Voerdummygebruik
Geplaatst: 06 jun 2013 08:53
Er word nogal eens verwezen naar het werken met een voerdummy. Hieronder volgt wat nadere (niet uitputtende) informatie over dat fenomeen, in combinatie met o.a. dominantie-gerelateerde problemen en/of najagen.
Eerst even over het begrip dominantie. Veel mensen vinden dat een lelijk woord, ik ook. Maar het is nu eenmaal ingeburgerd en het bestaat, een dominante hond. Net zoals er dominante mensen bestaan, en net zoals een ouder een dominante rol vervult binnen een gezin.
Hebben we dat maar gehad.
Het uitgangspunt bij het werken met een voerdummy, is dat het een middel is om de hond te laten begrijpen dat je sámen tot een doel, namelijk voedsel, komt.
En dat het daarbij noodzakelijk is om, in sociaal opzicht geaccepteerd, deel uit te maken van een groep. De hond leert ermee dat hij (ik kies voor het gemak even voor de mannelijke variant) zich aan moet passen aan de groep, en leuk mee moet doen, om mee te mogen delen in de buit.
Het werkt globaal als volgt:
Ervan uitgaande dat je hond bekend is met een voerdummy, en een gevulde voerdummy apporteert:
Je bergt de etensbak, in ieder geval voor minimaal een halfjaar, op en je neemt voortaan bij elk uitje een gevulde voerdummy mee.
Je verdeelt dus de dagelijkse hoeveelheid voer over die dummy’s.
En je zet al die correcties, die zó goed werken dat je ze al heel lang moet gebruiken
, rigoreus overboord.
Kappen daarmee.
Indien nodig de hond aan een lange lijn houden.
Vervolgens gooi je de dummy in elke situatie ruimschoots op tijd, en met geluid zodat het hem niet ontgaat, als je de indruk hebt dat je hond voor zichzelf aan de slag gaat.
Die dummy is gewoon een optie, een keuzemogelijkheid. Hij hóeft er niks mee te doen.
Vervolgens maakt je hond zélf een keuze. Óf hij toont interesse in de dummy en je spoort hem aan de dummy te halen, hij brengt de dummy bij jou, en je laat hem daar een beetje uit eten.
Óf hij doet wat hij zelf van plan was en negeert de dummy. In dat geval doe je, behalve zorgen dat er geen problemen ontstaan, niks.
Je wacht tot hij je weer ziet, en dan pak je zelf gedecideerd de dummy op (geen spelletje van maken), doet desnoods alsof je er wat uit eet, en stopt hem dan opzichtig in je jaszak.
En dan wacht je op een volgende mogelijkheid.
De hond loopt dan inderdaad de kans dat hij een poosje geen eten krijgt. En dan gaat hij nadenken over hoe dat eigenlijk kan. En dát is de bedoeling.
Dat hij gaat begrijpen dat er niet vanzelfsprékend elke dag een bak eten onder zijn neus wordt geduwd, maar dat hij daar zelf invloed op uit kan oefenen. Dat is overigens ook veel leuker voor honden, maar dat terzijde.
Je koopt hem niet om, maar je laat hem merken dat hij een beetje leuk mee moet doen als hij in sociaal opzicht mee wil draaien met jullie. Je wijst hem op zijn plichten.
Voor veel honden is dat een manier die ze erg aanspreekt. Misschien omdat het een beroep doet op de aangeboren neiging tot samenwerking en socialiteit binnen een groep.
Veel honden begrijpen niet dat je erop uit trekt om niks te doen. Die vinden het práchtig als het éindelijk eens een doel lijkt te hebben. En dat motiveert ze.
Het is aan te raden om een dummy nooit helemaal leeg te laten eten, omdat veel honden snel in de gaten hebben dat er dan toch niks meer te halen is, en dan meteen in hun oude patroon vervallen.
Het aanbieden van voer uit de dummy, als hij dus jouw suggestie heeft gevolgd en voor de dummy heeft gekozen, werkt het best als je de dummy aanneemt, de hond naast je laat zitten, een beetje over hem heen buigt en net doet alsof je wat uit de dummy eet.
De hond zal dan een klein deemoedsgebaartje maken, bijvoorbeeld de kop een beetje afwenden of een kort hoofdknikje geven. Dat zijn maar kleine gebaartjes, maar je moet ze metéén erkennen door hem dan wat voer aan te bieden. Dat vinden honden echt geweldig leuk, dat begrip.
Daarna berg je de dummy weer op. Hij is immers van jou.
Dan nog even iets over “probleemgedrag” zoals, bijvoorbeeld, uitvallen:
Probleemgedrag openbaart zich misschien 25% van de tijd. In de overige 75% van de tijd doet de hond de indruk op dat het geen probleem is om zich zo te gedragen. En dáár draait het om!
Een opportunist, zoals een hond dat is, die niet gehinderd wordt door valse gevoelens van fatsoen, gaat dat dan ook gewoon dóen.
Heb daar begrip voor!
Bij honden met dominantieproblemen vind ik het geen slimme tactiek om je te richten op die 25% crisismomenten waarop de symptomen zich uiten.
Want dan ben je met de hond aan het strijden, en zet je jezelf daardoor in een veel te afhankelijke, en dus zwakke, positie.
Het is veel slimmer om je te richten op die overige 75% van de tijd.
Als je dié tijd benut om veel alerter te zijn op alle kleinigheden die de hond een verkeerde indruk van jullie onderlinge verstandhouding geeft, zal het probleemgedrag voor het grootste gedeelte vanzelf stoppen.
Omdat de hond gaat begrijpen dat zulk gedrag ongepast is.
Je moet daarbij denken aan kleinigheden die je vaak al niet eens meer opvallen zoals: Vaak in de weg liggen/lopen; Zorgen dat jij je moet aanpassen aan de hond door bijvoorbeeld nét buiten bereik te staan als je hem aan wilt lijnen, of dan nét even moeten uitrekken zodat je extra moeite moet doen; Het omcirkelen van mensen; Zorgen dat jij op de hond reageert (kijken) door geluidjes te maken; Etcetc. Eigenlijk álles waardoor de hond jou iets laat doen, en je dus aan het volgen bent. Dingen waardoor je volgt, in plaats van leidt. Het is voldoende om kenbaar te maken dat je het gedrag herkent voor wat het is, en er niet in trapt. Door de hond te blokkeren bij het omcirkelen; te verwachten dat de hond aan de kant gaat; de hond niet te gaan "vangen", maar bij je te roepen etc.
Regels en duidelijkheid (grenzen stellen) zijn daarbij essentieel, maar je moet daarvoor wel begrijpen welk mechanisme daar achter zit.
Jezelf als eerst door een deur wurmen heeft geen zin bijvoorbeeld.
Het gaat erom dat die ruimte je gegúnd wordt. En het feit dat je daar prijs op stelt, leert een hond begrijpen door van hem te verwachten dat hij plaats voor je maakt voordat je de deur open doet. Dat is iets anders
Daarvoor kan je gewoon voor de deur gaan staan, en wachten tot de hond ruimte maakt. Dat begrijpt hij heel snel, als hij graag naar buiten wil.
Daarna kan je hem bijvoorbeeld laten zitten, en hem roepen als je buiten bent. Dan bepaal jij wat er gebeurt, in plaats van andersom.
Zo maakt het bijvoorbeeld ook niet uit of je een hond verbied op de bank te liggen, of dat je het hem juist verplicht. Dat geeft hetzelfde effect, namelijk dat de hond merkt dat jij dat bepaalt. En dát is de bedoeling van regels, dat de baas meer in de rol van leider / allesbepaler kruipt. Daar heeft de ene hond nu eenmaal meer behoefte aan dan de andere. De baas spélen helpt niet. Je zult echt initiatieven moeten nemen.
Claimen (van voer of ruimte) moet je zoveel mogelijk zien te voorkomen door de aanleiding ervoor zoveel mogelijk weg te nemen, in geval van voer door meer uit de hand te voeren en taken te verwachten voor het eten. Het is jammer dat we onze sterkste troef, namelijk die van voedselverstrekker, vaak zo links laten liggen door het zomaar weg te geven.
Juist in geval van probleemgedrag vanwege dominantie is het de moeite waard om honden te leren dat voedsel niet zo vanzelfsprekend is als ze denken. Dat ze zich in sociaal opzicht als geaccepteerd lid van de groep moeten waarmaken om erin mee te mogen delen.
Het is vooral dáárom ook goed om, ik zeg het nog maar eens, met het eten in de hand, een beetje voorover te buigen, over de hond heen gaan hangen als het ware, en indringend oogcontact maken. De hond zal dan een klein deemoedsgebaartje maken. Vaak is dat even wegkijken, of een "hoofdknikje".
Op dát moment geef je dan het voer. Dat is een erg goede bevestiging van de verstandhouding, en ik heb nog geen hond gezien die dat niet heerlijk vind. Zulke momentjes van wederzijds begrip.
Een voerdummy, bijvoorbeeld een eenvoudig pennenzakje, is een ideaal middel om een hond zijn dagelijkse maaltijden mee te laten verdienen. Door er spelletjes mee te spelen die een vorm van samenwerking vereisen, zodat je hond leert dat hij niet alleen op sjouw is, maar samen met jou. En dat jullie sámen succesvol kunnen samenwerken in het bemachtigen van voer
Denk aan zoek- en apporteerspelletjes met de voerdummy.
Onthoud: Drukte, schreeuwen of geweld helpt jezelf niet, en je hond nog minder.
Álles, werkelijk álles staat of valt met een goede basisrelatie. Dat is een relatie waarin beide partijen precies weten wat ze aan elkaar hebben, en waarbij wederzijds begrip cruciaal is.
Honden zagen niet aan de stoelpoten van hun baas, en ze doen niks met de intentie om je te pesten. Ze testen wél graag of de verstandhouding nog steeds zo is zoals hij was. Omdat dat ze houvast en rust geeft.
Leiden doe je met een ijzeren vuist in een fluwelen handschoen. Eerlijk en betrouwbaar.
Als je iets 9 keer toestaat, kun je er de tiende keer niet kwaad om worden. Dát is onbetrouwbaar gedrag, en het vernielt de relatie met je hond. Omdat hij je niet kan vertrouwen.
Eventuele nadere vragen kunnen natuurlijk in betreffende topics gesteld worden.
Dit stukje is bedoeld om te voorkomen dat hetzelfde verhaal steeds opnieuw moet worden geschreven.
Als jullie nog zaken missen of anderszins aanvullingen hebben, hoor ik dat graag zodat ik eventueel aanpassingen kan maken.
Hieronder een prima aanvulling m.b.t. het aanleren van het apporteren, met dank aan Inge
Eerst even over het begrip dominantie. Veel mensen vinden dat een lelijk woord, ik ook. Maar het is nu eenmaal ingeburgerd en het bestaat, een dominante hond. Net zoals er dominante mensen bestaan, en net zoals een ouder een dominante rol vervult binnen een gezin.
Hebben we dat maar gehad.
Het uitgangspunt bij het werken met een voerdummy, is dat het een middel is om de hond te laten begrijpen dat je sámen tot een doel, namelijk voedsel, komt.
En dat het daarbij noodzakelijk is om, in sociaal opzicht geaccepteerd, deel uit te maken van een groep. De hond leert ermee dat hij (ik kies voor het gemak even voor de mannelijke variant) zich aan moet passen aan de groep, en leuk mee moet doen, om mee te mogen delen in de buit.
Het werkt globaal als volgt:
Ervan uitgaande dat je hond bekend is met een voerdummy, en een gevulde voerdummy apporteert:
Je bergt de etensbak, in ieder geval voor minimaal een halfjaar, op en je neemt voortaan bij elk uitje een gevulde voerdummy mee.
Je verdeelt dus de dagelijkse hoeveelheid voer over die dummy’s.
En je zet al die correcties, die zó goed werken dat je ze al heel lang moet gebruiken
, rigoreus overboord.Kappen daarmee.
Indien nodig de hond aan een lange lijn houden.
Vervolgens gooi je de dummy in elke situatie ruimschoots op tijd, en met geluid zodat het hem niet ontgaat, als je de indruk hebt dat je hond voor zichzelf aan de slag gaat.
Die dummy is gewoon een optie, een keuzemogelijkheid. Hij hóeft er niks mee te doen.
Vervolgens maakt je hond zélf een keuze. Óf hij toont interesse in de dummy en je spoort hem aan de dummy te halen, hij brengt de dummy bij jou, en je laat hem daar een beetje uit eten.
Óf hij doet wat hij zelf van plan was en negeert de dummy. In dat geval doe je, behalve zorgen dat er geen problemen ontstaan, niks.
Je wacht tot hij je weer ziet, en dan pak je zelf gedecideerd de dummy op (geen spelletje van maken), doet desnoods alsof je er wat uit eet, en stopt hem dan opzichtig in je jaszak.
En dan wacht je op een volgende mogelijkheid.
De hond loopt dan inderdaad de kans dat hij een poosje geen eten krijgt. En dan gaat hij nadenken over hoe dat eigenlijk kan. En dát is de bedoeling.
Dat hij gaat begrijpen dat er niet vanzelfsprékend elke dag een bak eten onder zijn neus wordt geduwd, maar dat hij daar zelf invloed op uit kan oefenen. Dat is overigens ook veel leuker voor honden, maar dat terzijde.
Je koopt hem niet om, maar je laat hem merken dat hij een beetje leuk mee moet doen als hij in sociaal opzicht mee wil draaien met jullie. Je wijst hem op zijn plichten.
Voor veel honden is dat een manier die ze erg aanspreekt. Misschien omdat het een beroep doet op de aangeboren neiging tot samenwerking en socialiteit binnen een groep.
Veel honden begrijpen niet dat je erop uit trekt om niks te doen. Die vinden het práchtig als het éindelijk eens een doel lijkt te hebben. En dat motiveert ze.
Het is aan te raden om een dummy nooit helemaal leeg te laten eten, omdat veel honden snel in de gaten hebben dat er dan toch niks meer te halen is, en dan meteen in hun oude patroon vervallen.
Het aanbieden van voer uit de dummy, als hij dus jouw suggestie heeft gevolgd en voor de dummy heeft gekozen, werkt het best als je de dummy aanneemt, de hond naast je laat zitten, een beetje over hem heen buigt en net doet alsof je wat uit de dummy eet.
De hond zal dan een klein deemoedsgebaartje maken, bijvoorbeeld de kop een beetje afwenden of een kort hoofdknikje geven. Dat zijn maar kleine gebaartjes, maar je moet ze metéén erkennen door hem dan wat voer aan te bieden. Dat vinden honden echt geweldig leuk, dat begrip.
Daarna berg je de dummy weer op. Hij is immers van jou.
Dan nog even iets over “probleemgedrag” zoals, bijvoorbeeld, uitvallen:
Probleemgedrag openbaart zich misschien 25% van de tijd. In de overige 75% van de tijd doet de hond de indruk op dat het geen probleem is om zich zo te gedragen. En dáár draait het om!
Een opportunist, zoals een hond dat is, die niet gehinderd wordt door valse gevoelens van fatsoen, gaat dat dan ook gewoon dóen.
Heb daar begrip voor!
Bij honden met dominantieproblemen vind ik het geen slimme tactiek om je te richten op die 25% crisismomenten waarop de symptomen zich uiten.
Want dan ben je met de hond aan het strijden, en zet je jezelf daardoor in een veel te afhankelijke, en dus zwakke, positie.
Het is veel slimmer om je te richten op die overige 75% van de tijd.
Als je dié tijd benut om veel alerter te zijn op alle kleinigheden die de hond een verkeerde indruk van jullie onderlinge verstandhouding geeft, zal het probleemgedrag voor het grootste gedeelte vanzelf stoppen.
Omdat de hond gaat begrijpen dat zulk gedrag ongepast is.
Je moet daarbij denken aan kleinigheden die je vaak al niet eens meer opvallen zoals: Vaak in de weg liggen/lopen; Zorgen dat jij je moet aanpassen aan de hond door bijvoorbeeld nét buiten bereik te staan als je hem aan wilt lijnen, of dan nét even moeten uitrekken zodat je extra moeite moet doen; Het omcirkelen van mensen; Zorgen dat jij op de hond reageert (kijken) door geluidjes te maken; Etcetc. Eigenlijk álles waardoor de hond jou iets laat doen, en je dus aan het volgen bent. Dingen waardoor je volgt, in plaats van leidt. Het is voldoende om kenbaar te maken dat je het gedrag herkent voor wat het is, en er niet in trapt. Door de hond te blokkeren bij het omcirkelen; te verwachten dat de hond aan de kant gaat; de hond niet te gaan "vangen", maar bij je te roepen etc.
Regels en duidelijkheid (grenzen stellen) zijn daarbij essentieel, maar je moet daarvoor wel begrijpen welk mechanisme daar achter zit.
Jezelf als eerst door een deur wurmen heeft geen zin bijvoorbeeld.
Het gaat erom dat die ruimte je gegúnd wordt. En het feit dat je daar prijs op stelt, leert een hond begrijpen door van hem te verwachten dat hij plaats voor je maakt voordat je de deur open doet. Dat is iets anders
Daarvoor kan je gewoon voor de deur gaan staan, en wachten tot de hond ruimte maakt. Dat begrijpt hij heel snel, als hij graag naar buiten wil.
Daarna kan je hem bijvoorbeeld laten zitten, en hem roepen als je buiten bent. Dan bepaal jij wat er gebeurt, in plaats van andersom.
Zo maakt het bijvoorbeeld ook niet uit of je een hond verbied op de bank te liggen, of dat je het hem juist verplicht. Dat geeft hetzelfde effect, namelijk dat de hond merkt dat jij dat bepaalt. En dát is de bedoeling van regels, dat de baas meer in de rol van leider / allesbepaler kruipt. Daar heeft de ene hond nu eenmaal meer behoefte aan dan de andere. De baas spélen helpt niet. Je zult echt initiatieven moeten nemen.
Claimen (van voer of ruimte) moet je zoveel mogelijk zien te voorkomen door de aanleiding ervoor zoveel mogelijk weg te nemen, in geval van voer door meer uit de hand te voeren en taken te verwachten voor het eten. Het is jammer dat we onze sterkste troef, namelijk die van voedselverstrekker, vaak zo links laten liggen door het zomaar weg te geven.
Juist in geval van probleemgedrag vanwege dominantie is het de moeite waard om honden te leren dat voedsel niet zo vanzelfsprekend is als ze denken. Dat ze zich in sociaal opzicht als geaccepteerd lid van de groep moeten waarmaken om erin mee te mogen delen.
Het is vooral dáárom ook goed om, ik zeg het nog maar eens, met het eten in de hand, een beetje voorover te buigen, over de hond heen gaan hangen als het ware, en indringend oogcontact maken. De hond zal dan een klein deemoedsgebaartje maken. Vaak is dat even wegkijken, of een "hoofdknikje".
Op dát moment geef je dan het voer. Dat is een erg goede bevestiging van de verstandhouding, en ik heb nog geen hond gezien die dat niet heerlijk vind. Zulke momentjes van wederzijds begrip.
Een voerdummy, bijvoorbeeld een eenvoudig pennenzakje, is een ideaal middel om een hond zijn dagelijkse maaltijden mee te laten verdienen. Door er spelletjes mee te spelen die een vorm van samenwerking vereisen, zodat je hond leert dat hij niet alleen op sjouw is, maar samen met jou. En dat jullie sámen succesvol kunnen samenwerken in het bemachtigen van voer
Denk aan zoek- en apporteerspelletjes met de voerdummy.
Onthoud: Drukte, schreeuwen of geweld helpt jezelf niet, en je hond nog minder.
Álles, werkelijk álles staat of valt met een goede basisrelatie. Dat is een relatie waarin beide partijen precies weten wat ze aan elkaar hebben, en waarbij wederzijds begrip cruciaal is.
Honden zagen niet aan de stoelpoten van hun baas, en ze doen niks met de intentie om je te pesten. Ze testen wél graag of de verstandhouding nog steeds zo is zoals hij was. Omdat dat ze houvast en rust geeft.
Leiden doe je met een ijzeren vuist in een fluwelen handschoen. Eerlijk en betrouwbaar.
Als je iets 9 keer toestaat, kun je er de tiende keer niet kwaad om worden. Dát is onbetrouwbaar gedrag, en het vernielt de relatie met je hond. Omdat hij je niet kan vertrouwen.
Eventuele nadere vragen kunnen natuurlijk in betreffende topics gesteld worden.
Dit stukje is bedoeld om te voorkomen dat hetzelfde verhaal steeds opnieuw moet worden geschreven.
Als jullie nog zaken missen of anderszins aanvullingen hebben, hoor ik dat graag zodat ik eventueel aanpassingen kan maken.
Hieronder een prima aanvulling m.b.t. het aanleren van het apporteren, met dank aan Inge
Inge O schreef:je kan dat het beste beginnen door de hond aan te lijnen, het voertetuitje tussen jullie in te leggen en van zodra je hond het aanraakt neem je het, doe je het voor zijn neus open en laat je hem er wat uitnemen.dancingdaydream schreef:super! Het apporteren aanleren zou ik ook graag willen weten. Hier hebben ze interesse in de voerdummy, maar snappen het stukje "goh als ik dat ophaal en naar de baas breng dan krijg ik er voer uit" niet. Hier is het gewoon proberen het voer door de stof heen te vreten ofzo..
volgende stap : je neemt het etuitje maar aan als hij er eventjes in bijt enz.
volgende stap : je neemt het maar aan als hij het even in de bek neemt
volgende stap : je legt het zover weg als je lijntje het toelaat en laat het hem dat stukje brengen.
hoe snel je met die verschillende stapjes kan gaan verschilt van hond tot hond.
.
