Lieve allerliefste Tarzan,
Tja, waar moet ik beginnen… Jij, mijn allerliefste vriendje, bent er niet meer. Na 14,5 jaar lief en leed te hebben gedeeld, moeten we nu zonder jou verder… Pfff, wat is dat moeilijk en op dit moment besef ik het nog niet eens.
Wat was ik blij toen we op 18 mei 1998 eindelijk een hondje kregen! Na jarenlang mijn ouders gek te hebben gezeurd om een hond ging onze grootste wens eindelijk in vervulling. Ik weet nog als de dag van gister dat we op de fiets naar de boerderij reden waar jij samen met je papa, mama en broertjes en zusjes op ons zat te wachten. Wat was je schattig! We waren meteen verkocht en je naam was ook meteen duidelijk: Tarzan zou het worden, omdat papa alle honden zo noemde.
Eigenlijk zouden we je pas na onze vakantie ophalen maar zo lang konden we echt niet wachten. Middenin mijn examens zat ik en Marieke ook, eigenlijk een hele domme actie van papa en mama want van leren kwam natuurlijk niks meer.
Lieve Tarzan, wat hebben we een hoop meegemaakt, bijna de helft van mijn leven was jij daar. Wat wij hadden was zo speciaal, samen uit, samen thuis, samen naar de manege op de scooter, samen naar het bos, samen een rondje door de wijk, ik op de fiets en jij maar mee rennen, samen spelen met de ballensmeitzer in het park, samen weekendjes weg, samen op vakantie, naar Tsjechie, Kroatie, Frankrijk en Italie, je ging zelfs mee naar Rome, samen met Bob op de roltrap en in de metro, echt jongetje ik kan een boek over je schrijven en dan nog zou ik dingen vergeten…
Je was zelfs bruidshondje op onze bruiloft... Samen met Bob en Kaya...
Man, man, wat had jij een energie, altijd maar spelen, hele avonden achter de bal, knots of kip aan. En als we het zat waren blafte je net zo hard tot we weer doorgingen met het spel. In Tsjechie, achter de bal de heuvel op en maar springen door het hoge gras. Je was niet moe te krijgen…
Ook was je dol op zwemmen. Onze kleine zeehondje, zo noemde ik je. Je kon er geen genoeg van krijgen...
Al onze andere dieren accepteerde je zonder problemen. Onze poes Kocka was je beste vriendinnetje, vaak lagen jullie heerlijk samen op de stoel. Toen Boy en Kaya erbij kwamen was het feest compleet. Wat waren jullie gek op elkaar. Wat een verdriet toen Kocka en Boy kort na elkaar overleden…
Met Boy en Kaya...
Met Kaya ben je altijd de dikste vriendjes gebleven en ook onze Bob kon alles bij je doen. Met Tes was je ook dikke maatjes, ze vond het het einde om met je te wandelen, ze was echt dol op je.
Maar je werd ouder lieve Tarzan. Een tijdje terug kreeg je een TIA en waren we bang je kwijt te raken. Gelukkig knapte je aardig goed op al was er niet zoveel van dat energieke rolmopsje over. Je werd (té) dik, kreeg last van staar en hoorde niet goed meer. Ook moest er een teentje geamputeerd worden omdat die helemaal ontstoken was geraakt na een verkeerde knipbeurt. Maar toch hobbelde je nog rustig verder. Lange wandelingen gingen niet meer, maar van een rondje door het park kon je nog wel genieten.
De laatste maanden heb je het helaas niet makkelijk gehad. We zijn door een hele moeilijke periode gegaan toen mama in februari ernstig hersenletsel opliep. Je was veel alleen thuis, lag de hele dag te slapen in je mandje, kwam alleen buiten om te plassen en te poepen. ’s Avonds als papa thuis kwam kreeg je natuurlijk wel een knuffel en werd je volgestopt met lekkers, want voor papa was je (vooral de laatste tijd) erg belangrijk. ‘Mijn grootste vriendje’ noemde hij je altijd en dat was ook zo. Wat jullie hadden, daar kwam echt niemand tussen. Jij was de enige die op papa zat te wachten als hij thuis kwam. Nu komt hij als hij thuis komt echt in een leeg huis terecht…
Af en toe haalde ik je een dagje op, ging je nog lekker mee wandelen en werd je overladen met knuffels en kusjes van de meiden. Afgelopen zaterdag hebben we je nog meegenomen naar het bos. Tes heeft het hele rondje met je gelopen, ik heb nog prachtige foto’s gemaakt. Wat ben ik daar blij mee…
Samen met Tes...
Toen we thuis kwamen van het bos ben je in Bob z’n mand gaan liggen, je was moe maar dat vond ik niet verwonderlijk. Die nacht heb je bij ons gelogeerd. Mama was thuis en papa had daar z’n handen vol aan. Zondagmiddag liepen we samen naar hun huis, maar het ging haast niet meer. Was het bos dan toch teveel voor je geweest? Ik heb je een stukje gedragen maar later kon je weer rustig meelopen. Gelukkig het gaat wel weer… Eenmaal thuis plofte je neer op je kussen, je viel gewoon om. En ik kreeg toen toch echt een vervelend gevoel. Maar papa vond het niet nodig naar de dierenarts te gaan. Hij is gewoon moe van de wandeling, dacht hij. Ik denk dat hij het gewoon niet wilde horen, niet wilde zien, niet wilde ervaren. Hij heeft al zoveel verdriet…
Vanmiddag ben ik naar je toe gegaan, wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb! Papa was aan het werk en jij lag op de koude plavuizen, middenin de kamer. Je had het koud maar had gewoon niet de kracht om bij je mandje te komen. Ik heb je meegenomen en heb de dierenarts gebeld. Ik kon meteen komen. Daar hoorde ik het onvermijdelijke… Je lever was het aan het opgegeven, je was helemaal geel, je oogwit, je tandvlees en je had het erg koud. We konden nog laten onderzoeken wat er met je aan de hand was in de hoop dat we je nog een aantal maanden bij ons konden houden. Maar dit vonden we niet eerlijk tegenover jou. Je levenslust was al helemaal verdwenen, je was op…
Omdat je geen pijn vertoonde vond de dierenarts het prima om je weer mee naar huis te nemen zodat iedereen afscheid van je zou kunnen nemen en je in je vertrouwde omgeving zou kunnen inslapen. Ik heb je meegenomen naar ons huis en lekker in Bob z’n mand gelegd. Marieke heeft je een knuffel gegeven en papa is ook langs geweest, wat een moeilijk moment. Het is gewoon niet te bevatten wat die man allemaal moet doormaken. Hij zal een hele tijd nodig hebben voor hij er weer overheen zal komen…
Vanavond, terwijl wij aan het eten waren begon je wat zwaarder te ademen, je tong hing uit je bekkie. Ik ben bij je gaan zitten en bleef je maar aaien, kusjes geven en knuffelen. De kinderen waren druk en vonden het moeilijk om hun mama zo verdrietig te zien. Jef heeft ze toen meegenomen naar boven. Toen heb ik je in alle rust op schoot genomen. Ik heb voor je gezongen en je in tranen verteld wat je voor me betekend, hoe erg ik je zal missen maar ook dat het goed is en dat je mag gaan. Al snel liet je je poep en plas lopen. Ik zat helemaal onder maar dat maakt niet uit lieverd… Je begon een beetje te stuiptrekken, keek me nog een keertje aan en gleed heel langzaam weg in een eeuwige slaap… Wat heb ik gehuild… Ik kan je niet missen Tarzan, maar ik moet… En het is goed zo…
Lieve allerliefste Tarzan, sjanus met z'n dikke anus:D , sjanie, ons allerliefste ventje,
Bedankt voor de mooie jaren, je hebt ons zoveel liefde gegeven. Mijn eerste hondje was jij, mijn trots, wat was ik blij met jou. Maar nu moeten we verder zonder jou en dat doet vreselijk veel pijn. Het troost me dat je een prachtig leventje hebt gehad, je was op…
Het is goed zo jongen…
Dag lieve Sjaan, ik zal voor altijd van je blijven houden, je hebt voor altijd een plekje in mijn hart…
Geef je Boy en Kocka een dikke knuffel van me? Dag lieverd, dag…
Untill we meet again…
Tarzan
31 maart 1998 – 29 oktober 2012
