(Er)Finn van Jerolinshof
Geplaatst: 20 apr 2013 14:31
Voor degenen die niet in het fototopic kijken. Plaats ik het hier ook. Mijn maatje, mijn kanjer is er niet meer. Afgelopen dinsdag 16 april heb ik hem laten gaan. Hier thuis met Bluf erbij en nog 3 dierbaren die ook enorm veel om hem gaven. Het was een mooi afscheid, geen dag te vroeg of te laat. Zijn lichaam kon niet meer wat hij in zijn kop nog zo graag wilde doen. Hij liet me weten dat het genoeg was.
Ontzettend veel mooie waardevolle foto's heb ik van mijn kanjer die zijn er ook genoeg te vinden hier op het forum
En voor in memoriam wist ik eigenlijk niet welke te kiezen. Tot ik net wat door het album scrol en mijn oog op de datum 16 april 2012 valt. Een jaar geleden.
Finn op de achtergrond zoals hij nu voor altijd zal zijn, een beetje op de achtergrond want vergeten ga ik hem niet
Nog een paar van hem en onze momenten, wat heb ik veel van je mogen leren knul en wat was je voor mij een kanjer van een hond.
:lol:
Ik zal de mooie kijkers van je missen knul die me altijd vol vertrouwen aankeken
:-0 hoe het niet moet
En wel
High five Finnieboy wat zal ik je missen maar wat heb ik mooie herinneringen aan je. Wat een geluk dat ik jou als eerste eigen hond heb mogen hebben
Dag knul.
Even een kleine toevoeging. Het klinkt en staat misschien raar, maar ik heb zo'n mooi afscheid gehad, kunnen nemen en creëren, iemand anders die niet veel reageert zei me dat vlak voor het moment ging komen nog. En ik wist niet hoe ik het zou gaan doen dat definitieve afscheid. Maar het was mooi. Mijn vriend, ja ik heb er ineens echt een, kwam gisteren eigenlijk voor het eerst weer bij me in huis nadat we dinsdag afscheid hadden genomen van Finn. Ik ben er al wat aan gewend dat hij er niet meer is, hij nog niet voor hem was het heel raar.
Hij merkte op toen ik het hem vroeg of hij het raar vond dat Finn er niet bij was dat hij het zo bijzonder vond dat pa een dekentje had meegenomen. En toen ik dat dekentje voor de kist legde (dekenkist) dat Finn er direct op ging liggen. Wij zaten er met vier man ook omheen. Finn is vanaf dat moment ook niet van die deken afgekomen, hij keek wat op en luisterde naar de conversaties en bekeek de mensen om hem heen. Toen de da kwam kwam hij ook niet van het kleed. Heel bewust zijn we dus afscheid gaan nemen. En ik denk daarom dat, ook al pink ik soms een traan weg, ook al had ik donderdagavond ineens wel de mokerslag te pakken van verdriet om het gemis van mijn ventje, dat ik er vrede mee heb.
Ik loop ook niet met de kop onder mijn arm Bluf uit te laten. We zijn nu met zijn tweetjes en ik verbaas me over hoe Bluf is, en ik verbaas me over mezelf. Heb echt wel verdriet, maar het is niet zo verscheurend als ik had gedacht. Middels deze in memoriam wil ik laten weten dat mijn kanjer er niet meer is. In het fototopic heb ik onbedoeld mijn verwerking gehad en vele mooie woorden van steun en raad gekregen. Het is een proces geweest, vanaf januari eigenlijk. En velen hebben in dat topic al zoveel steun en raad gegeven. Dat het goed is en voelt nu.
Ontzettend veel mooie waardevolle foto's heb ik van mijn kanjer die zijn er ook genoeg te vinden hier op het forum
En voor in memoriam wist ik eigenlijk niet welke te kiezen. Tot ik net wat door het album scrol en mijn oog op de datum 16 april 2012 valt. Een jaar geleden.Finn op de achtergrond zoals hij nu voor altijd zal zijn, een beetje op de achtergrond want vergeten ga ik hem niet
Nog een paar van hem en onze momenten, wat heb ik veel van je mogen leren knul en wat was je voor mij een kanjer van een hond.
:lol:
Ik zal de mooie kijkers van je missen knul die me altijd vol vertrouwen aankeken
:-0 hoe het niet moet
En wel
High five Finnieboy wat zal ik je missen maar wat heb ik mooie herinneringen aan je. Wat een geluk dat ik jou als eerste eigen hond heb mogen hebbenDag knul.
Even een kleine toevoeging. Het klinkt en staat misschien raar, maar ik heb zo'n mooi afscheid gehad, kunnen nemen en creëren, iemand anders die niet veel reageert zei me dat vlak voor het moment ging komen nog. En ik wist niet hoe ik het zou gaan doen dat definitieve afscheid. Maar het was mooi. Mijn vriend, ja ik heb er ineens echt een, kwam gisteren eigenlijk voor het eerst weer bij me in huis nadat we dinsdag afscheid hadden genomen van Finn. Ik ben er al wat aan gewend dat hij er niet meer is, hij nog niet voor hem was het heel raar.
Hij merkte op toen ik het hem vroeg of hij het raar vond dat Finn er niet bij was dat hij het zo bijzonder vond dat pa een dekentje had meegenomen. En toen ik dat dekentje voor de kist legde (dekenkist) dat Finn er direct op ging liggen. Wij zaten er met vier man ook omheen. Finn is vanaf dat moment ook niet van die deken afgekomen, hij keek wat op en luisterde naar de conversaties en bekeek de mensen om hem heen. Toen de da kwam kwam hij ook niet van het kleed. Heel bewust zijn we dus afscheid gaan nemen. En ik denk daarom dat, ook al pink ik soms een traan weg, ook al had ik donderdagavond ineens wel de mokerslag te pakken van verdriet om het gemis van mijn ventje, dat ik er vrede mee heb.
Ik loop ook niet met de kop onder mijn arm Bluf uit te laten. We zijn nu met zijn tweetjes en ik verbaas me over hoe Bluf is, en ik verbaas me over mezelf. Heb echt wel verdriet, maar het is niet zo verscheurend als ik had gedacht. Middels deze in memoriam wil ik laten weten dat mijn kanjer er niet meer is. In het fototopic heb ik onbedoeld mijn verwerking gehad en vele mooie woorden van steun en raad gekregen. Het is een proces geweest, vanaf januari eigenlijk. En velen hebben in dat topic al zoveel steun en raad gegeven. Dat het goed is en voelt nu.
