wel voor 13 mooie jaren en alle liefde die je ons gegeven hebt. Untill we meet again….
Bijna 13 jaar geleden kwam je in ons leven. Ik wilde dolgraag een hond, maar Michiel eigenlijk niet. Na heel veel zeuren ging hij overstag. Ik mocht een hond, maar geen pup en het moest een Westie zijn. Mijn ouders hadden Buddy, ook een Westie en die vond Michiel dan wel oké. Ik ben uiteraard gelijk de Via Via in gedoken en daar vond ik jou. 11 maanden oud en je moest weg, omdat je zo druk was en ze het uitlaten zo vervelend vonden. Je was verwaarloosd, bang en zo mager. Eigenlijk zei mijn verstand niet doen, maar toen Michiel zei: “zullen we haar maar meenemen”, zei ik direct ja.
Al snel bleek de ware reden waarom je weg moest. Je was ziek, je spuugde iedere dag en je ontlasting was altijd vies en dun. Een jaar lang hebben we daarmee lopen tobben, maar gelukkig deed het laatste redmiddel zijn werk. Je knapte op, maar die dierenarts zei wel, je mag jezelf in je handen knijpen als dit hondje 5 wordt. En 5 werd je, af en toe met een kleine terugval, maar het ging best goed. Wel zijn we je hele leven blijven tobben, met allerhande allergieën en kwaaltjes, maar gelukkig wisten we het, zeker de laatste jaren, goed leefbaar te houden voor je. Altijd blij en vrolijk was je. Mee naar stal je lust en je leven. Als je maar kon rennen en gek doen. Ook werken met mij vond je prachtig. We schopten het tot GG1 cursus en we deden actief behendigheid. Alles deed je met een niet aflatend enthousiasme. Je staartje kwispelde altijd. Michiel zijn leven zuur maken was jouw missie in dit leven. Hoe vaak heb je je middelvinger naar hem opgestoken? Wanhopig werd hij van je, maar wat zal hij je streken missen.
Maar ook jij werd ouder en ouder en op een gegeven moment was behendigheid echt te veel. Maar dat maakte je niet uit, je paste je zonder moeite aan en werd mijn wandelhondje. Wat hebben we een kilometers afgelegd, eerst samen, vanaf 2004 met Chester erbij en nu al een hele tijd met Floor en Penny erbij. Je hielp me met hun opvoeding, voor hun was je de koningin. Ruzie maakte je nooit, andere honden respecteerden altijd je ruimte. Mooi om te zien. Ik hoop dat je je roedelgenootjes genoeg geleerd hebt en dat ze het zonder jou als onbetwiste leider kunnen nu.
Ook alle mensen die je leerden kennen, sloten je in hun hart. Je was zo lief. Altijd wilde je bij iedereen liggen, zolang je maar geaaid werd was jouw leven compleet. De laatste jaren had je er een klein mensenvriendinnetje bij, ons nichtje Jill. Wat zal zij je ook missen. Wie moet er nu bij haar liggen op de bank?
Ik kan nog zoveel mooie dingen opnoemen. Hoe je jezelf kon vermaken met een bal, je pakte hem op, slingerde hem weg en met je voorpoten tikte je de bal een eindje verder weg. Jij had niemand nodig om lol te hebben. Hoe je verzot was op zwemmen, ook deze zomer nog. Hoe je mij wist te bespelen voor een aai, je bleef gewoon net zo lang op mijn arm tikken tot ik je aaide en dan was je tevreden.
Maar meisje, het was op, genoeg. Ik heb het nog een paar weken ontkend, maar er was geen ontkomen meer aan. Buiten dat je ergens een ontsteking hebt, die we niet konden onderdrukken, kon je vanmorgen bijna niet meer lopen. Je had pijn en dat verdiende je niet, ik mocht niet meer aan mezelf denken. Ik wil je bedanken voor 13 mooie jaren. Je hebt me alles geleerd wat ik nu weet over honden. Alles is met jou begonnen, jij was echt “a dream come true”. In mijn hart leef je door. Ik hoop dat het je goed gaat daar over de regenboogbrug. Meisje, ren daar weer pijnloos je rondjes, speel met Joep, je beste vriend ooit. Mocht je Buddy en mijn vader daarboven tegenkomen, pas je op ze? Ik zal je vreselijk missen, maar het is goed geweest zo. Dank je wel voor 13 mooie jaren en alle liefde die je ons gegeven hebt. Untill we meet again….
