Het HondenForum

Nav iets wat ik net las vraag ik me ineens af waarom wij honden niet gewoon natuurlijk (uit zichzelf) laten overlijden zoals dat bij mensen meestal ook gebeurt. Waarom kiezen wij ervoor om eerder in te grijpen? Wat is er op een natuurlijke dood tegen?

Geen oordeel van mij maar een (zeg maar) filosofische vraag

het eerste dat bij mij opkomt is dat ik ze daardoor een hoop pijn en ellende kan besparen.
ik wou dat dat bij mensen ook kon

En mijn wedervraag is: Waarom mag ik mijn oma geen spuitje geven als ze d'r leven beu is, ziek is, of zelfs echt pijn lijdt? Waarom kunnen wij niet net zo humaan met onze ouderen omgaan als dat wij met onze huisdieren doen?

Als het leven lijden wordt dan is het maar wat fijn dat je je dier dat kunt besparen vind ik.

renee-uk schreef:het eerste dat bij mij opkomt is dat ik ze daardoor een hoop pijn en ellende kan besparen.
ik wou dat dat bij mensen ook kon

Dat dus & gelukkig wordt t bij mensen ook steeds meer geaccepteerd .... M'n oom heeft er voor kunnen kiezen 6 jaar geleden & als mijn moeder zo ver is staan de artsen er ook achter.

Soms overlijden honden wel op de natuurlijke manier natuurlijk.
Bij langslepende ziektes alleen hebben we de neiging in te grijpen en het lijden niet zo lang te laten duren als bij mensen.
Verder gaan honden gewoon dood bij aanrijdingen en vinden sommige mensen hun hond slapend in hun mand maar wordt deze niet meer wakker.
Het is geen wetmatigheid, het inslapen.

Ik zou niet willen dat mijn hond zo lang leed. Mijn vorige die was echt verlamd op het laatste, dus die zouden we dan naar de weg moeten tillen in het plantsoen leggen zodat hij wellicht zijn poep laat lopen? En plassen moest ik al 2x daags een katheter voor inbrengen. Ik vond dat katheteren al zeer vernederend voor de hond en toen hij 's morgens ook niet meer liep, hebben we de knoop doorgehakt.
Naar mijn mening is dat het meest eerlijk.

renee-uk schreef:het eerste dat bij mij opkomt is dat ik ze daardoor een hoop pijn en ellende kan besparen.
ik wou dat dat bij mensen ook kon

Eens, bij mensen kan het vaak niet (meer) helaas. Maar als een oude hond geen zichtbare uitingen heeft van pijn oid maar "gewoon" op is? Of een pupje wat niet kan eten (uitdrogen is niet pijnlijk)?

Bij vrijwel alles proberen we de natuur te volgen (dekkingen ed) maar in de laatste fase niet. Is het ook niet een beetje omdat wij het niet kunnen aanzien?

Als een hond gewoon in zijn mand zou overlijden zouden mensen daar heel blij mee zijn.
Maar zo gaat het helaas meestal niet dus laten we ze inslapen om ze pijn te besparen.
Ik zou willen dat het bij mensen ook op verzoek wordt gedaan en dus niet alleen volgens die strakke richtlijnen.

We hebben Cas laten gaan omdat wij graag wilden dat hij zijn waardigheid zou bewaren.
Een schim laten worden van de buffel die hij was deed hem in onze ogen onrecht.
Was hij een relaxte wandelhond geweest, was het misschien anders gelopen.
Maar met een blokje sjokkend om was het Cas niet meer geweest.
Heeft me heel, heel veel moeite gekost.
Nu ruim een jaar later heb ik er geloof ik eindelijk echt vrede mee.

Pemba schreef:Als een hond gewoon in zijn mand zou overlijden zouden mensen daar heel blij mee zijn.
Maar zo gaat het helaas meestal niet dus laten we ze inslapen om ze pijn te besparen.
Ik zou willen dat het bij mensen ook op verzoek wordt gedaan en dus niet alleen volgens die strakke richtlijnen.

Daar zoek ik dus een beetje naar, niet alle honden hebben zoveel pijn dat bijv pijnstilling niet werkt.

(ik ben zeker geen tegenstander van inslapen of euthanasie trouwens, de tegenstelling in zoveel mogelijk natuurlijk inclusief voeding ed en euthanaseren is behoorlijk groot)

Omdat het in mijn ogen soms ondraaglijk lijden is, zoals ook soms bij mensen. Alleen is het bij een dier 'makkelijker' om in te grijpen, in de zin van dat het mag en ook kan.

De 'mooiste' dood van een hond vind ik nog steeds dat het hart opeens stopt en het over en uit is. Maar zo gaat het vaak niet.

Selene schreef: Is het ook niet een beetje omdat wij het niet kunnen aanzien?

Ja, natuurlijk is dat het ook. Maar dat niet kunnen aanzien komt natuurlijk wel doordat wij kunnen beredeneren wat er aan de hand is en de pijn van een huisdier kunnen zien/merken. Waarom een dier waarvan je weet dat hij niet meer opknapt laten doorleven totdat het uit zichzelf opgeeft?
Als ik even Sjefke als voorbeeld neem, die kon haar ontlasting niet meer kwijt vanwege een tumor bij het einde van haar darmen. Verder was ze nog helemaal okay, hart deed het prima en ze was lichamelijk nog heel erg fit.
Had ik haar dan nog dagen moeten laten doorleven mét pijn omdat ze zich niet meer kon ontlasten, en moeten blijven kijken hoe ze keer op keer ging zitten om te poepen in de wetenschap dat dat nooit meer zou gaan lukken? Had ik haar dan misschien maar geen eten meer moeten geven, zodat de aandrang misschien minder werd en ze een hongerdood zou sterven?
In mijn ogen niet, ik heb haar de ellende van het op die manier aan haar einde moeten komen bespaard, en haar daarmee dus ook het verder lijden. Godzijdank, zou ik willen zeggen.

renee-uk schreef:het eerste dat bij mij opkomt is dat ik ze daardoor een hoop pijn en ellende kan besparen.
ik wou dat dat bij mensen ook kon

dit dus.

renee-uk schreef:het eerste dat bij mij opkomt is dat ik ze daardoor een hoop pijn en ellende kan besparen.
ik wou dat dat bij mensen ook kon

Eens. Als ik aan Nora denk, die was echt op maar er had veel moeten gebeurden voordat ze uit zichzelf was gegaan. Ik ben blij dat we haar dat hebben kunnen besparen, de laatste dagen waren al geen pretje en ik gok zomaar dat ze er nog weken had gelopen op die manier Vind het al erg zat dat er bij mensen vaak zo moeilijk om word gedaan.

Suske schreef:We hebben Cas laten gaan omdat wij graag wilden dat hij zijn waardigheid zou bewaren.
Een schim laten worden van de buffel die hij was deed hem in onze ogen onrecht.
Was hij een relaxte wandelhond geweest, was het misschien anders gelopen.
Maar met een blokje sjokkend om was het Cas niet meer geweest.
Heeft me heel, heel veel moeite gekost.
Nu ruim een jaar later heb ik er geloof ik eindelijk echt vrede mee.

Vind ik wel een goede reden, waardigheid

Tot nu toe hebben we het dus over pijn en waardigheid als reden om niet de natuur zijn gang te laten gaan.

Selene schreef:
Bij vrijwel alles proberen we de natuur te volgen (dekkingen ed) maar in de laatste fase niet. Is het ook niet een beetje omdat wij het niet kunnen aanzien?

Maar om eerlijk te zijn heb ik daar soms ook moeite mee. Dat er, in mijn ogen, soms te ver wordt gegaan. En dan bedoel ik echt niet specefiek iemand, maar in zijn algemeenheid. Zoals het voorbeeld elders op het forum. Duizenden dollars voor chemo en een pootamputatie.

Maar goed, het is en blijft moeilijk om daarover iets te kunnen en mogen zeggen. Iedere hond en ieder mens is anders. Hier zijn bv 2 honden ingeslapen zonder dat ik ooit te weten ben gekomen wat er precies aan de hand was. Gewoon, omdat verdere behandelingen niet meer hondwaardig zouden zijn. Dan hoef ik ook geen onderzoek wat er scheelt, schiet de hond niets mee op vind ik.
Zullen sommigen heel gek vinden, maar het voelde voor ons goed zo.

Selene schreef: (ik ben zeker geen tegenstander van inslapen of euthanasie trouwens, de tegenstelling in zoveel mogelijk natuurlijk inclusief voeding ed en euthanaseren is behoorlijk groot)

nee dat vind ik niet
een hond die 'op' is zal op de natuurlijke manier geen eten meer kunnen vinden en versterven.
wij gaan tegen de natuur in door zo'n hond te blijven voeren.

LongFields schreef:

Selene schreef: Is het ook niet een beetje omdat wij het niet kunnen aanzien?

Ja, natuurlijk is dat het ook. Maar dat niet kunnen aanzien komt natuurlijk wel doordat wij kunnen beredeneren wat er aan de hand is en de pijn van een huisdier kunnen zien/merken. Waarom een dier waarvan je weet dat hij niet meer opknapt laten doorleven totdat het uit zichzelf opgeeft?
Als ik even Sjefke als voorbeeld neem, die kon haar ontlasting niet meer kwijt vanwege een tumor bij het einde van haar darmen. Verder was ze nog helemaal okay, hart deed het prima en ze was lichamelijk nog heel erg fit.
Had ik haar dan nog dagen moeten laten doorleven mét pijn omdat ze zich niet meer kon ontlasten, en moeten blijven kijken hoe ze keer op keer ging zitten om te poepen in de wetenschap dat dat nooit meer zou gaan lukken? Had ik haar dan misschien maar geen eten meer moeten geven, zodat de aandrang misschien minder werd en ze een hongerdood zou sterven?
In mijn ogen niet, ik heb haar de ellende van het op die manier aan haar einde moeten komen bespaard, en haar daarmee dus ook het verder lijden. Godzijdank, zou ik willen zeggen.

In mijn ogen was het een goede keus, op basis van wat suske zo mooi zei de waardigheid

Mijn eerste hond is in haar mand overleden. Ze was 15 jaar. Maar als ik het achteraf beredeneer, denk ik toch dat ik haar eerder haar rust had moeten geven..... Ze was al aardig "op". Wij waren een weekje weg, en mijn moeder paste op haar en mijn andere hond. Dit zou ik nu noooooit meer doen......maar ja, ik wist op dat moment nog niet beter. Ze had geen pijn of zo, maar ze was echt op..... Daar heb ik tot de dag van vandaag nog spijt van. Nu ben ik dankbaar dat ik mijn honden niet hoef te laten lijden. Bij mensen ligt het wat gecompliceerder. Gelukkig hebben we in Nederland de mogelijkheid tot euthanasie. Anders is het ook een ondraaglijk lijden wat sommigen moeten meemaken.... Maar het blijft ontzettend moeilijk. Wanneer neem je de beslissing? Voor je hond neem je de beslissing vaak wel wat sneller, denk ik. Ik heb het (gelukkig) nog nooit bij een mens hoeven meemaken.

Bij dieren hebben we gelukkig de mogelijkheid om hen onnodig lijden te besparen. Bij mensen gebeurt dit gelukkig ook steeds meer, maar er zijn altijd mensen die ervoor kiezen een "natuurlijke" dood te hebben. Dat is heel persoonlijk. En het ligt natuurlijk ook aan de ziekte die je hebt. Is het een lijdensweg, dan zullen veel mensen toch voor euthanasie kiezen.

*edit: wat anderen al zeggen: een dier kan niet aangeven hoe ziek hij is en of hij wel verder wil. Die keuze moeten we wel voor hem maken....

renee-uk schreef:

Selene schreef: (ik ben zeker geen tegenstander van inslapen of euthanasie trouwens, de tegenstelling in zoveel mogelijk natuurlijk inclusief voeding ed en euthanaseren is behoorlijk groot)

nee dat vind ik niet
een hond die 'op' is zal op de natuurlijke manier geen eten meer kunnen vinden en versterven.
wij gaan tegen de natuur in door zo'n hond te blijven voeren.

Zo had ik het nog niet bekeken

Natuurlijk overlijden moet je maar aan dieren in de natuur overlaten, die hebben geen andere keus. Gelukkig kunnen mensen ingrijpen als hun hond uitzichtloos lijdt en in samenspraak met de dierenarts besluiten tot euthanasie.

Selene schreef: In mijn ogen was het een goede keus, op basis van wat suske zo mooi zei de waardigheid

En niet alleen dat. Ongemak maar vooral pijn was ook een factor. Pijnbestrijding blijven geven in deze situatie is natuurlijk ook van de zotte.

LongFields schreef:

Selene schreef: In mijn ogen was het een goede keus, op basis van wat suske zo mooi zei de waardigheid

En niet alleen dat. Ongemak maar vooral pijn was ook een factor. Pijnbestrijding blijven geven in deze situatie is natuurlijk ook van de zotte.

Dat zou in deze situatie idd van de zotte zijn.

En de grens ligt bij iedereen weer anders. Ik ken iemand die zijn reu in liet slapen toen die wat ging druppelen/plassen in huis.De hond was nog gezond en had verder nergens last van. Hij was 13 jaar oud. Ik zou nog wat tegen die incontinentie hebben geprobeerd. Maar dat is voor iedereen weer anders. En ik heb ook respect voor ieders mening/grens.

Mijn dierenarts heeft ooit eens gezegd over het inslapen van een hond en het juiste tijdstip ervan: "beter een week te vroeg dan een dag te laat" en daar ben ik het helemaal mee eens.

Mijn 2 vorige honden zijn allebei een natuurlijke dood gestorven.
Maar wanneer ik zie dat mijn honden op zijn en pijn hebben dan zou ik ze een lijdensweg en ellende willen bespraren.

Overigens... over mensen gesproken... mijn opa is 1 juli jl. overleden.
Er was niks besproken over euthanasie dus dat was ook niet mogelijk.
Hij lag zondagmorgen 1 juli erg slecht, kon niks meer, niet praten, niet bewegen, alleen nog ja en nee knikken en in je hand knijpen, wij wisten dat hij de avond niet zou halen en hij had het vreselijk benauwd.
Wij hebben toen allerlei instanties gebeld en uiteindelijk kwamen ze pallitatieve zorg bieden.
Omdat het enkele uren zou duren voor de morfine door zijn hele lichaam zou gaan, besloten ze om opa van te voren een morfineshot te geven zodat hij het niet meer zo benauwd zou hebben en daarna zouden ze de morfinepomp aansluiten, dat was niet eens meer nodig, de morfineshot alleen was al voldoende en binnen enkele minuten overleed mijn opa vredig in mijn armen.
Dus ja in mijn ogen kan een mens ook uit zijn lijden worden verlost.

freskin schreef:Mijn eerste hond is in haar mand overleden. Ze was 15 jaar. Maar als ik het achteraf beredeneer, denk ik toch dat ik haar eerder haar rust had moeten geven..... Ze was al aardig "op". Wij waren een weekje weg, en mijn moeder paste op haar en mijn andere hond. Dit zou ik nu noooooit meer doen......maar ja, ik wist op dat moment nog niet beter. Ze had geen pijn of zo, maar ze was echt op..... Daar heb ik tot de dag van vandaag nog spijt van. Nu ben ik dankbaar dat ik mijn honden niet hoef te laten lijden. Bij mensen ligt het wat gecompliceerder. Gelukkig hebben we in Nederland de mogelijkheid tot euthanasie. Anders is het ook een ondraaglijk lijden wat sommigen moeten meemaken.... Maar het blijft ontzettend moeilijk. Wanneer neem je de beslissing? Voor je hond neem je de beslissing vaak wel wat sneller, denk ik. Ik heb het (gelukkig) nog nooit bij een mens hoeven meemaken.

Bij dieren hebben we gelukkig de mogelijkheid om hen onnodig lijden te besparen. Bij mensen gebeurt dit gelukkig ook steeds meer, maar er zijn altijd mensen die ervoor kiezen een "natuurlijke" dood te hebben. Dat is heel persoonlijk. En het ligt natuurlijk ook aan de ziekte die je hebt. Is het een lijdensweg, dan zullen veel mensen toch voor euthanasie kiezen.

*edit: wat anderen al zeggen: een dier kan niet aangeven hoe ziek hij is en of hij wel verder wil. Die keuze moeten we wel voor hem maken....

Dat dikgedrukte is deels waar maar ligt bij mensen ook vaak aan de begeleiding voor en tijdens het proces.

Bowie was 15 jaar en 7 maanden en de laatste dag (ik kan alleen hopen dat het daarvoor wel meeviel) had hij zichtbaar pijn waarbij een pijnstiller niet meer hielp. Zijn hart (en de rest van zijn organen) was nog goed. Die had echt niet zomaar uit zichzelf dood gegaan. Waarschijnlijk nog weken ondragelijke pijn gehad en iedere morgen in zijn eigen urine en ontlasting wakker worden. Wilde ik dat voor hem? Nee. Kon ik hem missen? Nee. Mis ik hem nog steeds? Ja. En ookal ben ik "blij" dat ik voor hem wel een keuze kon maken, toch vond ik het verdomde moeilijk.

Ik hoop dat als ik later oud ben en ook zo richting mijn einde ga, er een dokter is die mij ook in wil laten slapen. En dat hoop ik eigenlijk voor iedereen.

renee-uk schreef:het eerste dat bij mij opkomt is dat ik ze daardoor een hoop pijn en ellende kan besparen.
ik wou dat dat bij mensen ook kon

Helemaal mee eens !
Ik hoor altijd nog de woorden die m'n opa zei toen hij helemaal weggeteerd door de kanker op de dood lag te wachten "ik moet hier zo lijden en een hond mag je een spuitje geven "
Dat vergeet ik nooit meer,maar hij had gelijk.