Lady Guinevere - Guinnie 3/2/1997 - 20/6/2013 - 1jr later
Geplaatst: 21 jun 2013 18:11
Pootjes op het strand
Pootjes in ons hart
ons meisje,
onze Freule
onze grand old Lady
Ze is er alleen nog in ons hart en herinnering.
Woensdag ging het, van het ene op het andere moment mis. Ik heb daar een topic over.
Ze knapte wat op maar toch, het ging niet goed.
Achteraf is het heel waarschijnlijk dat het geen hitte-aanval was maar iets als een tia-tje of bloeding. Ze kon niet meer lopen of staan. Nou ja, het KON nog wel maar zo met moeite, zo... zo .. eigenlijk helemaal niet meer. Ze was ook (ineens) blind of bijna blind. Liep niet, maar "kroop" bijna, en vrijwel alleen maar in de achteruit, niet vooruit.
Ze is waarschijnlijk van dit lichamelijke probleem overstuur geraakt waardoor haar temperatuur zo opliep.
Dit klinkt heftig maar omdat ze vrijwel alleen sliep en nauwelijks nog pogingen deed om op te staan was het niet zo dringend dat acuut inslapen nodig was al beseften we natuurlijk goed dat dit zo niet kon blijven.
We hebben de nacht nog afgewacht, hopend dat het toch het nawerken van de hitte zou zijn.
Gisterochtend was het duidelijk; dit gingen we niet meer winnen.
Met enorm veel pijn hebben we besloten om haar in liefde te laten gaan en ze is gisteren aan het einde van de middag ingeslapen.
Ze is de dag rustig nog doorgekomen, vrijwel alleen maar slapend.
Ik wilde perse dat het thuis zou gebeuren en de DA kon gelukkig tijd maken. Het had eerder op de dag gekund maar dan had ik naar de praktijk gemoeten met een hond die dat duidelijk niet meer kon. Dat wilde ik haar niet aandoen. Ze had, voor mijn gevoel, het recht om thuis heen te gaan.
Bij mijn beste weten had ze geen pijn, maar ze was wel al 'weg aan het gaan'. Toen de DA kwam was ze in zo'n diepe slaap dat ze al zo'n beetje halverwege een narcose / coma was. Ze heeft niet gevochten, ze was eigenlijk 'zo weg'.
Ja, we zijn kapot. En ja, we hebben verdriet en we janken wat af.
Maar we zijn ook ontzettend blij en dankbaar dat we de afgelopen 4 jaar voor haar mochten zorgen, met haar mochten lachen, OM haar mochten lachen... kortom: van haar mochten genieten.
We herinneren ons de mooie momenten maar het verdriet is nog rauw aanwezig.
Ze is gecremeerd en ze komt morgen weer thuis, waar ze hoort.
Groetjes,
Suzanne
Pootjes in ons hart
ons meisje,
onze Freule
onze grand old Lady
Ze is er alleen nog in ons hart en herinnering.
Woensdag ging het, van het ene op het andere moment mis. Ik heb daar een topic over.
Ze knapte wat op maar toch, het ging niet goed.
Achteraf is het heel waarschijnlijk dat het geen hitte-aanval was maar iets als een tia-tje of bloeding. Ze kon niet meer lopen of staan. Nou ja, het KON nog wel maar zo met moeite, zo... zo .. eigenlijk helemaal niet meer. Ze was ook (ineens) blind of bijna blind. Liep niet, maar "kroop" bijna, en vrijwel alleen maar in de achteruit, niet vooruit.
Ze is waarschijnlijk van dit lichamelijke probleem overstuur geraakt waardoor haar temperatuur zo opliep.
Dit klinkt heftig maar omdat ze vrijwel alleen sliep en nauwelijks nog pogingen deed om op te staan was het niet zo dringend dat acuut inslapen nodig was al beseften we natuurlijk goed dat dit zo niet kon blijven.
We hebben de nacht nog afgewacht, hopend dat het toch het nawerken van de hitte zou zijn.
Gisterochtend was het duidelijk; dit gingen we niet meer winnen.
Met enorm veel pijn hebben we besloten om haar in liefde te laten gaan en ze is gisteren aan het einde van de middag ingeslapen.
Ze is de dag rustig nog doorgekomen, vrijwel alleen maar slapend.
Ik wilde perse dat het thuis zou gebeuren en de DA kon gelukkig tijd maken. Het had eerder op de dag gekund maar dan had ik naar de praktijk gemoeten met een hond die dat duidelijk niet meer kon. Dat wilde ik haar niet aandoen. Ze had, voor mijn gevoel, het recht om thuis heen te gaan.
Bij mijn beste weten had ze geen pijn, maar ze was wel al 'weg aan het gaan'. Toen de DA kwam was ze in zo'n diepe slaap dat ze al zo'n beetje halverwege een narcose / coma was. Ze heeft niet gevochten, ze was eigenlijk 'zo weg'.
Ja, we zijn kapot. En ja, we hebben verdriet en we janken wat af.
Maar we zijn ook ontzettend blij en dankbaar dat we de afgelopen 4 jaar voor haar mochten zorgen, met haar mochten lachen, OM haar mochten lachen... kortom: van haar mochten genieten.
We herinneren ons de mooie momenten maar het verdriet is nog rauw aanwezig.
Ze is gecremeerd en ze komt morgen weer thuis, waar ze hoort.
Groetjes,
Suzanne
