Afscheid van Bora
Geplaatst: 01 sep 2013 20:12
Op 23 april is het al gebeurd maar nu pas vind ik de ruimte in mezelf om het allemaal op te schrijven: onze lieve labradordame Bora van 12 jaren is niet meer.
Ze was al lang aan het verslijten, had dagen met pijn maar ook dagen zonder. Dagen dat ze verdrietig leek, uitgeblust, maar ook dagen dat haar ogen weer sprankelden. Tobde aan en af met haar oren. Darmproblemen kwamen erbij. Verloor af en toe ontlasting, soms met een tikkeltje bloed.
We vroegen ons vaak af wanneer we zouden weten dat het genoeg was.
De beslissing kwam onverwacht in een hele turbulente periode. Op 16 april bleek onze middelste zoon van 22 jaar zaadbalkanker te hebben. Hij werd de volgende dag geopereerd maar helaas bleek er een uitzaaiïng te zitten in een lymfeklier. Op 22 april begon hij met de eerste van een drietal zware chemo-kuren. De volgende dag kwam ik thuis uit het ziekenhuis en zag dat Bora in de tuin gepoept had met een behoorlijke hoeveelheid bloed erbij. Het arme meisje leek zich nog schuldig te voelen dat ze het in de tuin had gedaan ook. We besloten naar de dierenarts te gaan maar eerst nog even een plasrondje. Onderweg verloor ze echt een hele plens bloed! We kwamen thuis en gaven haar nog een halve maaltijd, die ze met smaak verorberde. Ik heb het altijd geroepen: 'ze zeggen dat een hond die niet eet dood gaat, maar als onze Bora niet meer eet dan ís ze al dood!” Die meid kon altijd eten.
Ik met mijn 2 andere zonen naar de dierenarts. Ze gaf aan wat we eigenlijk al vermoeden: een kwaadaardig proces in de darmen, misschien nog voor een paar weekjes op te lappen maar is dat eerlijk...? Daar kwam dan ook nog bij dat mijn zoon met een sterk verminderde weerstand thuis zou komen door de chemo en Bora haar ontlasting vaak niet meer kon houden...
We besloten in overleg met de dierenarts dat het mooi geweest was. Toen ik binnenkwam had ik nog gezegd dat als ze ingeslapen zou moeten worden ik haar niet zou laten cremeren.
Ik belde mijn zoon in het ziekenhuis, mijn man was bij hem. Totaal overstuur was mijn zoon dat ze ingeslapen moest worden.Vroeg me haar nog een dikke knuffel te geven.
De dierenarts gaf haar het eerste spuitje, we aaiden haar en bedankten haar voor wie ze was en wat ze ons geschonken had. Ze gleed zachtjes weg. Ik herriep mijn eerdere besluit: ik liet haar toch individueel cremeren, zodat we op een later tijdstip de as met zijn allen als gezin gezamenlijk zouden kunnen uitstrooien. Zodat mijn man en mijn zoon óók afscheid zouden kunnen nemen.
Ik en mijn jongste en oudste stonden volop te snuffen.
De dierenarts zei: “ze slaapt nu”. Ze adviseerde ons om het daar bij te laten omdat het niet altijd een prettig gezicht is, het definitieve spuitje. Ik heb me altijd zo stellig voorgenomen mijn dieren niet alleen te laten dat laatste stukje, maar ik heb het nu toch gedaan. We hadden al zoveel op ons bordje.
Een paar dagen later kon mijn man de as al ophalen. Die heeft een hele tijd in de kast gestaan. Vorige week hebben we haar met zijn allen uitgestrooid, bij het water waar ze altijd zo graag zwom. Een beetje van de as hebben we over de andere twee honden gestrooid zodat zij bij het zwemmen Bora's as mee het water innamen. Bora, die Mellow heeft leren zwemmen en die Sumo weliswaar niet heeft leren zwemmen maar wel de lol van water heeft leren kennen. Bora, die heerlijke stabiele factor in ons hondenroedeltje, die de opvoeding van de andere twee aanmerkelijk vergemakkelijkt heeft. Bora, die stemmingen feilloos aanvoelde. Bora, zo lief en gehoorzaam dat het soms een beetje saai was. Maar dat maakten de twee anderen dan wel weer goed.
Met mijn zoon gaat het goed nu. De kuren zijn klaar, de oncoloog is tevreden, zijn haar begint weer te groeien, hij gaat 2 keer per week sporten in het ziekenhuis om te werken aan zijn conditie en hij werkt weer 2 dagdelen per week. Hij doet zwaar lichamelijk werk dus hij moet het echt weer opbouwen. De prognose is goed, hij blijft wel tien jaar onder controle, het eerste jaar iedere maand. Dus iedere maand zie ik de gebruikelijke zeven kleuren weer voorbij komen in de toiletpot.
Ik ben dankbaar dat ik in dit land woon, in deze tijd. Dat wij als gezin deze kansen gekregen hebben.
Ik ben dankbaar en rijk met mijn gezin en met mijn honden. Het verdriet om Bora heeft te weinig ruimte gekregen door alle zorgen om onze zoon. Maar vandaag mag het er zijn, krijgt mijn verdriet eindelijk de ruimte. Tranen om Bora, tranen om de angst voor mijn zoon, whatever. Heerlijke, eerlijke helende tranen...
Ze was al lang aan het verslijten, had dagen met pijn maar ook dagen zonder. Dagen dat ze verdrietig leek, uitgeblust, maar ook dagen dat haar ogen weer sprankelden. Tobde aan en af met haar oren. Darmproblemen kwamen erbij. Verloor af en toe ontlasting, soms met een tikkeltje bloed.
We vroegen ons vaak af wanneer we zouden weten dat het genoeg was.
De beslissing kwam onverwacht in een hele turbulente periode. Op 16 april bleek onze middelste zoon van 22 jaar zaadbalkanker te hebben. Hij werd de volgende dag geopereerd maar helaas bleek er een uitzaaiïng te zitten in een lymfeklier. Op 22 april begon hij met de eerste van een drietal zware chemo-kuren. De volgende dag kwam ik thuis uit het ziekenhuis en zag dat Bora in de tuin gepoept had met een behoorlijke hoeveelheid bloed erbij. Het arme meisje leek zich nog schuldig te voelen dat ze het in de tuin had gedaan ook. We besloten naar de dierenarts te gaan maar eerst nog even een plasrondje. Onderweg verloor ze echt een hele plens bloed! We kwamen thuis en gaven haar nog een halve maaltijd, die ze met smaak verorberde. Ik heb het altijd geroepen: 'ze zeggen dat een hond die niet eet dood gaat, maar als onze Bora niet meer eet dan ís ze al dood!” Die meid kon altijd eten.
Ik met mijn 2 andere zonen naar de dierenarts. Ze gaf aan wat we eigenlijk al vermoeden: een kwaadaardig proces in de darmen, misschien nog voor een paar weekjes op te lappen maar is dat eerlijk...? Daar kwam dan ook nog bij dat mijn zoon met een sterk verminderde weerstand thuis zou komen door de chemo en Bora haar ontlasting vaak niet meer kon houden...
We besloten in overleg met de dierenarts dat het mooi geweest was. Toen ik binnenkwam had ik nog gezegd dat als ze ingeslapen zou moeten worden ik haar niet zou laten cremeren.
Ik belde mijn zoon in het ziekenhuis, mijn man was bij hem. Totaal overstuur was mijn zoon dat ze ingeslapen moest worden.Vroeg me haar nog een dikke knuffel te geven.
De dierenarts gaf haar het eerste spuitje, we aaiden haar en bedankten haar voor wie ze was en wat ze ons geschonken had. Ze gleed zachtjes weg. Ik herriep mijn eerdere besluit: ik liet haar toch individueel cremeren, zodat we op een later tijdstip de as met zijn allen als gezin gezamenlijk zouden kunnen uitstrooien. Zodat mijn man en mijn zoon óók afscheid zouden kunnen nemen.
Ik en mijn jongste en oudste stonden volop te snuffen.
De dierenarts zei: “ze slaapt nu”. Ze adviseerde ons om het daar bij te laten omdat het niet altijd een prettig gezicht is, het definitieve spuitje. Ik heb me altijd zo stellig voorgenomen mijn dieren niet alleen te laten dat laatste stukje, maar ik heb het nu toch gedaan. We hadden al zoveel op ons bordje.
Een paar dagen later kon mijn man de as al ophalen. Die heeft een hele tijd in de kast gestaan. Vorige week hebben we haar met zijn allen uitgestrooid, bij het water waar ze altijd zo graag zwom. Een beetje van de as hebben we over de andere twee honden gestrooid zodat zij bij het zwemmen Bora's as mee het water innamen. Bora, die Mellow heeft leren zwemmen en die Sumo weliswaar niet heeft leren zwemmen maar wel de lol van water heeft leren kennen. Bora, die heerlijke stabiele factor in ons hondenroedeltje, die de opvoeding van de andere twee aanmerkelijk vergemakkelijkt heeft. Bora, die stemmingen feilloos aanvoelde. Bora, zo lief en gehoorzaam dat het soms een beetje saai was. Maar dat maakten de twee anderen dan wel weer goed.
Met mijn zoon gaat het goed nu. De kuren zijn klaar, de oncoloog is tevreden, zijn haar begint weer te groeien, hij gaat 2 keer per week sporten in het ziekenhuis om te werken aan zijn conditie en hij werkt weer 2 dagdelen per week. Hij doet zwaar lichamelijk werk dus hij moet het echt weer opbouwen. De prognose is goed, hij blijft wel tien jaar onder controle, het eerste jaar iedere maand. Dus iedere maand zie ik de gebruikelijke zeven kleuren weer voorbij komen in de toiletpot.
Ik ben dankbaar dat ik in dit land woon, in deze tijd. Dat wij als gezin deze kansen gekregen hebben.
Ik ben dankbaar en rijk met mijn gezin en met mijn honden. Het verdriet om Bora heeft te weinig ruimte gekregen door alle zorgen om onze zoon. Maar vandaag mag het er zijn, krijgt mijn verdriet eindelijk de ruimte. Tranen om Bora, tranen om de angst voor mijn zoon, whatever. Heerlijke, eerlijke helende tranen...
